All Chapters of รอยรักพันธะร้าย[นิยายชุดรักไม่ตั้งใจ]: Chapter 31 - Chapter 40

พสิกามาถึงโรงพยาบาลก่อนเวลาหมอนัด เพราะเช้า ๆ แบบนี้รถจะติดมาก เผื่อเวลาเอาไว้ดีที่สุด หญิงสาวขับรถมาเอง มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนที่มาฝากท้อง โชคดีที่เธอ ไม่แพ้ท้องเหมือนคุณแม่คนอื่น ๆ อย่างมากก็แค่อาเจียนใน ตอนเช้า และจะง่วงนอนในตอนบ่าย ต้องงีบทุกวันจนเคยชินหญิงสาวได้ที่จอดรถไม่ไกลจากตึกแผนกแม่และเด็ก เพราะมาตั้งแต่เช้ารถจึงไม่มาก หยิบเอกสารกับกระเป๋าถือ ก่อนจะเดินเข้าไปอย่างอารมณ์ดี เพราะอีกไม่นานก็จะได้เห็นหน้าลูก การเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ใช่เรื่องน่ากลัวหรือน่า อับอาย เอาความสุขไปไว้ที่ลูกจึงไม่คิดอะไร เวลาหมอถาม ถึงสามี ก็แค่บอกว่าเลิกกันไปแล้ว "คุณ!" ร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตายืนอยู่หน้าตึก ปภังกรมองมาที่เธอ ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาวก่อนจะเลื่อนไปหยุดที่หน้าท้องแบนราบภายใต้ชุดกระโปรง ตัวสวยสีขาวสะอาดตา ท้องยังไม่ใหญ่ก็จริง แต่แฟชั่นคนท้อง ก็สวยเกินห้ามใจ พสิกาหยุดเดิน ตากลมโตมองหน้าเขา พ่อเธอทำงานเร็วจริง ๆ เธอบอกกับพ่อให้เขามาตกลงเรื่องลูกเมื่อเช้า ระยะทางจากบ้านเขามาโรงพยาบาลไม่ใช่ใกล้ ๆ แต่เขามาถึงก่อนเธอ แสดงว่าพ่อคงโทร. บอกให้เขาร

เมื่อถึงเวลาที่ต้องคุยกัน พสิกาก็ดูเป็นงาน เป็นการ จนปภังกรเกร็งไปหมด ความรู้สึกของเธอ เขาคงเป็น แค่คนแปลกหน้า ในขณะที่เขากลับรักเธอมากขึ้นทุกวัน ยิ่งรู้ว่ามีลูกก็ยิ่งรักมากขึ้นไปอีก ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็น คนเดียวกันกับคนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยบังคับข่มขู่ ให้เธอตกเป็นของเขา"คุณลองอ่านดูนะคะ เงื่อนไขข้อตกลงทั้งหมด ฉันจดไว้ ในนี้แล้ว มีตรงไหนไม่พอใจก็บอกนะคะ"พสิกายื่นกระดาษไปตรงหน้าเขา ในนั้นมีตัวหนังสือที่เขียนอย่างเป็นระเบียบอยู่เต็มหน้ากระดาษข้อตกลงอะไรกัน... ปภังกรกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อยก กระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน ตาคมเข้มกวาดไปตามตัวหนังสือ ที่แบ่งออกเป็นข้อ ๆ กรามแกร่งบดเข้าหากันเมื่อสรุปได้ว่า เขามีสิทธิ์ได้รับผิดชอบลูกร่วมกับเธอ แต่ต้องอยู่ในเงื่อนไขที่เธอกำหนด โดยที่เธอไม่ได้กลับมาใช้ชีวิตกับเขาอย่างที่ปภังกรแอบหวัง เขาคิดว่าพสิกา จะเรียกร้องให้เขารับผิดชอบเธอและลูก คิดยาวไปถึงขั้นแต่งงาน จดทะเบียนสมรส และมีลูกกับเธออีกสี่ห้าคน"สงสัยตรงไหนไหมคะ"ถามเมื่อเขาวางกระดาษลง ปภังกรยิ้มให้เธอ อันที่จริง เขายิ้มให้ตัวเองมากกว่า ถ้าเธอต้องการความรับผิดชอบจากเข

พสิกานอนตาค้างอยู่บนเตียงกว้าง ที่บอกว่า อยากพักผ่อนมันคือข้ออ้างทั้งนั้น เธอแค่อยากพาตัวเองออกมาจากตรงนั้น มาให้พ้นหน้าเขา เธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย และไม่ชอบที่หัวใจคอยจะเอนเอียงไปหาเขา นานแค่ไหนแล้ว ที่เขาเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้ จากที่บอกตัวเองว่าเข้มแข็งและ ตั้งรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้ แต่พอมาเจอการกระทำที่อ่อนโยน กับท่าทางเอาใจใส่ของเขา เธอก็ทำอะไรไม่ถูกหลาย ๆ คนบอกว่าให้เธอคืนดีและใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับเขา แต่เธอยังไม่อยากคิดเรื่องนี้ ปล่อยให้เวลาทำหน้าที่ ของมัน สักวันเธอคงตัดสินใจได้ มือบางหยิบมือถือขึ้นมา ต่อสายหาเพื่อน เพื่อขอคำปรึกษาจากไพรินทร์และพิมพ์มาดา มีเพื่อนคุยก็ดีกว่าคิดฟุ้งซ่านไปเองคนเดียวสี่เดือนต่อมา…พสิกาเจ็บท้องในตอนกลางดึก คุณมาโนชย์รีบพาไปส่งโรงพยาบาล โดยมีนมชื่นนั่งให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ ไร้เงาของ สองแม่ลูกกาฝาก เพราะพักหลัง ๆ คุณมาโนชย์ไม่ให้เงินใช้ คนที่ไม่มีความพอดีอย่างคุณเกศิณีก็ออกจากบ้านไป โชคดี ของคุณมาโนชย์แล้ว ที่ตัดกาฝากออกไปจากชีวิตได้"อดทนนะคะคุณหนู เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลค่ะ" นมชื่นปลอบใจเมื่อเห็นใบหน้าที่ชื้นเหงื่อของค

เมื่อพสิกาไม่ขัดข้อง ก็เป็นอันว่าเจ้าอ้วนที่เพิ่ง ลืมตาดูโลก มีชื่อว่าเด็กชายเสมอกัน และมีชื่อเล่นว่าน้องกัน กันคล้องกับก้อย ชื่อนี้พสิกาพอเข้าใจได้ แต่เสมอกันมันแปลกหู แต่เมื่อปภังกรตั้งใจที่จะให้ลูกชื่อนี้ เธอก็ไม่ขัดอะไร ผ่านไปได้ครึ่งวันคุณแม่มือใหม่ก็ไม่ได้พักผ่อน เมื่อคนที่ทราบข่าวต่างก็พากันมาเยี่ยม ทั้งเพื่อนฝูงของเขาและเธอ ไหนจะพนักงานในษริษัท และที่ทำให้พสิกาตกใจมากที่สุดก็คือ พ่อกับแม่ของเขาที่มารับขวัญหลาน ปภังกรแนะนำให้เธอรู้จักกับท่านทั้งสอง ไม่มีการพูดคุยอะไรมาก นอกจากการถามไถ่อาการตามปกติ ท่านทั้งสองคงรู้ข้อตกลงระหว่างเขากับเธอจากปภังกรแล้ว จึงไม่ได้ถามอะไรให้เธอลำบากใจ"หลานปู่คนแรกเป็นผู้ชาย ยอดเยี่ยมมากลูกพ่อ สุดยอด ๆ” ฝ่ามือของคนเป็นพ่อตบลงบนบ่าของปภังกร ครอบครัวเขาเป็นคนจีน การมีลูกชายเป็นสมาชิกคนแรกถือเป็นเรื่องที่ดีที่สุด"คนต่อไปแม่ขอผู้หญิงนะ จะได้มีเพื่อนชอปปิง" คุณอุษาพูดกับลูก นางลืมไปเลยว่าลูกชายกับลูกสะใภ้มีหลานให้นางเพราะเหตุผลอะไร"เสมอกัน ตั้งชื่อได้ดีนะดิว พ่อชอบชื่อนี้จริง ๆ”คุณก้องเกียรติเอ่ยชม เมื่อปภังกรตั้งชื่อหลานถูกใจเขา พสิกา

สามเดือนต่อมา... ปภังกรมาบ้านคุณมาโนชย์ตั้งแต่เช้า วันนี้เป็นวันหยุด เขาอยากมาอยู่กับลูกนาน ๆ ตอนนี้ลูกเขารู้เรื่องขึ้นเยอะ และ ตัวโตมากขึ้น กินเก่งจนคนเป็นแม่ไม่ค่อยได้พักผ่อน เพราะ เจ้าอ้วนตื่นมากวนทั้งคืน ลูกเขากลายเป็นเด็กติดมือ เพราะถูกอุ้มไม่วาง ทั้งตาและพ่อต่างก็วนเวียนผลัดกันอุ้ม เวลาที่ไม่มีใครอยู่จึงลำบากคนเป็นแม่ ที่ต้องแบกพาเดินจนกว่าจะหลับ พสิกาเคยพูดเรื่องนี้กับเขา แต่ปภังกรก็ทำหูทวนลม ให้ลูกอ้อนมาก ๆ ติดมือมาก ๆ แม่จะได้หาคนมาช่วยเลี้ยง และเขาก็คิดว่าตัวเองน่าจะอยู่ลำดับต้น ๆ ที่เธอจะพิจารณาเพราะเขาเลี้ยงลูกเป็น"แอ๊ะ" ทันทีที่ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้อง คนตัวเล็กบนเตียงก็ทักทาย เขามาที่นี่ทุกวันจนเข้านอกออกในได้หมดทุกห้อง แต่คงมีห้องเดียวนี่แหละที่เขาอยากสิงไปตลอดชีวิต"ไงลูก ตื่นแล้วเหรอครับ แม่ไปไหน" ถามเมื่อก้มลงไป ช้อนลูกขึ้นอุ้ม แต่ต้องย่นจมูกเมื่อกลิ่นไม่พึ่งประสงค์ลอยมาจากตัวลูก ใบหน้าหล่อเหลาเปิดยิ้ม เพราะกลิ่นนี้เป็นกลิ่นที่เขาคุ้นเคย "อึมาใช่ไหม มิน่าถึงเรียกพ่อ มาครับไปล้างก้นกัน"พูดพร้อมกับถกแขนเสื้อขึ้นไปถึงข้อศอก ปภังกรชอบใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาว แต่ก็ไม่