LOGINฟาเบียนมองไปที่ใบหน้าของจีเซล แน่นอนว่าเธอกำลังระบายยิ้มหวานส่งให้ ดยุค ทั้งสองพูดคุยกันด้วยบรรยากาศที่ดีมากพอสมควร แถมเธอยังคงกล่าวออกมาอีกต่างหากว่าเธอไม่ต้องการไปจากเขา เธออยากจะอยู่ที่นี่อยู่ที่คฤหาสน์ซากอสเพื่อตอบแทนบุญคุณของเขา แต่ทว่าในช่วงเวลาที่ดยุคผู้นั้นก้มหน้าลงไปเพื่อกระซิบที่ข้างหูของจีเซล ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้ไม่ชอบใจเอาซะเลย..จะว่าไปเขาก็ไม่ชอบใจในทุกอย่างที่ดยุคผู้นั้นทำนั่นแหละ หมอนั่นแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังสนใจจีเซลมากแค่ไหน... แล้วเขาเป็นอะไรไปวะ ทำไมจะต้องสนใจสาวใช้ผู้หนึ่งมากขนาดนั้นกัน “ยอมรับมาเถิดฟาเบียนว่าเจ้ากำลังหลงเสน่ห์จีเซลเข้าให้แล้ว” ฟาเบียนปรายสายตาไปมองหน้าของปีศาจที่กำลังวนเวียนไปมาอยู่รอบตัวของเขา ด้วยแววตาที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก “นั่นไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้า” “ให้ตายสิเย็นชาจังเลยนะ ข้าอุตส่าห์มีข้อเสนอให้เจ้า..หากว่าเจ้าทำใจสังหารจีเซลไม่ลง เช่นนั้นก็เอาชีวิตของดยุคผู้นั้นให้ข้าแทนสิ หากเป็นพลังของชายผู้นั้นคงทำให้ข้ามีอำนาจเพิ่มมากขึ้นแน่ๆ” สายตาของฟาเบียนมองไปที่ใบหน้าของดยุคนิกซ์พร้อมกับใช้ความคิด..เขาเองก็กำลังไม่ชอบหน้าของหมอนี่อยู่พอดีเลย หากกำจัดหมอนี่ออกไปชีวิตของเขาคงมีความสุขขึ้นเยอะเลย..ทว่าสิ่งที่ทำให้ในใจของฟาเบียนเกิดความลังเลคือความมั่นหน้ามั่นใจของเขา เขาคิดว่าตัวเองไม่ควรให้ความสำคัญกับจีเซลมากขนาดนั้น หากครั้งนี้เขายินยอมสังหารดยุคแทนนาง..ในอนาคตจะต้องแย่มากแน่ๆ เพราะเขาจะเพิ่มพูนความสนใจที่มีต่อเธอมากเพิ่มขึ้นไปอีก เขาไม่ควรที่จะข้ามเส้นของตัวเองไปมากกว่านี้ “เจ้าไปก่อนเถอะ..ข้ายังไม่ขอให้คำตอบในเรื่องนั้น” ปีศาจไร้หน้ากำลังชอบอกชอบใจในความคิดของฟาเบียน เพราะการลังเลนั้นเท่ากับว่าในใจของฟาเบียนมันเกิดเป็นความหวั่นไหวขึ้นมาแล้ว . . “อย่างนั้นเองสินะครับ เช่นนั้นทำไมเจ้าไม่ตกใจเรื่องที่ข้าบอกว่าท่านเคาน์กำลังเลี้ยงดูปีศาจล่ะจีเซล มีคนเคยบอกรึเปล่าว่าเจ้าโกหกไม่เก่งเลยนะ” เขายังคงยืนอยู่ใกล้ชิดกับเธอ จนระหว่างเราทั้งสองนั้นมันไร้ช่องว่าง..เสียงกระซิบของเดเมี่ยนทำให้เธอกำลังใจสั่นด้วยความหวาดกลัว แต่ไหนแต่ไรเธอเป็นคนที่ไม่เคยโกหกอยู่แล้ว และจีเซลไม่อยากจะโกหกด้วยหากว่ามันไม่จำเป็น แล้วทำไมลูกรักของเธอถึงได้ฉลาดเป็นกรดขนาดนี้กันนะ ให้ตายสิถึงแม้ว่าจีเซลจะกำลังถูกไล่ต้อนแต่ในใจของเธอกำลังเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข.. “ข้าตกใจสิคะ แต่ข้าตกใจมากกว่าที่ท่านดยุคกล่าวว่าข้าให้สัญญาณกับท่านน่ะ” เมื่อกล่าวจบจีเซลก็ถอยหลังออกไปในทันที “ข้าเป็นเพียงแค่สาวใช้เท่านั้น และมันจะเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ ข้าไม่มีทางเป็นลูกขุนนางอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ เพราะว่าข้าจนมากๆ ..ใบหน้าของข้าก็มิได้งดงามอะไรเท่าไหร่หรอก แค่พอดูได้เท่านั้น นักร้องโอเปร่าอย่างโรซาลีนยังงดงามมากกว่าข้าเลย..ท่านดยุคแค่พบเจอข้าในแบบที่แปลกประหลาดไปสักหน่อย นั่นจึงทำให้ท่านดยุคสนใจข้าเป็นพิเศษก็เท่านั้น อีกทั้งท่านสูงส่งมากเกินกว่าจะมาเสียเวลากับสตรีที่เป็นเพียงแค่สาวใช้เช่นข้า..” เมื่อกล่าวจบจีเซลก็ก้มหน้าลงในทันที “จริงอยู่ที่ข้าและเพื่อนๆ สาวใช้ ต่างก็แอบชื่นชมท่านดยุคอยู่ห่างๆ เพราะว่าพวกเรามีสิทธิ์เพียงแค่นั้น ท่านดยุคไม่จำเป็นต้องลดตัวลงมาพูดคุยกับข้าแล้วนะคะ ข้าไม่อยากให้ชื่อเสียงที่ดีงามของท่านต้องด่างพร้อยเพราะท่านลดตัวลงมาพูดคุยกับสาวใช้เช่นข้า” เดเมี่ยนรีบก้าวเท้าเข้าไปหาจีเซลในทันที “ข้าไม่ได้ลดตัว และเจ้าก็ไม่ควรลดทอนคุณค่าของตัวเองลงขนาดนั้นเลย” เมื่อกล่าวจบเดเมี่ยนก็ถอดแหวนและเครื่องประดับของเขาออกมา เขาจับมือของจีเซลอย่างบังคับเพื่อให้เธอแบมือออก หลังจากนั้นเครื่องประดับบนร่างกายของเขาก็ถูกวางลงบนมือของจีเซล “ข้าจะมาใหม่ในครั้งหน้า ข้าจะมาหาเจ้าแน่ๆ แล้วก็..เครื่องประดับเหล่านี้ข้าให้เจ้า มันไม่ได้มีค่าอะไรมากมายแต่ข้าอยากให้เจ้านำไปขายแล้วซื้อของที่เจ้าอยากได้ เพื่อเป็นการขอโทษที่วันนี้ข้า..เสียมารยาทกับเจ้า” “ทะ..ท่านดยุคคะ ข้ารับเอาไว้ไม่ได้..” เดเมี่ยนเพียงส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้จีเซลเท่านั้น “หากอยากจะเอาคืนก็เอาไว้คืนข้าในครั้งหน้าสิ แต่ข้ารับคืนเพียงแค่ครั้งละหนึ่งชิ้นเท่านั้นนะ..นั่นหมายความว่าเราจะต้องพบเจอกันหลายครั้งเลยนะ กว่าที่เจ้าจะคืนเครื่องประดับให้ข้าหมดน่ะ” อะไรของเขากัน หรือว่านี่คือเซอร์วิสจากเกม เพราะเธอเปย์ให้ลูกรัก เดเมี่ยนไม่พักเลยใช่ไหม เขาถึงได้มาเปย์เธอกลับบ้าง แล้วของมีค่าต่อใจพวกนี้ใครจะกล้าเอาไปขายกัน เธอต้องเก็บไว้สิ เพราะนี่คือของที่เดเมี่ยนลูกรักของเธอให้มาเลยนะ หากนำของพวกนี้ออกไปจากเกมได้ก็คงดี เพราะเธอคงเอาไว้ใส่กรอบแล้วตั้งเอาไว้บูชา.. ขณะที่จีเซลกำลังตกใจอยู่นั้น ก็มีเสียงเรียกชื่อของท่านดยุคดังขึ้นมา “ท่านดยุคครับ!!” เดเมี่ยนหันไปตามเสียงเรียกก่อนที่เขาจะหันกลับมาหาจีเซล “รอข้าอยู่ตรงนี้นะ ข้าแค่ออกไปคุยงานแป๊บเดียวเท่านั้น..เรายังคุยกันไม่จบนะจีเซล” เธอกำลังจะบอกปฏิเสธเขา แต่ทว่าท่านเดเมี่ยนกลับวิ่งออกไปในทันที จีเซลจึงทำได้แค่ยืนรอเท่านั้น เธอยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่อยากจะกรี๊ดออกมา.. อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ ว่าเดเมี่ยน ของเธอน่ะ เป็นเด็กดีอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ “อย่าบอกนะว่าเจ้าจะยืนรอเขาจริงๆ น่ะ” จีเซลสะดุ้งเฮือกเมื่อผู้ที่เดินออกมาจากด้านหลังของต้นไม้คือท่านเคาน์ที่กำลังจุดซิการ์ “ทะ..ท่านเคาน์มาได้ยังไงกันคะ” “ที่นี่คือคฤหาสน์ของข้า ทำไมข้าจะมาที่นี่ไม่ได้ล่ะ..ดูเหมือนว่า ดยุคนิกซ์จะเป็นที่ชื่นชอบของสตรีมากเลยนะ” ฟาเบียนหยิบอัญมณีในมือของจีเซลขึ้นมาดู “เป็นของมีค่ามากเลยนี่ เพชรสีชมพูเม็ดใหญ่มากขนาดนี้คงจะแพงน่าดูเลยสินะ” เมื่อกล่าวจบฟาเบียนก็มองหน้าของจีเซลก่อนที่เขาจะเขวี้ยงเพชรในมือเข้าไปในสวน.. จีเซลมองการกระทำของท่านเคาน์ด้วยความตกใจก่อนที่เธอจะรีบซ่อนอัญมณีที่เหลือเอาไว้ข้างหลัง “ของพวกนี้ท่านดยุคให้ข้ามานะคะ อีกทั้งข้าตั้งใจจะเอาไปคืน..” เขาจ้องหน้าเธอก่อนที่ฟาเบียนจะยกมือขึ้นมาปิดปากของจีเซลแล้วลากเธอเข้ามาที่ด้านในสวนของเขา ตรงนี้ถูกบดบังด้วยต้นไม้มากมายและเขามั่นใจว่าคงไม่มีใครหาเราเจออย่างแน่นอน “เจ้ากำลังทำให้ข้าหงุดหงิด ส่งอัญมณีพวกนั้นมาก่อนที่ข้าจะฉีกชุดของเจ้าออก..”
เลดี้จัสมิน แห่งตระกูลซากอส สตรีงดงามผู้ถอดแบบมาจากมารดา และสง่าดังเช่นบิดาเธอมีน้องชายสองคน แต่ทว่าสิ่งที่จัสมินไม่เข้าใจคือทำไม..เธอจะต้องมาฝึกดาบกับน้องชายด้วยนะ“ฟังพ่อนะจัสมิน ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นสตรีแต่ทว่าเจ้าก็สามารถแข็งแกร่งได้ เจ้าจะต้องปกป้องดูแลตัวเองให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ต่อให้พ่อไม่อยู่หรือว่าเจ้าต้องอยู่ตามลำพัง เจ้าก็จะต้อง..เข้มแข็งนะลูกรัก”จัสมินไม่เข้าใจที่ท่านพ่อกล่าวเท่าไหร่นัก แต่ทว่าตัวเธอเองนั้นก็ชื่นชอบการฟันดาบมากๆ เลยล่ะราวกับว่าชาติที่แล้วเธอเคยเป็นนักดาบที่เก่งกาจมาก่อน ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใครเธอล้วนแล้วแต่เอาชนะได้ทั้งหมด“ท่านแม่..พบเจอท่านพ่อได้อย่างไรหรือคะ?”จีเซลที่กำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อลูกสาวของเธอเอ่ยถามถึงเรื่องนั้น เธอมองหน้าของอันนาก่อนจะหัวเราะออกมา“เดิมทีแม่เป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น แม่คือสาวใช้ส่วนตัวของท่านพ่อ และ..ความรักมันเริ่มต้นขึ้นตรงนั้น”จัสมินกะพริบตาปริบๆ“ท่านพ่อแอบชอบท่านแม่ก่อนอย่างนั้นหรือคะ”ในชีวิตของจัสมินสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า เธอยังไม่เคยพบเจอสตรีใดที่งดงามเท่าท่านแม่มาก่อนเลย“ผิ
“ยินดีด้วยนะคะเลดี้อาเรีย”สองปีหลังจากนั้นงานอภิเษกขององค์รัชทายาทและเลดี้อารีเอนถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่จีเซลเริ่มสนิทสนมกับเลดี้อาเรียตั้งแต่หลังงานแต่งงานของเธอ อาจจะเพราะเธอไปมาหาสู่กับเดเมี่ยนบ่อยจึงทำให้ได้พบเจอกับอาเรียบ่อยไปด้วย“ข้าสวยแล้วใช่ไหมจีเซล ให้ตายสิข้าไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก ไม่รู้ว่าจะทำเรื่องผิดพลาดอะไรในพิธีอภิเษกหรือไม่”อาเรียเป็นกังวลมากทีเดียว คราแรกที่จีเซลพบเห็นอาเรีย เธอมองว่าสตรีผู้นี้มีความมั่นใจในแบบที่จะต้องเป็นสตรีที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดอย่างแน่นอนทว่าในความจริงอาเรียไม่เกรงกลัวใครเลยนอกจากองค์รัชทายาท จะเรียกว่าเกรงกลัวก็คงไม่เหมาะเพราะว่ามันคือความเกรงใจมากกว่าอีกฝ่ายเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ผู้ซึ่งจะได้ขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิในอนาคต ฉะนั้นแล้วการที่อาเรียกำลังตื่นตระหนกนั้นไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดพลาดหรอก“ไม่มีอะไรต้องกังวลเลยค่ะ ในเรื่องความงดงามนั้นเลดี้งดงามมากกว่าใครๆ อยู่แล้ว ในครั้งที่ข้าแต่งงานกับท่านเคาน์ ข้าจำได้ว่าในช่วงเวลาที่ข้าควงแขนของเดเมี่ยน ข้าไม่ได้มองแขกในงานหรือว่าผู้ใดเลย ถึงแม้ว่าท่านฟาเบียนจะยืนอยู่ไกลมากพอสมควรแต่ทว่าสายตาของข้านั
“ยินดีด้วยนะคะท่านเคาน์ ในตอนนี้เคาน์เตสตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วค่ะ”วันเวลาผ่านไปไวมากกว่าที่คิดเอาไว้ เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ ฟาเบียนเปิดเผยอย่างเป็นทางการโดยไม่คิดปิดบังว่าเขาตกหลุมรักสาวใช้ผู้หนึ่ง และอยากแต่งงานกับนางเพื่อประกาศให้ทุกคนล่วงรู้ว่าเขานั้นมีภรรยาแล้วแน่นอนว่าทันทีที่ข่าวลือนั้นเผยแพร่ออกไป เรื่องนี้ก็ถูกพูดถึงในวงกว้างมากทีเดียวผู้คนในจักรวรรดิต่างมีความคิดเหมือนกันนั่นคือพวกเขาต่างก็อยากจะเห็นใบหน้าของเคาน์เตสที่สามารถหยุดยั้งความเจ้าชู้ของท่านเคาน์ได้ ในวันแต่งงานจึงมีผู้คนมากมายทั้งขุนนางและประชาชนทั่วไปเข้าร่วมงานแต่งอย่างคับคั่งและสิ่งที่พวกเขาได้เห็นก็ประจักษ์แจ้งแก่สายตาแล้วว่าเคาน์เตสผู้นั้น..งดงามจนแทบลืมหายใจ“หากงดงาม เช่นนั้นก็ไม่แปลกหรอกที่จะตรึงใจท่านเคาน์เอาไว้ได้น่ะ”เสียงของชาวเมืองต่างกล่าวถึงในแนวเดียวกัน คือพวกเขาต่างชื่นชมที่ท่านเคาน์ออกมาป่าวประกาศโดยไม่คิดปิดบังว่าเคาน์เตสเป็นเพียงสาวใช้สิ่งที่พิเศษมากไปกว่านั้นคือในวันแต่งงาน บุรุษที่ควงแขนของ เคาน์เตสคือท่านดยุคนิกซ์เดเมี่ยนให้เหตุผลว
ดวงตาที่มีความสามารถตามติดมาตั้งแต่เกิด เดเมี่ยนนั้นสามารถมองเห็นความเป็นจริงได้ทั้งหมด ทั้งเนื้อแท้ของผู้คนและความต้องการอันแรงกล้าของคนนั้นๆ ด้วยสิ่งที่เขามองเห็นจากความต้องการของจอมปีศาจนั่นคือ..ความรักและความโศกเศร้า“ข้าขอถามได้ไหมครับว่าทำไมท่านเคาน์ถึงได้เลือกจีเซลให้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของท่าน”ฟาเบียนมองหน้าของจีเซลในระหว่างที่เขากำลังกุมมือของเธอเอาไว้แน่น“เพราะจอมมารต้องการนาง..ข้าเลือกนางเพราะจอมมารต้องการชีวิตของนาง”เดเมี่ยนหยักหน้าเบาๆ“ข้าเข้าใจแล้วครับ และเรื่องที่เขาจะเล่าต่อจากนี้ ข้าจะเล่าออกมาตามสิ่งที่ข้ามองเห็นนะครับ ดูเหมือนว่า..จอมมารจะมีความตั้งใจมาตั้งแต่แรกเพื่อให้ท่านทั้งสองรักกัน”จีเซลเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าเธอไม่อยากเชื่อในสายตา“ข้าสามารถมองเห็นได้ทุกอย่าง ทั้งความโลภ หลง โกรธ และความรัก แต่ข้ากลับมองจีเซลไม่เห็นถึงความรู้สึกไหนเลย ช่วงเวลาที่ข้ามองเจ้านั้น ข้ารู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าเจ้ามีความหวังดีในแบบที่ไม่มีใครจะมอบให้ข้าได้เท่ากับเจ้าอีกแล้วในโลกใบนี้”แววตาของจีเซลอ่อนโยนลงเล็กน้อย ที่เขากล่าวออกมานั้นมันไม่ได้ผิดแม้แต่ครึ่งคำเ
เขาผลักเธอออกเบาๆ เป็นสัญญาณว่าเขาจะทนไม่ไหวหากเธอยังคงกระทำเช่นนี้ต่อไปความสุขสมเป็นสิ่งที่ผู้คนต่างปรารถนา แต่ทว่าเขาไม่อาจจะเอาเปรียบเธอ..เขาจับเธอให้คุกเข่าขึ้นมาก่อนจะซุกใบหน้าเข้าหากลีบดอกไม้สีหวาน แล้วดูดซดน้ำหวานสีใสที่ไหลรินออกมา“อื้อ!!”จีเซลซบใบหน้าลงไปบนหมอนใบใหญ่ ใบหน้าหวานส่ายไปมาบนหมอนใบใหญ่ เมื่อเขาละใบหน้าออกจากส่วนนั้น คราบน้ำหวานก็เปรอะเปื้อนที่มุมปาก ตรงนั้นของเธอมันเปียกชุ่มไปหมด ในยามนี้ฟาเบียนไม่ต้องการสิ่งใดแล้วนอกจากว่าเขาอยากจะแทรกกายเข้าหาเขาจับเธอนอนตะแคง ไม่นานก็สอดใส่ท่อนล่างเข้ามาในท่านนั้น เบื้องล่างแนบสนิทเหมือนขาที่ไขว้กันราวกับตัวล็อค“อ๊า!”เสียงร้องครางแสนหวานเปล่งออกมาในทุกครั้งที่ถูกกระทั้นกายเข้าหาอย่างรุนแรง เขากอดก่ายเธอแนบแน่นจนอะไรๆ ก็พากันแนบสนิทไปด้วย ส่วนที่เชื่อมต่อดันลึกแทบทะลุ เข้ากระทุ้งอย่างบ้าคลั่งหลายนาที ก่อนที่น้ำร้อนๆ จะอัดเต็มช่องท้อง ฟาเบียนซุกใบหน้าลงไปบนแผ่นหลังของจีเซลเพื่อดื่มด่ำกับความรู้สึกสุดยอดที่หาจากใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเธอ“..อีกรอบก็แล้วกัน”มันไม่เคยมีครั้งเดียวอยู่แล้วสำหรับเขาน่ะ แต่สำหรับจีเซลแล้วหากเธอสาม
“ขออภัยที่มารบกวนโดยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้านะครับท่านดยุค”คอลตันกล่าวออกมาพร้อมกับก้มหน้าเพื่อเป็นการขอโทษที่เขากระทำการอันเสียมารยาท การเข้าพบโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้านั้นมันคือเรื่องที่ไม่สมควรกระทำอย่างยิ่ง“ไม่เป็นไร เจ้าแจ้งแก่ทหารของข้าว่าเจ้ามาส่งจดหมายแทนจีเซล รีบส่งจดหมายนั้นมาให้ข้าสิ”การตัดใจทำได้ยากมากกว่าอะไรทั้งหมด เรื่องนั้นเดเมี่ยนยืนยันด้วยตัวเองเลย เขาลืมจีเซลไม่ลงแต่ทว่าก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ไปหาเธอ“นี่ครับ ข้าขอตัวกลับก่อนนะครับท่านดยุค”เมื่อพ่อบ้านตระกูลซากอสเดินจากไป เดเมี่ยนก็รีบเปิดจดหมายในมือออกมาอ่านในทันที“สวัสดีค่ะท่านดยุค ขออภัยที่ข้าเสียมารยาทถึงขั้นส่งจดหมายฉบับนี้มาด้วยนะคะ แต่เพราะว่าข้าไม่มีทางอื่นทางใดอีกแล้ว อย่างที่ท่านรู้ว่าท่านเคาน์มีปีศาจตามติดตัวของท่าน แต่ปีศาจตนนั้นไม่ได้เกิดจากความต้องการของท่านเคาน์เลยนะคะ ปีศาจตนนั้นคือสิ่งที่ท่านเคาน์ได้รับสืบทอดมาจากท่านพ่อของเขา และสิ่งที่ข้าอยากจะกระทำในยามนี้คือการร้องขอความช่วยเหลือจากท่านดยุคสักครั้ง หากท่านยินยอมออกหน้าช่วยเหลือ จีเซลผู้นี้จะไม่ลืมพระคุณของท่านเลย ข้าอยากให้ท่านใช้สาย







