บทที่ 44 น้ำใจ

บทที่ 44

น้ำใจ

            ทุกอาชีพมีการแข่งขัน แต่ที่ตงตงไม่สงสัยว่าเป็นฝีมือของคู่แข่ง เหตุผลคือคำพูดประโยคนี้…

            ‘คนน่าสงสัยพวกนั้นเหมือนมาสังเกตพนักงานที่ร้านมากกว่า’

            หากเป็นคู่แข่งการค้า พวกเขาต้องส่งคนมากินอาหารร้านของตงตง พิสูจน์ว่าอาหารของใครอร่อยกว่า ไม่ใช่สังเกตเหล่าพนักงานของโรงเตี๊ยมจากที่ไกลๆ

            ก่อนออกจากเมืองอู่เฉิง ตงตงนำเครื่องเทศหมาล่าไปขาย สิ่งแรกที่เดาได้คือฉินเฟยอวี่รู้ตัวแล้วจึงส่งคนมาแอบดูการเคลื่อนไหวของทางนี้ เพื่อจับผิดพร้อมหลักฐาน

            อีกเหตุผลที่น่าสงสัย นับจากที่ตงตงเข้าเมืองหลวงก็ล่วงเลยมาหนึ่งเดือนเศษ

            ป่านนี้แล้ว เหยียนหลิ่วคงหนีไปถึงเมืองซินหยาน

            แต่กู้อวี้ชุนไม่รู้ว่าเหยียนหลิ่วหนีไปที่ไหน จึงสงสัยว่าฝ่ายนั้นหนีมาซ่อนตัวอยู่กับตงตงที่เมืองหลวง เลยส่งคนมาสอดส่องเหล่าพนักงาน

            ทั้งหมดก็ประมาณนี้

            ตงตงคิด

            หลังจากหยางอี้กับหลงเจียฮุ่ยกินมื้อเที่ยงอิ่มและจ่ายเงินเรียบร้อย สองหนุ่มก็เดินออกจากร้าน

            คนน่าสงสัยยังป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ

            หยางอี้กับหลงเจียฮุ่ยไม่สบอารมณ์อย่างแรง ทั้งสองคนยืนกอดอก จ้องเขม็งไปที่ชายน่าสงสัยสองคนนั้น

            ท่าทางของหยางอี้กับหลงเจียฮุ่ยเหมือนยักษ์เฝ้าประตูไม่มีผิด บอกตามตรงว่าน่ากลัวอยู่บ้าง แต่ตงตงรู้นิสัยของพวกเขาดีก็เลยรู้สึกเฉยๆ

            ทว่า…

            ชายน่าสงสัยพอเห็นว่าทางนี้กำลังยืนจ้องมาทางพวกตน ด้วยความลนลาน ชายสองคนนั้นรีบวิ่งหนีออกไป

            ตงตงชะเง้อคอมองแผ่นหลังร้อนรนที่หายลับเข้าไปตรอก จากนั้นก็หันมาขอบคุณหยางอี้กับหลงเจียฮุ่ยอีกครั้ง

            หลงเจียฮุ่ยบอกตงตงด้วยความมั่นใจว่า “มีพวกเราอยู่ ร้านเจ้าปลอดภัยหายห่วง”

            หยางอี้กล่าวเสริมขึ้นว่า “ตอบแทนที่เจ้าทำอาหารอร่อยๆ และให้ยาอมชุ่มคอด้วย”

            ตงตงยิ้มให้กับพวกเขา

            ในตอนนั้นเอง ชายคนหนึ่งพลันตะโกนขึ้นมา

            “แม่ครัวน้อย ไม่ได้มีแค่พวกเขาหรอกนะ พวกเราก็จะช่วยสอดส่องคนน่าสงสัยให้อีกแรง”

            จากนั้น คนอื่นๆ ก็ตะโกนตาม

            “เปิดโรงเตี๊ยมสบายใจหายห่วงได้เลย แม่ครัวน้อย”

            “ใช่แล้ว คนที่กล้ามาสร้างความวุ่นวายบนถนนที่มีหน่วยราชองครักษ์หลวงอยู่ ก็มีแต่คนโง่นั่นแหละ”

            “หากมีใครมาแหยมร้านนี้ละก็ พวกเราจะส่งไปคุยกับรากมะม่วงเอง!”

            “แหะๆ”

            ตงตงหัวเราะแห้งๆ ให้กับคำพูดของคนสุดท้าย เหนืออื่นใด น้ำใจของพวกเขาทำเอานางรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

            “ขอบคุณทุกท่านเจ้าค่ะ”

            เห็นทีว่า คงต้องทำของอร่อยๆ เลี้ยงเป็นการตอบแทนซะแล้ว

            …..

            …..

            ตอนที่ปิดร้าน ตงตงเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับจางไคเฮ่อฟัง

            แม้ตอนนี้ จางไคเฮ่อจะคอยเป็นหูเป็นตาและช่วยดูแลร้าน แต่ตงตงไม่อยากชะล่าใจ หลังจากนี้ต้องหาวิธีรับมือในยามฉุกเฉิน ซื้อเครื่องช็อตไฟฟ้ากับสเปรย์พริกไทยแจกจ่ายทุกคนเอาไว้ก็ไม่เลว

            เพียงแต่ จะบอกกับทุกคนอย่างไร ว่าอุปกรณ์น่าสงสัยเหล่านี้ใช้ป้องกันตัวเองในยามฉุกเฉินได้

            เอาเป็นว่าค่อยคิดทีหลังแล้วกัน

            “พ่อจะตรวจรอบๆ โรงเตี๊ยมให้เข้มงวดมากกว่านี้” จางไคเฮ่อบอก

            “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ท่านพ่อต้องระวังตัวด้วยนะ ถ้าเกิดเหตุสุดวิสัย พวกพี่หยางอี้บอกว่าให้รีบไปขอความช่วยเหลือที่หน่วยราชองครักษ์หลวงได้ทันที”

            “เข้าใจแล้ว” จางไคเฮ่อตอบกลับพลางยื่นมือลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกสาว

            “จริงสิ ของที่ข้าให้ท่านพ่อช่วยเตรียม ไปถึงไหนแล้วเจ้าคะ”

            “พ่อเตรียมไว้ครบแล้ว ถ้าจะทำไข่เยี่ยวม้าก็ทำได้ทันที”

            เมื่อวานนี้ ตงตงรบกวนจางไคเฮ่อให้ช่วยเตรียมวัตถุดิบทำไข่เยี่ยวม้าและสร้างเตาอบถ่านเอาไว้ทำกุนเชียง

            จางไคเฮ่อช่วยเตรียมของทั้งหมดให้อย่างรวดเร็ว น่านับถือจริงๆ

            ตงตงขอบคุณบิดาอีกครั้ง ก่อนจะไปเรียกทุกคนมารวมกันที่ลานกว้างด้านหลังของโรงเตี๊ยม

            ทันทีที่ทุกคนมาถึง ตงตงแบ่งหน้าที่ให้กับพวกเขา ทางหนึ่งนำไข่เป็ดไปล้างแล้วผึ่งลมให้แห้ง ทางหนึ่ง ตั้งหม้อละลายปูนขาว รวมถึงผสมส่วนประกอบอื่นๆ

            เมื่อส่วนผสมต่างๆ เตรียมพร้อม ทุกคนก็มานั่งล้อมวง ใช้ส่วนผสมที่เตรียมเหล่านั้นพอกไข่เป็ด

            ลุงจิ่ง บิดาของจิ่งฝางที่ป่วยกระเสาะกระแสะมานาน พอได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้ลุกมาเดินเหินได้คล่องแคล่วแล้ว

            ทุกวันนี้ลุงจิ่งคอยช่วยงานอยู่หลังร้าน ตอนนี้ก็กำลังนั่งพอกไข่เป็ดร่วมกับคนอื่นๆ แถมยังทำอย่างพิถีพิถัน

            เห็นแบบนี้ ตงตงจึงมอบหมายหน้าที่ทำไข่เยี่ยวม้าให้กับลุงจิ่ง โดยให้เสี่ยวกวางเป็นผู้ช่วย เพราะหลังจากนี้ คงมีออเดอร์ซื้อไข่เยี่ยวเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ

            ไหนๆ ก็ไหนๆ ตงตงเลยสอนทุกคนทำไข่เค็มด้วยเลย

            “เถ้าแก่เนี้ยน้อย คือว่า…แล้วกินไข่เยี่ยวม้าได้เลยหรือไม่เจ้าคะ” เสี่ยวซินเอ่ยถามด้วยท่าทีอายๆ

            พอได้กินไข่เยี่ยวม้ากับข้าวต้มไปเมื่อวันก่อน เสี่ยวซินก็ติดใจ บ่นว่าอยากกินอีก เด็กสาวจึงถามเช่นนั้น

            “ต้องหมักไว้สัก 1 เดือน ถึงจะกินได้น่ะ”

            ได้ยินคำตอบนั้น เสี่ยวซินทำหน้าผิดหวัง

            ผ่านไปสักครู่ เด็กสาวพยักหน้าแรงๆ แล้วบอกว่า “เข้าใจแล้ว ข้าจะตั้งใจรอเจ้าค่ะ”

            “ไม่ต้องตั้งใจขนาดนั้นก็ได้ ยังไงก็ได้กินอยู่แล้ว” จิ่งฝางแย้งปนขำ

            คำพูดนั้นยิ่งทำให้เสี่ยวซินหน้าแดงด้วยความเขิน

            ทุกคนพลันหัวเราะออกมา

            บรรยากาศตอนนี้ครื้นเครงอย่างยิ่ง พวกเขาคุยกันพลางช่วยกันพอกไข่เป็ดด้วยความขยันขันแข็ง