บทที่ 45 คำขอของลูกค้าใหม่

บทที่ 45

คำขอของลูกค้าใหม่

            ในคืนนั้นเอง พอกลับเข้าห้องปิดประตู เปลี่ยนชุดชุดนอนเสร็จ ตงตงก็ล้มตัวลงบนเตียง

            แต่ทันใดนั้น เด็กสาวดีดตัวขึ้นนั่งเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่ามีบางอย่างที่ยังไม่ได้ทำ

            ตงตงเปิดระบบร้านค้า ค้นหาอุปกรณ์ป้องกันตัว

            ทันใดนั้น สนับมือ สนับเข่า กระบองเหล็กสามท่อน มีดพกพาสำหรับเดินป่า ไฟฉายและอื่นๆ ขึ้นมาต็มหน้าจอ

            ตงตงเลื่อนหาสเปรย์พริกไทยกับเครื่องช็อตไฟฟ้า

            ตอนแรกยังสงสัยว่าจะมีขายในระบบร้านค้าหรือเปล่า เพราะสินค้าทั้งสองอย่างนี้จัดอยู่ในวัตถุอันตราย โชคดีที่ระบบร้านค้าเชื่อมต่อกับร้านค้านำเข้าที่ไม่ระบุชื่อผู้ขาย พูดง่ายๆ คงเป็นร้านเถื่อน

            พอลองกดเข้ามาดู ตงตงก็เจอสินค้าที่ต้องการ

            อย่างไรก็ตาม สินค้าอันตรายราคาค่อนข้างสูง

            สเปรย์พริกไทยขวดเล็ก 2 ตำลึงเงิน ส่วนเครื่องช็อตไฟฟ้าราคา 3 ตำลึงทอง

            แต่ว่า…กันไว้ดีกว่าแก้ พวกเด็กๆ ต้องออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของมาเติมร้านอยู่เป็นประจำ ทั้งฉินเฟยอวี่กับกู้อวี้ชุนทำได้ทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมาย แม้สิ่งนั้นจะเป็นการทำร้ายคนอื่นก็ตาม

            เพราะอย่างนั้นจึงมีแนวโน้มว่าพวกเขาอาจจะจับคนของโรงเตี๊ยมตระกูลจางไปต่อรองเพื่อเป้าหมาย เหมือนอย่างที่ทำร้ายเหยียนหลิ่วเพียงแค่ต้องการสูตรหม้อไฟหมาล่า

            สำคัญกว่านั้น แค่จางไคเฮ่อคนเดียวดูแลความปลอดภัยไม่ทั่วถึง แถมหยูฮูหยินกับเสี่ยวซินก็ต้องออกไปซื้อของข้างนอกบ่อยๆ หากเกิดอะไรขึ้นคงแย่อน่ๆ

            คิดจบ ตงตงกดซื้อสเปรย์พริกไทยกับเครื่องช็อตไฟฟ้าอย่างไม่ลังเล

            จังหวะที่กำลังจะปิดหน้าระบบร้านค้า ตงตงโพล่งขึ้นมา

            “อ๊ะ เกือบลืมไปเลย”

            ในขณะที่พูด ตงตงเลื่อนหาของบางอย่าง

            “ซื้ออันนี้ด้วยดีกว่า”

            สินค้าชิ้นสุดท้ายที่ตงตงซื้อคือปืนอัดลมลูกเหล็ก

            เท่าที่อ่านรีวิว ปกติจะใช้ยิงนกยิงหนู ถ้าเอามาใช้ยิงคน อาจทำให้ช้ำหรือเป็นแผลถลอก แต่ไม่ถึงกับตาย

            เอาละ เลือกชิ้นนี้แหละ

            คิคิคิ!!

            เด็กสาวคิดพลางหัวเราะอย่างชั่วร้าย

            …..

            …..

            เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากตั้งป้ายเปิดร้าน เหล่าลูกค้ากล้ามโตต่างทยอยเข้าร้านทีละคนสองคนจนภายในร้านแน่นขนัด

            ทุกคนวิ่งวุ่นเสิร์ฟอาหารกันแทบไม่ได้หยุดพัก

            หนึ่งชั่วยามผ่านไป ภายในร้านลูกค้าค่อยๆ ซาลง

            ตรงนี้เอง ทั้งตงตงทั้งลูกจ้างถึงได้มีเวลานั่งพัก

            ช่วงเวลาที่ไม่มีลูกค้า ตงตงจะคิดและจดเมนูใหม่ๆ ใส่กระดาษเอาไว้ ทั้งยังคิดหาสินค้ามาขายในร้านเพิ่ม

            ในตอนที่คิดว่าจะทำอะไรดีนะ ชายคนหนึ่งอายุราวๆ สี่สิบกว่าเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทางองอาจ

            ชายคนนี้สวมเครื่องแต่งกายของหน่วยราชองครักษ์หลวง เพียงแต่เสื้อคลุมของเขาปักลวดลายพยัคฆ์ แถมดาบที่สะพายอยู่ข้างเอวก็มีวิบวับและดูว่าน่าจะแพงกว่าพี่ชายท่านอื่นหลายเท่า

            น่าจะเป็นคนที่มียศมีตำแหน่งสูง

            ตงตงคิด พร้อมกับมองจิ่งฝางเข้าไปต้อนรับลูกค้าหน้าใหม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

            สายตาคมกริบของชายคนนั้นกวาดมองทั่วร้าน ก่อนมุมปากของเขาจะยกยิ้ม

            “จัดร้านได้ดี สะอาดสะอ้าน มีป้ายบอกราคาชัดเจน”

            “ขอบคุณขอรับ เถ้าแก่เนี้ยน้อยเป็นคนออกแบบร้านน่ะขอรับ”

            “น่าสนใจ”

            ความประทับใจแรกหลังจากเข้าร้านคือความสะอาด บรรยากาศในร้านปลอดโปร่ง และการแสดงราคาสินค้าชัดเจน เป็นการทำให้ลูกค้าเห็นว่า ร้านนี้ขายอาหารอย่างโปร่งใส

            จิ่งฝางยิ้มรับคำชม

            “นอกจากรายการอาหารตามป้าย ในร้านมีอย่างอื่นหรือไม่” ชายคนนั้นเอ่ยถาม

            “ประเดี๋ยวข้าน้อยจะไปถามเถ้าแก่เนี้ยน้อยให้นะขอรับ”

            ชายคนนั้นพยักหน้า มองตามจิ่งฝางที่เดินไปทางหลังโต๊ะคิดเงิน

            ทันทีที่จิ่งฝางเดินมาบอก เด็กสาววางสมุดลง เดินออกมาจากหลังโต๊ะคิดเงิน แล้วตามจิ่งฝางมายังโต๊ะของลูกค้า

            เมื่อตงตงเดินเข้ามา ชายคนนั้นพลันหรี่ดวงตาเหมือนพิจารณา

            “ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ ลูกค้าต้องการเมนูแบบไหนหรือเจ้าคะ”

            “ร้านของเจ้า มีเมนูข้าวฟ่างหรือไม่”

            ทันทีที่ชายคนนี้เอ่ยปาก ลูกค้าสามสี่คนที่ยังนั่งกินอาหารอยู่ในร้านต่างอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงทันที

            ตงตงเองก็แปลกใจไม่ต่างกัน

            เท่าที่รู้มา คนที่มีอันจะจริงไม่นิยมกินข้าวฟ่าง เพราะข้าวฟ่างนั้นรสชาติฝาดและมีกลิ่นเหม็นของหญ้าแห้ง

            ด้วยเหตุนี้กระมัง ร้านขายข้าวสารในเมืองหลวงไม่ค่อยนำข้าวฟ่างมาวางขาย

            แต่ทว่า…

            ยุคสมัยที่ตงตงจากมานั้น ข้าวฟ่างเป็นที่นิยมในกลุ่มของคนรักสุขภาพเช่นเดียวกับข้าวโอ๊ตและครินัว ตงตงจึงซื้อข้าวฟ่างมาตุนไว้ที่ร้าน 20 จิน (10 กิโลกรัม) บางวันก็ทำโจ๊กใส่ถั่วกินตอนเช้า บางวันก็ทำข้าวเกรียบข้าวฟ่างเอาไว้กินเล่น

            ไม่รู้หรอกนะว่าชายคนนี้ ถามเพราะต้องการหยั่งเชิงหรืออะไร แต่ตงตงก็ตอบตามจริง

            “จริงๆ ร้านของเราไม่มีเมนูข้าวฟ่างขาย แต่ถ้าลูกค้าต้องการ ข้าก็สามารถทำมาเสิร์ฟได้เจ้าค่ะ เพราะปกติพวกเราจะหุงข้าวฟ่างกินเป็นประจำอยู่แล้ว”

            “กินเป็นประจำเลยหรือ” ลูกค้าหน้าใหม่เลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

            “ข้าวฟ่างมีประโยชน์นะเจ้าคะ โดยเฉพาะกับคนสูงอายุและคนที่รักสุขภาพ”

            “เอ๋!?”

            ลูกค้าร้องด้วยน้ำเสียงประหลาดใจอีกหน ทั้งยังเผยสีหน้าสงสัยราวกับว่าคำตอบของตงตงค่อนข้างเกินคาด

            เด็กสาวเอียงศีรษะแล้วถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

            “มีอะไรหรือเจ้าคะ”

            “เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก” ลูกค้าคนนั้นบอก หลังจากเงียบไปพักหนึ่งเขาก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “ข้าลองกินเมนูข้าวฟ่าง ช่วยทำมาสัก 3-4 เมนูได้หรือไม่”

            “ได้เจ้าค่ะ”

            เด็กสาวตอบรับในทันที ยิ่งทำให้ลูกค้าหน้าใหม่และลูกค้าคนอื่นๆ ที่อยู่ในร้าน เกิดความแปลกใจมากยิ่งขึ้นอีก