All Chapters of Bad Love คู่ร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

“แล้วคุณจะให้แกอยู่ในฐานะอะไรครับ” ตฤณหยั่งเชิงภามม์ยกยิ้มจ้องตฤณด้วยแววตาแน่วแน่ก่อนตอบ “ให้เป็นเลขาส่วนตัวยี่สิบสี่ชั่วโมง เป็นคนรับใช้และก็เป็น...”ตฤณฟังจบหน้าถอดสีทันที คำพูดของภามม์ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยเมื่อดูจากสีหน้าแววตาและรอยยิ้มหมายมาดแสดงว่าคิดจะทำอย่างที่พูดจริงๆหนึ่งวันผ่านไป...ตฤณนอนไม่หลับ เขาใจลอยจนเผลอทำช้อนหล่นลงจานกระเบื้องจนเสียงดังลั่นโต๊ะอาหารทำให้อีกสามชีวิตที่นั่งล้อมวงอยู่ถึงกับสะดุ้ง เขารีบหยิบช้อนขึ้นมาแล้วยิ้มกลบเกลื่อนครู่หนึ่งก็เขี่ยข้าวไปมาราวกับครุ่นคิดอีก การกระทำที่นานๆ จะเป็นสักครั้งของสามีจึงไม่พ้นสายตาแหลมคมของผู้เป็นภรรยาไปได้“เป็นอะไรไปพี่”“เปล่า” ตฤณปฏิเสธสั้นๆ“พี่ใจลอยหรือว่าที่ผับมีปัญหาอีก” พิมลย้อนถามดวงตาเต็มไปด้วยความอยากรู้ว่าสิ่งที่สามีคิดจะตรงกับที่เธอคิดหรือไม่ แต่ตฤณยังคงนิ่ง พิมลจึงเก็บอาการไม่พอใจไว้แต่ครู่เดียวก็โพล่งถามอีก "อย่าบอกนะว่ากลับไปเล่นพนันอีก”“เปล่า! ไม่ใช่หรอกน่า ไม่มีอะไรจริงๆ”“ถ้าไม่ใช่เรื่องนั้น หรือว่าพี่แอบมีกิ๊กไม่บอกฉัน”“กิ๊กเกิ๊กอะไรอีกล่ะ หาเรื่อง!” ตฤณตวาดวางช้อนส้อมลงบนจานอย่างแรง ยกแก้

สองพ่อลูกไม่วายพูดจาขัดหูกันตามเคยจนพิมลต้องโบกไม้โบกมือห้าม “พอเถอะพ่อลูก เราด้วยเจ้าคิว รีบเก็บสำรับได้แล้ว”“ฮะ คุณป้า”พอเด็กหนุ่มลุกออกไป พิมลก็ตีแขนบุตรชายดังเพียะด้วยความขัดใจทันที ชัยพลเกือบหลุดเสียงสบถแต่เก็บงำไว้แล้วลูบแขนไปมาก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง“ผมไปก็ได้ แต่เดี๋ยวผมไปส่งคิวเอง”“ก็ตามใจ จะไปขึ้นเขาลงห้วยที่ไหนก็ไปไป๊”“ได้เลย” ชายหนุ่มเอ่ยเยาะ “ไปขึ้นเขาลงห้วยที่ไหนก็ได้ใช่ปะ”“เอออออออ” ตฤณลากเสียงยาวด้วยความรำคาญพิมลอดทนฟังไม่ได้กลัวว่าจะเป็นการชี้โพรงให้กระรอกจึงถลึงตาใส่สามีทันที “เอ๊ะ! พี่ เห็นทีว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”“ก็อยากคุยกับเธอเหมือนกัน”“ดี งั้นเจ้าชัยตอนเย็นแกพาเจ้าคิวไปผับนะ ห้ามเถลไถลไปที่อื่น ส่วนเรื่องชุดไม่ต้อง เอาชุดของพ่อตอนหนุ่มๆ ไปใส่ได้เลย”“โห! เชยตายชัก”“แกว่าอะไรนะ!” พิมลเสียงเขียวทันที“ผมบอกว่าเท่มากครับแม่” ชัยพลลากเสียงสีหน้าเบื่อหน่ายคิระเห็นท่าทีของทุกคนก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ โดยเฉพาะผู้เป็นลุงที่ตั้งแต่กลับมาจากผับก็มีอาการแปลกไป ลุงตฤณหลบหน้าทั้งที่เขาอยากถามเรื่องราวหลังจากเกิดเรื่อง แต่ลุงกลับไม่พูดถึงสักคำหนำซ้ำย

“ไม่บ้า! เดี๋ยวนี้สมรสเท่าเทียมก็ผ่านแล้ว อะไรๆ ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น หรือพี่คิดว่าเจ้านายจะขอเจ้าคิวไปเลี้ยงเฉยๆ ให้เสียเงินฟรีเหรอ”“พูดเรื่อยเปื่อย” ตฤณโพล่งขึ้น“พี่ไม่รู้อะไร ผู้หญิงเซนต์แรงนะขอบอก” พิมลแย้งไม่พอ คลายมือที่บีบนวดไหล่สามีพร้อมกับทุบหลังเขาเบาๆ หยอก “พี่ไม่เคยได้ยินเรื่องที่เจ้านายหย่าเมียคนก่อนเหรอ”“เฮ่ย! เธอก็พูดอะไรที่เป็นไปได้หน่อย เรื่องส่วนตัวเจ้านายอย่าเอามาพูดซี้ซั้ว อีกอย่างเราไม่มีปัญญาต่อรองกับเจ้านายหรอก”“ทำไมล่ะ หรือว่าจริง...”“ช่างเหอะน่า เรื่องของนายเขา เราไม่เกี่ยว”ตฤณได้แต่ส่ายหน้าพลางปัดมือภรรยาที่กดย้ำหัวไหล่ของเขาอย่างลืมตัวออกและเอื้อมหยิบโทรศัพท์มือถือตรงหัวนอนมาดูหลังจากเสียงสัญญาณดังอยู่นาน แค่เห็นว่าเป็นเบอร์ใคร เขาก็หน้าซีดลง“ใครโทรมา” พิมลกระซิบ“เจ้านาย”“โหย ตายยาก แล้วเราทำไงดี!”ตฤณยกมือแตะปากเป็นสัญญาณให้เงียบ กดรับปลายสายเปิดลำโพงให้ภรรยาฟังด้วยกันก่อนเอ่ยเสียงนอบน้อม “ครับเจ้านาย”“ทำไมรับสายช้า”“เอ่อ คือผม...” ตฤณอึกอักไม่รู้จะตอบยังไงให้ถูกใจ พอดีกับที่ภามม์ส่งเสียงมาตามสายเสียก่อน“อย่าลืมที่เราตกลงกันไว้ล่ะ”“แต่เจ้านายครับ

ไม่ไกลกันนั้น...ภามม์ขยับแว่นกันแดดเพ่งมองทันทีที่รถญี่ปุ่นสี่ประตูแล่นผ่านหน้าไป เขาตั้งใจมาธุระแถวนี้จึงทันได้เห็นสินค้าราคาแพงของเขานั่งรถไปกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตา อีกทั้งเสื้อผ้าชุดเซ็กซี่อวดส่วนสัดเกินพิกัดนั่นอีก ยิ่งสร้างความปั่นป่วนมวนท้องให้เขาอย่างไม่เคยเป็นเมื่อวานยังแต่งตัวธรรมดาเสื้อยืดกางเกงยีนส์อยู่เลย แล้วดูวันนี้สิ จะใส่ไปล่อตะเข้ที่ไหนกัน!ภามม์หงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ยิ่งหลังจากวางสายจากตฤณเมื่อชั่วโมงก่อน เขาก็ต้องไปพบพ่อที่เรียกหามาอย่างเร่งด่วนให้มาพร้อมหน้าพร้อมตากับพี่ชายตัวแสบที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขาไม่ได้ต้องการไปแต่ขัดไม่ได้ทีแรกภามม์ตั้งใจมาบ้านตฤณเพื่อสแกนสินค้าราคางามดูสักทีว่าจะสมคุณค่าเงินสามล้านที่ยอมเสียหรือไม่ และเขาก็พบว่าเด็กหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาน่ารักในชุดรัดรูปโชว์ไหล่นวลเนียนตัดกับผิวผ่อง ช่างยวนยั่วใจ น่ารักน่าใคร่เสียจนอยากถอดชุดของเด็กนั่นให้เหลือแต่เรือนร่างงดงามที่เขาฟอนเฟ้นเต็มมือเมื่อคืน แต่แค่คิดก็ใจก็รุ่มร้อนเกินทนเพราะเห็นเด็กนั่นไปกับคนอื่น!โธ่เว้ย!เขาอยากจะตามไปให้เห็นกับตา แต่ก็ติดที่ต้องไปให้พ่อเห็นหน้าไม่งั้นจะเสียต

คิระกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำก็ชนเข้ากับใครบางคนที่โผล่พรวดออกมา เขาหลบไม่ทันจึงชนเข้ากับแผงอกล่ำของคนตรงหน้าเต็มแรงจนอีกฝ่ายเซไปชนขอบประตูไม่พอยังคว้ามือคิระจนเขาเสียหลักหน้าทิ่มกับอกเสื้อชายหนุ่มอีกครั้ง อื้อหือ... หอมจัง..“จะอยู่ท่านี้อีกนานไหม”หืม...คิระลืมตัวจนอีกฝ่ายเอ่ยวาจานั่นล่ะ เขาจึงรู้สึกตัวรีบถอยออกห่างก้มหัวขอโทษพร้อมปฏิเสธละล่ำละลัก “ขอโทษฮะ ผมไม่ทันเห็น ขอโทษจริงๆ ฮะ”“เงยหน้า”“ฮะ” คิระเงยหน้าเพราะคำพูดที่ฟังดูคุ้นๆ จึงได้เห็นดวงหน้าคมที่มีเค้าความหล่อเหลาภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิทนั่น “คุณ!”“ทำไม รู้จักฉันเหรอ”คิระหน้าถอดสี รู้สึกคุ้นๆ แต่ก็ไม่แน่ใจ จึงส่ายหน้าพลันเปลี่ยนเป็นพยักหน้าอีกครั้งเมื่อนึกถึงเค้าหน้าลางๆ เมื่อคืนหรือว่าใช่!“ตกลงรู้จักหรือไม่รู้จัก”เขาถามไม่พอโน้มหน้าลงมาจนคิระถอยหลังกรูด ต้องใช่แน่ๆ ใช่เขาไหม ทำไมเหมือน ทำไมคุ้น!คิระจ้องริมฝีปากกระจับได้รูปด้วยความลืมตัวกระทั่งเสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาเขาจึงตื่นจากภวังค์“ถอยหน่อย คนจะเข้าห้องน้ำ”คิระจึงถือโอกาสขอโทษที่ขวางทางแล้วเดินแกมวิ่งออกไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางไปห้องอาหารที่ชัย