20.ไม่คู่ควร

 

ฟาเบียนยกยิ้มก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเบาๆ

“แค่การยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย เลดี้ไม่ต้องมาที่นี่ด้วยตัวเองก็ได้ครับ”

ดูเหมือนว่าดยุคนิกซ์จะสร้างเรื่องอีกแล้ว หมอนั่นอุตส่าห์ไปลากจูงเลดี้อารีเอนที่ไม่เคยมาเหยียบที่นี่เลยสักครั้ง ให้มาที่นี่ได้ ไม่ใช่เพื่อการยกเลิกสัญญาหมั้นเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ทว่าที่อารีเอนมาที่นี่ในวันนี้เพื่อต้องการพาเพื่อนรักอย่างดยุคนิกซ์มาหาจีเซล

อา..อยู่ๆ เขาก็รู้สึกอยากจะสังหารใครสักคนให้รู้แล้วรู้รอดไป ครั้งแล้วครั้งเล่าที่   ดยุคมายุ่งเกี่ยวพัวพันอยู่รอบๆ สิ่งของของเขา ไม่ว่าจะมองทางไหนมันก็น่าหงุดหงิดทั้งนั้น!!

“ข้าย่อมต้องมาที่นี่ด้วยตัวเอง เพื่อพูดคุยกันให้แน่ชัด เพราะว่าข้ามั่นใจว่าท่านเคาน์เองก็ไม่เคยเห็นด้วยกับการหมั้นหมายในครั้งนี้เช่นเดียวกัน หากจะยกเลิกการหมั้นหมายก็ดูเหมือนว่าเราทั้งคู่จะเกิดความสบายใจขึ้นมา”

ฟาเบียนประทับตราลงไปบนหนังสือยกเลิกการหมั้นหมาย

“..ข้าประทับตราลงไปแล้ว และหวังอย่างยิ่งว่าหลังจากนี้เราจะไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องพบเจอกัน และเจ้าคงไม่ต้องมาที่นี่อีกแล้ว..”

ฟาเบียนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม เขากำลังบอกอารีเอนในใจว่าเธอไม่ควรมาเหยียบที่นี่เป็นครั้งที่สอง

“ค่ะ ขอบคุณท่านเคาน์ที่เข้าใจ ระหว่างเราคงไม่มีอะไรต้องพูดคุยกันอีกแล้ว”

อารีเอนก้มหน้าลงเพื่อเป็นการทำความเคารพและขอบคุณชายเบื้องหน้า บรรยากาศรอบๆ ตัวของเขามันทำให้เธอสัมผัสได้ถึงอันตรายที่อยู่รอบๆ ข้าง เคาน์ซากอสนั้นดูเหมือนคนที่สามารถสังหารผู้อื่นได้โดยที่ตาไม่กะพริบเลย..ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

เดเมี่ยนไม่รับรู้ถึงความอันตรายของชายผู้นี้เลยอย่างนั้นหรือ?

.

.

“ข้านอนไม่หลับมาสองคืนแล้ว เพราะทุกครั้งที่หลับตาใบหน้าของเจ้าก็ผุดขึ้นมาในทันที”

เพราะมีเวลาไม่มาก เดเมี่ยนจึงไม่อยากจะอ้อมค้อมอีกแล้วในเรื่องของความรู้สึก เขากล่าวออกมาอย่างตรงไปตรงมาและคอยลอบมองสีหน้าของจีเซลด้วย

“..ข้าเป็นเพียงแค่สาวใช้เท่านั้นค่ะ ข้าชื่นชมท่านดยุคมากก็จริง แต่ข้าก็คาดหวังถึงเรื่องการแต่งงานของท่านอยู่เหมือนกัน ข้าคิดว่าในอนาคตท่านจะต้องพบเจอสตรีที่ดี และได้แต่งงานอย่างมีความสุข..ความรู้สึกที่ท่านมีให้ข้าในยามนี้มันเป็นเพียงแค่ความหวั่นไหวที่เกิดขึ้นมาชั่ววูบเท่านั้น..”

อันที่จริงหากเป็นเธอในเมื่อก่อนอาจจะดีใจจนเป็นลมไปแล้วก็ได้ที่เดเมี่ยนลูกรัก มาสารภาพรักกับเธอเช่นนี้ แต่ทว่าตอนนี้เธอไม่ต้องการความรักและความเอ็นดูจากใครอีกแล้วนอกจากท่านเคาน์ฟาเบียนเท่านั้น

น้ำเสียงที่ไร้เยื่อใยของเธอเสียดแทงขึ้นมาในใจ นี่จีเซลไม่สนใจเขาเลยจริงๆ         งั้นเหรอ

“หรือว่าในใจของเจ้านั้นมีผู้อื่นอยู่อย่างนั้นหรือ?”

จีเซลระบายยิ้มหวานส่งให้เขา

“ข้าเป็นแฟนคลับของท่านดยุคนะคะ ข้าน่ะคอยเฝ้าดูท่านอยู่ห่างๆ และรอคอยมองดูความสำเร็จของท่าน หากว่าท่านมีความสุข ข้าเองก็จะมีความสุขเช่นเดียวกัน เรื่องของเรานั้นมันไม่มีวันเป็นไปได้อย่างแน่นอน ”

นี่คงเป็นการปฏิเสธที่เจ็บปวดมากทีเดียว เพราะจีเซลไม่ได้กล่าวปฏิเสธออกมาด้วยถ้อยคำที่โหดร้าย แต่เธอกลับบอกกล่าวกับเขาด้วยรอยยิ้มและความหวังดี

“เช่นนั้นข้าเป็นเพื่อนเจ้าได้ไหม ข้าจะมาหาเจ้าในฐานะของเพื่อน..”

“ไม่มีดยุคที่ไหนที่มีเพื่อนเป็นสาวใช้หรอกนะคะ ท่านสูงส่งและสง่างามอย่างที่ควรจะเป็นแล้ว อย่าทำให้ข้าอึดอัดใจเลยค่ะ”

เดเมี่ยนของเธอนั้นจะต้องเข้มแข็งมากขึ้นแน่ๆ เขาจะต้องทำใจกับเรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็ว

ขอให้ท่านมีความสุขมากๆ นะคะท่านเดเมี่ยน ข้าจะ..คอยมองดูท่านอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ตลอดไปเลย

.

.

“สภาพดูไม่ได้เลยนะเดเมี่ยน”

อาเรียกล่าวออกมาก่อนจะมองดูเอกสารการยกเลิกหมั้นในมือ ขณะที่เดเมี่ยนกำลังเสียใจ แต่ทว่าอาเรียกลับดีใจจนยิ้มแก้มปริ

“ดูเหมือนว่านางจะไม่สนใจข้าเลยอาเรีย จีเซลปฏิเสธข้าในทุกหนทางแค่เป็นเพื่อนนางยังไม่ยอมเป็นเพื่อนกับข้าเลย แล้วข้าต้องทำอย่างไรดี ต้องทำแบบไหนนางถึงจะสนใจข้า..หรือว่าข้าควรตัดใจจริงๆ”

เรื่องนั้นเธอควรบอกออกไปแบบไหนดี เพราะเจ้าเพื่อนทึ่มของเธอนั้นไม่เคยมีความรักมาก่อน ก็เลยไม่ทันได้มองสายตาที่สาวใช้จีเซลมองท่านเคาน์ซากอส

สายตาที่คนทั้งคู่มองกันมันมากกว่าเจ้านายและสาวใช้ธรรมดาๆ ทั่วไปอยู่แล้ว แถมในตอนที่จีเซลเดินออกไปกับเดเมี่ยน ท่านเคาน์ก็ข่มอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“จีเซลน่าจะมีคนรักอยู่แล้ว เจ้าน่ะตัดใจซะเถอะ”

เดเมี่ยนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเพื่อนรักด้วยแววตาตกใจ

“...ข้าถามนางเช่นนั้นออกไปเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่านางจะเลี่ยงตอบคำถามของข้า ให้ตายสิใครกันนะที่เป็นบุรุษผู้โชคดีคนนั้นที่ได้กุมหัวใจของจีเซล นางมั่นคงในความรักจนน่านับถือเลยแฮะ ถึงกับไม่สนใจข้าและเครื่องประดับที่ข้าให้ไปด้วย..นี่ข้าแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มแข่งเลยด้วยซ้ำ”

อาเรียพ่นลมหายใจยาวออกมาทางปลายจมูก

“เอาน่า..อย่างน้อยเจ้าก็มีความรักครั้งแรกแล้วไง เอาไว้งานเลี้ยงครั้งหน้ารับรองได้เลยว่าเจ้าจะต้องมีสตรีที่ถูกใจแน่ๆ คนเรามันก็ต้องมีผิดหวังในความรักกันบ้าง ไม่อย่างนั้นจะรักเป็นได้อย่างไรกัน”

เดเมี่ยนแหงนใบหน้าขึ้นก่อนที่เขาจะหลับตาลงอย่างช้าๆ

“นั่นสินะ..จีเซลคือรักแรกของข้าเลย ข้าจะจดจำนางอย่างไม่มีทางลืมแน่ๆ”

 

............

 

หลังจากที่ส่งท่านดยุคกลับเสร็จเรียบร้อย จีเซลก็เดินกลับมาที่บ้านพักของตัวเอง เธอยังคงไม่ละทิ้งความตั้งใจที่ว่าจะจัดบ้านใหม่..เพราะการทำงานคงทำให้เธอไม่คิดอะไรฟุ้งซ่านออกมา

คู่หมั้นของท่านเคาน์นั้นช่างงดงามและเมื่อคนทั้งสองนั่งเคียงข้างกันก็ช่าง เหมาะสมและคู่ควรยิ่งนัก..

เกลียดตัวเองชะมัดเลย..เกลียดที่เธอชอบจะเอาเรื่องของท่านฟาเบียนมาคิดมาก และเกลียดที่เธอไม่กล้าไปหาและไปถามไถ่เขาตรงๆ

ส่วนหนึ่งก็เพราะว่าเธอกำลังกลัวคำตอบของเขา ให้ตายสิจีเซลผู้ชายมีเป็นร้อยแต่เธอดันไปชอบท่านเคาน์ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในเรื่องของสตรีงั้นเรอะ!!

อยากจะบ้าตายจริงๆ หากเธอคิดจะรักเขา เช่นนั้นเธอก็ควรที่จะต้องยอมรับในเรื่องราวที่ผ่านมาของเขาด้วยสิ..คนเราจะเปลี่ยนกันง่ายๆ ได้ยังไงเล่า

จีเซลเลิกคิดเรื่องพวกนั้นแล้วหันหน้ากลับมาตั้งใจทำงานของเธอ เธอเปิดกล่องไม้ออกก็พบกับสร้อยคอที่ดูหรูหรามากเกินกว่าที่สาวใช้อย่างเธอจะสวมใส่

“นี่คงแพงมากแน่เลย..สร้อยสวยๆ แบบนี้เหมาะสมกับข้าที่ไหนกัน”

ปลายนิ้วของจีเซลลูบไล้ลงไปบนเพชรเม็ดใหญ่ที่ถูกเจียระไนอย่างประณีต..

“ช่างเป็นของที่ไม่คู่ควรกับข้าเลย..”

“ไม่คู่ควรตรงไหนกัน?”

จีเซลเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย..คิ้วทั้งสองของเธอเลิกขึ้นสูงเมื่อเธอพบว่าท่านเคาน์เข้ามาในบ้านของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้