Lahat ng Kabanata ng เมียอ้ายเข้ม | ฮักบ่ฮู้ลืม ที่บ้านโคกสะแบง: Kabanata 11 - Kabanata 20

ตุ๊บ...! เสียงแก้วกระแทกกับโต๊ะไม้สักดังสนั่นในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ นายหัวสิงหาในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใบหน้าคมของเขาตึงเครียด ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังบอดี้การ์ดที่ยืนนับสิบที่กำลังก้มหน้าด้วยความกดดัน “ไอ้พวกไม่มีฝีมือ!" เสียงของนายหัวสิงหาดังลั่นขึ้น พร้อมกับสายตาเข็งที่จับจ้องไปยังกลุ่มบอดี้การ์ด แต่ละคนก็ต่างขนลุกไปตามๆ กัน "แค่ให้ตามดูเด็กคนเดียว ยังทำไม่ได้อีก! แล้วแบบนี้จะปกป้องฉันจากคนที่คิดไม่ดีกับฉันได้ยังไง!” เสียงเข้มของนายหัวสิงหากดทุ้มต่ำลง พร้อมกับมองกวาดสายตาที่บอดี้การ์ดทุกคนที่ยื่นก้มหน้าแบกรับความกดดัน ก่อนที่ตัวแทนบอดี้การ์ดคนหนึ่งจะก้าวขาออกมาพร้อมกับพูดขึ้นโดยที่ไม่สบสายตา “ขออภัยครับท่าน แต่คุณพลหายตัวไปเร็วมาก พวกเราไม่ทันได้ตั้งตัว...เลยตามไม่ทันครับ" บอดี้การ์ดพูดพร้อมโค้งศีรษะลง “ข้ออ้างทั้งนั้น!" เจ้าสัวตวาดเสียงดังลั่น พร้อมกับบอดี้การ์ดที่สะดุ้งเฮือกไปตามๆ กัน “ไอ้ลูกไม่รักดีนั่นมันหนีไปไหนไม่ได้ไกลหรอก! พวกมึงแม่งไร้ประโยชน์! ไร้น้ำยา!” เมื่อสิ้นสุดเสียงของนายหัวสิงหา บรรยากาศในห้องโถงเงียบงัน ทุกคนต่างกลั้นหายใจ ไม่กล้าแม้แต่จะ

ณ วัดบ้าน บรรยากาศในวัดยามสายคึกคักด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของผู้คนที่มาช่วยกันเตรียมงานบุญ พลที่ในตอนนี้ตนกำลังจัดผังร้านค้าขายของในตลาดชุมชนอย่างขะมักเขม้น ข้างกายมีแพทที่ช่วยถือกระดาษจดและแผนผังร้าน พลพยายามโฟกัสงานตรงหน้า แต่แล้วสายตาของเขาก็สะดุดกับภาพที่เห็นอยู่ไกลๆ เข้มเองที่กำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอดูอ่อนหวาน สวยในแบบที่พลรู้สึกว่าตัวเองไม่มีวันเทียบได้ เสียงหัวเราะของทั้งสองดังแว่วมาไกล เสียงที่เข้มใช้พูดกับเธอฟังดูนุ่มนวลจนหัวใจของพลถูกบีบรัดแน่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ "เขามาคืนดีกันเด้นั้น เบิ่งบักเข้มดู่ยิ้มขนาดนั้น" (เขามาคืนดีนะนั่น ดูสิไอ้เข้มขยันยิ้มขนาดนี้) เสียงซุบซิบของชาวบ้านที่ยืนช่วยพลจัดตลาดดังขึ้นเบาๆ แต่ชัดเจนพอให้พลได้ยิน "คุณพล ผู้หญิงคนนั้นชื่อดาว เป็นคนรักเก่าของเข้ม เขาว่ากันว่าตอนนั้นเข้มรักมากนะ แทบจะยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ" แพตที่ยืนอยู่ข้างๆ พลก็พูดขึ้นเมื่อเธอเห็นพลยืนนิ่ง เอาแต่จ้องมองไปที่ทั้งสอง พลยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนมีบางอย่างทิ่มแทงหัวใจ น้ำหนักของคำพูดเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก เขาพยายามปั้นหน้ายิ้ม แต่กลับกลายเป็

ยามเช้าที่สายลมอ่อนๆ พัดโชย พร้อมกับต้นข้าวที่โดนสายลมพัดจนล้มเป็นเกลียวคลื่น พลก้าวออกจากเถียงนาด้วยท่าทีที่ผ่อนคลาย เขามองไปรอบๆ ทั่วทุ่งนากว่างในยามเช้าพร้อมกับต้นข้าวที่สะท้อนแสงอาทิตย์จนสีเหลืองทองอร่าม พร้อมกับเข้มที่เตรียมตัวไปช่วยงานในนาและช่วงบ่ายคล้อยก็ไปตัดไม้ไผ่ต่อ เพื่อนำมาทำซุ้มสำหรับขายของในงานที่วัด สำหรับพลเองวันนี้เขามีจุดมุ่งหมายใหม่ ไม่ใช่แค่การช่วยงานหรือพักผ่อน แต่เป็นการเรียนรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่น เขาหวังว่าสิ่งที่เขาเรียนรู้จากหมู่บ้านแห่งนี้จะสามารถนำไปประยุกต์ใช้ในโครงการที่เขาตั้งใจโปรโมตในเมืองหลวง โดยเฉพาะการผสานเสน่ห์ของผ้าไทยและงานจักสานเข้ากับแนวคิดสมัยใหม่ ซึ่งบ้านหลังแรกเป็นงานสาน เมื่อมาถึงเสียงไม้ไผ่เสียดสีกันดังมาแต่ไกล พลและดินเมื่อจอดมอเตอร์ไซค์เสร็จ พลก็เดินตามดินเพราะดินเป็นคนอาสาว่าจะพาพลไป เมื่อมาเข้ามายังตัวบ้านที่เป็นเหมือนกระท่อมที่ทำจากไม้ไผ่พวกเขาพบลุงคำ ลุงคำเจ้าของบ้านในตอนนี้กำลังนั่งสานตะกร้าด้วยท่าทางคล่องแคล่ว พลเองก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ลุงคำอย่างสุภาพ “สวัสดีครับลุงคำ” ลุงคำเองเมื่อได้ยินก็เป็นอันเงยหน้าขึ้นจากงาน

พลึ่บ! "เย้ย!... อ้ายเข้มครับ อย่าแกล้งกันดิ!" พลร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ เสื้อยืดที่เข้มถอดออกมาถูกคลุมโปงลงมาที่ศีรษะของเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเข้มยังติดอยู่บนเนื้อผ้า ทำเอาพลหน้าแดงก่ำ "แกล้งอะไรล่ะ?เห็นมองตั้งนาน อยากดูไม่ใช่เหรอ?" เข้มพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ "พูดบ้าอะไร! ปล่อยผมสิ!" พลพยายามดันตัวออกจากเสื้อที่คลุมอยู่ แต่กลับกลายเป็นว่าเข้มใช้มือดึงชายเสื้อให้แน่นขึ้น จนหัวของพลมุดแนบกับหน้าท้องแน่นๆ ของเข้ม ร่างกายของพลสั่นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงที่เบียดแนบกับใบหน้า "จะรีบไปไหนล่ะ หืม?" เข้มพูดเสียงนุ่ม จนพลรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมา "พอแล้ว! อ้ายเข้มเล่นอะไรเนี่ย!" พลโวยวายเบาๆ พร้อมดิ้นหนี จนในที่สุดก็หลุดออกมาได้ เขาหันมามองเข้มด้วยสายตาคาดโทษ แต่ใบหน้าที่แดงจัดนั้นกลับทำให้เขาดูเหมือนกำลังเขินเสียมากกว่า "หึ... หน้าแดงขนาดนี้ ไม่ต้องโกรธหรอก" เข้มพูดพร้อมกับยักคิ้ว "ผมไม่ได้โกรธ!" พลพูดพลางหลบสายตา รีบเดินหนีออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปยังแคร่ไม้หน้าเถียงนา ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นด้านหลัง พลหันไปเห็นเข้มเดินตามมาด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่แววตากลับแฝงความเจ้

เช้าวันใหม่ในเมืองกรุง พลปลืตาตื่นขึ้นมาพร้อมแสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านสีขาว พลเองเขาก็ลุกทำกิจวัตประจำวันและในใจยังคิดถึงคนร่างสูงอย่างเข้มอยู่ตลอต ปัจบันนี้พลเขารู้สึกเหมือนทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเพราะไม่ได้เห็นเข้มที่คอยส่งรอยยิ้มหวานดังแดงตะวันในยามเช้า เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความคิดถึงอยู่เต็มอก วันนี้เขาแต่งตัวในชุดสูทเรียบหรู ดูภูมิฐานแต่ยังคงแฝงความอบอุ่นไว้ในรอยยิ้มหวาน วันนี้เป็นวันแรกที่เขาต้องเข้าบริษัทเพื่อเรียนรู้ธุรกิจของครอบครัวอย่างเต็มตัว และโครงการใหม่ที่เขาคิดไว้ในใจเกี่ยวกับการสร้างโรงแรมที่สะท้อนวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นของไทย และสร้างแบรนสินค้าของที่ระลึกในธีมภูมิปัญญาอีสานท้องถิ่น และมันกำลังเป็นเป้าหมายหลักของเขาและเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจทำสุดๆ โดยเหตุผลหลักก็คือเขาอยากจะช่วยผู้คนที่โคกสะแบงให้ได้มากที่สุด เพราะเขาถึงแม้จะไปอยู่ที่นั้นได้ไม่กี่วัน แต่ทว่าเขาก็เล็งเห็นถึงความอบอุ่นของคนในหมู่บ้าน และการคอยช่วยสนับสนุนกันอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะพ่อแม่ของเข้มและน้องขิมที่คอยมอบรอยยิ้มให้กับเขาอยู่ตลอด และเข้มเองคนที่เขาหมายหมั้นปั้นมือ ว่าจะเอามาเป็นลูกเขยของ