บทที่ 49 IQ ของฉินเฟยอวี่คงมีเท่าปลายนิ้วก้อย?

บทที่ 49

IQ ของฉินเฟยอวี่คงมีเท่าปลายนิ้วก้อย?

            ชายหนุ่มที่มาติดต่อขอซื้อสินค้าจากตงตงไปขายคนนี้ นามว่า ‘จูโจวหราน’ เป็นลูกชายคนรองของบ้านตระกูลจู

            จูโจวหรานทำงานในหน่วยราชองครักษ์หลวง แต่ครอบครัวเปิดโรงเตี๊ยมอยู่ที่เมืองทางใต้

            ครั้นเห็นว่าโรงเตี๊ยมตระกูลจางขายสินค้าสำเร็จรูปแบบค้าส่งจึงเกิดความสนใจ และอยากนำของอร่อยๆ ไปวางขายที่หน้าร้านของตนบ้าง

            การกระจายสินค้ารูปแบบค้าส่ง ตงตงเองก็สนใจอยู่ไม่น้อย แต่ติดตรงที่นางไม่มีประสบการณ์การตลาดในด้านนี้จึงล้มเลิกความตั้งใจไป

            อย่างที่รู้กันดี

            ในชาติก่อน ตงตงเป็นเพียงพนักงานก้นครัว ทำงานจิปาถะ การบริหารร้านล้วนเป็นหน้าที่ของผู้จัดการ

            ถึงอย่างนั้น ตงตงกลับคิดว่านี่เป็นโอกาสให้นางหาประสบการณ์

            ในช่วงบ่ายของวัน ลูกค้าในร้านเริ่มซาลง จูโจวหรานก็ได้มาหาตงตงตามเวลาที่นัดหมาย

            พูดคุยกันเพียงไม่นาน ตงตงสัมผัสได้ว่าจูโจวหรานเป็นคนดีและเชื่อถือได้ หนำซ้ำ สินค้าที่เขาจะเอาไปขายส่วนใหญ่เป็นของว่างกับของกินเล่น อย่าง…ลูกกวาดรวมรสผลไม้เอย ข้าวเกรียบข้าวฟ่างเอย ไข่เยี่ยวม้าและกุนเชียง ตงตงเห็นว่าของเหล่านี้จัดเตรียมไม่ยาก ทั้งยังเก็บรักษาได้นาน จึงคุยรายละเอียดการซื้อขายกันต่อ

            ตกลงเรื่องราคาเสร็จแล้ว ต่อไปก็เป็นเรื่องของการขนส่ง

            “พี่ชายโจวหราน แล้วเรื่องขนส่งสินค้าจะทำอย่างไรเจ้าคะ ทางข้าไม่มีประสบการณ์การขนส่ง ตรงนี้ข้าจะต้อง…”

            ตงตงกำลังจะถามว่า ทางนางจะต้องรับผิดชอบค่าขนส่งครึ่งหนึ่งหรือไม่ แต่ยังพูดไม่ทันจบ จูโจวหรานพลันยิ้มกล่าว

            “เรื่องขนส่ง ทางเจ้าไม่ต้องคิดมาก สหายของพี่ชายข้าทำกิจการท่าเรือ ขนส่งสินค้าด้วยเรือ นอกจากจะเดินทางรวดเร็วแล้ว ฝากฝังให้คนรู้จักรับสินค้าให้ ก็ประหยัดค่าเดินทางได้มากโข”

            ตงตงพยักหน้าแล้วตอบว่าเข้าใจแล้ว

            “อ้อ ข้าลืมบอกไป ตอนนี้พี่ชายคนโตของข้าดูแลกิจการของทางบ้าน ข้าจะส่งจดหมายกลับไปบอกทางนั้น ไม่เกิน 2 สัปดาห์ เขาน่าจะเดินทางมาถึงเมืองหลวง ส่วนรายละเอียดอื่นๆ และค่าใช้จ่ายสินค้าทั้งหมด พี่ชายข้าจะเป็นคนจัดการต่อ แบบนี้ได้หรือไม่”

            “ได้เจ้าค่ะ”

            “ขอบใจแม่ครัวน้อยมากเลยนะ เท่านี้ร้านของที่บ้านข้าก็ดำเนินกิจการต่อได้แล้ว”

            “เอ๋?” ตงตงเอียงศีรษะอย่างสับสน

            ก็แค่ขายสินค้าสำเร็จรูปให้เท่านั้นเอง จูโจวหรานกลับพูดเหมือนว่านางมีบุญคุณใหญ่หลวงเสียอย่างนั้นแหละ

            การค้าครั้งนี้ก็เหมือนกับขายสินค้าให้หานป๋อเหล่ย

            สินค้าส่วนใหญ่ตงตงซื้จากร้านค้าในระบบ นอกจากราคาถูกแสนถูก นางยังมีคูปองส่วนลดที่ยังไม่ได้ใช้อีกตั้งเยอะแยะ!

            เป็นการค้าที่คุ้มมากๆ

            ตอนนั้นเอง จูโจวหรานยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วอธิบาย “ราวๆ สองปีที่ผ่านมา ในเมืองบ้านเกิดของข้ามีร้านาหารเปิดใหม่มากมาย โรงเตี๊ยมตระกูลจูเลยทำยอดขายลดลงเรื่อยๆ แต่พอได้เห็นร้านของแม่ครัวน้อย นอกจากอาหารอร่อย พวกเจ้ายังเอาใจใส่ลูกค้าอย่างไม่แบ่งแยกฐานะ และยังบริการของว่างอร่อยๆ ให้กับทุกโต๊ะระหว่างที่รออาหาร ข้าเลยเกิดความคิดอยากเอาแบบอย่างบ้าง ข้าก็เลยสนใจอยากเอาของกินเล่นพวกนี้ไปขายที่ร้าน ไข่เยี่ยวม้ากับกุนเชียงก็อร่อยมากด้วย ต้องช่วยดึงดูดลูกค้าให้กลับเข้าร้านได้แน่นอน”

            “อย่างนี้เอง”

            จูโจวหรานยิ้มให้เด็กสาวด้วยสีหน้าอารมณ์ดี

            หลังจากคุยธุระจบ วางเงินมัดจำแล้ว ต่างฝ่ายต่างแยกย้าย

            หากทว่า…

            พอพูดถึงการบรรจุหีบห่อจำนวนมาก กุญแจที่ล็อกประตูโรงงานนรกอย่างแน่นหนา ก็ได้ถูกตงตงตัวน้อยในจินตนาการไขออก

            เสียงปลดล็อกดัง ‘แกร็ก’ ก่อนป้ายหน้าประตูจะถูกพลิกกลับด้านเป็นคำว่า OPEN

            โรงงานนรกเปิดทำการแล้ว!

            …..

            …..

            เดือนถัดมาล่วงเข้าสู่ฤดูหนาว ในที่สุดไข่เยี่ยวม้าก็หมักได้ที่

            หลังจากเก็บร้านเสร็จ ทุกคนเดินมารวมตัวกันที่ลานกว้างหลังร้านในสภาพที่เหมือนซอมบี้

            ใต้ตาของพวกเขาดำคล้ำ เนื่องจากช่วงนี้อดหลับอดนอนบ่อยๆ

            “บรรจุสินค้า บรรจุสินค้า บรรจุสินค้า…”

            ทุกคนท่องคำนั้นเป็นเสียงโมโนโทน

            ตงตงส่ายหน้ายิ้มๆ

            “รายการซื้อสินค้าเข้ามาติดๆ ช่วงนี้ทำงานกันหนักหน่อย แต่อีกเดี๋ยวก็ถึงวันหยุดแล้ว ทนๆ กันหน่อยแล้วกัน อีกอย่าง เดือนนี้ร้านเราทำกำไรได้เยอะ ข้าจะเพิ่มเงินโบนัสให้ด้วย”

            ตงตงไม่ใช่เจ้าของกิจการที่จ้องจะเอาเปรียบพนักงาน ประเดี๋ยวจะผิดกฎหมายของกรมแรงงาน จึงจัดให้มีวันหยุดทุกๆ สัปดาห์ และให้ทำงานล่วงเวลาไม่เกิน 36 ชั่วโมงต่อเดือน

            ครั้นได้ยินว่าจะได้รับเงินเพิ่ม สีหน้าของทุกคนพลันสดใสขึ้นมาทันที

            ตอนนั้นเอง เสี่ยวซินเอ่ยถามขึ้นว่า “ว่าแต่ เงินโบนัสคืออะไรหรือ”

            ตงตงส่งเสียง “อ้อ” ก่อนจะอธิบายว่า เป็นเงินพิเศษที่ทุกคนทำงานล่วงเวลา

            คำพูดนั้นราวกับไฟที่จุดประกายความหึกเหิม

            ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเอาแรงมาจากไหนกัน ต่างร่วมด้วยช่วยกัน บรรจุไข่เยี่ยวม้าตามรายการสั่งซื้อ

            ผ่านไปเดี๋ยวเดียว การบรรจุสินค้าลงหีบห่อก็เสร็จสิ้นสมบูรณ์แบบ 

            พอเห็นว่าไข่เยี่ยวม้าเหลืออีกเยอะ ตงตงจึงแบ่งไข่เยี่ยวม้าจำนวนหนึ่งส่งไปให้หานป๋อเหล่ยที่เมืองอู่เฉิงลองชิมตามสัญญา

            ตั้งแต่วันแรกที่เริ่มทำไข่เยี่ยวม้า ลุงจิ่ง บิดาของจิ่งฝาง รับหน้าที่เป็นหัวหน้าฝ่ายผลิตไข่เยี่ยวม้า

            ลุงจิ่งกับคนอื่นๆ ช่วยกันทำไข่เยี่ยวม้าออกมาเรื่อยๆ

            พอไข่เยี่ยวม้าล็อตแรกหมักได้ที่ ไข่เยี่ยวม้าล็อตที่สอง ล็อตที่สาม สี่ ห้า…ก็เริ่มทยอยออก

            ทุกวันนี้ ภายในร้านจึงมีไข่เยี่ยวม้าทำออกมาขายได้มากเท่าที่ต้องการ

            หลายวันถัดมา

            จดหมายจากหานเจียเอ๋อร์ถูกส่งมาหาตงตง สรุปใจความได้ดังนี้

            เรื่องแรก ทุกคนที่ลองกินไข่เยี่ยวม้าล้วนชมว่าอร่อยมาก ลูกค้าที่โรงเตี๊ยมตระกูลหานก็สนใจไม่น้อย หานป๋อเหล่ยจึงอยากขอซื้อไข่เยี่ยวม้ามาขาย

            เรื่องที่สอง ตั้งแต่หานป๋อเหล่ยกับหานเจียเอ๋อร์กลับมาจากเมืองหลวงครั้งก่อน พร้อมกับหีบบรรจุสินค้าที่ซื้อจากร้านตงตง ทางโรงเตี๊ยมตระกูลฉินก็จ้องจับผิดโรงเตี๊ยมตระกูลหานมาตลอด

            ข่าวลือเสียหายที่ตงตงขโมยสูตรอาหารมาจากที่อื่นยังคงถูกพูดปากต่อปาก

            ทว่า

            เมื่อไม่มีหลักฐาน คนพูดยังพูดปากเปล่าจึงมีหลายคนที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

            ตงตงสั่นหัวอย่างอ่อนใจเมื่ออ่านเนื้อหาในจดหมายมาถึงตรงนี้

            “คุณชายฉินผู้ยิ่งใหญ่เอ๋ย ดูเหมือนจะเก่งแค่ในพื้นที่ของตัวเองสินะ อยากจะสร้างข่าวลือให้คนเข้าใจผิดโรงเตี๊ยมตระกูลจาง แต่มีปัญญาทำได้แค่นี้ ตลกจริงๆ”

            ตงตงบ่น

            ข่าวลือเกิดขึ้นที่เมืองอู่เฉิง แต่ปัจจุบัน ตงตงเปิดร้านอาหารที่เมืองหลวง คนที่เมืองอู่เฉิงอยากลืออะไรก็ลือไป ถึงอย่างไรก็ไม่ได้สร้างผลกระทบให้กับตงตงที่อยู่เมืองหลวงอยู่แล้ว

            และที่สำคัญ

            ข่าวลือที่ไม่มีมูล เดี๋ยวเดียวคนก็ลืมกันแล้ว

            คิดมาถึงตรงนี้ ตงตงอดสงสัยไม่ได้ว่า IQ ของฉินเฟยอวี่คงมีเท่าปลายนิ้วก้อยกระมัง ถึงทำได้แค่นี้?

            อยากจะหัวร่อให้ฟันร่วง

            ฮะ ฮะ ฮะ!!

            คิดแล้ว เด็กสาวก็ขำจนตัวโยก

            เมื่อหัวเราะจนพอใจ ตงตงกวาดสายตาอ่านจดหมายบรรทัดสุดท้าย

            หานเจียเอ๋อร์บอกว่า ตอนนี้ตนกับถังเหวินกลายเป็นคนรักกันแล้ว

            ข้อความนี้ทั้งสั้นและเรียบง่าย หากก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี