18.เพื่อความสบายใจ

 

“ต้องงดเว้นการกระทำเรื่องอย่างว่าไปพักหนึ่งเลยนะคะท่านเคาน์..และจากนี้ไปต้องทายาอย่างสม่ำเสมออีกทั้ง..ครั้งหน้าจะรุนแรงเช่นนี้ไม่ได้แล้วนะคะ”

สตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียดเล็กน้อย นางขยับแว่นตาของตัวเองแล้วส่งใบสั่งยาให้แก่สตรีที่กำลังนั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง

“อีกนานแค่ไหนถึงจะทำได้ หรือจนกว่านางจะหายดี”

ช่างน่า..เหลือเชื่อจริงๆ ที่เขากล่าวถ้อยคำน่าอายพวกนั้นออกมา จีเซลอยากจะมุดหน้าหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด

“อย่างน้อยๆ ก็หนึ่งถึงสองสัปดาห์ค่ะ หากท่านเคาน์อยากให้นางหายไวๆ ท่านก็จะต้องเน้นย้ำให้นางทายาอย่างสม่ำเสมอ..หากไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวก่อนนะคะ”

ถึงแม้ว่าจะจ่ายค่าจ้างให้อย่างงาม แต่ทว่าการถูกเรียกตัวมากลางดึกเช่นนี้หมออย่างเธอก็ไม่ถูกใจนักหรอกนะ

“..หนึ่งถึงสองสัปดาห์เลยอย่างนั้นหรือ หากเจ็บมากขนาดนั้นเจ้าก็ควรจะร้องขอให้ข้าหยุดสิ”

อยากจะแหม..หากเธอร้องขอไป เขาจะยินยอมหยุดให้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นเช่นนั้นเขายังไม่ยอมหยุดให้เลย

“ขอโทษด้วยนะ..ครั้งหน้าข้าจะไม่ทำรุนแรงมากขนาดนั้นเลย”

ส่วนหนึ่งมันมาจากความโกรธด้วย เขาโกรธที่ดยุคแสดงออกมากเกินไปว่าหมอนั่นสนใจจีเซล..

“แล้วก็..เจ้าอยากจะอยู่ในฐานะของสาวใช้ต่อไปก็อยู่ไปเถิด หากไม่อยากเป็นนางบำเรอของข้าก็ไม่เป็นไร”

จีเซลระบายยิ้มหวานส่งให้ท่านเคาน์ เป็นเช่นนี้มันดีที่สุดแล้ว เราทั้งคู่ไม่ควรก้าวข้ามขั้นไปมากกว่านี้..อีกทั้งแววตาที่เขามองเธอ มันก็ไม่ได้มีวี่แววอยากเข่นฆ่าเหมือนกับเมื่อก่อนแล้วด้วย

แต่ทว่าปัญหาอีกอย่างที่กำลังกวนใจของเธอก็คือ..ระบบของเกมนี้นะสิ จริงอยู่ที่ตอนนี้เธอยังสามารถใช้ชีวิตสบายๆ เพราะระบบกำลังปรับปรุงอยู่ แต่หากระบบกลับมาอีกครั้ง

เธอเดาไม่ออกเลยว่าจะมีภารกิจแปลกๆ ให้เธอทำรึเปล่า อีกทั้งเธอต้องตระหนักในหน้าที่ของตัวเอง..เธอมีหน้าที่มาล้วงความลับของท่านเคาน์ เพื่อช่วยเหลือเดเมี่ยนของเธอ

จะว่าไปแล้วความรักมันมีมากมายหลากหลายรูปแบบจริงๆ ด้วยสินะ

เธอชอบเดเมี่ยนมากๆ อาจจะถึงขั้นรักเลยก็ว่าได้ แต่ทว่ามันไม่ใช่ความรักในแบบคนรัก แต่เป็นความรักในแบบที่เธอเอ็นดูและอยากให้เขามีความสุขมากกว่า ช่วงเวลาที่เธอเห็นคนอื่นชื่นชมเขา มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เธออยากให้เขาเป็นที่รักของทุกคน แต่กับท่านฟาเบียนมันไม่เหมือนกันเลย

“วันนี้ก็นอนที่นี่แหละ..ไม่ต้องกลับไปหรอก”

เขากล่าวพร้อมกับอุ้มเธอไปนอนลงบนเตียงก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างๆ เธอ

ที่บอกว่าไม่เหมือนกันนั้นคงจะเป็น..เธอไม่ชอบที่มีสตรียืนอยู่ข้างกายของเขา ไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกเขาไม่สนใจ เจ็บปวดในยามที่มองเห็นว่าข้างกายของเขามีสตรีที่ยืนอยู่ตรงนั้น..มันทรมาน ทั้งๆ ที่รู้ว่าเรื่องเช่นนี้จะต้องเกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงอยากจะอยู่ตรงนี้กับเขา

ให้ตายสิ..เธอชอบเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ตกหลุมรักเขาไปตอนไหนกัน ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอยังกลัวเขาอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้เธอถึงไม่กลัวเขาแล้วล่ะ

“อย่าจ้องกันขนาดนั้นสิ ข้าเองก็อายเป็นนะ ข้ารู้แล้วว่าเจ้าชอบใบหน้านี้มาก..แต่การถูกจ้องมองด้วยสายตาอันร้อนแรงมันก็..รับมือได้ยากเหมือนกัน”

จีเซลจุดยิ้มที่มุมปาก

“อย่างท่านเคาน์มีเรื่องที่รับมือไม่ได้ด้วยอย่างนั้นหรือคะ”

ฟาเบียนลืมตาขึ้นมาก่อนจะจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอ หากเขาบอกว่าสิ่งที่เขารับมือไม่ได้คือเธอ..เขาไม่รู้ว่าเธอจะเชื่อเขาไหม

“มีสิ..เจ้าอึดอัดรึเปล่าที่ต้องอยู่กับข้าเช่นนี้”

ดวงตาของจีเซลสั่นไหวเล็กน้อยกับคำถามนั้นของเขา

“ไม่เลยค่ะ ข้ากลับกลัวว่าท่านเคาน์จะอึดอัดซะอีกที่ข้ามานอนด้วยเช่นนี้ คืนพรุ่งนี้ข้าขอกลับไปนอนที่บ้านพักบ้างนะคะ”

ถึงแม้ว่าจะอยากอยู่กับเขามากแค่ไหน แต่ทุกอย่างควรมีความพอดี..อะไรที่มากเกินไป ย่อมต้องเกิดความเบื่อหน่ายเป็นธรรมดา

“...อืม ตามใจเจ้าก็แล้วกัน นอนเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว”

ไหนบอกว่าไม่อึดอัดยังไงล่ะ แล้วทำไมถึงได้อยากกลับไปนอนที่ห้องของตัวเอง

ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์สว่างไสวมากกว่าคืนไหนๆ กลับมีบุรุษและสตรีคู่หนึ่งที่มีความคิดไปในคนละทิศคนละทาง..

.

.

“นี่มันอะไรกันคะท่านพ่อบ้าน”

จีเซลเอ่ยถามด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ

“นี่คือคำสั่งของนายท่าน ให้เจ้าและอันนาย้ายมาพักที่นี่ อีกทั้งยังแบ่งที่พักให้เป็นคนละหนึ่งหลังด้วย”

บ้านพักพวกนี้มันดูหรูหราเกินกว่าที่จะให้สาวใช้ได้พักอาศัยด้วยซ้ำ เธออุตส่าห์บอกเขาไปแล้วว่าเธออยากจะเป็นสาวใช้  ธรรมดาๆ

ทว่าเมื่อจีเซลเปิดประตูเข้าไปเธอก็พบเจอกับหีบข้าวของมากมายที่พึ่งซื้อมา มีทั้งกล่องเครื่องประดับ เสื้อผ้า และรองเท้าคู่ใหม่

จีเซลเลิกคิ้วขึ้นเพื่อถามท่านพ่อบ้านว่าของทั้งหมดในบ้านหลังนี้มันเป็นของเธอจริงๆ อย่างนั้นหรือ?

“ของเจ้าทั้งหมดเลยนั่นแหละ นี่คือความเมตตาจากท่านเคาน์..ส่วนเรื่องเงินข้าไปฝากเข้าบัญชีของเจ้าแล้วเป็นยอดเงินที่ท่านเคาน์สั่งมา”

จีเซลยื่นมือไปรับกระดาษในมือของท่านพ่อบ้านมากเปิดอ่าน..ในนั้นระบุว่ายอดเงินกว่าหนึ่งล้านเหรียญทองถูกฝากไปที่บัญชีของเธอ

“หนึ่งล้าน!!”

“นายท่านเมตตาเจ้ามากเลยนะ จากนี้ไปเจ้าก็ตั้งใจดูแลรับใช้นายท่านให้ดีก็แล้วกัน..ข้าคิดว่าหากเจ้าอยู่ในฐานะของนางบำเรอเจ้าอาจจะสะดวกสบายมากกว่านี้..”

จีเซลส่งยิ้มจางๆ ให้ท่านพ่อบ้าน

“ข้าพอใจกับที่เป็นอยู่แล้วค่ะ ไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไรเลย ขอบคุณท่านพ่อบ้านมากนะคะ”

คอลตันพยักหน้าก่อนที่เขาจะหมุนตัวออกไป ทว่าเขากลับนึกขึ้นได้ว่าเขามีเรื่องที่ต้องบอกกล่าวกับจีเซล

“เรื่องเครื่องประดับของท่านดยุค นายท่านมีคำสั่งให้พวกทหารค้นหาเครื่องประดับอัญมณีพวกนั้น แล้วนำส่งคืนไม่ให้ท่านดยุคเรียบร้อยแล้ว จากนี้ไปเจ้าก็คงไม่มีเหตุผลให้ต้องเจอกับท่านดยุคอีกแล้วนะจีเซล..พยายามหลีกเลี่ยงการกระทำที่จะทำให้นายท่านไม่พอใจเถิด เพื่อความสบายใจของเจ้า..”

และเพื่อความสบายใจของข้าด้วย นายท่านเวลาโกรธนั้นน่ากลัวจะตายไป

“ทราบแล้วค่ะ ขอบคุณท่านพ่อบ้านที่เตือน”

มันน่าเสียดายนิดๆ เหมือนกันที่เธอจะไม่ได้เจอกับเดเมี่ยนแล้ว เธอยังอยากมองเห็นช่วงเวลาที่เปล่งประกายที่สุดของเขาอยู่เลย แต่เพื่อความสบายใจของท่านเคาน์ การอยู่ให้ห่างจากเดเมี่ยนมันคือเรื่องที่ควรกระทำจริงๆ นั่นแหละ