บทที่ 18 จับปลามือเปล่าหาหอยเข้าไง🌾

“พี่นา พลขออยู่ที่นี่สักคืนได้ไหมครับ”

พลมองหน้าของนาเลขาสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขารวบรวมความกล้าทั้งหมดในใจเพื่อเอ่ยคำขอที่แม้ตัวเองยังรู้ว่ามันอาจจะดูเห็นแก่ตัว เพราะเขากลับมาในครั้งนี้ก็เพียงเพราะว่ามาซื้อของกับชาวบ้าน พลที่มองหน้านาที่เงียบไปก่อนที่เขาจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“คุณนา..... ผมขอค้างอยู่ที่นี่สักคืนได้ไหมครับ... ผมสัญญาเลยว่าพรุ่งนี้เช้าผมจะกลับกรุงเทพทันที” น้ำเสียงของพลเจือด้วยความหวังและอ้อนวอนเลขาสาวตรงหน้าสุดขีด

นาเองเธอก็พลอยหันมามองเจ้านายของเธอ เธอเข้าใจดีถึงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในตัวของเจ้านายของเธอ มันเป็นความรู้สึกที่แม้เขาไม่ได้พูดออกมาได้ แต่ก็สัมผัสได้อย่างชัดเจน

"ค่ะ คุณหนู" นาเธอตอบด้วยรอยยิ้มบางเบา เธอพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถคันหรูไป พร้อมส่งยิ้มให้ครั้งสุดท้าย ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป

พลหันกลับมาหาเข้มที่ยืนมองเขาอยู่ ร่างสูงของเข้มที่ดูแข็งแกร่งมาตลอด ตอนนี้กลับเผยความอ่อนแอที่เขาพยายามซ่อนอยู่ลึกๆ แต่ในตอนนี้พลเขาก็สามารถสัมผัสมันได้เต็มที่

“พล...” เข้มเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป พลเองก็ก้าวเข้าไปหา พร้อมกับกอดเข้ม