Semua Bab ไม่อยากเป็นสาวใช้ของตัวร้ายเลยค่ะ: Bab 11 - Bab 20

มันเหมือนกับว่าเมื่อครู่นี้เธอพึ่งจะอยู่บนสวรรค์..เมื่อครู่นี้เธอมีความสุขมากจนรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยอยู่ในอากาศ แต่ในวินาทีที่จีเซลมองเห็นสตรีที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้องนอนของท่านเคาน์ เธอก็ตระหนักได้ในทันทีเลยว่า..ความจริงมันไม่ได้สวยงามเช่นนั้นคำว่าของเล่นนั้นมันมีระยะเวลาของมัน แน่นอนว่าในยามนี้เพราะเขากำลังสนุกสนานกับการได้ปั่นหัวเธอเล่น เขาจึงต้องพยายามอีกหน่อยเพื่อให้เขาได้ในสิ่งสุดท้ายที่เขาคาดหวังเอาไว้..และเมื่อเขาได้ทุกอย่าง..เรื่องที่เชื่อได้เลยคือท่านเคาน์ย่อมต้องเบื่อหน่ายของเล่นชิ้นเก่าของเขาแน่ๆเธอยังใหม่อยู่เพราะอย่างนั้นมันไม่แปลกหรอกที่เขาจะสนใจตัวเธอน่ะทั้งๆ ที่รู้เรื่องนั้นอยู่แล้วแต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นมาในใจ แต่กลับระบุไม่ได้ว่ามันคืออะไรให้ตายสิไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าเธอจะหลงเสน่ห์กับความหล่อนั่นไปแล้วน่ะ..จีเซลทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้าที่สวนด้านหลัง เธอไม่อยากจะเข้างานเลย ทั้งที่อยากจะเจอเดเมี่ยนมากแท้ๆ แต่กลับไม่อยากเห็นหน้าท่านเคาน์เลย“คนสารเลว!”เมื่อกล่าวจบจีเซลก็หยิบหินที่อยู่ข้างๆ เขวี้ยงเข้าไปในป่าด้วยความโกรธ“อะ..โอ

ฟาเบียนยกแก้วสุราขึ้นมาดื่ม ที่ข้างกายของเขานั้นมีเสียงพูดคุยของโรซาลีนดังขึ้นมาไม่หยุดหย่อน นางเฝ้าถามเขาว่าคนนั้นคือใคร และคนนี้คือใคร..มีขุนนางมากมายเดินเข้ามาเพื่อทักทายเขา พร้อมกับเอ่ยปากชมถึงการจัดงานเลี้ยงที่ดีเยี่ยมในวันนี้เขาได้แต่ส่งยิ้มให้เธอพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อให้การสนทนาของเขาและผู้อื่นสั้นลงที่สุดในวันนี้เขายืนอยู่ในคฤหาสน์ที่แสนยิ่งใหญ่ของตนเอง มีนักร้องโอเปร่าที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในเมืองหลวงอยู่ข้างกาย และมีขุนนางมากมายที่ต้องก้มหัวให้เขา..แต่ทว่าไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้ความรู้สึกที่สุดแสนจะแปลกประหลาดนี้มันคืออะไรกันแน่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองมองไปที่ประตูนานแค่ไหนแล้ว ไม่รู้เลยว่าเขามองไปทำไม ไม่รู้ว่าไอ้อาการกระวนกระวายใจพวกนี้มันคืออะไรด้วย“ท่านเคาน์คะ..ดูเหมือนว่าท่านจะดื่มมากไปแล้วนะคะ ยังไงเราขึ้นไปบนห้อง..”“วันนี้ข้าอยากอยู่คนเดียวเพราะอย่างนั้นเจ้ากลับไปก่อนเถอะ”โรซาลีนที่กำลังยิ้มแย้มถึงกับหุบยิ้มในทันที“ท่านเคาน์..”“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงิน ข้าจะส่งให้คอลตันจัดการเรื่องนั้นให้เจ้าเอง..กลับไปซะแล้วถ้าหากว่าข้าไม่ได้เรียกก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก”ตั้ง

ฟาเบียนไม่รู้ว่าเขาควรจะรับมือกับความรู้สึกไม่พอใจที่เกิดขึ้นมาในใจอย่างไรดี..จีเซลมักทำให้เกิดความไม่เข้าใจขึ้นมาในใจของเขาอยู่บ่อยครั้งและแน่นอนว่าครั้งนี้มันดูเหมือนว่าจะรุนแรงมากกว่าทุกครั้งอย่างชัดเจนสายตาของดยุคนิกซ์ที่มองมายังจีเซลมันบอกได้เลยว่าหมอนั่นพึงพอใจในตัวของจีเซลมากทีเดียว..แถมยังส่งมอบเครื่องประดับให้มามากมายเช่นนั้นอีกดวงตาของเธอพร่ามัวไปหมด เมื่อริมฝีปากของเขาประกบแนบลงมาซ้ำๆ แผ่นหลังของเธอแนบชิดลงไปบนต้นไม้ขนาดใหญ่ แรงถาโถมของท่านเคาน์ในยามนี้มันมากมายกว่าทุกครั้งที่เธอเคยสัมผัส มันมีทั้งแรงปรารถนาและ..แรงโกรธผสมปนเปกันไปมาอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อนปลายลิ้นชื้นไล้ผ่านกลีบปากของเธอราว กับฟาเบียนต้องการจะยั่วเย้าให้รอยจูบของเรามันลึกซึ้งมากกว่าเดิม เขาแย่งชิงเครื่องประดับพวกนั้นออกมาจากมือของเธอ ก่อนจะโยนมันทิ้งลงไปบนพื้น แล้วใช้เท้าเหยียบย่ำอย่างไม่ไยดีแน่นอนว่าจีเซลตกใจกับการกระทำของเขามากทีเดียว เขามาทำลายสิ่งที่ท่าน เดเมี่ยนมอบให้เธอทำไมกันแต่ยังไม่ได้ทัน ที่จะถาม ริมฝีปากของเขาก็แนบชิดลงมาอีกครั้งหนึ่ง เมื่อความอุ่นสัมผัสกัน การจูบก็ยิ่งเพิ่มความหนักหน่

จีเซลพึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นพวกชอบความรุนแรง เธอเป็นพวกชอบเสพติดความเจ็บปวดงั้นเหรอวะ ถึงได้เชื่อและยินยอมให้เขาอุ้มมาจนถึงห้องเช่นนี้เธอควรจะปฏิเสธออกไปสิ แค่เห็นหน้าหล่อๆ กับโจ้ยใหญ่ๆ ของเขา เธอก็ยอมเขาไปซะหมด จะบ้าตาย!!“รอตรงนี้นะ ข้าจะไปตามสาวใช้มาให้ แล้วก็..เจ้าควรเจอหมอหน่อย”เขาวางเธอลงในอ่างน้ำอุ่นที่ปกติเธอจะเห็นเขานั่งอยู่ในนี้พร้อมกับบ่นเธอตลอดเวลา แต่วันนี้พอเธอเข้ามานั่งในอ่างน้ำอุ่นเช่นนี้มันก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันแฮะและในขณะที่จีเซลกำลังจมอยู่ในความคิดนั้น อันนาก็เดินเข้ามา..“พระเจ้าช่วย..นี่ฝีมือของท่านเคาน์อย่างนั้นหรือ?”อันนาไม่อยากจะเชื่อว่าภาพเบื้องหน้ามันคือความจริง บนลำคอของจีเซลเต็มไปด้วยรอยกุหลาบมากมาย ที่ไหล่ของนางมีรอยฟันกัด และที่บนเนินอกก็มีรอยฟันเช่นเดียวกันจีเซลส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับอันนา“ต้องทำรุนแรงขนาดนี้เลยงั้นหรือ? มาเถิดข้าจะล้างตัวให้เจ้าเอง”“ข้าไม่เป็นไรอันนา..”อันนาใช้ผ้าเช็ดไปตามแขนของจีเซล“ถูกบังคับรึเปล่า ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเจ้านายแต่ทว่าทำเช่นนี้มันก็เกินไปหน่อย”จีเซลส่ายหน้า“ข้าไม่ได้ถูกบังคับสักหน่อย เรื่องนี้เป็นข้าเองที่เรียกร้อง

ในใจของเดเมี่ยนอยากจะเอ่ยถามออกไป ว่าจีเซลจะส่งของพวกนี้กลับมาทำไมกันสิ่งใดที่เขาส่งมอบให้เธอไปแล้ว เขาไม่เคยคิดที่จะทวงคืนเลยสักหน่อย..“เป็นอะไรไปคะท่านดยุค สีหน้าของท่านในวันนี้ไม่ดีเลย”อาเรียคือเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา เราทั้งคู่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่วัยเด็ก“ดูเหมือนว่าเมื่อคืนนี้ข้าจะพบเจอกับสตรีที่ถูกใจมากล่ะ นางน่ารักแล้วก็เป็นสตรีในแบบที่ข้าชอบเลย แต่มีเรื่องแย่นิดหน่อยตรงที่นางเป็นสาวใช้ที่เจียมตัวมากๆ ..นางปฏิเสธข้าทุกอย่าง แถมยังบอกกับข้าอีกว่าห้ามข้าลดตัวลงไปหานาง”เดเมี่ยนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ และนั่นทำให้อาเรียหัวเราะออกมาเบาๆ“ที่แท้คนทึ่มเช่นเจ้าก็มีความรักแล้วอย่างนั้นสินะ”“นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะอาเรีย เมื่อคืนนี้ข้าแทบข่มตานอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดถึงใบหน้าของนาง ข้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนในชีวิตเลย..มันแบบว่าเหมือนอยู่ๆก็มีมือที่มองไม่เห็นมาบีบเคล้นหัวใจของข้า”ดูท่าว่าเดเมี่ยนจะเป็นเอามากแล้ว“แต่อีกฝ่ายคือสาวใช้นะเดเมี่ยน นางเฉลียวฉลาดที่ปฏิเสธความรู้สึกของเจ้าตั้งแต่เริ่มแรก สิ่งที่นางกระทำนั้นถูกต้องที่สุดแล้ว"เรื่องนั้นเขารู้..เดเมี่ยนรู้ดีเลยล่ะ ว่าเขาและ