LOGINShare
นัดเจอ
Last Updated:
2025-07-02 13:00:47เบอร์แปลกโทรเข้ามา มือเรียวเล็กกวาดตามอง เธอชังใจครู่หนึ่งก่อนกดรับสาย
“พรุ่งนี้มาหาที่คอนโดฉัน” เสียงผู้ชายคุ้นหูเปล่งออกมาจากปลายสาย แม้กระทั้งเบอร์โทรของเธอเขาก็รู้“ไม่” โมรินคัดค้านเสียงแข็ง“งั้นฉันไปหาเธอที่คอนโดแล้วกัน”“ไม่” เธอปฏิเสธอีกแต่ปลายสายกลับตัดสายทิ้งไปเสียดื้อๆ ทำเอาคนตัวเล็กขมวดคิ้วยุ่ง ตอนนี้เธอปฏิเสธทุกข้อเสนอของเขา ไม่เจอหน้ากันแล้วจะได้ของคืนมาได้ยังไง แล้วทำไมต้องเจอกันที่คอนโดด้วยดวงตางามมองหน้าจอมือถืออีกครั้งก่อนจะวางลง ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทางที่ดีเธอควรจะอยู่ให้ห่างจากผู้ชายคนนี้ แต่ต้องหาวิธีเอาแหวนกลับคืนมาก่อนเช้าของอีกวันโมรินขับรถคันหรูเข้ามาในคฤหาสน์หลังโต หญิงสาวยังไม่ทันได้เปิดประตูลงจากรถ สาวใช้ก็วิ่งมารออยู่ก่อนแล้ววันนี้เป็นวันหยุดอีกวัน เธอไม่ได้ปลีกตัวกลับมาบ้านหลายเดือนแล้ว จึงแวะเข้ามาสักหน่อย บ้านเธอไม่ได้อยู่ต่างจังหวัด เธอโตในเมืองหลวง บ้านของโมรินไม่ได้อยู่ในตัวเมือง ทว่าช่วงเข้ามหาลัยเธอมักจะอยู่แต่คอนโด จนบางครั้งแม่เธอต้องโทรตามกลับบ้านด้วยซ้ำ
Latest chapter
รักกักขัง เสียใจ
หญิงสาวกดออดอยู่หน้าห้องของลินิน นิ้วเล็กกดรัวหลายครั้งจนเจ้าของห้องเปิดออก“มาแล้วๆ จะกดทำไมนักหนา”ลินินมองดวงหน้างามชื้นไปด้วยคราบน้ำตาล ก็เข้าใจได้ในทันที ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ท่าทางแบบนี้ทะเลาะกับแฟนมาอีกแน่“เรื่องอะไรอีกละ”โมรินไม่ตอบคำถาม เธอแทรกตัวเข้ามาในห้องแล้วนอนแผ่ล่าบนเตียงราวกับคนสติหลุด ลินินอยากรู้เรื่องราวจึงถามต่อ“แกทะเลาะอะไรมา”โมรินถอนหายใจออกพรืดใหญ่ เธอลุกนั่งบนเตียง คิ้วสวยขมวดชนกันแน่น “พี่คินไม่อยากมีอะไรกับฉัน”“หือ”ลินินเปล่งเสียงในลำคอออกมาอย่างเป็นคำถาม“พี่คินบอกว่าเหนื่อย”โมรินเหลือบมองเพื่อนตรงหน้า ดวงตาฉายแววกังวล เธอเขย่าแขนลินินพลางเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนหน้าให้ฟัง“ฉันแก้ผ้าให้เขาดู เขายังไม่พิศวาสฉันเลยแถมยังปิดไฟใส่ฉันอีก บอกว่าฉันไม่มียางอาย”ลินินได้ฟังก็เผลอขำออกมา โมรินเห็นเธอหัวเราะคิกคักจึงมองค้อนใส่“มันตลกมากนักเหรอ”“ขอโทษ ขอโทษ”ลินินหุบปากลงเก็บสีหน้ากลับเหมือนเดิมทันที โมรินทำขนาดนั้นยังไม่คิดจะแตะต้อง ใจแข็งเกินไปแล้ว“เขาไม่มองหญิงหรือเปล่า”ลินินพูดขึ้นพลางนั
รักกักขัง นอนเถอะ
หลายวันที่ผ่านมาโมรินพยายามติดต่อหาภาคินหลายครั้ง ทว่าเขาทำงานทุกวันแทบจะไม่ได้พัก วันนี้เธอจึงมารอเขาเลิกงาน โมรินไม่ได้บอกเขาล่วงหน้า แล้วเธอก็ไม่ได้ขับรถมาเองแต่นั่งแท็กซี่มา เธอรู้เพียงแค่ว่าอีกไม่นานเขาจะเลิกงานแล้วโมรินนั้งรอเขาอยู่หน้าโรงพยาบาล เธอจำได้ว่าเขาจะเลิกงานประมาณหนึ่งทุ่ม บางครั้งก็เลิกดึก ตอนเขาได้เป็นหมอใหม่ๆ เธอดีใจกับเขามาก มารอเขาเลิกงานทุกวันโดยไม่บอกกล่าว ย้อนกลับมาคิดวันเวลาเหล่านั้นก็ผ่านมานานแล้ว ตอนเขาทำงานครั้งแรกเธอเพิ่งจะอยู่ปีหนึ่ง หลังๆเขาเลิกดึกบ่อย จึงบอกเธอว่าไม่ต้องรอ หลังจากนั้นเธอก็เชื่อฟังเขาอย่างว่าง่ายระหว่างนั่งทบทวนวันเวลาในอดีต หนุ่มร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าก็เดินออกมา แขนเสื้อของเขาพับขึ้นจนถึงข้อศอก ใบหน้าหล่อเหล่าฉายแววเคร่งขรึมออกมาบางส่วน เขากำลังเดินไปยังรถเบนซ์คันสีขาว“พี่คิน”สุ้มเสียงเล็กหวานหูเอ่ยขึ้น ท่อนแขนเล็กโผล่เข้ากอดเขาจากด้านหลัง กลิ่นหอมของหญิงสาวกระจายฟุ่งไปรอบตัวเขา ภาคินเกาะกุมสองมือและที่กอดเอวของเขาไว้ หันใบหน้ากลับไปมองคนตัวเล็กข้างหลัง“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”เขาถามพลางมองแฟนสาวตั้งแ
รักกักขัง ตกลง
ร่างเล็กใต้ผ้าห่มขยับตัวเล็กน้อย ดวงหน้างามขยับเปลือกตาตื่น ภายในห้องเงียบสงัด ผ้าม่านถูกปิดลงบดบังแสงสะท้อนจากเบื้องนอก ห้องจึงมืดสนิท ดวงตากลมมองสำรวจตัวเองอย่างรวดเร็ว มีเพียงผ้าห่มที่ปกปิดร่างเปลือยเปล่าของเธอไว้ โมรินมองหาชายหนุ่มข้างกายทว่ากลับไร้ร่องรอยของเขามีเพียงเธออยู่ลำพังบนเตียงนอนโมรินรู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบตรงส่วนล่าง ร่างกายปวดรวดร้าวไปแทบจะทั้งหมด มือเล็กควานหาโคมไฟข้างหัวเตียงแล้วเปิดมันแสงไฟสลัวสะท้อนขึ้น เธอพอจะมองเห็นบ้างแล้วจึงพยุงร่างกายลงจากเตียง ตอนเท้าแตะถึงพื้นท้องน้อยของเธอยิ่งปวดหนักสองขาอ่อนระทวยหญิงสาวนั่งลงข้างเตียงขนาดคิงไซส์ มองหาเสื้อผ้าของตน เธอเจอเพียงกระโปรงที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำคาว โมรินเห็นเสื้อยืดตัวโคร่งสีขาวแขวนอยู่จึงหยิบมาใส่อย่างถือวิสาสะมือเล็กผลักประตูออกไปนอกห้อง เดินตรงไปยังโซฟาตัวโต เห็นกระเป๋าของเธอหล่นอยู่ โมรินคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าเธอตื่นมาตอนเย็นแล้ว คนตัวเล็กยกมือกุมขมับอย่างเจ็บช้ำใจโมรินเก็บของที่หล่นกระจัดจายใส่เข้ากระเป๋าตามเดิม ดวงตากลมมองไปยังใต้โต๊ะ เมื่อวานเขาปาแหวนทิ้งลงบริเวณนั
รักกักขัง มองฉัน
อลันไม่ได้ถอดอาภรณ์เบื้องล่างออก เพียงแค่ชักแก่นกายของเขาออกมา จุดกลางกายแข็งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาจับท่อนเอ็นขนาดใหญ่ถูไถส่วนหัวเข้ากับกลีบเนื้อสีชมพูอย่างหยอกเย้าชายหนุ่มยกขาขางหนึ่งขึ้นพาดกับบ่ากว้างแล้วกดแทรกแก่นกายร้อนระอุเข้าด้านในทีละนิด คนตัวเล็กออกแรงผลักหน้าท้องแกร่งด้วยสัญชาตญาณปึก!“จะ…เจ็บ”เธอร้องบอกด้วยใบหน้าเหยเก ปึก ปึก ปึก“อ๊ะ”อลันขยับท่อนเอ็นอย่างเนิบนาบพลางเปล่งเสียงครางออกมา เมื่อเห็นว่าช่องทางรักของเธอคุ้นเคยกับท่อนเอ็นของเขาได้แล้วจึงกระแทกแก่นกายเข้าใส่จนสุดลำปึก ปึก ปึก“อึก…อ๊ะ….อ๊ะ”โมรินครางเสียงร้องด้วยความเจ็บในตอนที่เขากระทุ้งลำเอ็นเข้าใส่อย่างหนัก เธอรู้สึกจุกไปทั่วท้อง ได้แต่ข่มตาหลับรับการกระทำอันหยาบโลนของเขาปึก! ปึก! ปึก!ร่างเล็กบนโซฟากระเพื่อมตามแรงกระแทกของชายหนุ่ม เขากระหน่ำสะโพกเข้าใส่จนเกิดเสียงลามก โมรินจิกเล็บลงบนท่อนแขนของเขาที่รั้งสะโพกเธอไว้ปึก ปึก ปึกเขาตอกอัดลำเอ็นได้ลึกถึงใจ กระทบกับผนังเนื้อนุ่มด้านในซ้ำๆ ทำเอาทั้งเจ็บทั้งเสียว แก้มแดงชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความ
รักกักขัง Nc
โมรินแตะคีย์กาดร์ที่ประตูก่อนจะเปิดเข้าไป ในห้องถูกตกแต่งหรูหรา มีโซฟาขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ดูแล้วราคาแพงไม่น้อย ใบหน้างามกวาดตามองโต๊ะอาหารซึ่งมีชายหนุ่มนั่งรออยู่ก่อนแล้วเขานั่งเท้าคางพลางมองหญิงสาวเดินนวยนาดมานั่งลงตรงหน้าเขา บนโต๊ะมีอาหารเตรียมไว้พร้อมแล้ว ครั้งก่อนโมรินมากับภาคินพวกเธอไม่ได้จองห้องหรูขนาดนี้ มองบรรยากาศภายในห้องแล้วเหมือนเซฟเฮ้าส์มากกว่า “นายคงชื่ออลันสินะ”หญิงสาวเปรยถามเขาพลางมองสีหน้าที่ดูไร้กังวลของชายหนุ่ม“อืม”ใบหน้าคมคายกระตุกยิ้มพร้อมเปล่งเสียงออกมาเบาๆ“เอาของฉันคืน”โมรินเห็นท่าทางวางตัวสบายของเขาจึงรู้สึกหงุดหงิด เธอเริ่มทักท้วงของที่เขาแอบขโมยไป ตอนนี้เธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน“ทานอาหารกันก่อนสิ”“ไม่”หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่รู้ว่าเขาจะฉวยโอกาสอะไรอีก จึงไม่อยากจะทานอะไรทั้งนั้น คนอย่างเขาไม่น่าไว้ใจสักนิด และไว้ใจไม่ได้ด้วย“งั้นไม่ต้องเอา”“นายมีสิทธิมีอะไรมาต่อรองกับฉัน”บนใบหน้าหวานปรากฏความยุ่งยากใจ เธอมองค้อนเขาอย่างเอาเรื่อง“เธอควรจะเชื่อฟังฉันดีสุด”น้ำเสียงแฝงการยืนกรานห้ามมีข้อโต้แย้งใดๆ ใบหน้าของเขาก็แป
รักกักขัง หาของ
ในที่สุดโมรินก็คิดได้เสียที ว่าแอคหลุมนั้นเป็นใคร เธอจำไม่ผิดว่าวันนั้นได้เจอกับไอ้เด็กนั่น แม้ว่าจะเจอหรือมีปากเสียงกับเขากระทั่งมีความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงด้วยกันเธอเองก็ยังไม่รู้จักเขารู้แค่ว่าชื่ออลัน เพราะมีครั้งหนึ่งลินินเคยเอ่ยถึงชื่อของเขา ชื่ออย่างกับเด็กอนุบาล นิสัยก็ทุเรสที่สุด เขาต้องเอาแหวนนั่นมาต่อรองอะไรบางอย่างจากเธอแน่ฝันไปเถอะ!!หลังผ่านไปไม่กี่วันโมรินก็เอ่ยชวนลินินมา ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง เพราะเธอจะมาหาซื้อแหวนวงนั้นกลับคืนมา ที่จริงเธออยากจะบอกกับภาคินไปตรงๆ ว่าเธอทำแหวนหาย แต่ขอเธอหาวิธีเอามันกลับมาด้วยตัวเองก่อน แม้จะไม่ใช่วงเดิมก็ไม่เป็นไร“แกบอกว่าแกทำแหวนหมั่นหาย”“ใช่ แกว่าที่ห้างจะมีขายไหม” โมรินบอกพลางมองหาร้านแหวนเพรช ส่วนมือเล็กเกาะแขนลินินไม่ห่าง“ไม่รู้ว่าคุณหมอจะโกรธไหมแต่ถ้าหากเป็นฉันละก็โกรธแน่” อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้ร่ำรวย พอพูดว่าแหวนเพชรหายมันจึงรู้สึกเสียดายของมีราคาชิ้นนั้น แต่ผิดกลับพวกไฮโซลูกผู้ที่หาซื้อใหม่ได้ตลอด“แกว่าเขาจะโกรธไหม” หญิงสาวถามขึ้นอีก“โกร
You may also like
THE HEARTLESS ทวงรักร้าย...นายไร้ใจ
ฮวายอน1.1K viewsปรารถนารักอันตราย
เนตรกวี / Natekavees1.7K viewsบทพิสูจน์รักวิศวะเพลย์บอย
อัญธิญาน์1.2K viewsรักนี้ 20 ปีไม่มีสาย
ชาไทยเย็น909 viewsรักหมดใจยัยสุดเฉิ่ม
ขนมปังรสหวาน761 viewsGENTLEMAN บุรุษเย็นชา
SUNISAYOK511 viewsยัยวิศวะตัวร้ายปราบเสือให้เป็นแมว
WANSUK14392.4K viewsLOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท
อะพอลโล่_414 views
