Semua Bab Bad Love คู่ร้าย: Bab 31 - Bab 40

“ก็... เราสองคนเหมือนพี่น้องกันมากกว่าไง”ภามม์หยุดคำพูดเท่านั้นเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อารยาจึงหันมาคุยกับภัทรที่เริ่มนั่งไม่ติดแทน“ดูพี่ภัทรไม่ค่อยสบายเลยนะคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ”ภัทรส่ายหน้าหวือ หลบตาพ่อที่มองอยู่ก่อนตอบ “น่าจะมึนไวน์นิดหน่อยน่ะครับ”ขณะเดียวกันภามม์ที่คอยดูหน้าจอโทรศัพท์เป็นระยะ ก็รู้สึกขัดใจจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดัง เขาก็รีบกดรับแล้วลุกขึ้นก้าวฉับๆ ไปที่ประตูทันที“จะไปไหน เจ้าภามม์” ภูมิถามเสียงเข้มภามม์ชะงักหันมาที่โต๊ะแล้วตอบเต็มปากเต็มคำ “ไปรับเมีย”“เมียเเหรอ?”คราวนี้ทั้งภูมิ ภัทร์ และอารยาถามขึ้นมาพร้อมกัน ไม่ทันที่ภามม์จะได้ตอบ ประตูห้องก็เปิดออก ภามม์หันไปมองก็ถึงกับตะลึงเพราะคนที่เข้ามานั่นล่ะ!“ขอโทษฮะ พอดีผมหาห้องไม่เจอก็เลยมาช้า”คิระค้อมหัวคำนับอย่างนอบน้อม มีแต่ภามม์เท่านั้นที่หุบยิ้มด้วยขัดใจกับสภาพของคิระที่ขัดกับความรู้สึกของเขาอย่างแรงชายหนุ่มรุดเข้าประชิด คว้าข้อมือคิระบีบแน่นแล้วกระซิบเสียงเขียวทันที “ทำไมฉันให้เงินไปซื้อเสื้อผ้าแล้วออกมาเป็นแบบนี้”“อ้าว! ก็ คุณบอกให้ผมใช้เงินให้เต็มที่เท่าที่อยากใช้ไง เนี่ย ผมก็เต็มที่ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม

คิระตัดสินใจจากมาแบบเงียบๆ ไม่ให้ทั้งสามรู้ว่าเขารู้แล้ว ในเมื่อลุงตฤณมีหนี้สินกับภามม์มากมายขนาดนี้ เขาก็ต้องชดใช้หนี้บุญคุณครั้งนี้แทนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้งั้นก็ได้...ถ้าหากจะทำให้ลุงกับป้าไม่เดือดร้อนและมีชีวิตที่ดีกว่านี้ เขาก็จะทำ...จะทำให้คุ้มค่าเงิน ให้คุ้มกับการดูแลเอาใจใส่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาในที่สุดคิระก็ถอยออกมาจากครอบครัวของลุงกับป้าอย่างเงียบๆ และเดินโซซัดโซเซไปอย่างไร้ทิศทาง...หลังจากทะเลาะกันจนบ้านเกือบพัง สองสามีภรรยาก็แยกย้าย ตฤณโมโหเมียที่เข้าข้างลูกชายคนเดียว ในขณะที่เขาก็โมโหตัวเองที่สร้างเรื่องราวทั้งหมดเพราะไอ้ผีพนันนี่ตัวเดียว!ตฤณรู้ทั้งรู้ว่าการพนันเป็นสิ่งไม่ดี แต่เขาหยุดมันไม่ได้และไม่รู้จะหยุดได้อย่างไร มันทำให้ชีวิตของเขาพังและครอบครัวต้องเดือดร้อนไม่พอยังทำให้เจ้านายมีปัญหาอีก“โธ่เว้ย!!”ห้าทุ่มแล้ว...คิระยังเดินเตร็ดเตร่ไปมาอยู่ภายในสวนสาธารณะริมน้ำไม่ไกลจากสกายพาเลซ เพื่อรอเวลาให้ภามม์กลับมา เขาอยากคุยกับภามม์ให้รู้เรื่องว่าจะให้เขาทำอะไรต่อไป ไม่ว่างานอะไรคิระก็ไม่เกี่ยง หากว่ามันจะทำให้ภามม์พอใจไม่ใช้อิทธิพลข่มขู่ลุงกับป้า หลังจากได้ยินคำพูดของ

“แต่คุณไม่สบายนะ” คราวนี้ภามม์ไม่ฟัง พยุงตัวขึ้นแล้วถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์มือถือจากมือคิระแล้วกรอกเสียงไปตามสายทันที “ไม่ต้องมาเข้าใจไหม... ตฤณ” “แต่ แล้วหมอล่ะครับ...”“ก็บอกว่าไม่ต้องไง”ตฤณอ้ำอึ้งไปเพราะได้ยินเสียงจากเจ้านาย เขาจึงตัดบท “ไม่เป็นไรแน่นะครับเจ้านาย” “ไม่เป็นไร แค่เป็นไข้ต่ำๆ ผมไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า”“แต่...”“พูดครั้งเดียวให้เข้าใจนะ ผมมีพยาบาลส่วนตัว ต่อไปถ้าผมไม่โทรหาก็ไม่ต้องมา” ภามม์พูดแค่นั้นก็เหลือบมองคิระที่ตาโตเท่าไข่ห่านเพราะคำพูดประโยคนั้น “ได้ครับ หากมีอะไรเรียกผมได้ทุกเมื่อนะครับ” “รู้แล้ว”ภามม์ตอบแค่นั้นก็กดตัดสายแล้วโยนโทรศัพท์ตกรุ่นของคิระที่สภาพเยินราวกับผ่านสมรภูมิมานานปีลงบนเตียงอย่างไร้เยื่อใย แล้วตะแคงนอนคลุมโปงหันหลังให้ คิระหน้ายู่จะคว้าโทรศัพท์ก็ไม่ทัน จะล้วงไปใต้ผ้าห่มของภามม์ก็ดูจะแปลกๆ อยู่สักหน่อย เขาจึงได้แต่ก่นด่าภามม์ในใจแล้ว แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะนกรู้พลิกตัวกลับมาทันได้เห็นคิระเงื้อมือพอดี“จะทำอะไร”เฮ้ย!“เปล่า ผมแค่คันหัว จะเกาหัวอะ” คิระพูดจบก็เกาหัวตัวเองแก้เก้อแล

ภามม์ก้มมองมือคิระที่กอดแขนของเขาไม่พอหยิกเข้าให้ก่อนจะเอียงคอซบไหล่หน้าตาเฉย เขาสบตาอีกฝ่ายก่อนจะเหลือบมองคิระแล้วก็ถอนใจ “แล้วคุณน้า เอ๊ย! คุณพี่เป็นอะไรกับคุณภามม์ของผมเหรอฮะ? ถึงขนาดเข้ามาในห้องสามีผมได้อะ” “ฉันชื่อดาราวดี หรือเรียกสั้นๆ ว่า ดาก็ได้ ฉันเป็นแม่ของภามม์” “เป็นแม่ของคุณภามม์... อ๋อ... ห๊า!” คิระทวนเท่านั้นก็ตาโต รีบคลายมือปลาหมึกที่กอดรัดภามม์ทันใด “คุ คุณ เป็นแม่คุณภามม์เหรอฮะ” “ใช่สิ หรือเธอคิดว่าฉันเป็นอีหนูของลูกชายล่ะ” เธอว่าเสียงเข้มพลางกอดอกก้าวช้าๆ เข้ามาหา คิระถึงกับถอยกรูด ยกมือไหว้อีกฝ่ายทันที “ผมขอโทษฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจ” คิระละล่ำละลัก ก่อนจะหันไปสบตาภามม์แล้วกัดริมฝีปากด้วยความหงุดหงิดก่อนกลั้นใจกระซิบบอก “ทำไมคุณไม่บอกผมก่อนอะ” “นายเล่นรัวเป็นปืนกลแบบนั้น ฉันจะบอกทันได้ไงล่ะ” “คุณก็ต้องห้ามผมซิ” คิระกระซิบเสียงสูงกว่าคิระจะรู้ตัวว่ามัวแต่เถียงกันไปมากับภามม์ก็เมื่อแม่ของเขาเข้ามายืนประจันหน้าแล้วจับคางเด็กหนุ่มเชยขึ้น มองปราดซ้ายขวาและหยุดนิ่งที่ดวงตา คิระพบว่าแม่ของ

คิระสบถด้วยฉุนขาด อยากชกอีกฝ่ายสักหมัดถ้าไม่ติดว่าจะสร้างความเดือดร้อนให้ลุงกับป้า เขาไม่มีทางทน แต่ภามม์ไวกว่า แค่คิระบิดลูกบิดประตู ภามม์ก็ปัดมือออกแล้วเอาตัวขวางไว้“อยู่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหน” “เอ๊ะ! แต่คุณไม่มีสิทธิ์กักขังผมนะ” “ฉันบอกให้อยู่ที่นี่” ภามม์ย้ำ “กี่วัน” คิระถามกลับ หน้าตาขึงขังจริงจังก่อนยื่นคำขาด “ถ้าไม่บอกเหตุผล ผมก็ไม่อยู่นะ จะไปหาเงินใช้หนี้ไอ้เจ้าหนี้หน้าเลือด” “ก็ได้ๆ เอางี้ นายอยู่ที่นี่จนถึงวันจันทร์ก็แล้วกัน” ภามม์ต่อรอง เสียงอ่อนลง คิระนับนิ้วก็ตาโต “ก็อีกตั้งสามวันเลยนะ จะให้ผมอยู่ทำอะไรอะ” “เผื่อมีอะไรเรียกใช้ แล้วก็...” ภามม์หยุดคำพูดไว้แค่นั้น ก็อึกอัก “อะไรฮะ” “วันเสาร์เราค่อยไปสมุยกัน” คิระตาค้าง แสดงว่าภามม์ยอมใจอ่อนไปงานแซยิดพ่อเลี้ยงของเขาแล้วสิ! “คุณพูดจริงปะเนี่ย!” คิระตื่นเต้น “อย่าหลอกผมนะ!” “อยากไปมากเหรอ” “อือ... ผมไม่เคยไปเลย อยากไปเห็นกับตาตัวเองสักครั้ง เราไปกันนะคุณ” คิระเร่งเร้าขอคำตอบ ภามม์พยัก