Semua Bab ท่านโหวพ่ายรัก: Bab 21 - Bab 30

หลิวหลิงลี่ยิ้มกว้างหลังจากได้ยินคำตอบจากเสี่ยวหลี่ สตรีทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะหันหน้าไปมองสตรีที่อายุมากที่สุดด้วยสายตาอ้อนวอนครั้นจงเอ่าได้เห็นสตรีอายุน้อยกว่าทั้งสองจ้องมองมาก็รู้สึกกดดันไม่น้อย ทว่าจงเอ่าก็มิได้ตอบตกลงในทันที นางนั่งนิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง“ข้ากับท่านต่างไม่อยากเป็นสาวรับใช้ของนายหญิงเพราะกลัวท่านโหว แต่บัดนี้ท่านก็น่าจะเห็นแล้วว่าท่านโหวหาได้เป็นคนจิตใจคับแคบถึงขั้นลงโทษคนที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวด้วย อีกอย่างสองสามวันมานี้ท่านก็เห็นแล้วว่าการเป็นสาวใช้ของนายหญิงนั้นดีเพียงใด ถึงเป็นสาวใช้ในจวนเจ้าเมืองหนานเหลียนตอนนี้จะสบาย แต่อีกไม่กี่วันเจ้าเมืองคนใหม่จะมาถึงแล้ว ใครจะรับประกันได้ว่าเจ้าเมืองคนใหม่จะเป็นเช่นไร” เสี่ยวหลี่เอ่ยโน้มน้าวจงเอ่า เมื่อเห็นว่าหญิงรับใช้ที่อายุมากกว่านางไม่เอ่ยตอบออกมาเสียทีหลิวหลิงลี่เห็นจงเอ่านั่งไตร่ตรองอยู่ ก็รู้ว่าหญิงรับใช้อายุมากมิใช่ว่าไม่อยากติดตามนาง แต่อาจจะยังมีบางอย่างทำให้กังวล“ก่อนหน้านี้ที่ข้าถามว่าหญิงรับใช้คนใดไม่มีญาติ หรือไม่มีคนในครอบครัวมีชีวิตอยู่แล้ว เพราะข้าไม

เดิมทีฟางเซียวจะให้ทหารกลับไปเอารถม้ามารับหลิวหลิงลี่ แต่ทว่าหญิงสาวกลับอยากเดินย่อยอาหารที่ทานไปเมื่อครู่จึงได้เอ่ยปฏิเสธ ส่วนจงเอ่าก็ไม่คิดขัดเพราะอย่างไรนายหญิงของนางก็สวมชุดคลุมหนาอยู่แล้ว ดังนั้นเดินย่อยเสียหน่อยก็ถือเป็นเรื่องดีในขณะที่กำลังเดินกลับไปยังจวนเจ้าเมือง หลิวหลิงลี่ได้พบเด็กน้อยสองคนหน้าตามอมแมมเสื้อผ้าเปรอะเปื้อน แบ่งหมั่นโถวกันกินด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม จึงรู้สึกเอ็นดูในความไร้เดียงสา นางจึงเดินเข้าไปนำขนมที่ซื้อมายื่นให้ เด็กน้อยทั้งสองมองหน้ากันไปมา ก่อนจะรับขนมไว้แล้วโค้งตัวขอบคุณพลางยิ้มกว้าง‘เป็นเด็กนี่ช่างดีเสียจริง เพียงขนมเล็กน้อยก็ทำให้ยิ้มได้’ หลิวหลิงลี่คิดในใจครั้นเดินจากเด็กน้อยทั้งสองมาได้ไม่ไกลนัก หญิงสาวเห็นบุรุษชุดขาวกำลังแจกจ่ายหมั่นโถวให้กับคนยากไร้ จึงนึกถึงหมั่นโถวในมือของเด็กน้อยเมื่อครู่ขึ้นมาได้ นางจึงคิดอยากจะช่วยสมทบทุนให้บุรุษชุดขาว หลิวหลิงลี่จึงได้ให้จงเอ่านำตั๋วเงินไปมอบให้บุรุษที่แจกจ่ายหมั่นโถวอยู่“คุณชาย นายหญิงของข้าพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแล้ว จึงไม่สะดวกทำของมาแจกจ่ายให้ชาวบ

ความจริงเรื่องที่ขบวนรถม้าของเฉินอี้เหรินมาถึงเมืองอันหยางพร้อมกับขบวนรถม้าของหลิวหลิงลี่นั้นหาใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นเพราะหลัวฮูหยินตั้งใจจะให้ขบวนของนางมาถึงพร้อมกับขบวนรถม้าของลูกสะใภ้เมื่อรถม้าของหลัวฮูหยินผ่านกำแพงเมืองอันหยางเข้ามา ก็พบกับเหล่าขุนนางของเมืองอันหยางมายืนรออยู่ อีกทั้งสองข้างทางยังเต็มไปด้วยชาวเมืองอันหยางอีกด้วยเฉินอี้เหรินเดินนำหน้าหลิวหลิงลี่ลงมาจากรถม้า เพียงสตรีทั้งสองคนยืนบนพื้นอย่างมั่นคง เหล่าขุนนางและเหล่าชาวเมืองก็พากันโค้งตัวลงพลางเอ่ยพร้อมกัน“คารวะหลัวฮูหยิน ยินดีต้อนรับฮูหยินกลับเมืองขอรับ/เจ้าค่ะ”“คารวะนายหญิง ยินดีต้อนรับนายหญิงสู่เมืองอันหยางขอรับ/เจ้าค่ะ”การที่ขุนนางและชาวเมืองอันหยางออกมาต้อนรับหลัวฮูหยินนั้นอาจเป็นเรื่องปกติ แต่ทว่าการที่ผู้คนของเมืองอันหยางเอ่ยคำยินดีต้อนรับหลิวหลิงลี่นั้นหาใช่เรื่องปกติไม่แต่ที่ทุกคนทำเช่นนี้เป็นเพราะก่อนหน้านี้สองวัน เฉินอี้เหรินได้ส่งจดหมายมายังผู้ดูแลเมืองอันหยางว่าให้ติดประกาศคำพูดของนางให้ทั่วเมือง‘เดิมทีเมืองหลิว

เมื่อการเจรจากับเยี่ยนป๋อหวายสำเร็จลุล่วง หลิวหลิงลี่ก็ไม่รอช้าที่จะเขียนจดหมายส่งไปให้ครอบครัวที่เมืองหลิวผิง หญิงสาวเขียนจดหมายขึ้นสองฉบับโดยฉบับแรกนั้นเขียนถามสารทุกข์สุกดิบทางบ้าน และเล่าเรื่องความเป็นอยู่ของตนเองในแง่ดีให้กับน้องชายและบิดาฟัง จดหมายฉบับนี้หญิงสาวมอบหมายให้ฟางเซียวเป็นผู้จัดหาคนส่งให้ส่วนจดหมายอีกฉบับหลิวหลิงลี่เขียนเตือนน้องชายในการตอบจดหมายที่จะส่งให้นางโดยการผ่านมาทางม้าเร็ว ว่าให้ระมัดระวังข้อความที่เขียนมา และหากมีเรื่องอันใดสำคัญที่เป็นความลับ ก็ให้น้องชายกับบิดาของนางส่งมาทางสำนักคุ้มกันสินค้าเยี่ยนได้ทุกเมื่อ2วันต่อมามีม้าเร็วจากกองทัพของหลัวหยางโหววิ่งมาแจ้งข่าว เพียงชาวเมืองเห็นม้าเร็วถือธงประจำกองทัพเข้าเมืองมาก็ต่างพากันหัวใจเต้นระทึก เพราะมีอยู่เพียงเหตุผลเดียวที่ม้าเร็วของกองทัพหลัวหยางโหวจะมา นั่นก็คือมาแจ้งผลการรบให้ชาวเมืองและหลัวฮูหยินได้ทราบถึงสามสี่ปีที่ผ่านมาม้าเร็วจากกองทัพของหลัวหยางโหวจะนำแต่ข่าวดีมาให้ ทว่าทุกครั้งที่มาชาวเมืองทุกคนก็อดที่จะรู้สึกหวั่นใจไม่ได้“ท่านโหวชนะศึกแล้ว บัดนี้เมืองฟางตงแตกแล้ว เสร็จศึกครั้งนี้ท่านโหวจะปลดเกราะให

เดิมทีเรื่องของสตรีตระกูลไป๋เฉินอี้เหรินไม่ได้ใส่ใจอันใดนัก เพราะ2ปีที่ผ่านมาถึงไป๋ฉินหลันจะมาเยือนเมืองอันหยางหลายครา แต่ทว่าหญิงสาวตระกูลไป๋กับหลัวหยางนั้นได้พบปะพูดคุยกันน้อยมากเนื่องจากพอจบงานเลี้ยงหรืองานสังสรรค์ใด ๆ บุรุษหนุ่มที่ในใจมีแต่การแก้แค้นก็มักจะกลับไปยังค่ายทหารทันที ทำให้บุตรีเจ้าเมืองอันป๋อไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดคุยกับหลัวหยางมากนัก หากบังเอิญสบโอกาสได้พูดคุยกัน คำพูดของหลัวหยางที่ตอบกลับไป๋ฉินหลันก็แทบจะนับคำได้ ทำให้เฉินอี้เหรินคิดมาตลอดว่าบุตรชายของนางนั้นหาได้มีใจให้สตรีตระกูลไป๋ไม่ครั้นหลิวหลิงลี่ได้ยินแม่สามีเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของหลัวหยางโหวกับไป๋ฉินหลันให้ฟัง ก็รู้สึกร้อนใจเจือสลดหดหู่ขึ้นมา เพราะที่หลัวหยางโหวประกาศก่อนหน้านี้ว่าจะหยุดทำสงคราม เพื่อให้เหล่าทหารได้กลับมาอยู่กับครอบครัวนั้น อาจเป็นเพราะเขาอยากใช้เวลากับสตรีตระกูลไป๋ก็เป็นได้‘จะทำเช่นไรดี ข้ายังไม่ทันขึ้นเตียงท่านโหวเลย ท่านโหวก็รับอนุเข้ามาเสียแล้ว อีกทั้งยังไม่ใช่สตรีอื่นที่ไหนดันมาเป็นรักวัยเยาว์ของเขาอีก ฐานะของนางก็เป็นลูกเจ้าเมืองทัดเทียมกับข้าอีก หากนางตั้งท้องแล้วคลอดบุตรชาย ท่านโหวจะ