บทที่ 48 ข่าวดีของหานเจียเอ๋อร์ และ สร้างกำไรด้วยการขายลูกกวาด

บทที่ 48

ข่าวดีของหานเจียเอ๋อร์

และ

สร้างกำไรด้วยการขายลูกกวาด

            “เจ้าไม่ตกใจเลยหรือไง”

            หานเจียเอ๋อร์ถามตงตงเมื่อเห็นเด็กสาวดูสงบเกินไป

            “จริงๆ ก็ตกใจอยู่นะ แต่ว่า ก่อนหน้านี้มีคนแปลกหน้ามาด้อมๆ มองๆ แถวโรงเตี๊ยม ข้าก็เลยเดาได้ว่า ฉินเฟยอวี้กับกู้อวี้ชุนคงส่งคนมาสืบร้านข้าเพื่อจ้องจับผิด แต่ก็คาดไม่ถึง ว่าจะปล่อยข่าวลือเท็จแทน”

            สองพ่อลูกตระกูลหานฟังคำพูดของตงตง ต่างก็พยักหน้ากล่าวพร้อมกัน

            “แบบนี้เอง”

            “ถึงข้าไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับสองคนนั้น แต่ก็รู้ว่าพวกเขาชอบทำตัวอวดเบ่ง ไม่กลัวกฎหมายเจ้าเองก็ต้องระวังตัวด้วย” หานเจียเอ๋อร์ย้ำกับตงตงด้วยสีหน้าเป็นห่วง

            “ขอบคุณพี่สาว” ตงตงตอบ ก่อนกล่าวต่อ “เรื่องข่าวลือ ปล่อยให้เวลาพิสูจน์ดีกว่า ข้าบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้ลอกเลียนแบบสูตรของใครมา คนพวกนั้นอย่างมากที่สุดก็ทำได้แค่ปล่อยข่าวลือลวงโลกต่อไปเท่านั้นแหละ”

            “นั่นสินะ”

            ทั้งสองคนเห็นด้วยอย่างยิ่ง

            “ที่สำคัญกว่านั้น พวกเขาไม่กล้าทำร้ายข้าและคนของข้าแบบตรงๆ หรอกเจ้าค่ะ พวกท่านอย่าลืมสิ ละแวกนี้เป็นที่ตั้งของหน่วยราชองครักษ์หลวงเชียวนะ” ตงตงกล่าวเสริม

            หานป๋อเหล่ยกับหานเจียเอ๋อร์ฟังคำพูดนั้น พร้อมกับกวาดตามองรอบๆ ร้าน

            ลูกค้าที่เข้าร้านส่วนใหญ่เป็นคนของหน่วยราชองครักษ์หลวงจริงๆ

            ต่อให้มารดาของกู้อวี้ชุนเป็นเชื้อพระวงศ์ หากถ้านับตามลำดับขั้นจริงๆ ท่านหญิงหมิงซูเหยามีศักดิ์ฐานะเป็นเพียงหลานสาวของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน และนางที่แต่งกับแม่ทัพกู้ นับเป็นคนของบ้านกู้

            พระชนมายุของฮ่องเต้ตอนนี้น่าจะราวๆ 60 กว่าปี ถือว่าแก่ชราอยู่บ้าง หากพระองค์สละราชบัลลังก์ให้กับรัชทายาท คิดหรือว่ารัชทายาทอยากจะตามเช็คตามล้างปัญหาของท่านหญิง ถึงจะเป็นเครือญาติกันก็ตาม เชื่อว่ารัชทายาทคงไม่อยากยุ่งปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ในบ้านคนอื่นอย่างแน่นอน

            สรุปง่ายๆ ฐานะของหมิงซูเหยาเก่งได้เฉพาะในบ้านกู้เท่านั้นแหละ

            “จริงสิ พอมีข่าวลือแย่ๆ ออกมาเช่นนี้ แล้วซาลาเปาของเถ้าแก่หานจะได้รับผลกระทบด้วยหรือไม่” ตงตงถามถามด้วยความเป็นห่วง

            “เรื่องนั้นไม่มีปัญหา ซาลาเปาที่ซื้อสูตรจากเจ้าขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเชียวละ ฮะๆ”

            “ค่อยยังชั่วหน่อยเจ้าค่ะ”

            “คุยธุระกันจบแล้ว ต่อไปก็เรื่อง…” หานป๋อเหล่ยเว้นคำพูด กวาดตามองบนโต๊ะของเหล่าลูกค้าด้วยแววตาเป็นประกาย ในใจคิดว่าร้านนี้มีแต่ของน่าอร่อยทั้งนั้น

            ตงตงเห็นสายตาของหานป๋อเหล่ยก็เดาความคิดได้ทันที นางเลยกล่าวว่า “เถ้าแก่หาน พี่สาวเจียเอ๋อร์ ไหนๆ พวกท่านมาเยือนทั้งที มื้อนี้ให้ข้าเลี้ยงนะเจ้าคะ”

            ได้ยินแบบนี้ หานป๋อเหล่ยหันขวับมามองตงตงด้วยตาเปล่งประกาย

            ตงตงยิ้มสดใส บอกสองพ่อลูกตระกูลหานให้รอสักครู่ นางจะเข้าครัวเตรียมอาหารขึ้นชื่อของร้านมาให้

            ทั้งสองยิ้มแย้ม รับน้ำใจจากตงตง

            อาหารขึ้นชื่อของร้านตอนนี้คือบะหมี่ฉงชิ่ง เกี๊ยวซ่า เอ็นหมูตุ๋นเข้มข้นและหมั่นโถ ส่วนของกินเล่นเป็นข้าวเกรียบข้าวฟ่างอย่างที่ทราบกันดี

            พอยกอาหารมาเสิร์ฟครบเรียบร้อย สองพ่อลูกตระกูลหานคีบอาหารส่งเข้าปากคำโตแทบไม่เว้นช่วงพัก

            เห็นแบบนั้น ตงตงยิ้มไม่หุบ

            การได้เห็นคนกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย คนทำก็พลอยรู้สึกปลื้มปริ่มไปด้วย

            …..

            …..

            ขายสินค้ารอบนี้ไม่ต้องเปลี่ยนวัสดุห่อแล้วแพ็คใหม่ เนื่องจากสินค้าที่สั่งจากระบบรอบนี้ บรรจุอยู่ในโหลแก้ว โรงงานนรกจึงไม่ได้เปิดทำการ

            แต่สำหรับตงตงนั้นกลับมีงานล้นมือ

            ในค่ำคืนที่ทุกคนกำลังนอนหลับกันหมดแล้ว ตงตงเปิดหน้าต่างร้านค้าระบบ เลือกซื้อสินค้าตามรายการที่สั่งซื้อ จดต้นทุนและกำไรลงสมุดอย่างชัดเจน จากนั้นค่อยแบ่งสินค้าตามรายการสั่งซื้อ โดยเช้าวันต่อมา ตงตงยกหน้าที่บรรจุสินค้าใส่หีบตามรายการของแต่ละบุคคล ให้จางไคเฮ่อและอาฉีจัดการต่อ

            ระหว่างที่สองพ่อลูกตระกูลหานพักอยู่ที่เมืองหลวง พวกเขามากินอาหารที่ร้านของตงตงทุกวัน

            ตงตงเพิ่งสังเกตเห็นว่าหานเจียเอ๋อร์ไม่ทำตัวหยิ่งโอหังเหมือนเมื่อก่อน ทั้งยังดูอ่อนหวานขึ้นมาก นางจึงแกล้งเอ่ยแซวอีกฝ่าย

            “ไม่ได้เจอกันเดี๋ยวเดียว พี่สาวเจียเอ๋อร์น่ารักขึ้นเป็นกอง ต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่เลย!”

            หานเจียเอ๋อร์หน้าแดงแป๊ดเมื่อได้ยินแบบนั้น

            ครั้นเห็นสีหน้าของหานเจียเอ๋อร์ ตงตงเดาว่าต้องเกี่ยวกับถังเหวินแน่ๆ

            ตอนนั้นเอง หานป๋อเหล่ยผู้เป็นพ่อกล่าวขึ้นว่า “เมื่อเร็วๆ นี้บ้านตระกูลถังมาคุยเรื่องหมั้นอย่างเป็นทางการแล้ว นับเป็นเรื่องดีสำหรับเจียเอ๋อร์ของข้า อีกอย่าง ช่วงนี้ถังเหวินก็แวะมาหาเจียเอ๋อร์บ่อยขึ้น ดูเหมือนสองตระกูลจะมีข่าวดีแล้วละนะ”

            พูดจบ หานป๋อเหล่ยหัวเราะชอบใจ

            “อย่างนี้เอง ยินดีด้วยเจ้าค่ะ”

            หานเจียเอ๋อร์บิดตัวเขินอาย ก่อนจะว่า “แหม…ท่านพ่อละก็ ข่าวดีอะไร ต้องรอให้ถังเหวินจบจากสำนักศึกษาก่อนถึงจะแต่งได้ไม่ใช่หรือ นับแล้วก็ตั้ง 3-4 ปีเลยนะ ตงตงก็อีกคน ยินดีตอนนี้นับว่าเร็วเกินไป”

            “ของแบบนี้ไม่แน่ไม่นอนหรอก อีกอย่างข้าได้ยินว่าถึงแต่งงานแล้วก็ยังเรียนในสำนักศึกษาได้” ตงตงกล่าว

            “นั่นก็จริง” หานเจียเอ๋อร์พึมพำแล้วก้มหน้าเขิน

            เรื่องของเรื่อง ถังเหวินไปหาหานเจียเอ๋อร์ที่บ้านเพื่อถามข่าวของตงตง แต่พอติดต่อกันบ่อยครั้ง ถังเหวินเพิ่งรู้สึกตัวว่าหานเจียเอ๋อร์ก็มีมุมที่น่ารัก ภายหลังจึงเริ่มมีใจให้กับหานเจียเอ๋อร์

            สรุปคือ ตอนนี้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเริ่มคุยกันเรื่องหมั้นและพิธีแต่งงานแล้วนั่นเอง

            อย่างไรก็ตาม สำหรับทุกฝ่ายนับว่าเป็นข่าวดีอย่างยิ่ง

            …..

            …..

            เผลอแป๊บเดียวก็มาถึงวันที่หานป๋อเหล่ยกับหานเจียเอ๋อร์ต้องเดินทางกลับเมืองอู่เฉิง

            สองพ่อสองมาที่ร้านของตงตงตั้งแต่เช้าเพื่อรับสินค้าที่สั่งไว้

            ช่วงเช้าเช่นนี้ลูกค้าเข้าร้านเยอะเหมือนเดิม

            พอลูกค้าเห็นจางไคเฮ่อยกหีบหลายใบขึ้นรถม้าของหานป๋อเหล่ยก็อดสงสัยไม่ได้

            ใครบางคนจึงเอ่ยถามขึ้นมา

            “แม่ครัวน้อย ร้านของเจ้าขายสินค้าส่งแบบนี้ด้วยหรือ”

            ตงตงหันมองคนถาม คนผู้นี้คือทหารหน่วยราชองครักษ์หลวงที่มาอุดหนุนอาหารที่ร้านเป็นประจำ ตงตงไม่รู้จักชื่อ แต่จำหน้าได้ นางจึงตอบออกไป

            “อันที่จริง ทางร้านไม่ได้ขายส่งแบบจริงๆ จังๆ หรอกเจ้าค่ะ แต่ว่า…ตอนที่ร้านของข้าเจอปัญหา โรงเตี๊ยมตระกูลหานช่วยเหลือเอาไว้ ข้าเลยขายสูตรซาลาเปาและสินค้าอื่นๆ ให้กับทางนั้นเป็นกรณีพิเศษ”

            “อย่างนี้นี่เอง” ชายตรงหน้าผงกศีรษะขึ้นลงอย่างเข้าใจ กระนั้น สายตาของเขาก็ปิดบังความสนใจไม่มิด

            ตงตงคิดสักครู่ก่อนพูดขึ้นมาว่า “ของที่เถ้าแก่หานรับไปขายไม่ใช่สินค้าราคาแพงหรือหายากอะไรเจ้าค่ะ แค่ลูกกวาด ขนมอบกรอบและข้าวเกรียบข้าวฟ่าง ท่านสนใจหรือ”

            “หากข้าบอกว่าสนใจจะรับไปขายหน้าร้านบ้างจะได้หรือไม่”

            “ท่านเปิดร้านอาหารด้วยหรือ”

            “เป็นร้านของทางบ้านข้าเอง”

            “อย่างนั้นหรอกหรือ”

            ที่แท้ บ้านของพี่ชายคนนี้ก็เปิดร้านอาหารเหมือนกัน

            หากจะพูดไปแล้ว การกระจายสินค้าแบบขายส่งให้กับร้านทั่วไป ไม่เคยมีความคิดอยู่ในหัวของตงตงมาก่อน แต่พอเห็นคนสนใจไม่น้อย คงต้องพิจารณาใหม่ซะแล้ว

            นอกเหนือจากนั้น หากข้าวเกรียบข้าวฟ่างได้รับความนิยม ถือเป็นการโปรโมตให้คนหันมากินข้าวฟ่างตามความต้องการของเว่ยจ้งด้วย

            ถึงหานป๋อเหล่ยเตือนว่าไม่ให้ขายสูตรอาหาร แต่การกระจายสินค้าสำเร็จรูปในรูปแบบค้าส่ง ไม่ใช่การขายสูตร ย่อมทำได้และไม่ผิดสัญญา

            พอคิดจบ ตงตงกล่าวกับอีกฝ่ายว่า “ช่วงบ่ายหากท่านว่าง พวกเรามาคุยรายละเอียดกันดีหรือไม่เจ้าคะ”

            ชายหนุ่มยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ก่อนจะตอบ

            “ได้สิ ไม่มีปัญหา”