Semua Bab วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Bab 11 - Bab 20

นับจากวันนั้นที่ไป๋เฉินเซียงได้พบกับหลานอี้ซิน นางก็ไม่คิดเฉียดกรายเข้าใกล้น้ำพุร้อนยามที่เขามารับการรักษาดวงตาอีก เพราะไม่อยากคอยปิดบังตัวตนให้ต้องอึดอัด และไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนอีกเช่นเดียวกัน ไป๋เฉินเซียงหนีออกจากจวนสกุลไป๋ได้ร่วมสองเดือนแล้ว ไม่กี่วันมานี้นางได้ลงเขาติดตามนักพรตน้อยเกาจวิ้นเข้าไปในตัวเมือง ภาพที่ประกาศตามหาไป๋เฉินเซียงบ้างเก่าลอกล่อนจนมองไม่ออก บางป้ายประกาศก็ถูกละเลงหนวดเคราเพื่อความสนุก ไป๋จื่อเหิงถอดใจจากการติดตามหานางไปตั้งนานแล้ว เพราะยามนี้ไป๋อีถิงได้เข้าไปเป็นอนุของแม่ทัพชิงหลงเป็นที่เรียบร้อย เดิมทีไป๋เฉินเซียงอยากขออภัยพี่สาวต่างมารดาตนเช่นกัน ไป๋อีถิงต้องตกกระไดพลอยโจนเช่นนี้ก็เป็นเพราะนางดื้อรั้นเอาแต่ใจ ไป๋เฉินเซียงทราบดีการเข้าไปเป็นอนุที่ท้ายเรือนหวังเหว่ยหาใช่เรื่องน่ายินดี ที่นั่นคืออเวจีบนดินดี ๆ นี่เอง แต่นึกดูแล้วที่ไป๋เฉินเซียงต้องถูกผลักไสไปเป็นอนุ ล้วนเป็นแผนการต่ำช้าของหยางปิ่งอี้ทั้งสิ้น กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมคืนสนอง! “ท่านอาจารย์ คุณชายห

 เด็กน้อยเหล่านั้นนิ่งเงียบ สมองขบคิดตามสิ่งที่ไป๋เฉินเซียงเอ่ยก็น้ำตาคลอ ไป๋เฉินเซียงผินหน้ามองไปยังเด็กชายที่เป็นหัวหน้า จากนั้นส่งยิ้มให้เขาผ่านแพรผืนโปร่ง “พวกเจ้ากินน้ำแข็งไสก่อนเถิด เงินนั่นไว้พบเจ้าของแล้วเจ้าก็นำไปคืน จำเอาไว้คนเราไม่มีผลงานไม่รับเงิน เช่นนั้นข้าจะให้พวกเจ้าสร้างผลงานสักครา แล้วเงินนี่จะมอบให้เจ้าทุกคน ดีหรือไม่ ถือเสียว่ายื่นหมูยื่นแมว”ไป๋เฉินเซียงปลดถุงเงินลงจากข้างเอวพลางยื่นส่งไปด้านหน้า เด็ก ๆ ตาโต ฮือฮากันยกใหญ่“ได้ ขอเพียงไม่ใช่งานผิดศีลธรรมใด พวกข้าย่อมรับปาก”ไป๋เฉินเซียงพึงพอใจในคำตอบ กวาดสายตาสำรวจเด็กชายที่เป็นหัวหน้าก็พบว่าเขานั้นดูผิวพรรณดีทีเดียว ความคิดความอ่านก็ดูฉลาดหลักแหลมรู้จักระแวดระวังตัวไม่คล้ายกับเด็กขอทานทั่วไป“แน่นอนว่างานของข้าอยู่ในศีลธรรม”ไป๋เฉินเซียงยืนมองเด็ก ๆ ละเลียดกินน้ำแข็งไสที่ตรอกคับแคบห่างจากในงานเทศกาลไม่มากนัก ตอนเข้ามาไป๋เฉินเซียงพบป้ายประกาศตามหาหมอรักษาคุณหนูตระกูลวู นางจำได้ว่าตระกูลวูมีลูกสาวเพียงคนเดียวและดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับคนตระกูลหลานเช่นกันเด็กข

ในคืนเทศกาลโคมไฟเว่ยเสี่ยวเฉินไม่ได้พูดเปล่า เขาออกตามหาไป๋เฉินเซียงจริง ทว่าแทบพลิกแผ่นดินหา เขาก็ยังหานางไม่พบ กระทั่งถอดใจเดินคอตกกลับเรือนอย่างจำนน“เจ้ากับนางคงไร้วาสนาต่อกัน” หลานอี้ซินเอ่ยเสียงเรียบเว่ยเสี่ยวเฉินกระเง้ากระงอด “เจ้าเงียบปากไปเลย คนเช่นเจ้าเชื่อเรื่องบุญวาสนาตั้งแต่เมื่อใดกัน ข้ากับนางมีวาสนาร่วมกันแน่ ข้าเชื่อว่าจะต้องได้พบนางอีก”บุรุษร่างสูงกระแทกกายนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ขัดฝั่งตรงข้าม เวลาล่วงเลยมาจนถึงต้นยามโฉ่ว [1] เว่ยเสี่ยวเฉินเหลือบซ้ายแลขวา “เอ๊ะ หลีซงเล่า เขาไม่ได้เข้ามาด้วยหรือ”หลานอี้ซินยกชาขึ้นจิบ “ไปแล้ว”“หา…ไปไหน องครักษ์เจ้าคงไม่ได้ไปหาสาวงามกระมัง หากบอกว่ากลับจวนสกุลหลานเขาคงไม่ทิ้งเจ้าไว้ลำพังแน่”“ทำไม เจ้าคร้านจะดูแลสหายตาบอดงั้นหรือ”“โธ่ เหตุใดแม่ทัพไป๋หู่ผู้เกรียงไกรจึงมีถ้อยคำน้อยอกน้อยใจเยี่ยงสตรีไปได้ ข้าไม่เคยเห็นเจ้าเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย” เว่ยเสี่ยวเฉินหรี่ตาพลางสำรวจใบหน้าหล่อเหลาทว่าสีหน้าของเขากลับเฉยชาดั่งดินปั้นไม้แกะสลัก&n

หลานอี้ซินส่ายศีรษะ มือยังถือม้วนภาพกำไว้จนแน่น ภายในใจยามนี้ดุจดั่งมีเส้นด้ายล่องหนมัดตัวเขาไว้ พริบตาหลานอี้ซินก็สะบัดกายขึ้นรถม้าไม่พูดไม่จา ทิ้งให้หลีซงยืนอ้าปากหวองุนงงจวบจนรถม้าเคลื่อนออกไปเว่ยเสี่ยวเฉินย้ายสายตาจากสหายกลับมายังองครักษ์ร่างสูงที่ยังยืนเป็นเบื้อใบ้เว่ยเสี่ยวเฉินเรียกสติ “หลีซง หากเจ้าไม่ไปยามนี้ เกรงว่าคงได้เดินกลับเองแล้วกระมัง”หลีซงหลุดจากภวังค์ “อ้อ...เช่นนั้นลาก่อนคุณชาย”ต่างฝ่ายต่างค้อมตัวเป็นมารยาทแก่กันเล็กน้อย“แล้วพบกันใหม่ อย่าลืมสิ่งที่ข้าฝากฝังนายของเจ้าด้วยเล่า”“ขอรับ”เว่ยเสี่ยวเฉินมองตามแผ่นหลังหลีซงพลางแย้มยิ้มสว่างเจิดจ้าดั่งดวงตะวันทอแสง พริบตาร่างสูงก็หมุนกายกลับเข้าไปในจวนรถม้าเคลื่อนไปตามเส้นทางเรียบเรื่อย จากเมื่อคืนที่มีการจัดงานครึกครื้นก็เงียบลงถนัดตา เหลือเพียงบางร้านที่ยังเก็บข้าวของไม่เรียบร้อยหลีซงกระโจนขึ้นรถม้า “ท่านแม่ทัพ”“เข้ามาเถิด”หลีซงแหวกม่านประตูสีเข้มที่ปักลายพยัคฆ์ด้วยเส้นด้ายไหมทองคำออก ขาสูงเยื้องย่างเข้าไปด้านในก่อนหย่อนกายลงฝั่งตรงข้

หนึ่งสัปดาห์ผันผ่าน สตรีร่างระหงสวมอาภรณ์สีขาวสะอาดตา คาดผ้าแพรปิดใบหน้าครึ่งล่างเยื้องย่างเข้ามาหยุดยืนบริเวณประตูหน้าจวนสกุลวูซึ่งมีหมอทั้งชายและหญิงเดินกระทบไหล่เข้าออกไม่ขาดสายเสียงใสเอ่ย “ข้าหมอหญิงจากต่างถิ่น ได้ยินว่าคุณหนูวูเกิดป่วยด้วยโรคประหลาด จึงเดินทางมาเพื่อทำการรักษานางเจ้าค่ะ”บ่าวชายที่เฝ้าหน้าประตูกวาดตามองเรือนร่างสตรีผู้มาเยือนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “เจ้าแน่ใจรึว่าเป็นหมอ”หญิงสาวยิ้มกว้างไปจนถึงดวงตา แม้เผยรูปโฉมเพียงครึ่งบนของใบหน้าทว่านัยน์ตาสว่างใสของนางก็ทำเอาบุรุษใจสั่นระทวย หญิงสาวกล่าวต่อ “พี่ชาย ข้าเป็นหมอเจ้าค่ะ หากไม่เชื่อท่านอยากให้ข้าช่วยจับชีพจรหรือไม่” เปลือกตาบางหลุบต่ำลงกว่าสะดืออีกฝ่ายเป็นเชิงเย้าแหย่บ่าวนายนั้นมองแววตากระจ่างใสดั่งน้ำค้างด้วยความเลื่อนลอย ความคิดสกปรกผุดขึ้นเต็มศีรษะ ครั้นสังเกตเห็นสายตาของนางที่ลดมองต่ำ บ่าวรับใช้นายนั้นก็ถึงขั้นตัวงอ ชายหนุ่มพยายามขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง ตอบกลับด้วยท่าทีเสียอาการ “ชะ...เช่นนั้นท่านหมอรอสักครู่”ชายหนุ่มผละห่างไปพร้อมเหงื่อเย็นที่หลั่งเต็มหน้าผาก เสียงใส