บทที่ 42 ขอเหมาทั้งหมด!

บทที่ 42

ขอเหมาทั้งหมด!

            ของกินทั้ง 4 อย่างที่เด็กสาวยกมานั้น ทุกคนรู้จักกันแค่ 2 อย่าง เนื้อตากแห้งกับน้ำมันพริกคลุกข้าว

ว่าแต่ว่า…

            “เจ้าไข่ต้มสีดำนี้คืออะไรงั้นหรือ” เหิงเจาเอ่ยถาม

            “เรียกว่าไข่เยี่ยวม้าเจ้าค่ะ เก็บได้นานหลายเดือนเชียวละ” ตงตงบอก ทั้งยังแนะให้เหิงเจาลองชิม

            ชายหน้าโฉดคีบไข่เยี่ยวม้าที่ผ่าแบ่งเป็น 4 ฉีกขึ้นมา พอยกมาใกล้ๆ จมูก เขาพลันเบ้หน้าเพราะกลิ่นฉุน

            “กลิ่นค่อนข้างแรงเลยนะ”

            “ไข่เยี่ยมม้ามีกลิ่นฉุน แต่อร่อยมากเลย ท่านต้องลองชิมก่อน”

            ชายหน้าโฉดเหิงเจามองเด็กสาวสลับกับมองไข่เยี่ยวม้าในมือ สักครู่ เขาก็กลั้นใจแล้วส่งไข่เยี่ยวม้าเข้าปากด้วยความเร็วแสง

            หมับ!

            หลังจากเคี้ยวแล้วกลืน สีหน้าเหยเกพลันเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ

            เหิงเจาเบิกตาโตมองตงตง

            “อร่อยนี่น่า!”

            “ถูกปากสินะเจ้าคะ” ตงตงหัวเราะเบาๆ แล้วถาม

            “ถึงจะมีกลิ่นฉุนไปหน่อย แต่พอได้ลองกิน ข้ากลับรู้สึกถึงความหวานและความมันของไข่แดง อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ ผิดกับกลิ่นและหน้าตาเลย!” เหิงเจาตอบ

            รอบโต๊ะได้ยินอย่างนั้นต่างก็พุ่งคำถามใส่เหิงเจาด้วยความสนใจ 

            “อร่อยจริงๆ รึ”

            “เจ้าไม่ได้โกหกเพื่อเอาใจแม่ครัวน้อยหรอกใช่หรือไม่”

            “กลิ่นฉุนๆ นี่ไม่ทำให้เสียรสชาติแน่นะ”

            เหิงเจาแม้จะหน้าโฉด หากก็เป็นคนที่ซื่อตรง

            เหิงเจาพยักหน้าแรงๆ แล้วยืนยันว่า “ไข่เยี่ยวม้าอร่อยจริงๆ ไม่เชื่อพวกเจ้าก็ลองชิมเองสิ” 

            หลังจากทุกคนได้ชิมไข่เยี่ยวม้ากันคนละคำ กระนั้นก็มีบางคนที่ไม่ได้ชิมเพราะไข่ในจานหมดซะก่อน

            อย่างไรก็ตาม พวกเขาต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า อร่อยจริงด้วย

            ตงตงยังแนะนำให้พวกเขาลองชิมเนื้อตากแห้ง กุนเชียงและน้ำมันพริกคลุกข้าว

            แน่นอนว่า ของกินทั้งสามอย่างอร่อยถูกปากทุกคนเช่นเดียวกับไข่เยี่ยวม้า

            นอกจากนี้ ตงตงยังแนะนำวิธีกินอาหารเหล่านี้ให้อร่อยมากกว่าเดิม

            อย่างเช่นน้ำมันพริกคลุกข้าว ไม่จำเป็นต้องกินกับข้าวสวยร้อนๆ เพียงอย่างเดียว จะกินกับหมั่นโถหรือใส่บะหมี่เส้นสดก็อร่อยเหมือนกัน

            ส่วนกุนเชียง แม้จะทำสุกมาแล้ว แต่ถ้านำไปย่างหรือทอดก็เพิ่มรสชาติอีกแบบ

            ไข่เยี่ยวม้านำไปยำก็อร่อย หรือจะกินกับข้าวต้มร้อนๆ ก็เพิ่มรสชาติได้ดีอีกด้วย

            “แม่ครัวน้อย ขอเหมาทั้งหมดเลย!”

            เหิงเจาว่า

            “เอ๋!?”

            เหล่าทหารราชองครักษ์หลวงต่างร้องเป็นเสียงเดียวกัน

            “เหมาหมดหรือ แบ่งไว้ให้ข้าด้วยสิ”

            ชายคนหนึ่งประท้วงเช่นนั้น

            “พี่เซี่ยพูดถูก แบ่งไว้ให้พวกเราด้วยสิ”

            “แต่ข้าต้องเดินทางขึ้นเหนือเป็นเดือน พวกเจ้าอยู่เมืองหลวงจะซื้อเมื่อไรก็ได้ไม่ใช่หรือ” เหิงเจาให้เหตุผล

            “เรื่องที่เจ้าเดินทางไปหมู่บ้านหลวงเมืองหวงเป่ยข้าย่อมรู้ แต่ข้าก็อยากกินวันนี้พรุ่งนี้เหมือนกัน!”

            “ข้าด้วยๆ”

            “ข้าก็เหมือนกัน”

            ทุกคนเริ่มส่งเสียงโวยวาย

            “พี่เหิง พี่เซี่ย…เอ่อ ทุกท่านก็ด้วย โปรดใจเย็นๆ”

            “พวกท่านทำให้แม่ครัวน้อยของเราลำบากใจแล้ว”

            สหายผู้น้อยที่นั่งโต๊ะเดียวกับเหิงเจารีบบอกให้ทุกคนหยุดแย่งซื้อของกัน ขืนยังโวยวายกันแบบนี้ ประเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก

            เวลานั้น จางไคเฮ่อที่อยู่หลังร้านได้เสียงเสียงเอะอะที่หน้าร้านจึงเดินออกมาดู

            “มีอะไรกันหรือขอรับ”

            ทุกคนสะดุ้งโหยง ต่างหันไปยิ้มเจื่อนๆ ให้จางไคเฮ่อแล้วกล่าวพร้อมกัน

            “ไม่มี!”

            “อ้อ” จางไคเฮ่อตอบสั้นๆ แต่ไม่ได้กลับไปที่หลังร้าน เขาเดินเข้ามายืนข้างบุตรสาวเงียบๆ

            ในขณะเดียวกัน รอบโต๊ะพลันเงียบสงบทันตา

            ตอนนั้นเอง สหายผู้น้อยที่นั่งร่วมโต๊ะเดียวกับเหิงเจาหันมาถามตงตง

            “แม่ครัวน้อย เสบียงพวกนี้มีเยอะแค่ไหนหรือ”

            ตงตงยิ้มแล้วตอบ

            “พอจะแบ่งขายให้ทุกคนได้เจ้าค่ะ พวกท่านต้องการเท่าไร รบกวนจดจำนวนให้ข้าด้วย ข้าจะเตรียมของให้พอดีกับทุกคน เพราะอย่างนั้น อย่าทะเลาะกันเลยนะเจ้าคะ”

            ได้ยินแบบนั้นทุกคนต่างยิ้มหน้าบาน

            แม่ครัวน้อยต้องเป็นนางฟ้ามาจุติไม่ผิดแน่!

            …..

            …..

            เวลานี้เป็นยามเย็น ปิดร้านเรียบร้อยแล้ว ทุกคนมารวมกันอยู่ที่ครัว ทำความสะอาดข้าวของ พร้อมทั้งเตรียมของสำหรับขายตอนเช้าวันพรุ่งนี้

            ในเวลานั้น จิ่งฝางหยิบไข่เปลือกสีชมพูสดใสขึ้นมาจาตะกร้า แล้วถามตงตงด้วยสีหน้าสงสัย

            “ตงตง สิ่งนี้เรียกว่าไข่เยี่ยวม้าหรือ”

            ตงตงยิ้มแล้วบอกว่า “ใช่แล้ว ทุกคนก็ลองชิมดูสิ อร่อยนะ”

            หลังจากแบ่งสินค้าขายให้กับเหิงเจาและเหล่าทหารราชองครักษ์หลวงครบทุกคน ตงตงแบ่งส่วนหนึ่งไว้ให้ทุกคนที่ร้านได้ลองชิมกันด้วย โดยหลังจากนี้ ตั้งใจจะสอนพวกเขาทำไข่เยี่ยวม้ากับกุนเชียง

            “ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าตงตงทำไข่เยี่ยวม้าไว้ เจ้าทำข้าประหลาดใจได้ตลอดเลยนะ” จิ่งฝางพูดปนหัวเราะ

            ตงตงยิ้มอย่างลำบากใจ

            จังหวะนั้น จางไคเฮ่อกระแอมขึ้นมา

            “อะแฮ่ม!”

            จิ่งฝางเหลือบมองจางไคเฮ่อ พลันปะทะเข้ากับสายตาคมกริบก็ถึงกับสะดุ้งโหยง

            “กลับไปทำงานได้แล้ว”

            จางไคเฮ่อว่า

            “อึ๋ย…ไปเดี๋ยวนี้แล้วขอรับ”

            พูดจบ จิ่งฝางวางไข่เยี่ยวม้าลงตะกร้า วิ่งปรู๊ดกลับไปทำงานทันที

            แน่นอน จางไคเฮ่อรู้ว่าของเหล่านี้ตงตงซื้อมาจากร้านค้าล่องหนอะไรนั่น

            ถึงจะคิดว่าดี ที่วันนี้แก้ปัญหาเรื่องสินค้าไม่พอขายได้ แต่ถ้านางเอาสินค้าออกมาจากร้านค้าล่องหนมากเข้า แล้วมีคนถามถึงแหล่งที่มาเหมือนกับที่จิ่งฝางถาม ตอนนั้นคงลำบากไม่น้อย

            “ตงตง ไข่เยี่ยวม้ากับกุนเชียงที่เจ้า ‘ทดลองทำ’ ได้รับความนิยมขนาดนี้ พ่อคิดว่าคงมีคนมาขอซื้ออีกไม่น้อย พวกเราคงต้องเร่งมือผลิตกันแล้ว ถ้ามีของอะไรที่เจ้าต้องการ เดี๋ยวพ่อจะไปซื้อมาเตรียมไว้ให้ พวกเราทุกคนที่นี่จะช่วยเจ้าทำด้วย”

            จางไคเฮ่อบอกบุตรสาวเป็นนัยๆ อย่างแนบเนียน

            ลองว่าได้เปิดตัวสินค้าใหม่ ทั้งยังได้รับความนิยมล้นหลามขนาดนี้ จากนี้ต้องมีคนมาขอซื้ออีกเพียบ ถ้าไม่รีบผลิตออกมา ไม่ใช่แค่ลูกค้าที่สงสัย แม้แต่คนกันเองก็คงซุบซิบว่านางเอาของมาจากไหน

            ตงตงเข้าใจความคิดของบิดา

            เด็กสาวพยักหน้าแรงๆ แล้วตอบ “เจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้น รบกวนท่านพ่อเตรียมของให้ด้วยนะ”

            “ได้”

            เด็กสาวยิ้มแย้มอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

            หลังจากบอกความลับเรื่องร้านค้าระบบกับจางไคเฮ่อ ตงตงรู้สึกว่าไม่ได้ตัวคนเดียวอีก ไม่ว่าจะเจอปัญหาแบบไหน บิดาจะช่วยแบ่งรับแบ่งสู้เสมอ

            ตอนที่จิ่งฝางถามว่าเอาไข่เยี่ยวม้ามาจากไหน ตงตงไม่รู้จะตอบอย่างไร เผลออึ้งไปพักหนึ่ง และเกือบเผยพิรุธออกมา

            ว่ากันตามจริง ไข่เยอะแยะขนาดนั้น แอบทำขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมทุกคนถึงไม่รู้ไม่เห็น น่าแปลกใจออกไม่ใช่หรือยังไง

            โชคดีที่จางไคเฮ่อช่วยเบี่ยงเบนความสนใจ ทั้งยังช่วยพูดกลบเกลื่อน ทุกคนหันมาสนใจงานของตน

            ดีจริงๆ ที่ตัดสินใจบอกจางไคเฮ่อไปในวันนั้น