All Chapters of หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Chapter 11 - Chapter 20

ยามบ่ายคล้อยรถม้าประจำตระกูลหวังแล่นมาแต่ไกล สาวใช้นางหนึ่งกระวนกระวายรอเจ้านายอยู่หน้าจวน เมื่อเห็นว่านายท่านลงจากรถม้ากำลังตรงมาทางที่ตนยืนรออยู่ เจ้าตัวจึงได้รีบเข้าไปขวางหน้าทันที แม้จะกลัวการถูกตำหนิแต่ก็ต้องแจ้งข่าวนี้ให้ได้“นายท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”“มีอะไรก็ว่ามา” ชายหนุ่มพูดเสียงห้วนไม่ชอบใจที่สาวใช้เอาแต่อ้ำอึ้งทำตัวน่ารำคาญ จะรายงานอะไรก็ควรให้เข้าจวนก่อน มิใช่โผล่พรวดพราดเข้ามาเช่นนี้“บ่าวมีเรื่องสำคัญมารายงานเจ้าค่ะ บ่าวเพิ่งกลับจากตลาดเห็นฮูหยินกำลังพลอดรักอยู่กับชายอื่นเจ้าค่ะ เหมือนจะเป็นนายท่านโจวเชินนะเจ้าคะ ฮูหยินไม่เท่ากับว่ากำลังสวมเขาให้นายท่านหรอกหรือ บ่าวยังเห็นพวกเขาเดินโอบกอดหัวร่อต่อกระซิกไม่อายฟ้าดินเลยนะเจ้าคะ” ถ้อยคำที่กล่าวอ้างของตงตงเกินความเป็นจริงไปมาก ความจริงแล้วนางเห็นแค่ด้านข้างแวบเดียวเท่านั้น ไม่นานฮูหยินและบุรุษผู้นั้นก็แยกจาก แล้วใครจะไปสนใจเล่า ในเมื่อฮูหยินอยู่กับชู้รักจริง ๆ“นางกลับจวนหรือยัง” หวังเหล่ยกำมือแน่นรู้สึกหน่วงในอก วันนี้อุตส่าห์รีบกลับจวนเพื่อจะพาอันหนิงกลับบ้านเดิมแท้ ๆ คิดไว้ไม่มีผิดมิน่าเล่าถึงได้อยากออกไปนักหนา“ยังเจ

“ฮูหยินคุณหนูอันเล่อมาเจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวน้อยเข้ามารายงาน นับตั้งแต่วันแรกที่เสี่ยวชุ่ยได้เข้ามาปรนนิบัติรับใช้ฮูหยิน นางก็ได้รู้ว่าสิ่งที่รุ่นพี่พูดมามันไม่เป็นความจริงแม้แต่นิดเดียว แม้นางจะพยายามพูดให้คนอื่นเข้าใจฮูหยินเสียใหม่ กระนั้นกลับไม่มีใครสนใจเอาแต่พูดว่าเพราะนางเพิ่งเข้ามาใหม่จะไปรู้อะไร“ประเดี๋ยวข้าออกไป” ดียิ่งนางกำลังอยากพบน้องสาวอยู่พอดี กลับบ้านครานั้นก็มิได้พูดคุยกัน“เจ้าค่ะฮูหยิน”อันหนิงแต่งหน้านานกว่าปกติ นางกำลังทาแป้งให้หนาขึ้น เน้นย้ำตรงข้างแก้มเพื่อปกปิดรอยช้ำที่เกิดจากแรงบีบของสามี ข้างแก้มทั้งสองยังคงเป็นรอยเขียวช้ำให้เห็น เรื่องที่ทะเลาะจนเกือบลงไม้ลงมือนั้นควรรู้กันแค่สองคนก็พอ หากออกไปโดยไม่ปกปิดให้แนบเนียน ไม่พ้นพวกบ่าวไพร่ปากนกกระจิบจะเอาไปพูดกันสนุกปากแต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ ใครอยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ขอแค่อันเล่อไม่รวมไปถึงคนอื่น ๆ ในตระกูลหลี่ไม่รู้เรื่องนี้เท่านั้นก็พอแม้หน้าจะดูขาวกว่าปกติทว่าผลที่ออกมาก็เป็นที่น่าพอใจ ผัดแป้งสักหน่อยเติมแก้มให้แดงสักนิดก็พอจะช่วยกลบร่องรอยจากสายตาคนได้ไม่ยาก บนร่างกายในตอนนี้มีทั้งรอยที่หวังเหล่ยทิ้งไว้จากการร่

หลังจากแยกตัวออกมาอันหนิงก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในเรือน คืนนั้นเดียวกันนางได้ย้ายตนเองออกมาอยู่เรือนหลังเล็ก ด้วยคิดมาดีแล้วหากไม่พักห่างเรื่องร่วมหอเสียบ้าง ร่างกายนี้คงไม่ไหวเข้าสักวันทั้งนางมีไข้อ่อน ๆ เป็นห่วงว่าจะเอาไปติดใครบางคน แยกออกมาชั่วคราวจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด พักหลังมานี้หวังเหล่ยค่อนข้างรุนแรงเมื่อยามร่วมหอ หากยังคงปล่อยไว้เช่นนี้รอยพวกนี้ก็จะไม่มีวันหาย ซ้ำนางเองก็จะออกไปข้างนอกลำบากหลังจากแยกห้องอันหนิงก็มิได้เห็นหน้าเขาอีกเลย อยู่บ้านหลังเดียวกัน กินข้าวเวลาเดียวกัน แต่กลับไม่เคยได้พบหน้าตลอดห้าวันที่ผ่านมา ถามจากเสี่ยวชุ่ยจึงได้ความว่าหวังเหล่ยก็มิได้กลับไปนอนที่เรือนใหญ่เลยเช่นกัน เขาเอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานและไม่ค่อยออกไปข้างนอก ส่วนใหญ่จะให้พ่อบ้านสุ่ยคอยวิ่งรับวิ่งส่งสมุดบัญชีแทนที่จะออกไปทำงานด้วยตนเอง “ฮูหยินจะไปที่ใดเจ้าคะ” เสี่ยวชุ่ยเอ่ยถามทันทีเมื่อเจ้านายสาวเปลี่ยนชุดใหม่ พร้อมจะออกข้างนอกได้ทุกเมื่อ“ข้าว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้านน่ะ” ในเมื่อรอยบนร่างกายมันหายไปแล้ว ไข้หวัดที่เป็นอยู่ก็ดีขึ้นจนเกือบจะหายดี ไม่มีอะไรต้องกลัวว่าคนอื่นจะซักถามให้ต้องหาข้อแก้ตัว

ในห้องทำงานเต็มไปด้วยข้าวของตกกระจัดกระจายทั่วพื้น สองร่างเปล่าเปลือยพร้อมกับเสียงครางกระเส่าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง บ่าวไพร่ด้านนอกต่างหลีกหนีออกไปให้ห่าง ใบหน้าแต่ละคนหรือก็แดงซ่านด้วยความเขินอาย กลางวันแสก ๆ ทว่าเจ้านายกลับร้อนแรงกันน่าดูอันหนิงนอนแผ่หลาอยู่บนโต๊ะเตี้ยตัวยาว สองขาถ่างออกกว้างแม้จะน่าอายแต่ไฉนเลยจะต่อต้านคนเอาแต่ใจได้ บัดนี้สามีนั่งแทรกกลางหว่างขา นางได้แต่นอนหายใจเหนื่อยหอบไร้เรี่ยวแรงอ่อนระทวยไปทั้งตัว ยิ่งถูกอีกฝ่ายลากลิ้นตามจุดอ่อนไหวแทนที่จะเอ่ยปากห้ามปราม ทว่านางกลับแอ่นอกอวบอิ่มเข้าหา“พี่เหล่ย ยามนี้ไม่ได้” อันหนิงขยุ้มกลุ่มผมดกดำคนด้านบนเพื่อระบายความปั่นป่วน ทั้งหน้าอกส่วนล่างถูกกระทำไม่ต่างกัน ยามถูกรุกล้ำด้วยนิ้วเรียวยาวหนักเข้า ก็ยิ่งเผลอร้องครางเสียงน่าอาย“เหตุใดจะไม่ได้ เจ้าก็ชอบมิใช่หรือ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก ใบหน้าหวานหยาดเยิ้มต้องการถึงเพียงนี้ จะให้หยุดได้อย่างไร“ยะ ยามนี้กลางวันนะเจ้าคะ ไม่ได้” บ่าวไพร่ในจวนได้ยินจะทำเช่นไรเล่ายิ่งจะกลายเป็นขี้ปากผู้อื่น ทว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ยังไม่ทันจะพูดขาดคำอันหนิงต้องรีบปิดปากตนเองไว้ เมื่อนิ้วร้าย

หวังเหล่ยอุ้มร่างอ่อนปวกเปียกของภรรยากลับเรือนนอน ไม่รู้ว่าทำรักกันไปกี่รอบอันหนิงถึงได้หลับเป็นตายเช่นนี้ บ่าวไพร่ที่เห็นต่างก็พากันก้มหน้าเหลียวมองทางอื่น แม้เจ้านายทั้งสองจะทะเลาะกันบ่อย ทว่าเรื่องแบบนี้กลับไม่เคยขาด ดูอย่างวันนี้สิ ทะเลาะกันแทบตายมีทั้งเสียงขว้างปาข้าวของแต่กลับลงเอยเช่นนี้ กระนั้นก็อดแปลกใจไม่ได้ที่ยังไม่มีทายาทด้วยกันสักคนชายหนุ่มวางภรรยาสาวลงบนเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะเรียกตัวสาวใช้ให้ช่วยกันเช็ดตัวผลัดเปลี่ยนชุดให้สบายตัวยิ่งขึ้น หลังจากไม่ได้กลับมานอนเรือนใหญ่เสียนาน ก็อดคิดถึงคืนวันเก่าก่อนเสียมิได้ ช่างเป็นสตรีที่ดื้อรั้นเหลือเกิน ไม่รู้เลยว่าจะประคับประคองให้คำว่าครอบครัวได้ไปถึงเมื่อไร“เสร็จแล้วก็ออกไป”สาวใช้ทุกคนต่างก็พากันลนลานออกจากห้อง เหลือเพียงเสี่ยวชุ่ยที่ยังคงรั้งรอไม่ยอมไปไหน เด็กสาวเป็นห่วงฮูหยินมากจนไม่อาจปล่อยผ่าน อย่างน้อยก็ขอให้ได้เตือนให้นายท่านถนอมฮูหยินบ้าง“คือว่านายท่านเจ้าคะ บ่าวขอบังอาจพูดอะไรสักอย่างได้หรือไม่”“มีอะไรก็ว่ามา” สาวใช้ผู้นี้เขาเคยเห็นนางอยู่กับภรรยาตลอด ท่าทางสนิทสนมกันไม่น้อย ไม่แน่ว่านางอาจจะมีอะไรที่เขาควรจะรู้เกี่