Semua Bab แม่ครัวแห่งยุคกับระบบร้านค้า : Bab 1 - Bab 10

บทที่ 1การเริ่มต้นใหม่ของตงตง จางตงตงคือชื่อของนางในโลกนี้ ถึงจะน่าตกใจ แต่ก็ยอมรับได้ เพราะเรื่องการเกิดใหม่ เรื่องวิญญาณข้ามภพ นางเคยอ่านจากเว็บนิยายออนไลน์มาไม่น้อย ตงตงในโลกนี้เป็นเด็กสาวอายุเพียง 15 ปี ท่านพ่อของนางชื่อจางไคเฮ่อ อดีตเป็นนายกอง ส่วนท่านแม่ชื่อกุ้ยฉิน สุดยอดแม่ครัวฝีมือดี เป็นทั้งเจ้าของบ้านและเจ้าของโรงเตี๊ยมเล็กๆ ที่อยู่บนถนนถัดไป แม้บ้านจางไม่ได้ร่ำรวยมาก แต่ทั้งสามก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ทว่า… เมื่อ 2 เดือนก่อน ท่านแม่เสียชีวิตจากอาการป่วยที่เป็นมานาน จากนั้นท่านพ่อก็หมดอาลัยตายอยาก ขังตัวเองอยู่ในห้อง โทษว่าเป็นความผิดของตนที่ไม่ดูแลท่านแม่ให้ดีกว่านี้ หลังจากนั้นครอบครัวแสนสุขก็พังทลายลง โรงเตี๊ยมตระกูลจางไม่เพียงแค่ขาดแม่ครัว ท่านพ่อเป็นอดีตทหาร ชำนาญเพียงแค่เรื่องใช้แรงงาน เรื่องบริหารกิจการ ความรู้ของท่านพ่อแทบเป็นศูนย์ ส่วนตงตงที่เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว แม้เคยเข้าครัวฝึกทำอาหารกับท่านแม่ แต่นางก็เป็นเด็กหัวอ่อน ถูกอดีตห

บทที่ 3สกิลแม่ค้า ข้อเสนอที่ตงตงว่ามานั้นถือว่าได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ตงตงไม่เพียงได้คนช่วยงาน เหยียนหลิ่วยังมีสถานที่ฝึกซ้อม ไม่ต้องแอบฝึกในพื้นที่เล็กๆ แคบๆ ซ้ำยังได้จับอาวุธของจริง แม้อาวุธที่ว่าจะเป็นขวานก็เถอะ ผ่านมาแล้ว 3 วัน หลังจากที่ได้คุยกับเหยียนหลิ่วครั้งแรก เหยียนหลิ่วมาช่วยตงตงผ่าฟืน ช่วงแรก ตงตงจ่ายค่าแรงให้เขาเป็นซาลาเปาไส้หมูไซส์ใหญ่พิเศษ ต่อมา พอนางเริ่มเปิดร้านและหาเงินได้นิดหน่อย นางจ่ายเขาเป็นเงิน 10 อีแปะแถมด้วยซาลาเปา ตอนแรก เหยียนหลิ่วยืนกรานไม่รับเงิน แต่ตงตงให้เหตุผล ถ้าเขาคิดจะออกไปเป็นทหาร ยังไงก็ต้องมีต้นทุน เขาจึงรับเงินของนางด้วยสีหน้าเกรงใจ “ขอโทษทีนะ ช่วงนี้คุณชายอยู่บ้าน ข้าต้องรีบกลับไปรับใช้เขา เลยออกไปช่วยเจ้าเปิดร้านไม่ได้” ในขณะกำลังช่วยตงตงเตรียมข้าวของใส่ตะกร้าสะพาย เหยียนหลิ่วเอ่ยประโยคนั้นด้วยสีหน้าลำบากใจ ตั้งแต่ทำข้อตกลงกัน เหยียนหลิ่วข้ามกำแพงมาช่วยตงตงเตรียมของตั้งแต่เช้ามืด จากนั้นก็ใช้เวลาที่เหลือฝึกฝนร่างกาย ผ่าฟืนเสร็จก็หวดขว

บทที่ 5ลูกศิษย์คนแรกของจางไคเฮ่อ อาจเพราะจิตวิญญาณของตงตงคนเก่ายังคงฝังอยู่ในร่างกายน้อยๆ นี้ ตงตงจึงรู้สึกผูกพันและมองว่าจางไคเฮ่อเป็นบิดาของนางอย่างแท้จริง พออาบน้ำ โกนหนวดและทำผมเผ้าใหม่ จางไคเฮ่อก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น ตอนที่จางไคเฮ่อออกมาจากห้อง ตงตงก็ทำกับข้าวและนึ่งซาลาเปาเสร็จพอดี จางไคเฮ่อเดินไปเปิดฝาซึ้งนึ่ง ควันสีขาวลอยอบอวล กลิ่นหอมหวานของฟักทองผสมกับแป้งโชยแตะจมูก เขามองซาลาเปาที่ดูนุ่มฟูด้วยความสงสัย ซาลาเปาที่ขายกันทั่วไปแป้งค่อนข้างหยาบ ปล่อยข้ามวันก็จะแข็งกระด้าง แต่ซาลาเปาที่ลูกสาวของเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ กลับมีสีเหลืองอ่อนนวลๆ แค่มองก็รู้ว่าเนื้อสัมผัสเนียนนุ่มและต้องอร่อยมากแน่ๆ “นี่คืออะไร” จางไคเฮ่อถามลูกสาวอย่างสงสัย “ซาลาเปาไส้ฟักทอง รสหวาน ท่านพ่อลองชิมดูสิ” นางตอบฉะฉาน พร้อมกับยกถ้วยชามออกมาวางบนโต๊ะกินข้าว ซาลาเปานึ่งร้อนๆ ถูกหยิบขึ้นมาจากซึ้ง จางไคเฮ่อแบ่งครึ่งซาลาเปา มองไส้ซาลาเปาเนื้อเนียนอย่างเงียบๆ ผ่านไปสักพัก เขาส่งซาลาเปาเข้าปาก ทันใดนั้น ดว

บทที่ 7ศัตรูหัวใจ พอผ่านไปสักพักตงตงก็นึกออก เด็กสาวคนนี้ชื่อ หานเจียเอ๋อร์ เป็นคุณหนูโรงเตี๋ยมตระกูลหานที่ห่างออกไปหลายตรอกถนน ตระกูลหานร่ำรวยพอๆ กับตระกูลถัง หนำซ้ำสองครอบครัวยังรู้จักกันมาตั้งสองรุ่น พอมาถึงผู้นำตระกูลรุ่นที่ 3 พวกเขาพูดคุยกันในขณะดื่มเหล้าจนเมา ว่าจะให้ลูกชายคนโตกับลูกสาวคนโตของสองครอบครัวหมั้นหมายกัน ลูกชายคนโตกับลูกสาวคนโตที่พูดถึงก็คือถังเหวินกับหานเจียเอ๋อร์ แม้ไม่มีประกาศอย่างเป็นทางการ เด็กทั้งสองก็ไม่ได้คบหากัน แต่ทุกคนต่างรู้ ในอนาคตสองตระกูลต้องเกี่ยวโยงกันด้วยการแต่งงานกัน แต่ถังเหวินกลับมีใจให้ตงตง ลูกสาวโรงเตี๊ยมตระกูลจาง พอหานเจียเอ๋อร์รู้เข้า ก็เลยมองตงตงเป็นศัตรูหัวใจ เป็นก้างขวางคอ เป็นสัมเภสีที่รังควานรอบตัวถังเหวิน อย่างกับละครน้ำเน่ายังไงยังงั้น ถ้าตงตงมีใจให้เด็กหนุ่มก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เรียกว่ารักสามเส้ายังไม่ได้ เจ้าของร่างเดิมไม่ได้สนใจถังเหวินเลยสักนิด ยังไงก็ตาม ตงตงไม่อยากมีศัตรูเพิ่ม นางอยากสร้างเนื้อสร้างตั

บทที่ 9เริ่มต้นกันใหม่ จิ่งฝานกระตือรือร้นช่วยจางไคเฮ่อหิ้วของกลับบ้านจาง พอมาถึงลานหลังบ้าน จิ่งฝานยกซึ้งไปวางไว้ตรงที่ล้างจาน ตักน้ำเทใส่กะละมัง ล้างอุปกรณ์ด้วยความคล่องแคล่วและรู้งานอย่างยิ่ง “พี่จิ่งฝาน คนพวกนั้นเป็นใคร ท่านไปมีเรื่องอะไรกับพวกเขาหรือ” ตงตงถามชายหนุ่ม จิ่งฝานทำหน้าครุ่นคิด สักครู่ก็ส่ายหัว “ข้าก็ไม่รู้จัก ไม่รู้ด้วยว่าไปมีเรื่องกับคนพวกนั้นตอนไหน” “อะไรกัน?” ตงตงร้องอย่างไม่เข้าใจ ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน จางไคเฮ่อเข้าบ้านไปหยิบยามาให้จิ่งฝาน ตอนเดินออกมา เขาโบกมือไล่ให้จิ่งฝานไปนั่งทายาที่โต๊ะ ในขณะถือยามานั่งกับตงตง จิ่งฝานกล่าวเพิ่มเติมว่า “ตอนแรกเริ่ม พวกเขาถามข้าว่ามีเงินหรือไม่ พอข้าตอบไปว่าไม่มี พวกเขาก็หาว่าข้าโกหก แล้วก็เข้ามารุมทำร้ายข้าทันที” “ปล้นกันชัดๆ เลยนี่” ตงตงพูดด้วยความรู้สึกสะเทือนใจ พลางคว้ายาจากมือจิ่งฝาน ช่วยทายาให้เขา “รอยช้ำเก่านี้ก็ด้วยหรือ” “อ๋อ รอยช้ำเก่าเป็นฝีมือเจ้าของเถ้าแก่โรงเตี๊ยมแห่งใหม่ พอดีข้าทำ