Semua Bab ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Bab 141 - Bab 150

“เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า นึกเหรอว่าข้าจะหยุดอยู่แค่นี้ วันนี้เจ้าได้ร้องขอชีวิตแน่นอน”“เช่นนั้น ท่านอาก็เร่งทำเถิด ให้ข้าได้ร้องขอชีวิตออกมาดังๆ เจ้าค่ะ” นางเอ่ยท้ายทายเสือเฒ่าหวังเพียงให้เขาขย้ำกวางสาวอย่างนางโดยไร้ความปรานีเสือสวาทผู้มากประสบการณ์ไม่รอช้า เขาตะโปมประกบริมฝีปากจูบแม่กวางน้อยอย่างดูดดื่ม ก่อนที่จะถอนจุมพิตออก แล้วไล่จูบตั้งแต่ลำคอลงมาจนถึงถันอวบ“ฟอดดด อือออ จ๊วบ จ๊วบ ซู๊ดดด แผล็บ แผล็บ” เสียงสูดดมความหอมของกายนางก้องเข้ามาในหูของหลี่ซุนเหม่ยกวางสาวสูดปากครางกระเส่า เมื่อปลายลิ้นสากตวัดเลียที่ยอดทับทิมกลางถันอวบจนมันเป็นไตแข็ง มือสากอีกข้างบีบเคล้นถันอวบข้างที่ยังว่างไม่ให้ได้เหงา ปากกว้างอ้าลงครอบครองเต้าอวบ ทั้งดูดทั้งเลียสลับกันราวกับทารกที่หิวกระหายน้ำนมมารดา“ซุนเหม่ย…ของข้า” เขาเอ่ยอีกครั้ง แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสั่นไหว เสียงดูดเลียเต็มไปด้วยความกำหนัด ฟันคมขบเม็ดทับทิมให้พอเจ็บ ก่อนที่จะใช้ลิ้นตวัดเลียย้ำซ้ำๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ“อ๊ะ อ๊ะ ท่านอา ข้าเจ็บ ซี๊ดดด ท่านกัดอีกได้หรือไม่ อายยย”ฟันคมขมเม็ดทับทิมตามที่นางของอีกหลายครา ก่อนที่ร่างใหญ่โตของเสนาบดีผละจา

ตำหนักมู่ฮวา งานวันประสูติพระสนมชิงอวี่ เสียงพิณแผ่วเบาแว่วมาจากด้านในตำหนัก หอมกลิ่นบุปผานานาพรรณหอมอบอวลทั่วตำหนักมู่ฮวา สตรีชั้นสูงไม่ว่าจะเป็นบุตรีและภริยาของขุนนางตระกูลใหญ่ที่ได้รับเชิญ ต่างแต่งองค์ในผ้าไหมชั้นเลิศ ประดับอัญมณีพร่างพราวพากันมารวมตัว แสดงความยินดีในวันประสูติพระสนมชิงอวี่ ผู้มีอำนาจแห่งวังหลัง เหนือ เฟยถา ที่ปูด้วยผ้าไหมปักลายหงส์ พระสนมชิงอวี่ประทับอยู่อย่างสง่างาม อาภรณ์สีม่วงเข้มประดับอัญมณีส่องประกายอ่อน องค์ชายสองผู้เป็นพระโอรสประทับอยู่ด้านข้าง ดวงหน้าทั้งสองเปี่ยมด้วยอำนาจและรัศมี เสมือนอาทิตย์และจันทร์คู่กันปราศจากวี่แววเหน็ดเหนื่อยแม้แต่น้อย ทันใดนั้น ประตูด้านหน้าตำหนักค่อย ๆ เปิดออก เสียงขันทีอาวุโสประกาศเสียงกังวาน “ตระกูลหลี่มาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ พร้อมธิดาหลี่ซุนเหม่ย เข้าเฝ้าถวายพระพร” ประตูตำหนักเปิดกว้าง เสียงซุบซิบเงียบงันชั่วอึดใจ ก่อนทุกสายตาจะหันไปยังสตรีที่ก้าวเข้ามา คุณหนูหลี่ซุนเหม่ย เยื้องย่างเข้ามาอย่างเฉิดฉาย งดงามจับตาในอาภรณ์สีชาดปักลายหงส์กางปีกทอประกายด้วยดิ้นทองเงางามไม่ต่างจากสนมในวังหลวงแม้แต่น้อย พระสนมชิงอวี่แย้มสรวลรับอย่างม

“ข่าวลือหรือเพคะ… คำว่าข่าวลือนั้นล้วนล่องลอยคล้ายกลิ่นบุปผาในยามราตรี มิรู้ว่าลอยมาจากทิศใด มิรู้ว่ามาจากผู้ใด รู้เพียง…บางผู้ชอบสูดดมกลิ่นเสียจนเพลิน ใคร่หวังจะได้ล่วงรู้ก่อนผู้อื่น หม่อมฉันเพียงสงสัย…เหตุใดข่าวทำนองนี้ถึงเล็ดลอดเข้ามาวังหลังได้ง่ายดายนัก หรือว่าเหล่าสตรีในวังหลังชื่นชอบและ...ถนัดเชี่ยวชาญแต่เพียงการสร้างและเสพข่าวเหล่านี้เท่านั้นนัก” น้ำคำเปล่งออกอย่างละเมียด แต่คมกริบราวกระบี่ที่ซ่อนในฝัก เสียงกระซิบซุบซิบเริ่มก้องรอบทิศ ก่อนจะเงียบกริบในพริบตาพระชายาซูเหยาที่นั่งประทับอยู่ ยกพัดหยกขึ้นบังรอยยิ้มบางแต่ไม่ตอบในทันที นางพลางปรายตามองทุกผู้ในงาน ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะคลี่ยกขึ้นเพียงเสี้ยว มุมตาคลายเย็นยะเยือกคล้ายหิมะเหน็บกระดูก“จริงดั่งเจ้าว่า… กลิ่นบางกลิ่น ยิ่งสูด …ยิ่งใคร่รู้ ยิ่งต้องค้นหาต้นทาง กลับชวนให้แหวะหัน เพราะฉุนเน่าเสียยิ่งกว่าซากคราววาตภัย แต่บางข่าว...ต่อให้ต้องไม่ถาม ก็รู้ได้ทันทีว่ามาจากที่ใด...ข้าก็สงสัยเช่นกัน”เสียงของนางทอดเนิบเย็น ก่อนจะกระแทกถ้อยคำสุดท้ายลงดังหินผาถล่ม “เพียงแต่…ที่ข้าได้ยินมา มันเป็นเรื่องคาวโลกีย์ หาใช่เรื่องอันควรแก่สตรีส

“หม่อมฉันเป็นห่วงนัก สตรีที่รูปงามยิ่ง มักดึงดูดภัย ยิ่งงาม ยิ่งต้องรู้จักหักใจ มิฉะนั้นเส้นทางในวังหลังคงมิได้โรยด้วยกลีบบุปผา แต่ปูด้วยหนามพิษ”คำพูดราวกับเตือนด้วยความปรานี แต่ฟังแล้วราวกับใบมีดที่หุ้มกำมะหยี่ ทุกสายตาหันมาจับจ้องที่หลี่ซุนเหม่ยที่ยังพยายามนั่งตัวตรงงามสง่า แต่ใบหน้ากลับขาวซีดไร้สีโลหิต ดวงตาสั่นระริกไม่อาจปิดบัง เสียงซุบซิบกระพืออีกระลอก หนนี้คล้ายพายุถาโถม ฮูหยินหลิวเอ่ยช้า ๆ แต่ทิ่มแทงเย็นชา “คุณหนูผู้นั้น… ช่างกล้าเกินสตรีใดในแผ่นดิน” เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นประปรายจากกลุ่มสตรีอีกหลายคน ราวกับฝูงอีกาบินวนรอบเหยื่อที่บาดเจ็บ สายตาทุกคู่ปักลงที่หลี่ซุนเหม่ยอย่างไม่ละวาง “แต่ที่ โรงน้ำชาเฟิ่งอวี้… มีคนบอกว่าคุณหนูหลี่เองก็มักจะไปมาหาสู่กับเสนาบดีซุนอยู่บ่อยๆ … ไม่รู้ว่ามีเรื่องสำคัญอันใด ให้ต้องปรึกษากันถึงในห้องลับ” ฮูหยินหลิวเอ่ยขึ้นอย่างจงใจ “จริงรึ เสนาบดีซุนมีภรรยาหลายคนแล้วมิใช่หรือ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณหนูหลี่จะ... เอ่อ... กล้าเพียงนี้” ภริยาเสนาบดีจางเสริมทัพ ด้วยความประหลาดใจ เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นและแพร่กระจายไปทั่วงาน จากที่เคยเป็นที่กล่าวขวัญถึง

ตำหนักชิงอวิ๋น ยามซวี (19:00 น.)“คุณหนูเจ้าคะ แผนให้กระจายข่าวลือของเรานั้น…ได้ผลเกินคาดจริง ๆ”หงเหมยสาวใช้คนสนิทก้าวเข้ามาภายในห้องโอสถอย่างระมัดระวัง ก่อนจะคุกเข่าลงเบื้องหน้าผู้เป็นนาย รายงานข่าวกับคุณหนูของตน ดวงตาเป็นประกายระยับ สีหน้าเปี่ยมความพอใจ ริมฝีปากยังระบายยิ้มที่เก็บไม่มิดไป๋ลี่เยว่ที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะยา มือเรียวกำลังยกหยิบรากตังกุยแห้งสีเข้มเส้นหนึ่งขึ้นมาชะงักมือชั่วครู่ ก่อนจะวางลงอย่างแผ่วเบาในครกหิน เสียงบดตังกุยดังกรอบแกรบ แทรกซึมในความเงียบ ความขมหวานของกลิ่นสมุนไพรลอยคลุ้งในอากาศ เพียงครู่ก็หยุดมือ พลางเอ่ยขึ้นเบา ๆ“ได้ผลว่าอย่างไร”หงเหมยปรายตาไปทางประตูราวตรวจดูว่าไม่มีผู้ใดแอบฟัง ก่อนโน้มกายเข้ามาใกล้กระซิบเสียงต่ำ ทว่าชัดเจน“ในงานพระสนมชิงอวี่เมื่อวาน…คำลือก็ระเบิดกลางงาน เหมือนน้ำมันราดบนไฟ…ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่คุณหนูวางไว้เจ้าค่ะ ข่าวลือที่เรากระพือในตลาด และร้านค้า ไม่ว่าจะเป็นร้านต้วนเซียง ร้านฉีฮวา และร้านอื่น เรื่องคุณหนูสูงศักดิ์ลักลอบเข้าออกเรือนรองของเสนาบดีใหญ่ ล้วนถูกพูดถึงกันทั่วทั้งเมืองหลวง และในงานก็มีการซุบซิบไม่หยุดตั้งแต่ต้นงาน แม้แ