Semua Bab ท่านโหวพ่ายรัก: Bab 31 - Bab 40

เสี่ยวหลี่กลับไปเอากำยานรัญจวนกับผงเสน่หาเสร็จก็รีบกลับมาที่เรือนนอนของหลิวหลิงลี่ทันที เมื่อกลับมาถึงจงเอ่ายังอาบน้ำให้หลิวหลิงลี่ไม่เสร็จ สาวใช้อายุน้อยจึงได้นำกำยานรัญจวนไปจุดรมผ้าห่มหมอนหนุนบนเตียงนอน ก่อนจะนำเสื้อผ้าของหลิวหลิงลี่ที่จะใส่ในคืนนี้มารมควันกำยานด้วยครั้นหลิวหลิงลี่อาบน้ำเสร็จสาวใช้อายุน้อยก็รีบนำผู้เป็นนายมารมควันด้วยกำยานรัญจวนทันที“เจ้าแน่ใจหรือว่ากำยานนี้จะช่วยได้” จงเอ่าเอ่ยถามด้วยความข้องใจ เพราะนางได้กลิ่นตั้งนานแล้วแต่กลับมิได้รู้สึกอันใด แล้วมีหรือบุรุษเย็นชาอย่างท่านโหวจะมีความรู้สึกได้เสี่ยวหลี่ที่พอจะเดาได้ว่าสาวใช้อายุมากกว่ากำลังสงสัยอันใดอยู่ก็ยกยิ้มขึ้นทันที เพราะตอนที่นางยังไม่รู้ก็รู้สึกสงสัยไม่ต่างกับสตรีอายุมากกว่าเช่นกัน“ท่านอย่ากังวลไปเลยกลิ่นกำยานนี้จะกระตุ้นเพียงบุรุษเท่านั้น แต่เพียงกำยานรัญจวนอย่างเดียวไม่สามารถทำให้ท่านโหวถึงขั้นขาดสติยั้งคิดได้หรอก ยังมีของอีกอย่างที่ต้องใช้คู่กัน” เสี่ยวหลี่กล่าวพลางหยิบของที่อยู่ในแขนเสื้อออกมา“นี้คือผงเสน่หา เพียงใส่ลงไปในน้ำชาหรืออ

บุรุษหนุ่มจับข้อมือของหญิงสาวแน่นเมื่อเห็นว่านางจะลูบผ่านลูกกระเดือกของเขาอีกครั้ง “เจ้ากำลังยั่วข้าอย่างนั้นหรือ?” เสียงของเขาแหบแห้งหญิงสาวยกยิ้มมุมปาก ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ “เช่นนี้ท่านโหวเรียกว่ายั่วยวนอย่างนั้นหรือเจ้าคะ ข้าเพียงซับเหงื่อให้ท่านเองเจ้าค่ะ หากยั่วยวนจริง ๆ ทำเช่นนี้มิดีกว่าหรือเจ้าคะ” หญิงสาวกล่าวด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ถึงนางจะพยายามซ่อนความอายเอาไว้ ทว่าสีแดงราวกับลูกตำลึงสุกบนใบหน้าของนางนั้นกลับซ่อนเอาไว้ไม่มิดหลิวหลิงลี่เอ่ยพลางสะบัดข้อมือของนางออกจากมือของหลัวหยาง พร้อมกับจ้องมองไปที่ดวงตาของบุรุษตรงหน้า ก่อนจะดึงเชือกเสื้อตัวนอกที่ยังไม่หลุดออกจากกัน เพื่อที่จะได้ถอดเสื้อตัวนอกทิ้ง แต่ทว่าหญิงสาวยังมิทันจะได้ถอดเสื้อตัวนอกออก บุรุษหนุ่มก็จับตัวของหญิงสาวกดลงบนเตียงพร้อมกับคร่อมร่างของนางเอาไว้เสียก่อน“ว้าย!” หลิวหลิงลี่เผลอลืมตัวหลุดร้องออกมาท่าทีที่หญิงสาวพยายามยั่วยวนบุรุษตรงหน้า บวกกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเก้อเขินที่มีกลิ่นอายของสตรีในห้องหอ ทำให้บุรุษหนุ่มตระกูลหลัวรู้สึกมันเขี้ยวจ

บุรุษที่ถูกตัณหาครอบงำใช้มือข้างหนึ่งรวบมือของหญิงสาวขึ้นไว้เหนือศีรษะ ถึงหญิงสาวจะพยายามขัดขืนไม่ให้เขาเอามือของนางที่ดันหน้าท้องอยู่ออก ทว่าด้วยแรงอันน้อยนิดมีหรือจะสู้ไหวครั้นชายหนุ่มรวบข้อมือของสตรีใต้ร่างขึ้นเหนือหัวได้สำเร็จก็ไม่รอช้า เขาดุนดันความแข็งชันยัดเยียดเข้าไปจนถึงปลายทางอย่างแรง ท่อนเนื้อขูดโพรงนุ่มเข้าไปจนสุดลำแท่ง กระทุ้งท้องน้อยของหญิงสาวจนนูนขึ้นมา สร้างความจุกเสียดให้กับหญิงสาวจนน้ำตาไหล“อ๊ะ ๆ ท่าน...อ้า~!” สตรีร่างบางถึงกับร้องครางเสียงหลงหญิงรับใช้ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้านนอกห้องได้ยินก็อดเป็นห่วงนายหญิงของตนไม่ได้ ส่วนแม่ทัพน้อยฟางเซียวก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นเมื่อได้ยินเสียงลามกจากในห้องนอนหลัวหยางรู้ดีว่าด้านนอกมีคนอยู่จึงใช้ปากของเขาปิดปากของหญิงสาวเอาไว้ ยามนี้จุดเชื่อมของทั้งสองประสานแนบแน่น บุรุษรู้สึกได้ถึงหยาดน้ำที่ไหลออกมาจากหางตาของหญิงสาว ในใจก็นึกสงสารสตรีใต้ร่างขึ้นมาเล็กน้อย จึงค่อย ๆ ขยับบั้นเอวเข้าออกอย่างช้า ๆ เพื่อให้หญิงสาวได้ปรับตัวอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเขารู้สึกว่าภายในโพรงถ้ำเริ่มมีน้ำแฉะ

ยามอู่ [1]เดิมทีไป๋ฉินหลันคิดจะมาที่จวนหลัวตั้งแต่เช้า ทว่าครั้นทบทวนดูจากเหตุการณ์เมื่อวาน นางจึงฉุดคิดได้ว่าเฉินอี้เหรินดูท่าจะชอบพอสตรีแซ่หลิวอยู่ไม่น้อย หากนางเดินทางไปที่จวนตั้งแต่เช้า ทั้งที่หลัวหยางโหวกับหลิวหลิงลี่เพิ่งร่วมหอกันไป นางย่อมไม่มีทางได้พบหน้าหลัวหยางโหวอย่างแน่นอนแล้วอีกอย่างสตรีที่มาจากเมืองอันป๋อก็เติบโตมาพร้อมกับบุรุษหนุ่มเจ้าเมืองอันหยาง มีหรือนางจะไม่รู้ว่านิสัยจริง ๆ ของบุรุษหนุ่มที่หยิ่งทะนงผู้นี้เป็นเช่นไร ดังนั้นนางจะต้องพยายามเอาอกเอาใจเฉินอี้เหรินให้มาก ๆ เพราะเพียงมารดาของเขาพยักหน้า มิว่าเรื่องใด ๆ หลัวหยางโหวย่อมไม่กล้าขัดดังนั้นไป๋ฉินหลันจึงเปลี่ยนใจไม่ขอเข้าพบหลัวหยางโหว ทว่ากลับให้คนรับใช้ไปส่งเทียบขอเยี่ยมเยือนหลัวฮูหยินแทน พร้อมกับยังสั่งให้คนทำอาหารขึ้นชื่อของเมืองอันป๋อ พร้อมนำสุราที่เดิมทีนางคิดจะมอบให้หลัวหยางนำไปให้หลัวฮูหยินทานอีกด้วย เพราะหญิงสาวเคยได้ยินจากบิดาว่าสมัยที่เฉินอี้เหรินยังมิได้ออกเรือนมักชอบหนีออกจากจวนไปเที่ยวลิ้มลองอาหารและสุราของเมืองข้างเคียงอยู่เสมอ มิเช่นนั้นค

ใบหน้าของเฉินอี้เหรินฉายความประหลาดใจขึ้นมาในช่วงเวลาพริบตาเดียวที่เห็นหลิวหลิงลี่ เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะมาที่เรือนของนางในช่วงเวลานี้ หญิงวัยกลางคนกวาดสายตามองสาวรับใช้ในเรือนที่ปล่อยให้ลูกสะใภ้ของนางเข้ามาเจอกับไป๋ฉินหลัน และหนักไปกว่านั้นยังมาได้ยินประโยคที่ชวนให้คิดมากอีกด้วยหลิวหลิงลี่เห็นมารดาของสามีนิ่งเงียบในใจก็หวั่น ๆ เล็กน้อย กลัวว่าสตรีวัยกลางคนจะอยากให้ไป๋ฉินหลันมาเป็นอนุของหลัวหยางโหวจริง ๆ อย่างที่คนรับใช้สองคนนั้นพูดถึง เพราะอย่างไรก็เป็นสิ่งที่ผู้เฒ่าหลัวโหวเคยกล่าวเอาไว้ในตอนที่ยังมีชีวิตก่อนหน้านี้สองเค่อ[1]หลังจากที่คนรับใช้ในเรือนได้ยินคำพูดของพ่อบ้านประจำจวนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน ส่วนคนที่มีแผนร้ายแน่นอนว่าก็ต้องไปจัดการตามแผนการที่ตนเองได้คิดเอาไว้เช่นกัน‘จางหลิงเยว่’ หลานสาวของจางอ้ายเหลียนนางเข้ามาเป็นสาวใช้ที่จวนหลัวได้5ปีแล้ว ถึงนางจะเป็นหลานสาวของจางอ้ายเหลียน ทว่าน้าสาวคนนี้ของนางหาได้ใช้เส้นสายให้นางได้ทำงานสบาย ๆ ในจวนหลัวโหวไม่ แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็มิได้ลำบากจนเกินไป เพราะคนรับใช้ในจวนก็เกร็งใจที่จางหลิงเยว่เป็นหลานสาวของจางอ้ายเหลียนอ