All Chapters of ฟ่านรั่วเจี๋ยอัปลักษณ์ตำหนักเย็น : Chapter 11 - Chapter 20

มู่ชิงซานกวาดตามองไปรอบๆ ตัว เขามั่นใจว่าสตรีอัปลักษณ์คงอยู่ไม่ห่างจากที่นี่ นางเหมือนภูตผีซึ่งหลบซ่อนคอยกัดกินซากสัตว์เน่าตายร่างสูงใหญ่ก้าวไปเบื้องหน้าโดยไม่เกรงกลัวใคร กระทั่งหูแว่วได้ยินเสียงน้ำตก ด้วยความที่เมื่อยล้าและอยากล้างเนื้อตัว จึงเปลื้องผ้าหวังชำระร่างกายเมื่อเขาลงสู่ผืนน้ำใส ความสดชื่นทำให้ร่างกายกระปรี้กระเปร่าหายเครียด แต่พอเงยหน้าขึ้นเขารู้สึกวูบเล็กน้อย อีกทั้งปวดศีรษะอย่างรุนแรงยามนั้นชายหนุ่มคิดถึงความผิดพลาดที่ตนไม่ทันเฉลียวใจแต่แรก ด้วยประมาทว่าแคว้นหมิงอ่อนด้อยหลายอย่าง แต่สุดท้ายเขากลับเดินเข้าสู่กับดัก มู่ชิงซานนึกย้อนถึงป้ายหยกของน้องชายและกล่องไม้ที่มีนิ้วมือมนุษย์ หรือเป็นไปได้ว่าของสองสิ่งนี้ล้วนแอบแฝงด้วยพิษร้ายและตอนนี้มันกำลังเล่นงานเขาหลังจากที่ใช้พลังภายในเพื่อป้องกันตนเองมู่ชิงซานปวดศีรษะรุนแรงกว่าเดิมและมีเลือดไหลออกจากจมูกกับรูหูทั้งสองข้าง อาการหน้ามืดเล่นงานเขาอย่างฉับพลัน แต่เขาพยายามทรงตัวเอาไว้ด้วยได้ยินเสียงฝีเท้าคน แม้ว่าแผ่วเบาแต่มีจำนวนไม่น้อย“ใครมันบังอาจรบกวนข้า” มู่ชิงซานตวาด ก่อนกระโดดตัวลอยเหนือผิวน้ำ เมื่อมีมีดสั้นซึ่งเป็นอาวุธล

ฟ่านรั่วเจี๋ยทำตาพองใส่คนตัวโตแล้วส่งเสียงตอบกลับ“ได้ เดี๋ยวข้าจะทำข้าวต้มหมูผสมยาพิษให้กินเป็นอย่างไร”นางเอ่ยออกไปอย่างนั้น แต่พอมองเขาแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เวรกรรมอันใดหนอถึงทำให้มู่ชิงซานเป็นเช่นนี้ ทว่าพอคิดให้ถ้วนถี่ย่อมเป็นการดี หากนางซ่อนตัวเขาไว้ที่นี่ ทหารต้าหลางย่อมขาดผู้นำทัพ มิช้าพวกมันคงถอยทัพกลับ และเมื่อไร้แม่ทัพที่เก่งกาจ ต้าหลางคงเหมือนเสือที่ไม่มีเขี้ยวเล็บ เช่นนี้แคว้นหมิงคงสงบไปได้อีกหลายปี แน่นอนว่าฮ่องเต้น้อยจะได้นั่งบัลลังก์เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจต่อบ้านเมือง และหากต้าหลางยกทัพมาอีกหนพวกมันก็มิอาจทำลายแคว้นหมิงได้ง่าย ความคิดนางอาจตื้นเขิน แต่ก็ช่วยยืดลมหายใจของนางและชาวเมืองได้“ฮ่าๆ ข้าจะขังท่านไว้ที่นี่ อยู่เป็นเพื่อนอาเมี่ยว คอยช่วยข้าเก็บไข่ไก่เลี้ยงเป็ด ปลูกผัก รู้เช่นนี้นึกกลัวหรือไม่”ชายหนุ่มทำตาปริบๆ ประหนึ่งไม่เข้าใจสิ่งที่นางข่มขู่จากนั้นเขาก็ลูบหน้าท้องแกร่งของตน ทั้งที่ท่าทางดังกล่าวไม่ได้ชวนน่าพิศวาส แต่ฟ่านรั่วเจี๋ยกลับคิดไปไกล นิ้วยาวๆ ของเขายามสัมผัสเรือนกายกำยำมันชวนให้สยิว และเขายังลูบไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงแพขนสีดำนุ่มนิ่มซึ่งเรียงสวยตรงหน้

คืนนี้อากาศเย็นสบายชวนให้พักผ่อนแต่หัวค่ำที่สุด แต่ฟ่านรั่วเจี๋ยยังนั่งเล่นเรื่อยเปื่อย โดยมีดวงตาคมๆ ของมู่ชิงซานมองนางอยู่“นี่ข้าต้องกล่อมเจ้าให้นอนและตบก้นด้วยหรือไม่”เขามองหน้านางพลางอมยิ้ม ในบางคราฟ่านรั่วเจี๋ยต้องประหลาดใจอยู่ครามครัน เขากลายเป็นเด็กน้อยไม่รู้ความจริงหรือไม่ เหตุใดบุรุษผู้นี้ถึงได้ดูน่ากลัวและชวนหลงใหลในคราเดียวกัน และถ้าหากทั้งหมดนี้เขาแสร้งทำเพื่อแผนการบางอย่าง จะเป็นนางหรือไม่ที่เสียรู้ให้บุตรมังกรแห่งต้าหลางมือใหญ่ๆ ตบฟูกนอนเสียงดังเรียกให้นางปีนขึ้นไปอยู่บนเตียงด้วยกันทว่าแต่ไหนแต่ไรหลังจากมารดาสิ้นชีวิต ตำหนักนี้ก็ไม่ใคร่ได้รับความสนใจนานๆ ถึงจะได้ต้อนรับแขก ดังนั้นข้าวของเครื่องใช้จึงมีอยู่อย่างจำกัด โดยเฉพาะเตียงหลังนี้ มันเล็กเกินกว่าที่หญิงชายจะนอนร่วมกัน“ง่วง ข้าง่วง” มู่ชิงซานเอ่ยและตบฟูกอย่างเร่งเร้า เป็นการเชิญชวนให้นางไปร่วมเตียงกับเขา“เหลวไหล ข้าเป็นมารดาเจ้า นอนเคียงกันนับว่าเป็นการลบหลู่!”นางว่าไปอย่างนั้น หากมิวายมองร่างสูงใหญ่ที่นอนเหยียดแข้งเหยียดขายาวๆ ด้วยท่าทางเกียจคร้าน แต่ก็ชวนให้มองอย่างมีเสน่ห์“มารดา...ร้องเพลงให้ข้าฟัง”มู่ชิง

จุมพิตระหว่างชายหญิงลึกซึ้งถึงเพียงนี้แม่ทัพหนุ่มมองคนที่แช่อยู่ในบ่อน้ำพุ ซึ่งมองแล้วก็ทั้งขำทั้งรู้สึกเป็นห่วง “อาเจี๋ย ลงไปแช่น้ำด้วยเหตุใด”“ข้า...เหนียวตัวและเมื่อครู่รู้สึกแปลกๆ เลยอยากชำระร่างกาย” นางว่า แล้วจับที่ผ้าคลุมหน้าตนเอง ท่าทางเต็มไปด้วยพิรุธ ยามนั้นมู่ชิงซานเคลื่อนไหวร่างกาย และสิ่งที่ทักทายนางจากด้านหลังคือแท่งหยกร้อนๆ อันใหญ่โตของเขา ซึ่งมันกราดเกรี้ยวจนนางสะท้านไปทั้งร่างเมื่อความรัญจวนใจเกิดขึ้น นางจึงเผยอริมฝีปากแสดงอาการคล้ายคนกินอาหารร้อนและมีรสชาติจัดจ้าน“ท่าทางเจ้าดูประหลาด อยากให้ข้าช่วยเหลือสิ่งใดหรือไม่” เกาเจียวหั่วถามอย่างสงสัย พลางมองคนที่ร่างกายไหวกระตุกน้อยๆหญิงสาวได้ยินดังนั้นก็ร้องลั่นห้ามเขา“มะ...ไม่! อย่าเข้ามานะ พะ...พี่หั่ว ท่านกลับไปก่อนดีหรือไม่ ขะ...ข้ารู้สึกเหมือนธาตุไฟกำลังจะเข้าแทรก โอ้…พี่หั่ว...มะ...ไหวแล้ว”ฟ่านรั่วเจี๋ยพยายามใช้มารยาหลอกล่อเกาเจียวหั่ว หญิงสาวปลดเสื้อตัวนอกออก เป็นตอนนั้นที่แม่ทัพหนุ่มรีบเบือนหน้าหนีอย่างเร็ว“อาเจี๋ย เจ้าไม่ใช่เด็กๆ เหมือนเมื่อก่อน และข้าเป็นบุรุษ ชายหญิงควรเห็นเนื้อตัวกันเยี่ยงนั้นหรือ” เขากล่า

ร่างสูงใหญ่สละม้ามนุษย์ที่ถูกฟันจนเป็นแผลเหวอะหวะ เขาถีบตัวลอยเหนือพื้นก่อนมุ่งตรงไปยังรถม้าคันใหญ่ ยามนั้นองครักษ์ที่บังคับรถต่างตื่นตระหนก ด้วยผู้ที่ทะยานตัวมามีกระบวนท่าแปลกประหลาด ทว่ามู่ชิงซานยังไม่ทันบ่ายหน้าเข้าไปถึงรถม้า ลูกธนูราวห่าฝนก็เล็งใส่ร่างของเขามู่ชิงซานหมุนตัว ก่อนชิงเอาดาบจากมือใครคนหนึ่งและฟันเข้าใส่สององครักษ์ที่ควบคุมรถม้า เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น ก่อนร่างดังกล่าวจะถูกเขาถีบลงจากรถม้า อึดใจต่อมามู่ชิงซานก็พยายามเข้าไปยลโฉมผู้ที่นั่งอยู่ด้านในเสียงนางกำนัลหวีดร้องและใช้ร่างตนปกป้องผู้เป็นนายของมัน ในขณะเดียวกันด้านหลังของมู่ชิงซานมีคมดาบทะยานเข้ามา แต่เขาใช้เท้าข้างหนึ่งวาดออกไปอย่างแรง ก่อนเตะศีรษะขององครักษ์ที่หมายปลิดชีวิตเขาเต็มฝ่าเท้า ถึงจะรับมือและหลบหลีกได้อย่างว่องไว กระนั้นมู่ชิงซานยังได้บาดแผลเล็กๆ ตามขาและหัวไหล่ แต่เมื่อตั้งใจที่จะพบหน้าสตรีนางนั้นให้ได้เขาจึงไม่ยอมวางมือง่ายๆ กระทั่งเขาใช้ดาบฟันเข้าที่หลังคารถม้าสำเร็จ จึงกระชากแผ่นหลังคาและฝาไม้ทิ้งอย่างไม่ไยดีอึดใจต่อมา ดวงหน้าของสตรีโฉมงามจึงประจักษ์อยู่ตรงหน้านางผู้นี้ดูละม้ายผู้หญิงที่เขาตามหา