15.ไม่ได้ NC

ฟาเบียนไม่รู้ว่าเขาควรจะรับมือกับความรู้สึกไม่พอใจที่เกิดขึ้นมาในใจอย่างไรดี..จีเซลมักทำให้เกิดความไม่เข้าใจขึ้นมาในใจของเขาอยู่บ่อยครั้งและแน่นอนว่าครั้งนี้มันดูเหมือนว่าจะรุนแรงมากกว่าทุกครั้งอย่างชัดเจน

สายตาของดยุคนิกซ์ที่มองมายังจีเซลมันบอกได้เลยว่าหมอนั่นพึงพอใจในตัวของจีเซลมากทีเดียว..แถมยังส่งมอบเครื่องประดับให้มามากมายเช่นนั้นอีก

ดวงตาของเธอพร่ามัวไปหมด เมื่อริมฝีปากของเขาประกบแนบลงมาซ้ำๆ แผ่นหลังของเธอแนบชิดลงไปบนต้นไม้ขนาดใหญ่ แรงถาโถมของท่านเคาน์ในยามนี้มันมากมายกว่าทุกครั้งที่เธอเคยสัมผัส มันมีทั้งแรงปรารถนาและ..แรงโกรธผสมปนเปกันไปมาอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน

ปลายลิ้นชื้นไล้ผ่านกลีบปากของเธอราว กับฟาเบียนต้องการจะยั่วเย้าให้รอยจูบของเรามันลึกซึ้งมากกว่าเดิม เขาแย่งชิงเครื่องประดับพวกนั้นออกมาจากมือของเธอ ก่อนจะโยนมันทิ้งลงไปบนพื้น แล้วใช้เท้าเหยียบย่ำอย่างไม่ไยดี

แน่นอนว่าจีเซลตกใจกับการกระทำของเขามากทีเดียว เขามาทำลายสิ่งที่ท่าน       เดเมี่ยนมอบให้เธอทำไมกัน

แต่ยังไม่ได้ทัน ที่จะถาม ริมฝีปากของเขาก็แนบชิดลงมาอีกครั้งหนึ่ง เมื่อความอุ่นสัมผัสกัน การจูบก็ยิ่งเพิ่มความหนักหน่วงขึ้นมาในทันที

ลมหายใจของเธอขาดเป็นห้วงๆ ขณะที่ชุดสาวใช้ของเธอถูกกระชากออกด้วยแรงมหาศาล กระดุมที่ติดอยู่ด้านหน้ากระเด็นออกไปตามแรงดึง

ที่เขาบอกว่าจะฉีกทึ้งชุดของเธอนั้น เขาไม่ได้โกหกเลยอย่างนั้นสินะ

“ทะ..ท่านเคาน์คะ..”

เธอยกมือขึ้นมาเพื่อขวางกั้นเขาเอาไว้  จีเซลมองหน้าท่านเคาน์อย่างไม่ไว้ใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องห้ามเขาเอาไว้ให้ได้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากทำแต่ว่าที่นี่คือสวนนะโว้ย!! แถมยังเป็นสวนในวันที่จัดงานเลี้ยงขึ้นมาอีกต่างหาก มันมีโอกาสมากทีเดียวที่จะมีผู้คนเดินผ่านไปมา

“ที่นี่ในสวนนะคะ..ทำที่นี่คงไม่เหมาะเท่าไหร่”

จีเซลต้องเก็บความเขินอายของเธอให้มิดชิด เพื่อที่จะได้กล่าวคำที่แสนน่าอายนั่นออกไป

“ในสวนแล้วอย่างไร ที่นี่คือสวนของข้านะ..ไม่มีใครเข้ามาตรงนี้หรอก..ข้าขอทำที่นี่ไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

จีเซลช้อนสายตามองหน้าเขา..ที่เขาร้องขออยากจะทำที่นี่เพราะในห้องนอนของเขายังมีนักร้องโอเปร่าคนงามนั้นอยู่ใช่ไหม

“..ที่ท่านเคาน์อยากทำที่นี่คงเป็นเพราะในห้องนอนของท่านยามนี้ มีเลดี้โรซาลีนอยู่ที่นั่นอย่างนั้นสินะคะ..ท่านเคาน์ไม่ควรมาเสียเวลากับข้าด้วยซ้ำ ในเมื่อบนเตียงของท่านมีสตรีที่งดงามผู้นั้นอยู่”

คำกล่าวตัดพ้อของเธอทำให้ฟาเบียนแค่นหัวเราะออกมาเสียงดัง เขาส่ายหน้าเบาๆ ราวกับไม่อยากจะเชื่อหูจริงๆ ว่าจีเซลกำลัง..หึงหวงเขาอยู่

แน่นอนว่านี่มันไม่ถูกต้องเธอเป็นเพียงสาวใช้ เช่นนั้นแล้วจะมาหึงหรือว่าหวงเขาที่เป็นเจ้านายได้อย่างไรกัน แต่ทว่าความรู้สึกเช่นนี้มัน..ดีไม่น้อยเลย

“จีเซลนั่นเจ้ากำลังหึงหวงข้าอยู่รึเปล่า?”

หัวคิ้วของจีเซลขมวดเข้าหากัน

“ข้าไม่กล้ากระทำเช่นนั้นอยู่แล้วค่ะ ข้าเป็นเพียงสาวใช้เท่านั้นจะกล้าดีอย่างไรไปหึงหวงท่านเคาน์”

เธอกล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นมากำเสื้อตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้มันเปิดออก และเพื่อไม่ให้ส่วนที่ไม่ควรออกมาเผยโฉมหลุดรอดจากเสื้อออกมา

แต่ทว่ามีหรือที่ฟาเบียนจะยินยอมให้เธอปิดมันเอาไว้ เนินอกของจีเซลนั้นงดงามมากทีเดียว มันดูคล้ายหยดน้ำขนาดใหญ่ที่ต่อให้เขาใช้มือทั้งมือบีบเคล้นลงไปมันก็แทบจะจับเอาไว้ไม่หมดเลย

เขาจับมือของจีเซลเอาไว้ก่อนจะยกขึ้นเหนือศีรษะ ฟาเบียนก้มหน้าลงแล้วใช้มืออีกข้างดึงเสื้อซับในของเธอออกมา เขาไม่โยนเสื้อซับในของจีเซลทิ้งไป แต่ฟาเบียนกลับเก็บมันเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อใช้ลิ้นหยอกล้อกับยอดอกสีหวาน และทันทีที่ปลายลิ้นของเขาสัมผัสลงไปบนยอดอกของเธอ จีเซลก็แทบจะยืนไม่อยู่

เธอขบเม้มริมฝีปากเอาไว้ เพราะไม่ต้องการเปล่งเสียงที่แสนน่าอายนี้ออกไป แต่ทว่ามันก็ห้ามได้ยากมากทีเดียว

“บอกข้ามาสิว่าตรงไหนที่รู้สึกดี แค่เจ้าบอกว่าข้าจะทำมันให้หมดเลย หรือเจ้าเป็นพวกชอบการบังคับอะไรแบบนั้น วันนี้ข้าจะใจดียอมทำตามคำสั่งของเจ้าดีหรือไม่”

จีเซลหันหน้าหนีในทันที เขายังไม่ตอบเธอเรื่องของเลดี้โรซาลีนเลย..ถึงแม้ว่าเขาจะดูสนอกสนใจเธอมากแค่ไหนแต่ทว่าหากเธอเป็นได้เพียงแค่สตรีที่มีเอาไว้คั่นเวลา เธอจะไปมีความสุขได้อย่างไรกัน

“ถ้าไม่รู้ แบบนั้นให้ข้าช่วยหาดีหรือไม่”

ปลายนิ้วของเขาไล้ลงไปที่ด้านล่าง กระโปรงสาวใช้ที่จีเซลสวมถูกถอดออกไปกองที่ด้านล่าง ปลายนิ้วของฟาเบียนกำลังไว้วนอยู่ที่ด้านล่าง ถึงแม้ว่าเขาจะสัมผัสเพียงแค่ด้านนอกของกางเกงซับในแต่ทว่าเธอกลับเปียกไปหมดเลย..

“ให้ตายสิ จีเซลของข้านั้นเป็นพวกความรู้สึกไวสินะ แค่จูบไม่กี่ครั้งก็แฉะขนาดนี้แล้วงั้นเหรอ..”

เมื่อกล่าวจบเขาก็ใช้มือแหวกกางเกงชั้นในของเธอไปไว้ที่ด้านข้างก่อนจะแตะสัมผัสกลีบดอกไม้นั้นโดยไร้ที่กั้น

“อืม..อื้อ!!”

เขาปล่อยมือของเธอให้เธออิสระก่อนที่ฟาเบียนจะนั่งลง เขาพรมจูบลงไปบนกลีบรักที่ชุ่มน้ำ แล้วซุกใบหน้าเข้าหาอย่างไม่รั้งรอ

จีเซลไม่รู้ว่าจะรับมือกับความรู้สึกนี้เช่นไร เธอควรจะผลักไสเขาออกไป แต่ทว่ามือทั้งสองข้างกลับไม่มีเรี่ยวแรงใดๆ หลงเหลืออยู่เลย

ปลายลิ้นของเขานั้นประเดี๋ยวส่ายลิ้นประเดี๋ยวดูดชิมของเหลวใส การเคลื่อนไหวนั้นไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป ความชื้นจากน้ำหล่อลื่นและน้ำลายผสมรวมกันจนเป็นเนื้อเดียว

จีเซลยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ เธอไม่คิดด้วยซ้ำว่าเขาจะทำตรงนี้จริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะใช้ปากกับส่วนนั้นของเธออีกครั้งและด้วยท่าทางนี้หากมีใครมาเห็น เธอไม่รู้เลยว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี

ริมฝีปากเจ้าเล่ห์พรมจูบตรงนั้น ทั้งยังดูดดุนในพื้นที่น่าอายอีก เขาตรึงเธอเอาไว้แล้วลากลิ้นไปมาราวกับว่ากำลังลิ้มรสอาหารอันโอชะมื้อหนึ่ง

“ทะ..ท่านเคาน์คะ หากท่านยังทำแบบนั้น..ข้าจะทน..ไม่ไหว..”

เธอพยายามผลักเขาออกแต่มันก็ไม่เป็นผลเลย เมื่อมีตัวเขามากั้นกลางในระยะประชิด เรียวขาบอบบางจึงหุบไม่ได้ ทางเดียวก็คือต้องกางขาออกเพื่อให้เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้เช่นนั้น

“จีเซล เจ้ายังรอข้าอยู่รึเปล่า”

“!!”

เสียงเรียกนั้นทำให้เธอสะดุ้งเฮือกในทันที เพราะว่ามันคือเสียงของเดเมี่ยนยังไงล่ะ