12 อ๋องปีศาจ ท่านทำให้ข้า...คลั่ง (3)

จากนั้นฟ่านรั่วเจี๋ยต้องตะลึงยิ่งกว่าเดิม นางจ้องเขม็งที่ร่างสูงใหญ่ด้วยเขากำลังคลานเล่นเย้าหยอกกับตือเมี่ยว

หญิงสาวยกมือข้างหนึ่งทาบหน้าอกอวบสวยของตน มู่ชิงซานมิได้ใช้เท้าสองข้างเดิน แต่กลับคลานเข่าและตอนนี้กำลังมุ่งหน้าเข้ามาหานางด้วยความเร็ว เรือนผมเขายาวเป็นเส้นเล็กละเอียดสีดำขลับสยายเต็มแผ่นหลังใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยรอยยิ้มราวกับเด็กทารกไม่รู้ความ

“ทะ...ท่าน หยุดนะ หยุดอยู่ตรงนั้น!” นางออกคำสั่ง มีดเล่มโตที่ถือค้างไว้ในมือข้างหนึ่งยกสูงจนเกือบสุดแขน

เมื่อได้ยินเสียงกราดเกรี้ยว มู่ชิงซานพลันหยุดเคลื่อนไหว เขามองหญิงสาวด้วยความตื่นตระหนก ขอบตาคมกริบแต้มสีแดงระเรื่อ ดูเหมือนกำลังจะมีน้ำตาหยดติ๋งๆ ออกมาด้วย ภาพนี้ช่างพิลึกพิลั่นเหลือเกิน

เมื่อฟ่านรั่วเจี๋ยเห็นดังนั้นจึงอุทานเสียงดัง

“มารดาท่านเถอะ มู่ชิงซาน ท่านถูกผีสิงหรืออย่างไร เล่นเป็นเด็กๆอยู่ได้ อีกทั้งไส้เดือนกับไข่เป็ดคู่นั้นก็กวัดแกว่งไปมา อุจาดตาข้ายิ่งนัก” นางว่าแล้วจึงชี้ให้เขาดูสภาพของตน แต่มู่ชิงซานในยามนี้เหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่นางต่อว่าต่อขาน พลอยทำให้นางต้องตั้งสติใหม่ ก่อนรีบโยนเสื้อผ้าซึ่งแขวนบนราวไม้ไผ่ให้เขาสวมใส่

“แต่งตัวเรียบร้อยเมื่อไร สตรีแซ่ฟ่านจึงจะคิดบัญชีแค้นกับท่าน” กล่าวจบนางจึงหมุนตัวกลับ ทว่าเป็นตอนนั้นที่มู่ชิงซานดิ้นไปมาบนพื้น เขาชี้ให้นางดูไส้เดือนที่ยามนี้มันพองขยายกว่าเดิม และปลายหัวหยักมันวาวของมันโผล่ออกมานอกฝัก!

ภาพดังกล่าวทำให้ฟ่านรั่วเจี๋ยแทบทรุดลงไปนั่งบนพื้น บุรุษผู้นี้มีอารมณ์ใช่หรือไม่ ขาที่สามของเขาจึงได้แข็งขันพร้อมจะสู้ศึก

“เจ้าตัวลามก คนสัปดน!”

นางเอ่ยพร้อมเตรียมเอามีดฟันเข้าศีรษะเขา แต่ต้องหยุดความคิดนั้นไว้เสียก่อนเมื่อมู่ชิงซานเอ่ยออกมาและน้ำเสียงฟังดูคล้ายเด็กชาย

“ปวด...ข้าปวดตรงนี้ เจ็บด้วย”

กระทั่งเขาเอ่ยจบ ภาพที่ประจักษ์ตรงหน้าฟ่านรั่วเจี๋ยคือบุรุษแห่งต้าหลางเอามือกุมเป้าตนเอาไว้ ราวกับได้รับความทรมานเหลือแสน แต่ทั้งที่มือเขาหนาใหญ่ กระนั้นยังปกปิดท่อนเอ็นของเขาไม่มิด ภาพตรงหน้าของนางจึงชวนให้ลำคอแห้งผาก และเหงื่อก็พรมไปทั่วใบหน้าแดงก่ำของนาง

หญิงสาวฉุกคิดอะไรบางอย่างได้จึงวางมีดในมือลง ก่อนเดินเข้าไปหาเขาทีละนิดอย่างระแวดระวังภัย

ชายผู้นี้กำลังใช้มารยาหลอกล่อนางหรือไม่ ทว่าสภาพของเขาและแววตากลับดูเป็นมิตรจนน่าประหลาดใจ

และถึงนางอยากฆ่าเขาด้วยมือของตน เพื่อช่วยให้แผ่นดินแคว้นหมิงสูงขึ้น ทว่าฟ่านรั่วเจี๋ยมิอาจฆ่าผู้ที่มีสติไม่สมประกอบได้

“ปวด มันปวด มดกัดตรงนี้!” มู่ชิงซานเอ่ย สองขายาวๆ ปัดไปมาบนพื้น

ฟ่านรั่วเจี๋ยทำใจดีสู้หมาป่า มู่ชิงซานในยามนี้ดูไม่เหมือนชายที่นางพบเห็นก่อนหน้า นางยอมรับว่าใจอ่อนยวบเมื่อเห็นสีหน้าเขาและท่าทางที่เหมือนเด็กน้อยนั่น

“ท่านไม่ได้เป็นอะไร คงอั้นเบาไว้นาน ค่อยๆ ปล่อย...มันออกมา”นางว่าและทำปากจู๋ ก่อนทำเสียงน่ารักราวกับสอนเด็กชายปัสสาวะ

“ฉี่นะ เอ้าฉี่ ปล่อยเลย เข้าใจที่ข้าบอกหรือไม่ เจ้าผ่อนมันออกมาช้าๆให้น้ำอุ่นๆ ไหลออกจากเจ้าไส้เดือนนั่น!”

อึดใจต่อมา ดวงตาคมกริบคู่นั้นก็มองฟ่านรั่วเจี๋ย มองด้วยความสำนึกคุณ และเขาเห็นว่านางงดงามมีเมตตาสูงส่ง!

ฟ่านรั่วเจี๋ยจำต้องหันหน้าหนีจากร่างกายกำยำซึ่งมีกล้ามแกร่งของมู่ชิงซาน นางยอมรับอย่างหน้าไม่อายว่าสายตาที่มีกระแสอ่อนโยนของเขาซึ่งเจือด้วยประกายสดใสทำให้นางคลั่งไคล้ แน่ล่ะ ถึงจะเคยใกล้ชิดบุรุษอยู่บ้าง แต่บุรุษซึ่งเปลือยกายล่อนจ้อนและยังรูปงามมากเช่นมู่ชิงซาน หญิงสาวเพิ่งเคยประสบ

ยามนี้นางแทบอยากเอาเท้าก่ายหน้าผาก ในระหว่างที่หมุนตัวหลบเพื่อให้เขาได้ถ่ายเบาอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ นางคาดว่าเขาต้องได้รับพิษบางอย่าง ทว่าใครเป็นคนใช้พิษเช่นนี้ ด้วยมันเป็นตำรับยาลับที่นางได้พบในบันทึกของมารดา!

สมุนไพรซึ่งสามารถทำให้คนสติเลอะเลือนไปชั่วขณะ แต่พิษดังกล่าวหากคนใช้ไม่เชี่ยวชาญก็อาจทำให้คนได้รับพิษถึงแก่ความตาย!

ฟ่านรั่วเจี๋ยขบคิดจนหัวแทบระเบิด ยามนี้ศัตรูอยู่ใกล้ตัวนางเหลือเกินและฝ่ายนั้นจ้องยืมมือนางฆ่าคน นั่นย่อมหมายความว่านางอาจถูกโยนให้รับความผิดได้ในภายหลัง

เมื่อเขาทำธุระเรียบร้อย นางจึงหันหน้าไปมองมู่ชิงซาน ที่เขาเป็นเช่นนี้คงเพราะยาพิษที่ได้รับประกอบกับศีรษะกระทบกระเทือนเป็นอันมากความคิดความอ่านจึงย้อนกลับไปอยู่ในวัยเด็ก ผิดแต่ร่างกายเขาที่สูงใหญ่และบึกบึน ทำให้นางมิอาจทนดูเขาล่อนจ้อนได้ ด้วยมันชวนให้หวามใจโดยเฉพาะไส้เดือนที่เมื่อพองตัวอวบๆ ฟ่านรั่วเจี๋ยก็นึกอยากตัดมันทิ้งเสียโทษฐานที่มันทำให้นางมือไม้สั่นและแข้งขาอ่อนแรง ซึ่งความเป็นชายของเขาช่างใหญ่โตเร่าร้อนเหลือเกิน

“ทะ ท่าน เอ่อ…คุณชายมู่” ฟ่านรั่วเจี๋ยเรียกเขา ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างตอบรับ ดูเหมือนเขาชอบทำเช่นนี้ และนางก็หลงใหลจนหัวใจกระตุกไหว แต่ฟ่านรั่วเจี๋ยยังมีสติ นางเลยดึงตัวเองกลับมาได้ทัน

“หิว!” เขาตอบกลับเสียงทุ้มกังวาน

“มันเป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องดูแลท่านหรือ อีกอย่างไปอาบน้ำเสียเถอะเนื้อตัวมอมแมมเหลือเกิน”

“ข้าหิว!” เขาร้องอีกหน