Semua Bab แม่ครัวแห่งยุคกับระบบร้านค้า : Bab 41 - Bab 50

บทที่ 41เมนูแนะนำ พอเข้าสู่กลางฤดูใบไม้ร่วง อุณหภูมิลดต่ำลงเรื่อยๆ การได้กินอาหารอร่อยๆ ที่ทำให้ร่างกายอบอุ่นในช่วงอากาศเย็นย่อมดีไม่น้อย เมื่อพูดถึงของอร่อยเข้ากับฤดูกาล ก็ต้องนึกถึงโรงเตี๊ยมตระกูลจางที่อยู่ถนนทางเหนือของเมืองหลวง วันนี้หยางอี้กับหลงเจียฮุ่ยลูกค้าขาประจำก็มาที่ร้านตระกูลจางด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พอทักทายเด็กสาว หลงเจียฮุ่ยสั่งบะหมี่ผัดราดหน้าหมู ส่วนหยางอี้เป็นบะหมี่น้ำใสธรรมดา หลังจากบะหมี่ฉงชิ่งกับเกี๊ยวซ่าได้รับความนิยม ตงตงก็เพิ่มอีกหลายเมนู เมนูที่ทำจากปลา เนื้อหมู เนื้อไก่ อาหารเสฉวนรสเด็ด ทั้งยังมีข้าวสวยหุงร้อนๆ ด้วยเช่นกัน ถึงจะมีหลายอย่างให้เลือก กระนั้นเหมือนว่าทุกคนจะติดใจบะหมี่สดเส้นเหนียวนุ่มมากกว่า ส่วนใหญ่จึงสั่งเมนูบะหมี่ “พี่ชายเจียฮุ่ยบะหมี่ผัดราดหน้าหมู ส่วนของพี่ชายหยางอี้เป็นบะหมี่น้ำใส” ตงตงทวนเมนู จากนั้นก็จ้องมองหยางอี้ หยางอี้ยิ้มให้เด็กสาว พร้อมกับบอกตงตงด้วยสีหน้าเสียดายหน่อยๆ “จริงๆ ก็อยากกินเมนูอื่นอยู่หรอก แต่

บทที่ 43คนน่าสงสัย เช้าวันต่อมา รถม้าขนเสบียงหลายคันเลียบไปตามถนนอย่างช้าๆ ทั้งหน้าและหลังขบวนรถม้าจะมีเหล่าทหารราชองครักษ์หลวงคอยคุ้มกัน หนึ่งในนั้นก็คือเหิงเจา พอเหิงเจาควบม้าผ่านหน้าโรงเตี๊ยมตระกูลจาง เห็นตงตงตั้งป้ายอยู่หน้าร้าน ชายหน้าโฉดเลือดร้อนพลันยิ้มแย้ม โบกมือทักทายตงตง เด็กสาวก้มศีรษะให้เหิงเจา ทั้งยังโบกมือแล้วยิ้มตอบ เมื่อขบวนรถขนเสบียงเคลื่อนผ่านไปแล้ว เหล่าลูกค้าขาประจำก็ทยอยเข้าร้าน “พี่เหิงเดินทางแล้วสิ หน่วยของเราคงเงียบเหงาอีกนานเลยเนอะ” “นั่นสิ ต้องเหงาหูกันอีกนานเลย” ทั้งสองคนที่เดินเข้าร้านมานั้น คือสหายผู้น้อยที่มากับเหิงเจาเมื่อวาน จากคำพูดเหมือนพวกเขาทำงานในหน่วยเดียวกับเหิงเจา “ว่าไปแล้ว ข้าก็อยากกินไข่เยี่ยวม้าอีกจัง” “ใช่ๆ ถ้ายังพอมีเหลืออยู่ล่ะก็…” พูดคุยกันมาถึงตรงนี้ ทั้งสองคนก็หันไปถามจิ่งฝางที่กำลังยกชาเข้ามาเสิร์ฟ “เสี่ยวเอ้อ วันนี้มีเมนูไข่เยี่ยวม้าหรือไม่” หนึ่งในสองคนเอ่ยถาม

บทที่ 45คำขอของลูกค้าใหม่ ในคืนนั้นเอง พอกลับเข้าห้องปิดประตู เปลี่ยนชุดชุดนอนเสร็จ ตงตงก็ล้มตัวลงบนเตียง แต่ทันใดนั้น เด็กสาวดีดตัวขึ้นนั่งเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่ามีบางอย่างที่ยังไม่ได้ทำ ตงตงเปิดระบบร้านค้า ค้นหาอุปกรณ์ป้องกันตัว ทันใดนั้น สนับมือ สนับเข่า กระบองเหล็กสามท่อน มีดพกพาสำหรับเดินป่า ไฟฉายและอื่นๆ ขึ้นมาต็มหน้าจอ ตงตงเลื่อนหาสเปรย์พริกไทยกับเครื่องช็อตไฟฟ้า ตอนแรกยังสงสัยว่าจะมีขายในระบบร้านค้าหรือเปล่า เพราะสินค้าทั้งสองอย่างนี้จัดอยู่ในวัตถุอันตราย โชคดีที่ระบบร้านค้าเชื่อมต่อกับร้านค้านำเข้าที่ไม่ระบุชื่อผู้ขาย พูดง่ายๆ คงเป็นร้านเถื่อน พอลองกดเข้ามาดู ตงตงก็เจอสินค้าที่ต้องการ อย่างไรก็ตาม สินค้าอันตรายราคาค่อนข้างสูง สเปรย์พริกไทยขวดเล็ก 2 ตำลึงเงิน ส่วนเครื่องช็อตไฟฟ้าราคา 3 ตำลึงทอง แต่ว่า…กันไว้ดีกว่าแก้ พวกเด็กๆ ต้องออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของมาเติมร้านอยู่เป็นประจำ ทั้งฉินเฟยอวี่กับกู้อวี้ชุนทำได้ทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมาย แม้สิ่งนั้นจะเป็นการทำร้าย

บทที่ 47สองพ่อลูกตระกูลหานมาเยือน ภายหลัง ตงตงรู้มาว่าเว่ยจ้งมีตำแหน่งเป็นถึงเสนาธิการของหน่วยราชองครักษ์หลวง ความกลุ้มใจของเขาในหลายปีมานี้ คือความอดอยากของชาวบ้านที่หมู่บ้านหลวงในเมืองหวงเป่ย หมู่บ้านหลวงก่อตั้งขึ้นโดยฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ช่วยเหลือเหล่าชาวบ้านที่ยากไร้ และครอบครัวของเหล่าทหารที่บาดเจ็บล้มตายจากสงคราม หมู่บ้านหลวงตั้งอยู่บนเนินเขา จึงมักประสบปัญหาความแห้งแล้งในช่วงฤดูหนาว สาเหตุที่ไม่ย้ายหมู่บ้านไปที่อื่น เพราะการเคลื่อนย้ายคนและสร้างหมู่บ้านขึ้นมาใหม่จะต้องใช้งบประมาณจำนวนมาก หลายปีก่อน ฮ่องเต้ส่งขุนนางชุดหนึ่งออกไปเสาะหาสถานที่ก่อตั้งหมู่บ้านหลวงแห่งใหม ผ่านมาหลายปีหมู่บ้านแห่งใหม่กลับก่อตั้งไม่เสร็จ มิหนำซ้ำเงินจำนวนมหาศาลยังถูกเบิกออกจากท้องพระคลัง ฮ่องเต้จึงมอบหมายให้หน่วยราชองครักษ์หลวงไปตรวจสอบลับๆ และก็ได้พบว่าเหล่าขุนนางที่รับผิดชอบเรื่องนี้ ล้วนเป็นพวกฉ้อราษฎ์บังหลวง ฮุบเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง ฮ่องเต้ลงโทษขุนนางเหล่านั้นอย่างสาสมด้วยโทษประหาร

บทที่ 49IQ ของฉินเฟยอวี่คงมีเท่าปลายนิ้วก้อย? ชายหนุ่มที่มาติดต่อขอซื้อสินค้าจากตงตงไปขายคนนี้ นามว่า ‘จูโจวหราน’ เป็นลูกชายคนรองของบ้านตระกูลจู จูโจวหรานทำงานในหน่วยราชองครักษ์หลวง แต่ครอบครัวเปิดโรงเตี๊ยมอยู่ที่เมืองทางใต้ ครั้นเห็นว่าโรงเตี๊ยมตระกูลจางขายสินค้าสำเร็จรูปแบบค้าส่งจึงเกิดความสนใจ และอยากนำของอร่อยๆ ไปวางขายที่หน้าร้านของตนบ้าง การกระจายสินค้ารูปแบบค้าส่ง ตงตงเองก็สนใจอยู่ไม่น้อย แต่ติดตรงที่นางไม่มีประสบการณ์การตลาดในด้านนี้จึงล้มเลิกความตั้งใจไป อย่างที่รู้กันดี ในชาติก่อน ตงตงเป็นเพียงพนักงานก้นครัว ทำงานจิปาถะ การบริหารร้านล้วนเป็นหน้าที่ของผู้จัดการ ถึงอย่างนั้น ตงตงกลับคิดว่านี่เป็นโอกาสให้นางหาประสบการณ์ ในช่วงบ่ายของวัน ลูกค้าในร้านเริ่มซาลง จูโจวหรานก็ได้มาหาตงตงตามเวลาที่นัดหมาย พูดคุยกันเพียงไม่นาน ตงตงสัมผัสได้ว่าจูโจวหรานเป็นคนดีและเชื่อถือได้ หนำซ้ำ สินค้าที่เขาจะเอาไปขายส่วนใหญ่เป็นของว่างกับของกินเล่น อย่าง…ลูกกวาดรวมรสผลไม้เอย ข้าวเกรียบข้าวฟ่าง