Semua Bab Bad Love คู่ร้าย: Bab 21 - Bab 30

ภามม์กระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบ “งั้นพี่คืนเมียกับลูกให้ผมได้ไหมล่ะ ถ้าไม่ได้เรื่องอื่นก็เลิกพูด”“แกไม่เข้าใจ เรื่องสุจิรามันเป็นเหตุสุดวิสัย พี่ไม่ได้ตั้งใจ”ภัทรไม่ทันพูดจบ ภามม์ก็กระชากมือออกจากการเกาะกุมจนเผลอทำแก้วกาแฟบนโต๊ะกระเด็นไปยังอีกฝั่งที่ภัทรยืนอยู่ กาแฟอุ่นหกรดเสื้อเชิ้ตสีขาวของภัทรจนอีกฝ่ายละความสนใจคว้ากระดาษชำระขึ้นมาเช็ดแทบไม่ทันภามม์มองท่าทีพี่ชายที่ถูกกาแฟอุ่นลวกใส่ แต่เขาไม่คิดช่วยแต่อย่างใดกลับก้าวฉับๆ ออกไปจากร้านทันทีชัยพลตาค้างมองสองพี่น้องทะเลาะกันแล้วเก็บข้อมูลเรื่องเจ้านายก่อนจะรีบหลบวูบหลังพนักเบาะทันทีที่ภัทรทุบกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างแรง ครู่หนึ่งจึงก้าวเดินออกไปคนละทางกับหน้าร้านคิระที่หลบฉากออกไปหลบที่สวนครู่ใหญ่ ก็ได้แต่ลอบสังเกตการณ์จากที่ไกลๆ เมื่อไม่เห็นเงาคนที่คิดว่าขโมยจูบเขาอยู่ด้านในร้านอาหารแล้วจึงเดินกลับเข้ามาก็เห็นชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานกำลังง่วนกับการเช็ดเนื้อตัวก็หยุดดูด้วยความสนใจ ครั้นจะเดินผ่านไปก็นึกได้จึงเปิดกระเป๋าหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่มที่กำลังหัวเสียเพราะกระดาษชำระหมดม้วนพอดี“นี่ฮะ”“หืมมมม” ภัทรมองผ้าเช็ดหน้าสี

ชายหนุ่มพรูลมหายใจ สีหน้ากลัดกลุ้มจนไม่สามารถปิดบังอำพรางได้ แม้ใจจะร้อนรนแต่ร่างกายกลับร้อนรุ่มยิ่งกว่าเพราะยากำลังออกฤทธิ์ ตาจับจ้องหนทางข้างหน้าที่บัดนี้มืดสนิทเพราะดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปได้พักใหญ่...ภามม์ที่ตามมาตั้งแต่ชัยพลออกรถได้แต่ติดตามอยู่ห่างๆ แทบอดใจไม่ไหวตั้งแต่เห็นคิระไม่ได้สติถูกหิ้วปีกออกจากร้านอาหาร ชัยพลกล้ามากที่คิดจะฉกคนของเขาทั้งที่หมายมั่นกับตฤณและพิมลไว้แล้ว ทั้งสองไม่ขัดข้องแม้เด็กหนุ่มจะไม่รู้แต่เขามีวิธีที่จะให้คิระยอม แต่ชัยพลกลับกล้ากระตุกหนวดเสือ!หลังจากเฝ้ามองทั้งสองอย่างครุ่นคิด ภามม์จึงหยิบสมาร์ตโฟนกดออกไปสั่งการบางอย่าง พักใหญ่จึงออกรถไปจากสถานที่นั้นทันทีนานกว่าชั่วโมงรถของชัยพลจึงเลี้ยวเข้าไปในรีสอร์ตยี่สิบสี่ชั่วโมงย่านชานเมืองอันเป็นเส้นทางมุ่งหน้าสู่ภาคเหนือภามม์ยกข้อมือดูนาฬิกาบ่งบอกเวลาเกือบหนึ่งทุ่มใกล้ได้เวลาที่คิระจะได้ขึ้นร้องเพลง และที่ผับอาจจะกำลังวุ่นวายเพราะหาตัวเด็กหนุ่มไม่เจอจนตฤณโทรมาภามม์จึงรับอย่างเสียไม่ได้“ว่าไง”“มีปัญหานิดหน่อยครับเจ้านาย เจ้าคิวยังมาไม่ถึงและเราก็ไม่มีนักร้องสแปร์จะทำยังไงดีครับแขกมากันแน่นร้านแล้ว”“เปิดเ

คิระพึมพำเบาๆ“ห๊ะ! นี่นายเห็นฉันเป็นแม่เลยเหรอ” ภามม์อุทานอย่างอ่อนใจ ยิ่งเห็นดวงหน้าหลับพริ้มแต่คิ้วขมวดมุ่นเหมือนมีอะไรในใจ เขาก็นึกสงสารขึ้นมาตะหงิดๆ “นึกว่าจะยั่วกัน เจอแบบนี้แล้วฉันไปต่อไม่ได้เลยไอ้หนู”“แม่จ๋า...”เออ...เอาแล้วไง...เด็กนี่คงคิดถึงแม่ที่ตายไปสินะ...ภามม์หมดอารมณ์ที่กำลังกรุ่นอยู่เมื่อครู่เพราะคิดว่าถูกเด็กมันยั่วใส่จึงอยากจะสนอง แต่ที่ไหนได้...เหอะ...มาละเมอถึงแม่ซะนี่...เจ้าหนูคิระ ยังไงนายก็ไม่พ้นมือฉันหรอก...ภามม์นึกสมเพชเด็กหนุ่มที่ถูกส่งต่อแลกกับเงินสามล้านอย่างไม่ลังเลจากน้าแท้ๆ ของตัวเอง เขารู้เสมอว่าสำหรับคนที่เห็นเงินเป็นพระเจ้าแล้ว ความรัก ความหวังดีอย่างจริงใจไม่สามารถแบ่งแยกความดีความชอบในตัวคนได้แต่...“ร้อน ถอดเสื้อ”“อะไรนะ!”“ก็บอกว่าร้อน จะถอดเสื้อไง!”“จะมาไม้ไหนกันแน่ คิระ” เขาเอ่ยหยันแต่มือก็ดึงเสื้อคิระไว้ไม่ยอมให้เด็กหนุ่มเลิกเสื้อขึ้นเพื่อจะถอดออก แต่คิระเหมือนคนสติหลุดไม่พอยังปัดมือภามม์ออกด้วยความรำคาญ“อย่ามายุ่ง!“เฮ้ย! กล้าปัดมือฉันเหรอ”คราวนี้ภามม์นึกโมโหจึงตวาดใส่ “หรือนี่เป็นแผนอ่อยฉันกันแน่คิระ”“อ่อยเอ่ยบ้าเบ้ออะไร แล้ว

“ฮะ” คิระรับคำแล้วมองซ้ายมองขวาถาม “แล้วพี่ชัยกับลุงล่ะฮะ” “หึ ยังไม่กลับน่ะ มาสิ มากิน” พิมลกวักมือเรียก คิระจึงเดินเจี๋ยมเจี้ยมมานั่งตัวลีบรอฟังนึกรู้ว่าต้องโดนดุเพราะเขาไม่กลับบ้านเมื่อคืนนี้แล้วหยิบแอปเปิ้ลมากิน ยังไม่ทันหมดชิ้นเขาก็ต้องใจเสียเมื่อได้ยินเสียงสะอื้น“ป้า! ป้าร้องไห้ทำไมฮะ!”“ป้าเสียใจ” ป้าก้มหน้าหยิบทิสชูขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อยๆ พยายามไม่สบตาคิระที่จ้องด้วยความเป็นห่วง ครู่หนึ่งเด็กหนุ่มก็ลุกจากเก้าอี้มานั่งคุกเข่าข้างๆ แล้ววางมือทาบกับต้นขาป้าด้วยความเป็นห่วง “ป้ามีอะไรบอกผมได้นะฮะ ใครทำอะไรให้ป้าร้องไห้เหรอ ลุงหรือว่าพี่ชัย” “ทั้งสอง”“ห๊า! เกิดอะไรขึ้นฮะ”“เรื่องมันยาวน่ะจ้ะ” พิมลพูดพลางวางมือบนมือคิระแล้วบีบเบาๆ สะอื้นน้อยๆ ครู่หนึ่งจึงถาม “คิวรักป้าไหม”“รักสิฮะ” คิระแนบหน้ากับมือป้าเอาใจ เขารู้สึกว่ามือป้าพิมลเย็นกว่าปกติและสั่นน้อยๆ เหมือนกำลังตื่นเต้น แต่เขาคงคิดไปเอง “คิวช่วยป้าด้วยนะ มีแค่คิวคนเดียวที่จะช่วยเราได้”“เรา?”“จ้ะ เราทุกคน”คราวนี้คิระงงหนัก สับสนเพราะคำพูดของป้า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะเมื่อคืน

“ไม่เข้าใจอะ ผมไม่ใช่ผู้หญิงรับผิดชอบสายพันธุ์ของคุณไมได้หรอก”ภามม์หัวเราะลั่นก่อนเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากคิระที่ไม่ทันตั้งตัวจึงหงายหลังลงบนเตียง ภามม์ก็ล้มตัวลงทาบทับทันทีก่อนกระซิบข้างหูคิระอย่างย่ามใจ “ฉันก็ไม่ได้ต้องการแม่พันธุ์” “แล้วคุณทำแบบนี้ทำไม!” “ก็...” ภามม์ยักไหล่แต่สีหน้ายิ้มสะใจ “แค่ต้องการตัวนายเฉยๆ” “ห๊ะ! ไม่! ไม่นะ!”คิระดิ้นขลุกขลักอยู่ด้านใต้ร่างภามม์ที่กักเขาไว้ด้วยกล้ามแขนแข็งแรงทั้งสอง แต่ภามม์ไม่เพียงโน้มหน้าลงมากลับฉกวูบที่ริมฝีปากคิระอย่างจาบจ้วง ครู่หนึ่งจึงคลายออก “อื้ม... หวานเหมือนเดิม” ภามม์เย้า สีหน้าสมใจ ก่อนจะพูดต่อที่ค้างไว้ “ฉันชอบ” “ทุเรศ!”คิระสะบัดหน้าไปอีกทาง แต่ถูกฝ่ามือขวาของภามม์บีบแก้มแล้วบิดมาตรงหน้าด้วยสีหน้าพึงพอใจก่อนจะจับแก้มคิระให้หันกลับมา“สินค้าดี หน้าตาหมดจดดี” ภามม์ว่าจบก็แหวกคอเสื้อเขิ้ตคิระออกคิระปัดมือแต่ถูกภามม์ดึงไว้แล้วสำรวจอย่างจาบจ้วง พอสาสมใจจึงคลายมือ คราวนี้เด็กหนุ่มถอนหายใจโล่งอกก่อนจะเม้มปากแน่น เมื่อภามม์โน้มหน้าลงมาอีก“ทำไม นึกว่าจะจูบอีกเหรอ”“แหวะ ปากเสี