ตอนที่ 1 "โปรเจกต์ใหม่ของบริษัท"

เสียงเอกสารถูกพลิกไปมาในห้องประชุมขนาดใหญ่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดัน พนักงานทุกคนกำลังตั้งใจฟังภูวิน เขาเป็นประธานบริษัท รวมถึงมีฐานะเป็นพี่ชายไม่แท้ของน้ำฟ้าด้วย ภูวินกำลังกล่าวถึงโครงการใหม่ของปีนี้

"บริษัทของเรากำลังขยายตลาดไปสู่กลุ่มนักกีฬาเฉพาะทางมากขึ้น และหนึ่งในนั้นคือ ‘ชุดมวยไทย’"

น้ำฟ้า ดีไซเนอร์สาวตัวเล็กที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ย่นคิ้วเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบท้าทายตัวเองหรอกนะ แต่… ชุดมวยไทย? แค่คิดถึงภาพเวทีมวย เหงื่อไคล และเสียงหมัดกระแทก เธอก็รู้สึกอยากเบือนหน้าหนีแล้ว

เธอเป็นนักออกแบบที่หลงใหลในแฟชั่น รักความสวยงามของเสื้อผ้าที่ใส่สบาย ดูดี และอินเทรนด์ แต่ให้เธอมาดีไซน์อะไรที่ต้อง "สมบุกสมบัน" แบบนั้น… มันใช่เหรอ?

"ผมจะให้คุณไปดูงานที่ค่ายมวย ‘พยัคฆ์ทอง’"

น้ำฟ้าสะดุ้ง เงยหน้ามองประธานอย่างตกใจ

"อะไรนะคะ?"

"คุณต้องไปศึกษารูปแบบการเคลื่อนไหวของนักมวย ดูว่าพวกเขาต้องการชุดแบบไหน และออกแบบให้เหมาะสม"

น้ำฟ้าอ้าปากค้าง ไม่ใช่ว่าเธอจะปฏิเสธงานนะ แต่…

"ฉันต้องไปดูนักมวยต่อยกันจริง ๆ เหรอคะ?"

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากปลายโต๊ะภูวินพยักหน้า "ใช่ และโชคดีที่เจ้าของค่ายมวยเป็นเพื่อนของผม เขายินดีให้คุณเข้าไปดูงานที่นั่น"

น้ำฟ้าอยากร้องไห้ ทำไมต้องเป็นเธอ? ทำไมเธอถึงต้องไปสถานที่ที่ร้อน เหนียวเหนอะ และเต็มไปด้วยคนกล้ามโตเหงื่อท่วมแบบนั้น?

"ฟ้า… จำเป็นต้องไปจริงๆ เหรอคะ? นี่บอสไม่ได้พูดเล่นใช่มั้ยคะ" ถึงแม้พ่อเธอจะสั่งเสียไว้กับพ่อภูวิน ว่าให้ดูแลเธอ แต่เธอไม่เคยใช้สิทธิ์นั้นเลย เธอไม่เคยเปิดเผยตัวกับใครเลย

"จำเป็น" เขาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้เธอ และเขารู้ว่าน้ำฟ้าต้องทำมันได้ดี

"..."

วันรุ่งขึ้น น้ำฟ้ายืนอยู่หน้าค่ายมวย พยัคฆ์ทอง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจสุด ๆ

"ให้ตายเถอะ! ทำไมฉันต้องมาอยู่ที่แบบนี้ด้วยเนี่ย"

เธอจ้องป้ายค่ายมวยขนาดใหญ่ที่ดูแข็งแกร่งและดุดัน แล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้ ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ เธอเอาแต่คิดหาวิธีเบี่ยงเบนภารกิจนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรเวิร์กเลย

"จะให้ดีไซเนอร์มาอยู่กับนักมวยเนี่ยนะ? มันไม่เข้ากันเลยสักนิด!"

ยังไม่ทันที่เธอจะบ่นต่อ เสียงเรียบ ๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"คุณเป็นคนของบริษัทดีไซน์สินะ?"

น้ำฟ้าหันขวับ แล้วก็ต้องเผลออ้าปากค้าง

ตรงหน้าเธอคือชายหนุ่มร่างสูงที่ดูสุขุมและสมาร์ทสุด ๆ ผิวสีแทนเล็กน้อยบ่งบอกว่าเขาอยู่กับการฝึกซ้อมกลางแดดเป็นประจำ เส้นผมสีดำถูกเซ็ตให้ดูสะอาดตา ดวงตาคมเข้มใต้คิ้วหนาทำให้เขาดูจริงจัง แต่รอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากกลับทำให้เขาดูใจดี

น้ำฟ้าเผลอมองขึ้นไป… ขึ้นไป… โอ้โห สูงไปไหมพ่อคุณ!?

"เอ่อ… ใช่ค่ะ ฉันน้ำฟ้า นักออกแบบชุดกีฬา"

"ผมธารา เจ้าของค่ายมวย"

น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ มองคนตรงหน้าด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

"คุณคือเจ้าของค่าย!?"

ธาราหัวเราะเบา ๆ "ทำไมล่ะ? ดูไม่เหมือนเหรอ?"

"ก็… เอ่อ…" น้ำฟ้ากวาดตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า โอเค… เหมือนสิ เหมือนมากด้วย! แต่เธอคิดว่าเจ้าของค่ายมวยน่าจะเป็นคนดุดัน หน้าดุ พูดเสียงดัง ไม่น่าจะมาในเวอร์ชันอบอุ่นแบบนี้

"ผมได้ยินจากเพื่อนว่าคุณจะมาดูงานที่นี่ ยินดีต้อนรับนะ"

"ค่ะ…" น้ำฟ้ายิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะรีบพูดต่อ "แต่ฉันคงไม่ได้อยู่นานหรอกนะคะ แค่เข้ามาดูบรรยากาศแป๊บเดียวก็พอ"

ธาราเลิกคิ้ว ก่อนพยักหน้าเบา ๆ "งั้นเชิญด้านใน ผมจะพาคุณเดินชมค่าย"

น้ำฟ้าจำใจเดินตามเขาเข้าไป แล้วทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในค่าย เสียงหมัดกระแทกกับเป้าซ้อม เสียงโค้ชตะโกนให้จังหวะ และกลิ่นเหงื่อที่อบอวลก็กระแทกเข้าสู่โสตประสาทของเธอเต็ม ๆ

"… ฉันไม่น่ามาเลยจริง ๆ"

เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ขณะที่กวาดตามองไปรอบ ๆ

นักมวยแต่ละคนมุ่งมั่นฝึกซ้อมกันอย่างจริงจัง บางคนกำลังซ้อมเตะ บางคนกำลังชกกระสอบทราย และบางคนกำลังกระโดดเชือก อะไร ๆ มันก็ดูน่ากลัวไปหมดสำหรับคนที่ไม่อินกับสายสปอร์ตอย่างเธอ

"ชุดที่คุณจะออกแบบต้องตอบโจทย์พวกเขาให้ได้" ธาราหันมาพูดกับเธอเสียงเรียบ

น้ำฟ้าเบ้ปาก "แต่ฉันไม่ใช่นักมวยนะคะ จะให้เข้าใจพวกเขาได้ยังไง?"

"ก็ลองสัมผัสมันดูสิ"

"ยังไงคะ?"

"ลองฝึกซ้อมดูไง" ธารายิ้มบาง ๆ ก่อนจะยื่นนวมชกมวยให้เธอ

น้ำฟ้าตาโต "ไม่เอาหรอกค่ะ! ฉันแค่ดีไซเนอร์ ไม่ใช่นักกีฬา!"

ธาราหัวเราะน้อย ๆ "ผมไม่ได้บอกให้คุณไปขึ้นชกนะ แค่ลองใส่นวมแล้วลองต่อยดู จะได้เข้าใจว่าชุดที่คุณออกแบบต้องมีคุณสมบัติอะไรบ้าง"

น้ำฟ้ากอดอก มองเขาอย่างระแวง

"ให้ฉันใส่นวม? ต่อยมวย?"

"ใช่"

"ไม่เอาอ่ะ! ฉันเกลียดการออกกำลังกาย ที่สุด!"

"แต่คุณต้องออกแบบชุดสำหรับนักกีฬาไม่ใช่เหรอ?" ธารายักไหล่ "ถ้าคุณไม่เข้าใจพวกเขา จะออกแบบชุดที่ดีได้ยังไง?"

"..."

น้ำฟ้าหรี่ตาลงมองเขาอย่างจับผิด อะไรกัน! เธอแค่จะมาเดินดูงานเฉย ๆ ทำไมกลายเป็นว่าเธอต้องมาออกแรงเองด้วย!?

แต่พอเห็นสายตาของธาราที่มองเธออย่างใจเย็น แฝงไปด้วยความขี้เล่น เธอก็รู้สึกเหมือนถูกท้าทาย

"ได้! ฉันจะลองดู! แต่แค่แป๊บเดียวนะ!"

เธอหยิบเอานวมมาสวมอย่างกระฟัดกระเฟียด โดยมีธารายืนมองอยู่ด้วยรอยยิ้มเจือขำ

'ให้ตายเถอะ… ดีไซเนอร์อะไรต้องมาต่อยเป้าแบบนี้ด้วย!?'

แต่เธอจะไม่ยอมแพ้หรอก!

หลังจากที่เธอเข้าไปสัมผัสบรรยากาศในครั้งนั้น เธอสัญญา ว่าจะไม่ไปเหยียบมันอีกเลย

"คุณต้องไปอยู่ที่ค่ายมวยอย่างน้อยสองเดือน ผมให้คุณเข้าบริษัทได้เดือนละสามครั้ง "

น้ำฟ้าสำลักน้ำเปล่าที่เพิ่งดื่มเข้าไปแทบจะทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งของบอส

"ขอโทษค่ะ!? ไปอยู่ที่นั่น!? พี่คิดอะไรอยู่" แต่ได้แค่กระซิบ เพราะกลัวว่าคนในบริษัทจะรู้ตัวตนเธอ

ภูวินพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง

"ใช่ คุณต้องไปศึกษาสภาพแวดล้อมจริง จะได้ออกแบบชุดกีฬาที่เหมาะสมกับนักกีฬาอาชีพ เรามีโปรเจกต์ใหญ่กับค่ายมวย พยัคฆ์ทอง คุณต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าพวกเขาต้องการอะไร"

น้ำฟ้าอ้าปากค้าง พยายามหาข้ออ้างสุดชีวิต

"แต่ฟ้าไม่ถนัดงานแบบนี้นะคะ! ฟ้าออกแบบชุดแฟชั่นกีฬาสายสตรีทมากกว่าชุดสำหรับนักมวย อีกอย่าง—"

"ไม่มีข้ออ้าง" บอสตัดบทเสียงเรียบ "คุณคือดีไซเนอร์ คุณต้องเข้าใจลูกค้าให้ได้"

"แต่…"

"และผมจัดการให้หมดแล้ว ที่พัก อาหาร ทุกอย่างมีพร้อม เจ้าของค่ายเป็นเพื่อนของผมเอง เขาจะดูแลคุณ"

น้ำฟ้าห่อไหล่ สายตาหรี่ลงอย่างคนไม่พอใจสุด ๆ

"ทำไมต้องเป็นฉัน…ละคะบอส"

"เพราะคุณเป็นคนที่ผมเลือก"

แย่แล้ว… แย่มากๆ!