Semua Bab ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Bab 131 - Bab 140

“พระองค์นี่…พูดจาเหลวไหลนัก”“เหลวไหลหรือ” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ น้ำเสียงทุ้มต่ำคล้ายกระซิบ “แล้วหากข้าบอกว่า…ข้าเพียงอยากให้เจ้านั่งข้างข้าเช่นนี้ทุกวันเล่า เยว่เอ๋อร์…เจ้าจะว่าอย่างไร”“ท่านพ่อ…จีบท่านแม่อีกแล้ว” เสียงใสของจิ่นอวิ๋นแทรกขึ้น เด็กน้อยกะพริบตาปริบ ๆ พลางหัวเราะคิกคักอย่างผู้ชมที่เพลิดเพลิน “ข้าว่า ท่านแม่คงเขินจนลืมป้อนยาเสียแล้ว”“ไม่ดีหรือ” หลงเจิ้งหยางหัวเราะเบา ๆ ลูบศีรษะเล็กเบาๆ “ดีก็ได้ขอรับ” “พวกท่านสองพ่อลูก...เจ้าเล่ห์ไม่ต่างกันเลย” ไป๋ลี่เยว่ถอนใจเฮือก “พระองค์คงลืมไปแล้วกระมัง…ตอนเข้าพิธีสมรส พระองค์ไม่แม้แต่จะมองหน้าหม่อมฉันด้วยซ้ำ เหตุใดยามนี้อยากจะให้มานั่งข้างกายทุกวันกัน” ไป๋ลี่เยว่หลุดแค่นหัวเราะ ที่สามารถถามย้อนคืนให้องค์ชายสามผู้ปากร้ายกับนางเมื่อครั้งก่อนได้ คำย้อนคืนทำให้หลงเจิ้งหยางชะงัก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ค้างชั่วครู่ ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “เยว่เอ๋อร์ ข้าขอโทษ...ตอนนั้น ข้าโง่เอง…” เขาเอ่ยเสียงเบา “แต่บัดนี้ข้าตาสว่างแล้ว”นางหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน สะบัดหน้าหนี ทำท่าจะลุกขึ้น แต่กลับถูกมือใหญ่กุมข้อมือไว้อย่างแผ่วเบา“อย่าเพิ่งไปสิ…เยว่เอ

องค์ชายสามก้าวช้า ๆ ไปยังริมศาลา เงาร่างสูงใหญ่ทอดลงบนผืนน้ำ “ข่าวนี้…อย่าให้ดูเหมือนเราปล่อย จงปล่อยให้มันไหลผ่านปากหูผู้ดีในหอชมบุปผา โรงน้ำชา เฝิ่งฮวาอวิ๋นเก๋อ หอสุรา ไป๋อวี้จิ่วโหลว และภัตตาคาร หลิงเซียวโหลว จากนั้นปล่อยให้มันกลายเป็นกระแสสะพรั่งในหมู่ชนชั้นสูง ก่อนจะแผ่ขยายสู่ตลาดราษฎร์” เขากระตุกยิ้มเย็นที่มุมปาก เสียงต่ำพร่า “คนที่คิดจะขุดหลุมฝังข้า…ก็ควรได้ลิ้มรสของการถูกกลบฝังเช่นกัน” “ข่าวลือ ยิ่งโต้ตอบก็ยิ่งแพร่เร็ว ยิ่งน่าสนใจ ยิ่งต้องปล่อยให้ลุกลามเอง” แววตาคมทอดมองท้องฟ้ามืดสนิท “สามวันนับจากนี้ ต้องดังไปทั่วต้าเฉิง” เขาเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ ซูเหวินยิ้มบาง เอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดเจือขัน “ตาต่อตา ฟันต่อฟัน…กระหม่อมชักเริ่มสงสารตระกูลหลี่เสียแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “อย่าเพิ่ง” หลงเจิ้งหยางเอ่ยเสียงเรียบ ทว่าเย็นเยียบราวใบมีด มือค่อย ๆ ลูบแหวนหยกบนนิ้วราวนักล่าที่กำลังขึงบ่วง “เพียงแต่…เตือนสายลมให้พัดแรงขึ้นอีกสักหน่อย” เขาหรี่ตาลงช้า ๆ เสียงต่ำดุจมนตรา “เมื่อเงาจันทร์ถูกบดบังด้วยหมอก…เราจำเป็นต้องจุดคบเพลิงให้สว่างพอจะมองเห็นว่าใครกันแน่ที่หวาดกลัวแสง” เงาจันทร์สาดต้องผืนน้ำส

“ยามลมยังไม่พัด…เราจะรู้ได้อย่างไรว่าต้นไม้ใดจะโค่นก่อนกัน จนกว่าพวกเขาจะยื่นมือมา…ใกล้เกินกว่าจะถอนกลับได้ นั่นจึงเป็นเวลาเหมาะสมในการลงมือ…เมื่อนั้นแหละที่ข้าจะเอาคืนให้สาสม ไม่นานหรอก”คำพูดนั้นนุ่มนวล แต่กลับเหมือนใบมีดบางเฉียบวางเหนือผิวน้ำ เขารู้ แต่เขาเลือกที่จะรอ ให้เงาจับผิดเงา ให้คนร้ายคิดว่าตนปลอดภัย แล้ววันหนึ่ง เมื่อทุกอย่างพร้อม…เหยื่อจะกลายเป็นนักล่า นางจ้องเขาอย่างแค้นเคืองที่เขายังมิยอมบอกตรงๆ “หม่อมฉันชังพระองค์นัก ที่เยือกเย็นเช่นนี้”แต่เขากลับหัวเราะในลำคอ ก่อนส่งยิ้มอบอุ่นให้ยิ่งกว่าเดิม “เช่นนั้นเจ้าก็อยู่เคียงข้า…เพื่อเตือนข้าว่าอย่าเยือกเย็นเกินไป”ดวงตาของนางยังคงจ้องใบหน้าของบุรุษผู้เป็นพระสวามีตรงหน้าเนิ่นนาน แม้เขาจะดูอ่อนโยนสงบเสงี่ยม ไร้พิษภัย...แม้คำพูดจะไร้พิรุธ...แต่นางกลับรู้ได้ว่ามีบางสิ่งที่เขาไม่พูดและนั่น…น่ากลัวยิ่งกว่า ที่สำคัญมันกลับทำให้หัวใจของนางกลับเต้นแรงทุกคราเมื่อสบตาเพราะนางรู้ …นางได้ยินทุกคำที่เขาพูดกับซูเหวินใต้ศาลาเมื่อคืน รู้ว่าเขาเลือกตอบโต้หลี่ซูเหม่ยแทนนาง รู้ว่าเขา…ไม่ต้องการให้เรื่องนั้นถึงมือพระชายา…… รู้ว่าเขายื่นมือช่วยจว

ตำหนักมู่ฮวา ยามย่ำค่ำ“เหวินหยาง…” เสียงผู้เป็นพระมารดาเอื้อนเอ่ยเบา แต่เย็นเยียบ “เจ้ามาเยี่ยมมารดาในยามค่ำเช่นนี้ คงมิใช่เพียงเพื่อมาจิบชาอู่หลงเป็นเพื่อนแม่กระมัง”พระสนมชิงอวี่ประทับนั่งอย่างสง่างามกำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบ กลิ่นอู่หลงหอมอ่อน ๆ ลอยคลุ้งกระจายอยู่ทั่วห้องโถง เอื้อนเอ่ยเสียงเย็น แต่แฝงความรู้ทันอย่างคมกริบ เมื่อเห็นร่างสูงขององค์ชายสองพระโอรสของนางเดินเข้ามาหา ใบหน้าอ่อนเยาว์แม้ผ่านวัยล่วงเลย ดวงตาคู่งามกลับลึกล้ำสบตาพระโอรสเพียงองค์เดียวของนางหลงเหวินหยางก้าวเข้ามาใต้แสงตะเกียง ร่างสูงในอาภรณ์สีม่วงปักลายมังกรห้ากรงเล็บหยุดตรงเบื้องหน้าดวงตาคมเจือรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก้มศีรษะเล็กน้อย “พระมารดาเข้าใจข้าดียิ่งกว่าใคร…” หลงเหวินหยางยกยิ้มมุมปาก เดินเข้ามานั่งข้างเบื้องหน้าพระมารดา “เอาเถอะ ว่ามาเถิด... ครานี้เจ้าต้องการให้แม่ทำสิ่งใดอีก” พระสนมชิงอวี่วางถ้วยชาลงเบา ๆ เสียงกระทบจานแก้วใสดังแผ่ว เหลือบตามองโอรสของตนอย่างรักใคร่เอ็นดูแฝงด้วยการมองทะลุใจ องค์ชายสองคลี่พัดลายหงส์ในมือช้า ๆ อย่างใจเย็น ใช้ปลายนิ้วเคาะจังหวะเบา ๆ พลางทอดสายตาเพ่งมองเปลวไฟตะเกียงที่ไหวกระเพื่อม ร

กลับสู่ปัจจุบัน“ข้า…ไม่อาจทนเห็นท่านต้องเหงาอยู่นอกสายตาข้าเช่นนี้” หลี่ซุนเหม่ยพึมพำเบา“แต่หากข้าได้เป็นสนมขององค์ชายสอง…อย่างน้อย ข้าจะช่วยท่านได้…ช่วยตระกูลท่านได้”“เจ้าอย่าพูด…ราวกับข้าใช้เจ้าหาประโยชน์” เสนาบดีซุนหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดนางยิ้มบาง มือเรียวไล้ตามกรอบหน้าคร้ามที่นางหลงใหล “ท่านไม่ต้องพูด…เพราะข้ารู้ว่าเราไม่มีวันเปิดเผยความสัมพันธ์นี้ได้อยู่แล้ว แต่ข้าตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อท่าน เพราะข้ารักท่าน”นิ้วเรียวไล้ไปแตะริมฝีปากที่เคยมอบจุมพิตอ่อนหวานให้นางไปมาอย่างยั่วยวน“แต่อย่างน้อย…ข้าก็ตั้งใจให้คืนนี้เป็นของข้า…ของเรา…”แสงตะเกียงไหววูบใต้ม่านแพร บรรยากาศเงียบงันราวโลกทั้งใบหยุดหายใจ หลี่ซุนเหม่ยซุกกายแนบอยู่ในอ้อมแขนของบุรุษเดียวในใจ… บุรุษที่มีอายุมากพอจะเป็นบิดาของนาง หากแต่ดวงตาอบอุ่นคู่นั้น ไม่เคยมองนางด้วยสายตาอื่นใด… นอกจากสตรีที่เขารักและปรารถนามือเรียวแตะอกเขาเบา ๆ รับรู้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นนิ่งแน่นดุจเคยผ่านศึกมาแล้วนับไม่ถ้วน“ท่านอา…” นางเรียกอย่างแผ่วเบา เสียงคล้ายสายน้ำไหลผ่านหินผา“ยามอยู่ในอ้อมแขนท่านเช่นนี้... ข้ากลับมิใช่บุตรีของขุนนางใหญ่ มิใช่สาว