บทที่ 23 ชนักติดหลังของผู้อื่นไยข้าต้องมารับแทน (2)

ยิ่งไป๋เฉินเซียงหน้านิ่งเท่าใด ถังหยาก็ยิ่งอารมณ์เดือดพล่านมากขึ้นเท่านั้น ไป๋เฉินเซียงคิดว่าอ้างเรื่องป่วยอาจช่วยให้ทุกอย่างง่ายขึ้น ทว่ากลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะกลายเป็นว่านางกำลังเอาฟืนไปสุมกองเพลิง

“สะใภ้รองหลาน ข้ารู้ว่าเจ้านั้นมีสถานะสูงส่งแต่กำเนิด แต่เจ้าก็ไม่ควรกล่าวว่าลืมคนนั้นทีคนนี้ที อีกอย่างคนที่เจ้าบอกว่าจำนางไม่ได้ก็เป็นเจ้าที่แย่งชิงปิ่นเหมยฮวากับนางจนเกิดเรื่องใหญ่โต ในตอนนั้นเจ้าช่วงชิงของของนางไม่พอยังทำลายเหยียบย้ำจนปิ่นเสียหาย ทั้งยังเอ่ยวาจาดูแคลนคุณหนูถังว่าเป็นเพียงบุตรขุนนางขั้นสองจะเทียบเคียงขุนนางขั้นหนึ่งได้อย่างไร เรื่องเหล่านี้เจ้าลืมสิ้นแล้วหรือ” เสียงแหลมดังมาจากกลุ่มหญิงสาว

ไป๋เฉินเซียงโน้มกระซิบ “ซูซิน ข้า...เคยทำเช่นนั้นหรือ”

ซูซินหน้าเจื่อน นางพยักหน้าหงึกหงัก “ตอนนั้นท่านกับคุณหนูถังต้องตาปิ่นเหมยฮวาอันเดียวกัน แต่คุณหนูถังนางดื้อดึงใช้ปิ่นปักลงบนเส้นผมเพื่อแสดงตนเป็นเจ้าของ ท่านเลยเอ่อ...ไม่ยอม กระชากปิ่นทิ้งทำให้นางต้องเสียหน้าต่อผู้คนเจ้าค่ะ”

ไป๋เฉินเซียงสบถลั่นในใจ การสวมรอยเป็นวูหลิงอีไม่ง่ายเอาเสียเลย ความร้ายกา