All Chapters of วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Chapter 11 - Chapter 20

ชื่อเสียงของตระกูลหลานจึงดังกระฉ่อนไปทั่วแคว้นจื่อโจวกลายเป็นตระกูลใหญ่อันมากด้วยบารมีล้นหลาม ทั้งยังกุมอำนาจทางการทหารทั้งหมดเอาไว้ และยิ่งตระกูลหลานและตระกูลวูรวมเป็นทองแผ่นเดียวกันได้ ก็ยิ่งเพิ่มพูนความรุ่งเรืองของวงศ์ตระกูลให้โชติช่วงเข้าไปอีก ดังนั้นขุนนางยศต่ำต้อยเฉกเช่นใต้เท้าไป๋จื่อเหิงจึงหวังก้าวขึ้นบันไดทางลัด ยิ่งล่วงรู้ว่าตระกูลอื่นก็หมายตาสถานะอนุของแม่ทัพชิงหลง เขาก็ยิ่งต้องเร่งส่งไป๋เฉินเซียงเข้าไปโดยเร็ว ด้วยหวังว่าใบหน้าอันพริ้มเพราสะสวยจนสะกดตาบุรุษเช่นนางจะได้รับความโปรดปรานจากแม่ทัพชิงหลง เมื่อถึงยามนั้นตระกูลไป๋ย่อมต้องกลายเป็นหนูตกถังข้าวสารไปโดยปริยาย รถม้าเคลื่อนออกห่างจวนสกุลหลานไปเรื่อย ๆ ภายใต้การเดินทางนี้มีสายตาคมกริบของใครบางคนกำลังจ้องอย่างเขม็งเกร็งผ่านม่านความอนธการ “สืบได้ความหรือไม่ เขาไปรักษาตัวที่ใดกันแน่” “นายท่าน ข้าน้อยส่งมือสังหารเงาลอบติดตามรถม้าของแม่ทัพไป๋หู่ไปทุกครั้ง ทว่ายามถึงกลางหุบเขา รถม้าก็เลือนหายเข้ากลีบเมฆ ดั่งกับมีวิชาพรางตัว” มือหยาบกร้านกำหมัดแน่น “จะเป็นไปได้อย่างไร เจ้าคิดว่าเขาเป็นเทพเซียนงั้นรึ จึงหายตัวได้เฉกเช่นอากาศ

หลีซงไตร่ตรองตามสิ่งที่หลานอี้ซินอธิบาย “จริงดังว่าเพียงแต่...เขาคำนับเป็นศิษย์ของท่านนักพรตติงแล้ว ท่านนักพรตไม่คลางแคลงพ่อหนุ่มนี่บ้างหรือขอรับ”“เรื่องนี้ยังมีที่มาไม่ชัดเจน ไว้คุยคราวหลัง” “ขอรับ” หลีซงขมวดคิ้ว มองใบหน้าพริ้มเพราดั่งสตรีแรกแย้มก็ขนลุกเกรียวเจ้าหนุ่มนี่เป็นชายโดยแท้ ไฉนจึงมีใบหน้างดงามอ่อนแอดั่งสตรีกันเล่า “เรียบร้อย เชิญคุณชายขอรับ” นักพรตน้อยเกาจวิ้นค้อมกายเล็กน้อย“ขอบคุณ”หลีซงช่วยนายของตนเปลื้องอาภรณ์ออกจากตัวทีละชิ้น ไป๋เฉินเซียงเห็นเสื้อผ้าหลุดจากเรือนร่างกำยำก็พลันหน้าแดงก่ำม่านตาขยายกว้าง แม้เคยลั่นวาจาว่าเป็นหมอไม่แบ่งแยกชายหญิง กระนั้นนางเองก็ยังมิเคยรักษาผู้ใดจริงจังสักหน ยิ่งเป็นบุรุษด้วยแล้วไป๋เฉินเซียงก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก “เอ๋…ท่าน ท่าน นี่พวกท่านจะถอดอย่างนี้เลยรึ” หลีซงขมวดคิ้ว “อะไรของเจ้า แช่น้ำต้องสวมเสื้อผ้าด้วยงั้นรึ อีกอย่างนี่เป็นวิธีการรักษาของท่านนักพรตติง เจ้าเองก็เป็นบุรุษเช่นกันไยทำหน้าตระหนกเพียงนี้ อ้อ...เจ้าหนุ่มนี่เป็นหมออ่อนหัดเลยตื่นตูมไปเรื่อยสินะ” ไป๋เฉินเซียงหน้าชาวาบ จริงดังหลีซงว่า นางอ่อนหัดไปหน่อยกระมัง เดิมทีเป็นนางเอ

“อีเอ๋อร์ สตรีเหล่านั้นล้วนเป็นพวกยิ้มซ่อนมีด [2] เจ้าไม่ต้องไปพบพวกนางก็สิ้นเรื่อง นั่งกินนอนกินที่จวนสกุลหลานให้สบายใจเป็นพอไม่ดีกว่าหรือ”“แล้วไยท่านไม่แต่งเองเสียเลยเล่า!”“นี่เจ้า! เหิมเกริมเกินไปแล้ว” วูจื่อหานโมโหจนตัวสั่นวูฮูหยินยกมือทาบอก “อีเอ๋อร์ อย่าเสียมารยาทกับท่านพ่อ”วูหลิงอีสะอื้นตัวโยนโผซุกอกมารดา “ฮื่อ…ท่านแม่ ลูกผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ก็ท่านพ่อไม่เข้าใจข้าเลย ข้าไม่ได้ชอบแม่ทัพตาบอด ข้าชอบคุณชายหลินต่างหาก”“บัดซบ! คุณชายหลินอะไรนั่นปากมันลิ้นลื่น [3] เพียงนี้เจ้ายังชอบได้ลงคอ ทั้งยังไร้กำลังเยี่ยงอิสตรี คนเช่นเขาจะปกป้องเจ้าได้อย่างไร”“แต่เขาก็ไม่ได้ตาบอด! อย่างน้อยเขาก็เป็นนักปราชญ์ผู้เลื่องชื่อ จะมีวาจาอ่อนหวาน ใบหน้างดงามล้วนมิแปลก ท่านพ่อกำลังกีดกันความรักของเราหรือเจ้าคะ”“อีเอ๋อร์ นี่เจ้า!”วูจื่อหานโมโหแทบสิ้นสติ แม้คนที่วูหลิงอีรักประหนึ่งชายงามอันดับต้นของแคว้น แต่ถึงเป็นอย่างนั้นก็ไม่น่ากลัดกลุ้มเท่ากับแต่งงานให้คนตาบอด วูจื่อหานหนักใจประหนึ่งถูกศิลาพันชั่งถ่วงดุลแผ่นอก “เช่นนั้นข้าจะหาทางเลื่อนงานวิวาห์ออกไปก่อน” วูจื่อหานเอ่ยเสียงค่อย“เลื่อนงั้นรึ ท่านจะ

 เด็กน้อยเหล่านั้นนิ่งเงียบ สมองขบคิดตามสิ่งที่ไป๋เฉินเซียงเอ่ยก็น้ำตาคลอ ไป๋เฉินเซียงผินหน้ามองไปยังเด็กชายที่เป็นหัวหน้า จากนั้นส่งยิ้มให้เขาผ่านแพรผืนโปร่ง “พวกเจ้ากินน้ำแข็งไสก่อนเถิด เงินนั่นไว้พบเจ้าของแล้วเจ้าก็นำไปคืน จำเอาไว้คนเราไม่มีผลงานไม่รับเงิน เช่นนั้นข้าจะให้พวกเจ้าสร้างผลงานสักครา แล้วเงินนี่จะมอบให้เจ้าทุกคน ดีหรือไม่ ถือเสียว่ายื่นหมูยื่นแมว”ไป๋เฉินเซียงปลดถุงเงินลงจากข้างเอวพลางยื่นส่งไปด้านหน้า เด็ก ๆ ตาโต ฮือฮากันยกใหญ่“ได้ ขอเพียงไม่ใช่งานผิดศีลธรรมใด พวกข้าย่อมรับปาก”ไป๋เฉินเซียงพึงพอใจในคำตอบ กวาดสายตาสำรวจเด็กชายที่เป็นหัวหน้าก็พบว่าเขานั้นดูผิวพรรณดีทีเดียว ความคิดความอ่านก็ดูฉลาดหลักแหลมรู้จักระแวดระวังตัวไม่คล้ายกับเด็กขอทานทั่วไป“แน่นอนว่างานของข้าอยู่ในศีลธรรม”ไป๋เฉินเซียงยืนมองเด็ก ๆ ละเลียดกินน้ำแข็งไสที่ตรอกคับแคบห่างจากในงานเทศกาลไม่มากนัก ตอนเข้ามาไป๋เฉินเซียงพบป้ายประกาศตามหาหมอรักษาคุณหนูตระกูลวู นางจำได้ว่าตระกูลวูมีลูกสาวเพียงคนเดียวและดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับคนตระกูลหลานเช่นกันเด็กข

ในคืนเทศกาลโคมไฟเว่ยเสี่ยวเฉินไม่ได้พูดเปล่า เขาออกตามหาไป๋เฉินเซียงจริง ทว่าแทบพลิกแผ่นดินหา เขาก็ยังหานางไม่พบ กระทั่งถอดใจเดินคอตกกลับเรือนอย่างจำนน“เจ้ากับนางคงไร้วาสนาต่อกัน” หลานอี้ซินเอ่ยเสียงเรียบเว่ยเสี่ยวเฉินกระเง้ากระงอด “เจ้าเงียบปากไปเลย คนเช่นเจ้าเชื่อเรื่องบุญวาสนาตั้งแต่เมื่อใดกัน ข้ากับนางมีวาสนาร่วมกันแน่ ข้าเชื่อว่าจะต้องได้พบนางอีก”บุรุษร่างสูงกระแทกกายนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ขัดฝั่งตรงข้าม เวลาล่วงเลยมาจนถึงต้นยามโฉ่ว [1] เว่ยเสี่ยวเฉินเหลือบซ้ายแลขวา “เอ๊ะ หลีซงเล่า เขาไม่ได้เข้ามาด้วยหรือ”หลานอี้ซินยกชาขึ้นจิบ “ไปแล้ว”“หา…ไปไหน องครักษ์เจ้าคงไม่ได้ไปหาสาวงามกระมัง หากบอกว่ากลับจวนสกุลหลานเขาคงไม่ทิ้งเจ้าไว้ลำพังแน่”“ทำไม เจ้าคร้านจะดูแลสหายตาบอดงั้นหรือ”“โธ่ เหตุใดแม่ทัพไป๋หู่ผู้เกรียงไกรจึงมีถ้อยคำน้อยอกน้อยใจเยี่ยงสตรีไปได้ ข้าไม่เคยเห็นเจ้าเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย” เว่ยเสี่ยวเฉินหรี่ตาพลางสำรวจใบหน้าหล่อเหลาทว่าสีหน้าของเขากลับเฉยชาดั่งดินปั้นไม้แกะสลัก “ถอยไป”เว่ยเสี่ยวเฉินไม่ขยับ“ข้าบอกให้ถอยไป”เว่ยเสี่ยวเฉินยืดกายเต็มความสูง “ก็ได้ ๆ ดูเจ้าสิทำหน้าประหลา