บทที่ 236

“เหมือนจะเป็นกลิ่นไก่ย่าง?”

“ใช่ๆ ข้าไม่ได้กินเนื้อมาครึ่งปีแล้ว”

ทั้งสองน้ำลายหนึ่งอึก ก่อนจะประสานมือคารวะหน้าค่ายพลางกล่าวเสียงดัง

“ท่านอ๋อง กระหม่อมเฉินอัน (อู๋หลิน) ขอพบพ่ะย่ะค่ะ!”

เสียงอันเรียบเฉยของฉู่หนิงดันออกมาจากในค่าย “แม่ทัพทั้งสองท่านเข้ามาคุยข้างในเถิด”

ทหารเลิกม่านขึ้น แม่ทัพทั้งสองก้าวเข้าไปพร้อมกัน

สิ่งแรกที่เห็นคือฉู่หนิงนั่งอยู่บนเก้าอี้หลัก บนโต๊ะมีไก่ย่างหนึ่งตัวกับอาหารคาวสี่อย่าง ส่งกลิ่นหอมอบอวลชวนน้ำลายไหล

ส่วนที่นั่งถัดลงมา ตรงหน้าหลิวโส่วเริ่นก็มีโต๊ะ และบนโต๊ะมีอาหารวางอยู่ห้าจานเช่นกัน

เพียงแต่เมื่อเทียบกับฉู่หนิงที่นิ่งสงบ เวลานี้หลิวโส่วเริ่นกำลังกินอย่างตะกละตะกลาม

ในฐานะผู้ว่าราชการ ปกติหลิ่วโส่วเริ่นก็เคยชินกับการกินอาหารดีๆ แต่ปัจจุบันไม่ได้กินเนื้อมาครึ่งปีแล้ว เขาแทบจะลืมไปแล้วว่ารสชาติของเนื้อเป็นอย่างไร

ตอนนี้มีไก่ย่างกับเนื้อวางอยู่ตรงหน้า หลิวโส่วเริ่นจะอดใจไหวได้อย่างไร เขาลงมือกินอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ทันที

ภาพนี้ทำเอาเฉินอันกับอู๋หลินถึงกับแอบกลืนน้ำลาย

พวกเขาก็อยากกิน!

โดยเฉพาะไก่ย่างที่มีมันเยิ้มจนแวววาว ทำเอานิ้วชี้ทั้งสองกระ