Semua Bab เหวินเว่อแห่งบ้านโคกกะโดนหลงยุคโบราณ: Bab 11 - Bab 20

หลิวเรอจินเลือกเดินเข้าไปที่ห้องก่อนจะใส่เสื้อผ้าที่รัดกุมและเดินไปสะพายตระกร้าสะพายขึ้นหลังเหมือนกับคนของตัวเอง ที่เดินนำหน้ามุงหน้าขึ้นเขาที่พวกเขาสำรวจยังไม่ถึงไหนเลย คงต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะถึงต้นน้ำจากข้างบนเขาสูงชันก็เลาะไปตามลำธารนี้ขึ้นไปจนถึงต้นน้ำข้างบนซึ่งกุนซือกับท่านอ๋องก็ตามนางไปด้วยเช่นเดียวกันและคนสนิทของทั้งสองหนุ่มอีกหลายคนจึงทำให้มีแรงงานให้ขนของป่าเพิ่มอีกหลายคนพอเดินเลยจุดเดิมขึ้นมาอีกไม่มากหลิวเรอจินเริ่มมองหาเห็ดป่าและบอกคนของนางลงมือเก็บให้ได้เยอะที่สุดและให้คนของท่านอ๋องกับกุนซือช่วยเก็บด้วยผักป่าด้วยนางก็บอกให้ทุกคนรู้ว่ามีชนิดไหนที่กินได้บ้างให้คนงานที่พ่อบ้านตำหนักอ๋องอีกหกคนขุดหน่อไม้ให้ได้เยอะที่สุดและปลอกเปลือกให้เรียบร้อยส่วนท่านอ๋องกับกุนซือเดินตามหลิวเรอจินและมองนางสั่งคนงานด้วยความทึ่ง เห็ดแต่ละชนิดดูได้ไม่ยากเลยอะไรที่มีแมลงกินนั้นคือเห็ดไม่มีพิษ ดอกสวยๆที่แมลงไม่กินนั้นมีพิษ นางก็บอกชื่อเห็ดแต่ละอย่างที่พบเจอให้ทุกคนฟังจนเข้าใจ ถ้าไม่แน่ใจให้แยกออกต่างหากนางจะมาดูอีกที แต่ตอนนี้มีแต่เห็ดโคน เห็ดหอม เห็ดหนูมีขึ้นจนเต็มไปหมดเก็บแค่นี้ก็มากม

หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแม่นมกับสาวใช้ของนางก็ประคองหลิวเรอจินออกมาขึ้นเกี้ยว แล้วขบวนของเจ้าสาวก็ออกเดินทางจากเรือนฮวาไปที่ตำหนักใหญ่ของท่านอ๋องเย่ซิวหลางที่รอเข้าพิธีในรอบเช้าพอมาถึงหน้าตำหนักหลังจากที่คนแบกเกี้ยววางลงหลิวเรอจินนางมองไม่ถนัด เพราะผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวจึงรอฟังเสียงเรียกจากคนข้างนอกและทำตามเสียงแม่สื่อ ให้นางยื่นมือออกมาและมือหนาใหญ่จับมือนางออกจากเกี้ยวของเจ้าสาว ทำตามพิธีจนจบสิ้นก่อนจะส่งตัวเข้าหอที่ตำหนักใหญ่ในห้องนอนของท่านอ๋องในคืนเข้าหอ หลังจากที่ทุกคนออกไปจากในห้องจึงเหลือแม่นมกับสาวใช้ของนาง ที่นำอาหารมาให้คุณหนูกินก่อนเดี๋ยวจะหิวจนปวดท้องเอาได้ เพราะพิธีตั้งแต่เช้าจนจะถึงเที่ยงพึ่งจะเสร็จท่านอ๋องทำตามทำเนียมของมารดาที่สั่งให้กับหลี่กงกงจัดการจนครบทุกขั้นตอน เหลือแค่ต้องกินเลี้ยงกันไปจนค่ำกับทหารในค่ายและขุนนางไม่กี่คน"คุณหนูเจ้าขากินอาหารก่อนนะเจ้าคะเดี๋ยวจะหิวจนปวดท้องเอาได้" เสียงของถังถังร้องบอกและเอาถาดอาหารมาวางตรงหน้าให้หลิวเรอจินทานก่อนดีกว่า กว่าที่ท่านอ๋องจะมาเข้ามาเปิดผ้าคลุมหน้าเพราะตอนนี้ข้างนอกมีทหารจากในค่ายมาร่วมอวยพรรวมทั้งนายอำเภอขุนนางในเ

ใช้เวลาเดินทางเกือบสามเค่อก็ถึงค่ายทหารที่ท่านอ๋องประจำการอยู่กับกุนซือคู่ใจ รวมถึงรองแม่ทัพนายกองที่ท่านอ๋องร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตั้งแต่สิบห้าชันษาเขาเบื่อหน่ายในเมืองหลวงที่คอยแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นของบรรดาโอรสทั้งหลายของเสด็จพ่อที่มีนางสนมมากมาย ส่วนเสด็จแม่ของอ๋องเย่ซิวหลางเป็นองค์หญิงบรรณาการเชื่อมสัมพันธ์กับเมืองแคว้นเหลียงโจวแห่งนี้พระมารดาจึงได้เป็นกุ้ยเฟยที่ฮ้องเต้รักมากเพราะพระนางอ่อนหวานและงามจนแทบจะล่มเมืองจึงทำให้ฮองเฮาหาทางกลั้นแกล้งมาโดยตลอด แต่พระมารดาไม่ต้องการให้โอรสของตนเข้าร่วมการแต่งตั้งองค์รัชทายาทที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่ปี นี้คือสาเหตุที่ท่านอ๋องออกจากเมืองหลวงเข้าร่วมสู้รบจนอายุย่างยี่สิบแปดชันษาและได้คนที่ท่านตาส่งมาคุ้มครองเสด็จแม่คออยสอนการต่อสู้ตั้งแต่เด็กจนแข็งแกร่งยากที่ใครจะรังแกได้ง่ายๆฮ้องเต้ที่ตอนนี้มีชันษาเข้าวัยเจ็ดสิบจึงส่งบุตรชายออกช่วยแก้ปัญหาของแต่ละหัวเมืองใหญ่ว่าใครจะได้รับตำแหน่งขององค์รัชทายาทต่อจากพระองค์มีโอรสของฮองเฮาที่ไปเมืองทางใต้ที่มีทะเลทางใต้ส่วนแดนเหนือท่านอ๋องเย่ซิวหลางปกครองมาได้สองปีแล้วเพราะเมื่อก่อนท่านอ๋องจะออกรบไปทั่

วันนี้ทหารที่กุนซือพาขึ้นเขาแบ่งออกเป็นสี่กลุ่ม ขุดหน่อไม้เก็บผักป่า ชุดหนึ่งขนเสบียงลงเขา อีกชุดหนึ่งเก็บเห็ดป่าที่เกิดขึ้นมากมายตามที่พระชายาหลิวเรอจินหาชี้บอกเห็ดแต่ละชนิดที่ไม่มีพิษและที่กินไม่ได้ นางเดินขึ้นไปตามลำธารน้ำเพื่อจะสำรวจตามลำน้ำไปเรื่อยๆและเอาไม้ปักเอาไว้เป็นจุดๆสำหรับทำฝ่ายชะลอน้ำ"ก้อนหินไม้เราก็ตัดเอาในป่านี้ละเพคะท่านอ๋อง" นางตอบทุกอย่างที่ท่านอ๋องถามเวลาไม่เข้าใจตรงจุดไหนที่นางบอกอ๋องหนุ่มทึ่งในความคิดของนางถ้านางเป็นผู้ชายบิดาของนางคงจะได้กุนซือคู่ใจที่เก่งกาจมากๆเลยคนหนึ่งการแก้ปัญหาที่นางบอกมาแม้จะใช้ระยาวยาวแต่ก็ยั่งยืนและเห็นผลมีประโยนช์กับชาวบ้านทุกคนต่อไปลูกหลานที่เกิดมาในภายภาคหน้าจะได้ไม่ลำบากเหมือนยุคนี้อย่างแน่นอน อ๋องหนุ่มยืนคิดและมองชายาของตนเองด้วยสายตาที่ล้ำลึกยิ่งกว่าเดิมนางคิดว่าจะหนีจากเขาพ้นหรือในเมื่อสวรรค์ส่งนางมาให้เขาถึงที่แถมยังเป็นสมรสราชทานอีกนางคือพระชายาคนเดียวที่เขาเต็มใจแต่งเข้าตำหนักและผูกมัดนางด้วยคำว่าหน้าที่และค่อยๆเกี้ยวนางให้รักเขาทีหลังก็ยังไม่สาย"ยืนคิดอะไรอยู่หรือเพคะท่านอ๋องหม่อมฉันถามก็ไม่ตอบ" หลิวเรอจินมองหน้าพระสวามี

หลังกลับมาถึงตำหนักใหญ่ของท่านอ๋องทั้งสองเสวยมื้อค่ำด้วยกันก่อนที่หลิวเรอจินจะขอตัวไปพักผ่อนที่เรือนฮวาแต่ท่านอ๋องบอกว่า"ต้องนอนในห้องหอจนกว่าจะครบเจ็ดวันเสียก่อนจากนั้นข้าจะไปค้างที่เรือนฮวากับพระชายาทุกวันเพื่อที่จะได้สานสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากันให้แน่นแฟ้น" อ๋องหนุ่มตอบน่าตายหลิวเรอจินจึงขี้เกียจต่อปากต่อคำกับพระสวามีจึงรีบเดินเข้าห้องไปอาบน้ำนอนพักผ่อนดีกว่า เถียงไปก็ไม่สู้เขาแถไปเรื่อย วันนี้นางขึ้นเขาทั้งวันเหนื่อยมากละขอพักก่อนดีกว่าอย่างอื่นค่อยว่ากันท่านอ๋องก็เดินเข้าห้องหนังสือเพื่อสั่งงานและเขียนจดหมายหามารดาที่เมืองหลวง พอเข้ามาในห้องหนังสือพ่อบ้านก็รายงานเรื่องในจวนให้ฟัง ส่วนมากจะเป็นการพาคนไปทำงานช่วยแม่นมจางอวี้ถงแม่นมของพระชายา ที่พานางกำนัลแปรรูปหน่อไม้เห็ดป่าหลายอย่างที่คนของพระชายาบอก และยังคงขึ้นเขาไปตามปกติ พ่อบ้านได้ให้คนงานผู้ชายในจวนไปช่วยอีกยี่สิบคนทั้งเก็บและขนลงมา คนของพระชายารู้งานและสอนงานให้กับคนงานของท่านอ๋องทุกอย่าง"ตอนนี้คงต้องสร้างห้องเก็บเสบียงแล้วละพะย่ะค่ะท่านอ๋อง" พ่อบ้านรายงานเพราะของป่าที่ได้มาเยอะมากโดยเฉพาะหน่อไม้กับเห็ดป่ามากมาย"บางอย่า