16.ไม่พอใจ NC

“จีเซลนั่นเจ้าอยู่ตรงนั้นรึเปล่า?”

เดเมี่ยนไม่ได้แค่เรียกเท่านั้นแต่เขายังเดินเข้ามาเพื่อตามหาเธออีกต่างหาก ทว่าในขณะที่จีเซลกำลังตกใจ ฟาเบียนกลับแสยะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

“จีเซล..”

เสียงฝีเท้านั้นดูเหมือนจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จีเซลพยายามจะผลักใบหน้าของท่านฟาเบียนออก แต่ทว่าเขากลับไม่ยินยอมละใบหน้าออกไปจากตรงนั้นเลย

หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ จีเซลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอควรจะรับมือกับเรื่องเช่นนี้อย่างไรดี

“จีเซล!!”

“ขะ..ข้าอยู่ตรงนี้ค่ะ”

เธอตัดสินใจกล่าวออกไปเพื่อตอบรับ เดเมี่ยนที่กำลังเดินเข้ามา และดูเหมือนว่ามันจะได้ผลเพราะว่าเขาหยุดเดินก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจ

“เจ้าอยู่ตรงไหนกัน ข้าจะเข้าไปหา..พอดีว่าถึงเวลาที่ข้าจะต้องกลับแล้ว”

จะกลับ..ก็กลับไปสิวะ จะมาล่ำลาอะไรกันอีก ฟาเบียนจิ๊ปากอย่างหัวเสีย

“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ ท่านดยุคไม่ต้องเข้ามาก็ได้ ในเมื่อท่านจะกลับแล้ว เช่นนั้นก็ลาก่อน..อ๊า!!”

ปลายนิ้วของฟาเบียนสอดลึกเข้าไปด้านใน เขาลุกขึ้นก่อนจะถอดกางเกงของตัวเองออก เธอเปียกไปหมดแล้วที่ด้านล่าง ถึงแม้ว่ามันจะคับแคบแต่ทว่าเธอต้องฝึกฝนเอาไว้สิ..

“จีเซล..นั่นเจ้าเป็นอะไรรึเปล่า น้ำเสียงดูไม่ค่อยดีเลยนะ”

จีเซลส่ายหน้าเบาๆ เมื่อท่านเคาน์กำลังจับขาของเธอให้ยกขึ้น เขารูดรั้งแก่นกายขนาดใหญ่นั้นขึ้นลงเบาๆ ก่อนจะนำส่วนหัวบวมแดงมาถูไถบนกลีบรักที่เปียกชุ่มเบาๆ

เขาไม่ตอบแต่กลับส่งยิ้มให้แก่เธอ เดเมี่ยนกระซิบที่ข้างหูของ    จีเซลเบาๆ

“รีบๆ ตอบเขาไปสิ ไม่อย่างนั้น..เขาจะต้องเข้ามาที่นี่แน่ๆ ข้าไม่ติดขัดหรอกนะ การที่จะทำต่อหน้าดยุคน่ะ..แต่หากเจ้าติดขัดก็รีบไปไล่เขาไปสิจีเซล”

ใจร้ายชะมัดเลย!! เธอขบเม้มริมฝีปากเบาๆ พร้อมกับมองท่าน  ฟาเบียนด้วยแววตาที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“ข้าสบายดีค่ะ..ขอให้ท่านดยุคเดินทางกลับอย่างปลอดภัยนะคะ”

เมื่อเดเมี่ยนได้ยินเช่นนั้นเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย

“เช่นนั้นข้าจะมาหาเจ้าใหม่นะจีเซล ข้าหวังว่าเครื่องประดับและอัญมณีที่ข้าให้ไปจะช่วยให้เจ้าอยู่อย่างสบายมากยิ่งขึ้นในคฤหาสน์แห่งนี้”

นี่เป็นอีกเรื่องที่ฟาเบียนไม่ชอบใจ เขาเลี้ยงดูเธอไม่ดีอย่างนั้นหรือถึงได้ไปเที่ยวขอของจากคนอื่นน่ะ

“ค่ะ..เอาไว้พบกันใหม่นะคะ..อื้อ!!”

เธออุตส่าห์หาคำบอกลาที่มันจะจบลงโดยเร็วที่สุดแต่ทว่าท่านเคาน์กลับกัดลงมาบนไหล่ของเธออย่างแรง

มันเจ็บ!! แต่ทว่ากลับเจ็บปวดน้อยมากกว่าข้างล่างที่ถูกเขากดแทรกความแข็งตึงเข้ามา

ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวไปด้วยความทรมาน มันเจ็บปวดและจุกแน่นไปหมด

“ผ่อนคลายหน่อยสิ เกร็งเช่นนั้นเจ้าจะยิ่งเจ็บนะจีเซล..”

เลือดสีแดงสดไหลรวมกับน้ำรักที่เอ่อท้นออกมา กลายเป็นหยดน้ำสีชมพูอ่อนที่หยอดลงบนพื้นหญ้า

ในอกของจีเซลสะท้านวาบกับการกระทั้นกายเข้าออกโดยไม่ยั้งแรงใดๆ เมื่อส่วนนั้นของเขาเข้าไปครึ่งหนึ่ง ฟาเบียนก็ดึงมันออกมา แล้วกดแทรกมันเข้าไปใหม่..

เขาแค่นหัวเราะในลำคอด้วยความรู้สึกพึงพอใจ ยิ่งมองเห็นเลือดที่อาบอยู่บนแก่นกายนั้น ฟาเบียนยิ่งรู้สึกชอบใจ..

เธอไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน จีเซลผู้งดงามราวกับดอกไม้ในกระถางที่ผ่านการดูแลและเอาใจใส่มาอย่างดี ในวันนี้ดอกไม้ดอกไม้ถูกเขาเด็ดลงมา พร้อมกับขยี้มันให้แหลกคามือไปแล้ว

“จีเซล..เจ้าไม่เป็นอะไรจริงๆ แน่นะ คือว่าเสียงของเจ้าไม่ดีเลย หากเจ้ามีปัญหาอะไรบอกข้ามาได้นะ”

หยาดน้ำตาแวววาวรินไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นไม่จางหายไปเลย เธอเคยผ่านช่วงเวลาเช่นนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง นั่นคือช่วงเวลาก่อนที่เธอจะเข้ามาอยู่ในเกมนี้ แต่ทว่าในครั้งนั้นตอนที่เธอทำมันกับคนรักเก่า มันก็ไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนี้เลย..

หรือเป็นเพราะส่วนนั้นของท่านฟาเบียนมัน..ใหญ่โตมากเกินกว่าจะรับไหวกันนะ

แล้วเดเมี่ยนลูกรัก หนูยังไม่ไปอีกเหรอลูก

“ข้า..สบายดีค่ะ ท่านดยุคกลับไปก่อนเถอะค่ะ เอาไว้พบกันใหม่นะคะ”

เมื่อเดเมี่ยนได้ยินข้อความนั้น เขาก็จุดยิ้มขึ้นมาที่มุมปากด้วยความพึงพอใจ

“ข้าจะมาหาเจ้าอีกแน่นอน..ข้ากลับก่อนนะจีเซล ขอให้คืนนี้เจ้านอนหลับฝันดีนะ”

ฟาเบียนกลอกตามองบนกับคำกล่าวของ ดยุค

“นอนหลับฝันดีอย่างนั้นหรือ? คอยดูเถอะคืนนี้ข้าจะไม่ให้เจ้านอนเลย!!”

เมื่อจีเซลได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินจากไป เธอก็โล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง แต่ทว่าในยามนี้..เธอกลับพบเจอสิ่งที่น่ากังวลมากยิ่งกว่า

“ข้าเลี้ยงดูเจ้าไม่ดีหรืออย่างไร เหตุใดเจ้าต้องไปรับอัญมณีของดยุคด้วย..”

เขากล่าวถามโดยที่กระทั้นกายเข้าหาจีเซลอย่างแรง ส่วนลึกถูกจ้วงแทงครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่เว้นระยะให้เธอได้หายใจเลย จีเซลพยายามยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อกลั้นเสียงร้อง แต่ทว่าเสียงที่น่าอายนั่นยังคงหลุดรอดออกมาในทุกครั้งที่เธอหายใจอยู่ดี

“มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ อีกทั้งท่านดยุคให้ข้าเอง ข้าไม่ได้ร้องขอสักหน่อย..แล้วท่านเคาน์จะมาไม่พอใจอะไรกัน”

ฟาเบียนเลิกคิ้วขึ้นในทันที จากที่เขากำลังโกรธอยู่แล้ว มันกลายเป็นเขาโกรธเธอมากกว่าเก่า

“ข้าไม่พอใจที่เจ้ายุ่งกับคนอื่นที่ไม่ใช่ข้า อย่าลืมสิว่าเจ้าคือสาวใช้ของข้า เพราะฉะนั้นเจ้าจะต้องสนใจข้ามากที่สุดสิ!!”

ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวเร็วมากยิ่งขึ้นเช่นเดียวกับสีหน้าที่บอกให้เธอรู้ว่าเขาตื่นตัวจนแทบทนไม่ไหว เขายกขาของเธอขึ้นมาอีกหนึ่งข้างเพื่อให้เธอใช้สองขาเกี่ยวสะโพกเขาเอาไว้ แผ่นหลังของจีเซลพิงลงไปบนต้นไม้ โชคดีที่เธอสวมเสื้ออยู่ไม่อย่างนั้นเปลือกไม้คงถูหลังของเธอจนเป็นแผลแน่ๆ

เขาใช้มือฟาดตบบั้นท้ายของเธอแรงๆ

“ทีท่านเคาน์ยังอยู่กับสตรีอื่นได้เลย ท่านก็แค่มาหาข้าเพื่อคั่นเวลาเท่านั้น คืนนี้ท่านก็จะอยู่กับเลดี้โรซาลีนใช่ไหมคะ..ท่านไม่พอใจข้าได้ แต่ว่าข้าไม่มีสิทธิ์ไม่พอใจอะไรท่านเลยด้วยซ้ำ!!”

ฟาเบียนชะงักเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา..สายตาที่เย็นชาของเขายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอไม่เปลี่ยนไป เรือนผมสีเงินของจีเซลยุ่งเหยิงไปหมด แพรขนตางอนงามเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา..

เธอกำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด..แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมช่วงเวลาที่เขาเห็นเธอเจ็บปวดมันถึงได้..มีความสุขมากขนาดนี้กันนะ

“ข้าไล่โรซาลีนกลับไปแล้ว และนางยกเลิกการเป็นนางบำเรอของข้าไปแล้วด้วย..คืนนี้เตียงข้าว่างนะ เจ้าสนใจจะไปอยู่บนเตียงนั้นก็ข้ารึเปล่าล่ะจีเซล”