บทที่ 18 จับปลามือเปล่าหาหอยเข้าไง🌾

“พี่นา พลขออยู่ที่นี่สักคืนได้ไหมครับ”

พลมองหน้าของนาเลขาสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขารวบรวมความกล้าทั้งหมดในใจเพื่อเอ่ยคำขอที่แม้ตัวเองยังรู้ว่ามันอาจจะดูเห็นแก่ตัว เพราะเขากลับมาในครั้งนี้ก็เพียงเพราะว่ามาซื้อของกับชาวบ้าน พลที่มองหน้านาที่เงียบไปก่อนที่เขาจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“คุณนา..... ผมขอค้างอยู่ที่นี่สักคืนได้ไหมครับ... ผมสัญญาเลยว่าพรุ่งนี้เช้าผมจะกลับกรุงเทพทันที” น้ำเสียงของพลเจือด้วยความหวังและอ้อนวอนเลขาสาวตรงหน้าสุดขีด

นาเองเธอก็พลอยหันมามองเจ้านายของเธอ เธอเข้าใจดีถึงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในตัวของเจ้านายของเธอ มันเป็นความรู้สึกที่แม้เขาไม่ได้พูดออกมาได้ แต่ก็สัมผัสได้อย่างชัดเจน

"ค่ะ คุณหนู" นาเธอตอบด้วยรอยยิ้มบางเบา เธอพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถคันหรูไป พร้อมส่งยิ้มให้ครั้งสุดท้าย ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป

พลหันกลับมาหาเข้มที่ยืนมองเขาอยู่ ร่างสูงของเข้มที่ดูแข็งแกร่งมาตลอด ตอนนี้กลับเผยความอ่อนแอที่เขาพยายามซ่อนอยู่ลึกๆ แต่ในตอนนี้พลเขาก็สามารถสัมผัสมันได้เต็มที่

“พล...” เข้มเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป พลเองก็ก้าวเข้าไปหา พร้อมกับกอดเข้มแน่นจนอีกฝ่ายสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคย

"ผมคิดถึงอ้ายนะ...อ้ายเข้ม" เสียงของเขาสั่นเครือ เข้มเองก็ยกแขนขึ้นโอบกอดพลไว้แน่นเช่นกัน ความคิดถึง ความห่วงหา และความรู้สึกที่เก็บกดไว้ทั้งหมดไหลทะลักออกมาในอ้อมกอดนี้

“พี่ก็คิดถึงพล... คิดถึงทุกวัน ตั้งแต่ที่รู้ว่าพลกลับไป พี่ก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ” เสียงทุ้มของเข้มเอ่ยชัดเจน ทำเอาพลที่ได้ฟังก็พลางน้ำตาไหล

ทั้งสองกอดกันอยู่นาน ราวกับไม่อยากให้เวลาดีๆ แบบนี้ผ่านไป ราวกับต้องการหยุดโลกไว้เพียงแค่ตรงนี้ ตรงที่ความรู้สึกของพวกเขาไม่ถูกขัดขวางด้วยอะไรทั้งสิ้น

เข้มดึงตัวออกเล็กน้อย มองใบหน้าของพลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย

“เลิกร้องให้ได้แล้ว เดี๋ยวพี่จะพาไปที่ไหนสักที่ พลต้องได้ลองสัมผัสมันนะ”

“ครับ.....แต่ผมยังไม่อยากปล่อยพี่เลย...” พลกระซิบ พร้อมซบลงบนไหล่ของเข้ม เข้มเองยิ้มจางๆ ด้วยความอบอุ่นที่มันล้นเอ่อ พร้อมกับลูบที่เส้นผมนุ่มของอีกฝ่าย เขารู้ตัวดีแล้วว่าเขาไม่สามารถขาดคนตรงหน้าไปได้จริงๆ

“งั้นก็ได้....ถ้าพลไม่อยากปล่อย พี่ก็ไม่ปล่อยเหมือนกัน”

ทั้งสองกอดกันอยู่หน้าบ้านอยู่นาน ก่อนที่เข้มจะตะหนักขึ้นเพราะเขาอยากพาอีกฝ่ายไปเปิดประสบการณ์ใหม่ นั่นคือการไปหาปลาที่ห้วยแถวๆ บ้าน พูดจบเข้มก็ผละตัวออกจากพลพร้อมกับพาพลไปเปลี่ยนเสื้อผ้าออก ให้เป็นชุดธรรมดาเมื่อเสร็จพลก็มาในชุดเสื้อยืด และกางเกงขาสั้นพร้อมกับหมวกฟางที่ยิ้มมาให้ตนตั้งแต่ไกลๆ

“พลของอ้าย มันต้องจังซี้แม้...” (พลของพี่มันต้องอย่างนี้แหละ)

เข้มพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้กับพล ที่ในตอนนี้เหมือนกลับมาในภาพลักษณ์เดิม โดยเป็นแค่คนทั่วไปที่ดูไม่วือหวา และไม่ถือตัวพลรีบวิ่งเข้ามากอดเอวของเข้มแน่นในขณะที่เข้มเองก็ลูบผมอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู

“พลลืมบอก พลไปข้องมาหน่อยสิ”

“ข้อง? เอ๋ คืออะไรเหรอครับ”

“อ๋อ มันคืออุปกรณ์เอาไว้ใส่ปลานะ วันนี้พี่จะพาพลไปจับปลามือเปล่า”

“ว้าว...น่าตื่นเต้นจังเลยครับ”

“พากันไปไป๋ เดี๋ยวแม่กับพ่อกับน้องขิมสิไปถ้าเฮ็ดแนวกินอยู่เถียงนา” (พากันไปเถอะ เดี๋ยวแม่กับพ่อกับน้องขิมจะไปรอทำกับข้าวที่เถียงนา)

“ครับ ไปกันเถอะครับ”

พลแสดงท่าทีที่ตื่นเต้นทำเอาคนที่ได้มองอย่างเข้ม เขาเองก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ให้กับความน่ารักของคนตรงหน้า พลเรียกได้ว่าเป็นคนที่อยากเรียนรู้อะไรสิ่งใหม่ๆ ไปสะหมดโดยที่ไม่ปฏิเสธเลย แต่ถ้าเรื่องบนเตียงพลจะยอมให้เขาสอนไหมนะ

ณ ห้วยท้ายหมู่บ้าน

ยามเย็นพลและเข้มเดินลัดเลาะไปตามคันนา โดยจอดรถไว้ข้างเถียงนา พร้อมกับมุ่งหน้าสู่ห้วยน้ำใสที่ไม่ไกลจากเถียงนา แสงแดดยามเย็นก็สาดส่องลงมาบนยอดข้าวที่กำลังเติบโต เสียงนกร้องประสานกับเสียงลมที่พัดผ่าน พลเดินตามเข้มด้วยความตื่นเต้น มือเล็กถือข้องติดตัวไปด้วย

"อ้ายเข้มๆ ที่นี่จับปลาได้เยอะใช่ไหมครับ?" พลถามด้วยน้ำเสียงใส

"ใช่เยอะด้วยห้วยนี้พ่อใหญ่มีพ่อพี่เขาอนุรักษ์ไว้ดี ปลาช่อน ปลาไหล ปลาดุก มีหมด แต่ต้องใช้วิธีธรรมชาติจับนะ ไม่งั้นมันจะหนีหมด" เข้มตอบ พร้อมแบกสวิงขนาดใหญ่เดินนำ โดยที่พลเองก็พายข้องตามมาติดๆ

เมื่อมาถึงห้วยน้ำที่ใสจนเห็นพื้นดินเบื้องล่าง เพราะน้ำไม่ได้ลึกมากเพราะช่วงนี้ก็เป็นช่วงหน้าแล้ง เข้มจัดแจงอธิบายขั้นตอนการจับปลาให้พลอย่างใจเย็น เขาชี้ให้พลดูรอยน้ำที่กระเพื่อมเบาๆ เป็นสัญญาณว่ามีปลาว่ายอยู่ใต้ผิวน้ำ

"พลต้องย่องเข้าไปเบาๆ นะ ไม่งั้นปลาตื่นหมด"

เข้มกระซิบ พลพยักหน้าแล้วลองทำตาม อย่างคนอยากเรียนรู้ ไม่นานนัก พลก็ย่องเบาพร้อมกับชอนสิ่งพี่กระเพื่อมได้น้ำพร้อมกับยกขึ้นด้วยความเร็ว เมื่อยกขึ้นพลก็ต้องควบคุมสวิงไว้ให้ดี ก่อนที่มืออีกข้างจะกำปากสวิงไว้แน่น พร้อมกับโชว์ให้เข้มดูอย่างคนภาคภูมิใจ

"อ้ายได้แล้ว! พี่เข้มดูสิ ตัวใหญ่มาก!"

เข้มหัวเราะเบาๆ พร้อมกับยืนกอดอกอยู่บนฝั่ง

"เก่งนี่ ทีแรกนึกว่าจะทำตกซ่ะแล้ว เรานี้เรียนรู้ได้เร็วสุดๆ เอาขึ้นมานี่สิ" พลก็เดินกลับฝั่งอย่างทุลักทุเลเพราะเขาเดินอ้อมมา เลยพลัดโดนโคลนดูดอยู่บ่อยครั้ง เข้มเองที่เห็นท่าเก๊ๆ กังๆ ก็อดที่จะขำอีกฝ่ายไม่ได้ด้วยความเอ็นดู เมื่อถึงฝั่งพลก็จับที่ตัวปลาช่อนจนกล้ามแขนขึ้น พร้อมกับยัดลงในข้องก่อนที่จะเงยหน้าดูอีกฝ่าย

“เก่งมาก ผ่านครับผม” เข้มพูดพลางยกยิ้มกว้าง

“ขอบคุณครับสนุกจังเลย ผมอยากจับอีกอยู่นะครับ แต่ตอนนี้ดูผมสิมอมแมมซ่ะไม่มี”

“หึ”

เข้มหัวเราะขึ้นเบาๆ ขณะที่พาพลเดินกลับเถียงนา พร้อมปลาช่อนตัวโตที่เตรียมไว้สำหรับมื้อค่ำ เข้มก็ไม่ลืมที่จะพาพลแวะหาหอยเข้าไง หอยเข้าไงคือหอยในช่วงหน้าแล้งที่อยู่ไต้ดิน โดยวิธีการคือหาดินที่แตกเขิบหรือดินที่ร้าว ก่อนที่จะหาไม้มาขุดหรือให้เสียมก็ได้ เมื่อหามาได้เข้ามก็ยัดใส่ในข้องทั้งหมด พร้อมกับพลที่เป็นฝ่ายที่จะอาสาแบก

“นำหน้าไปเลยครับ ลูกพี่!”

ยามเย็นพระอาทิตย์ใกล้ลับฟ้า พลนั่งลงที่เสื่อข้างเถียงนา ร่วมวงกับเข้ม แม่ปลา และพ่อใหญ่มี บนเสื่อมีอาหารพื้นบ้านหลากหลายจานวางอยู่ แต่ที่เป็นจุดเด่นที่สุดคือ แป๊ะซะปลาช่อน ที่แม่ปลาปรุงด้วยมืออย่างพิถีพิถัน ทำเอาคนที่ได้มองหิวไปตามๆ กัน

"ลองกินสิพล อันนี้แม่ทำจากปลาที่พลจับมาเองเลยนะ" เข้มพูดพร้อมยิ้ม พลเองก็ตักปลาขึ้นมาชิมคำแรก

"อร่อยมากครับแม่ปลา เนื้อปลาก็นุ่มน้ำจิ้มก็เด็ดลงตัวสุดเลยครับ!" ปลาที่ได้ฟังอย่างนั้นเธอก็ยิ้มกว้าง พร้อมกับพูดขึ้น

"กินหลายๆ เด้อลูก พลจับปลามาเองแบบนี้กะต้องกินให้คุ้ม" (กินเยอะๆ นะลูก พลจับปลามาเองแบบนี้ต้องกินให้คุ้ม)

ระหว่างมื้ออาหาร ทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ขิมน้องสาวของเข้มนั่งข้างพล พลเองก็คอยหยิบตักอาหารให้ด้วยความเอ็นดู

"อ้ายพลๆ มื่ออื่นไปจับปลาอีกบ่?ขิมอยากไปนำ!" (พี่พลๆ พรุ่งนี้จับปลาอีกไหมคะ? ขิมอยากไปด้วย) ขิมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงใส พร้อมกับสีหน้าเธอที่ดูตื่นเต้น

"ถ้ามื่ออื่นพี่เข้มต้องพาไปนะครับ พี่พลก็จะไปด้วยแน่นอน แต่ขอเป็นครั้งหน้านะครับ" พลตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมกับมองสายตาเศร้าไปที่เข้ม

เมื่อทุกคนอิ่มเอม พ่อใหญ่มีเริ่มเก็บจาน และตามธรรมเนียมที่ทุกคนต้องปฏิบัติติคือช่วยกันคนละไม้คนละมือ ขิมกับแม่ปลาก็ช่วยกันล้างจาน ส่วนพลกับเข้มนั่งมองดาวที่อยู่เต็มท้องฟ้าในยามค่ำคืน เข้มก็พลางสาวเอวบางร่างเล็กของคนข้างๆ ก่อนที่จะจ้องมองไปยังอีกฝ่าย

"พล" เข้มเรียกเสียงแผ่ว

"ครับ?"

"อยู่ที่นี่ด้วยกันนานๆ ได้ไหม?" พลเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบพร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ

"ผมอยากอยู่นะครับ แต่บางอย่างมันไม่ง่ายแบบนั้น พี่.....เข้าใจใช่ไหมครับ"

เข้มนิ่งไป สายตาจับจ้องที่พลเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เลือกที่จะปล่อยความเงียบเป็นคำตอบแทนหลังจากอาหารค่ำอันอบอุ่นกับครอบครัวของเข้ม พลรู้สึกอิ่มทั้งกายและใจจนไม่อยากกลับกรุงเทพ แต่เมื่อเหลือบตามองเข้มที่ยังคงดูแลและใส่ใจทุกคนในครอบครัว พลก็รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก เขายังมีเวลาสั้นๆ ที่จะได้ใช้ร่วมกันในคืนนี้ เพราะพรุ่งนี้ก็ต้องกับไปยังที่ ที่ตนอยู่

เมื่อทุกคนกลับหมด เข้มก็เดินนำพลขึ้นไปยังเถียงนาที่เรียบง่าย พร้อมกับตรงเข้าห้องเล็กๆ ที่มีเพียงเสื่อพร้อมกับหมอนและผ้าห่ม และตะเกียงน้ำมันก๊าสที่ให้แสงสลัวๆ

"คืนนี้พลจะนอนสบายไหม?" เข้มถามพลขณะจัดฟูกที่นอนเก่าๆ บนพื้น เขาพยามหาอะไรมาซ้อนกันให้ฟูกมันหนาและนุ่มที่สุด เพราะคนตรงหน้าเขาไม่ใช่แค่คนธรรมดา เป็นดึงลูกคุณหนู เข้มเองก็พยามจัดเสื่อและผ้าห่มที่พ่อแม่ตนหอบมาให้แต่บ้าน เขาจัดให้มันหน้านอนที่สุด เรียกได้ว่าต่างจากวันแรกสิ้นเชิง

"ไม่สบายก็ต้องทำให้สบายครับ พี่เข้มอย่าลืมนะว่าผมไม่ได้โตมาแบบนี้ แต่ผมก็อยากลองใช้ชีวิตแบบพี่บ้าง ผมชอบนะครับชีวิตง่ายๆ ไม่ติดหรู"

"ครับ.......แต่พี่ว่าแค่พลอยู่ที่นี่กับพี่ พี่ก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว" พลก้มหน้าลงเล็กน้อย พยายามซ่อนใบหน้าที่กำลังแดงระเรื่อ ก่อนจะตัดบทด้วยการนั่งลงที่ฟูกนุ่ม

"พี่เข้มนอนข้างๆ พลนะ ผมไม่อยากนอนคนเดียว และต้องกอดพลด้วย"

เข้มยิ้มอย่างอ่อนโยนและนั่งลงข้างๆ พล ร่างสูงเอื้อมมือดึงตะเกียงลงเพื่อให้แสงนวลตายิ่งขึ้น เสียงจิ้งหรีดร้องระงมเป็นดนตรีประกอบยามค่ำคืนที่ทำให้หัวใจพลเต้นแรง

“พล” เข้มเอ่ยเรียกเสียงแผ่วขึ้น

“ครับ?” พลหันไปมองเข้ม สายตาใสซื่อจับจ้องราวกับรอคำพูดจากอีกฝ่าย

“พี่รักพลนะ” คำพูดที่เรียบง่ายแต่หนักแน่นนั้นทำให้พลใจเต้นรัว พลเองเขาไม่ตอบอะไร แต่ขยับเข้าไปหาเข้มใกล้ขึ้นจนลมหายใจแทบจะผสานกัน

เข้มมองใบหน้าของพลที่อยู่ใกล้จนเห็นเงาสะท้อนในดวงตา มือใหญ่ยกขึ้นสัมผัสแก้มเนียนเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปหา ริมฝีปากอุ่นแนบจูบลงบนริมฝีปากของพลด้วยความนุ่มนวล

พลไม่ได้ผลักไส แต่กลับตอบรับจูบนั้นอย่างประหม่าแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้ จูบของทั้งสองเต็มไปด้วยความรัก ความโหยหา และความผูกพันที่ไม่อาจตัดขาด

เมื่อจูบจบลง ทั้งคู่ต่างมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มบางๆ เข้มดึงพลมากอดไว้แน่น ร่างเล็กซบอยู่ในอ้อมอกของคนรัก เสียงลมหายใจของทั้งสองประสานกันไปมา

“คืนนี้ พลไม่ต้องห่วงนะพี่จะทำมากกว่าจูบแน่นอน” เข้มกระซิบขึ้นข้างหูเบาๆ ทำเอาพลที่เขินจนหน้าแดงด้วยความเขินขีดสุด

“งั้นที่ก็ทำเลยสิ” พลตอบพร้อมกระชับแขนเข้มกอดให้แน่นขึ้น

“หึ ยั่วเก่งนะเรา”

แสงตะเกียงน้ำมันก๊าสยังคงวูบไหว แสงจันทร์ลอดผ่านฝาไม้ไผ่เข้ามา เสียงลมพัดใบไม้ปลิวสะไหวคลอเคลียกับเสียงจิ้งหรีด พร้อมกับทั้งคู่ที่จะสานสัมพันธิ์ต่อ