Semua Bab หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Bab 21 - Bab 30

หลังจากหายป่วยความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ดูเหมือนจะดีขึ้นไม่น้อย หวังเหล่ยได้ย้ายกลับมานอนเรือนใหญ่ตามเดิม ยิ่งไปกว่านั้นพฤติกรรมของเขายังดูเปลี่ยนไปคอยแต่ตามติดภรรยาไม่ห่าง ในบางครั้งก็สร้างความลำบากใจให้อันหนิงไม่น้อย จะทำอะไรก็ไม่ถนัดโดยเฉพาะการแก้แค้นกระนั้นแม้ทุกอย่างเหมือนจะเข้ารูปเข้ารอยอย่างที่อันหนิงต้องการก็ตาม กลับมีคนผู้หนึ่งตามติดสร้างความรำคาญให้ราวกับเจ้ากรรมนายเวรทุกเมื่อเชื่อวัน โจวเชิน ไอ้คนชาติชั่ว คิดจะมาสร้างความร้าวฉาน หวังให้ผัวเมียต้องทะเลาะกัน งานนี้ถ้าไม่ได้เอาคืนอย่ามาเรียกข้าว่าอันหนิง“ฮูหยินเจ้าคะ เก็บจดหมายไว้แบบนี้จะดีหรือ บ่าวว่าเอาไปเผาทิ้งดีหรือไม่”“ดีสิ หลังจากนี้ไม่ต้องเอามาให้ข้า ให้เอาไปให้นายท่านเข้าใจหรือไม่” เมื่อก่อนแม้จะแอบซ่อนไว้อย่างไรสามีก็ตามเจอทุกครั้ง แม้แต่เผาทิ้งไปแล้วเขาก็ยังรู้ว่าได้มาจากใคร ข้าตายมาแล้วครั้งหนึ่งครั้งนี้จะไม่ยอมผิดพลาดซ้ำรอยเดิมเป็นอันขาด“เจ้าค่ะ” เสี่ยวชุ่ยไม่ค่อยเข้าใจนัก เด็กสาวทำตามอย่างเคร่งครัด รวบรวมจดหมายที่ได้จากนายท่านโจวเชินส่งทุกฉบับ เตรียมส่งให้นายท่านตามคำสั่งอันหนิงนั่งจดทรัพย์สินส่วนตัวทั้งหมดลงสม

นับจากวันที่อันหนิงเอ่ยปากสาบานตน หวังเหล่ยได้มีคำสั่งยกเลิกคำสั่งห้ามไม่ให้นางออกจวนโดยไม่ได้รับอนุญาต กระนั้นในความรู้สึกของอันหนิงก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไรนัก ถึงนางจะออกไปไหนมาไหนได้ตามใจ แต่กลับต้องมีคนติดตามเพิ่มนอกเหนือจากเสี่ยวชุ่ยสาวรับใช้ประจำตัว ชายร่างใหญ่ที่พาไปด้วยวันนั้นบัดนี้ได้กลายเป็นผู้ติดตามเพิ่มไปเสียแล้ว“ฮูหยินออกมาเช่นนี้นายท่านจะไม่ว่าหรือเจ้าคะ” ยังคงเป็นเสี่ยวชุ่ยที่กล้ากล่าวเตือน หลังจากได้ติดสอยห้อยตามฮูหยินมาได้สักพัก เด็กสาวจึงได้รู้ว่าเจ้านายทั้งใจดีและเห็นอกเห็นใจผู้อื่น รวมไปถึงการยอมรับฟังคนใช้ที่มีฐานะต่ำกว่า กระนั้นก็ใช่ว่าเสี่ยวชุ่ยจะกล้าล้ำเส้นผู้เป็นนาย“ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่คนของท่านพี่ตามมาด้วยคงไม่เป็นไรกระมัง”“แต่ว่าที่ตรงนี้มันเสี่ยงต่อการเป็นขี้ปากชาวบ้านมากเลยนะเจ้าคะ” เด็กสาวพูดเสียงเบาให้ได้ยินเพียงสองคนนายบ่าว ในเมื่อตอนนี้พวกตนมาอยู่ในถิ่นของคู่แข่งการค้าโดยที่ไม่ได้บอกนายท่าน มิหนำซ้ำคนผู้นั้นคือนายท่านโจวเชิน จะให้สบายใจได้อย่างไร“เชื่อข้าเถอะไม่เป็นไร” อันหนิงเหลือบมองชายร่างสูงใหญ่ที่นั่งเยื้องออกไปอีกสองโต๊ะ อย่าว่าแต่อันตรายจะไม่เกิด

ด้านอันหนิงกลับบ้านมาคราวนี้นางก็หวังว่าจะได้เปิดใจกับน้องสาว นางเองก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันคาราคาซัง รีบปรับความเข้าใจกันเสียชีวิตมันสั้นไม่รู้จะได้อยู่ด้วยกันถึงเมื่อไร“พี่ใหญ่มาแล้ว” อันเล่อที่กำลังควบคุมสาวใช้จัดเตรียมของว่างรอพี่สาวดีใจเป็นการใหญ่ เป็นครั้งแรกที่ได้พูดคุยกันดี ๆ นางจึงอยากให้พี่สาวประทับใจและเลิกคิดว่าทุกคนไม่รักเสียที“อืม เจ้าทำอะไรอยู่ นั่งเถอะ ท่านแม่บอกว่าพักนี้เจ้าเหนื่อยง่าย ประเดี๋ยวเป็นลมขึ้นมาจะทำอย่างไร”“ข้าไม่เป็นอะไรง่าย ๆ หรอกเจ้าค่ะ พี่ใหญ่กังวลมากเกินไปแล้ว” ยิ่งได้ยินคำห่วงใยจากปากพี่สาว อันเล่อก็ยิ่งรู้สึกมีความสุขล้น ที่ผ่านมามักถูกกีดกันให้ห่างจากกัน จึงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดและคลุกคลีกันมากนัก ตัวนางกลับคิดว่าพี่สาวเกลียดชังมาตลอด แต่เมื่อไม่นานมานี้ท่านแม่บอกทุกอย่างหมดแล้ว จึงมิได้มีเรื่องให้หมองใจกัน“อย่างไรก็เถอะ อย่าได้หักโหมนัก ท่านหมอว่าอย่างไรโรคนี้มีทางหายหรือไม่” ไม่นานมานี้ทุกคนยอมเล่าเรื่องโรคประจำตัวอันเล่อแล้ว ทำให้อันหนิงไม่จำเป็นต้องระวังคำพูดอีกต่อไป“ไม่หายขาดเจ้าค่ะ แต่ถ้าดูแลตัวเองให้ดีดื่มยาบำรุงอย่าได้ขาด ก็สามารถใช้ชีว

เช้าวันใหม่ในขณะที่เสี่ยวชุ่ยกำลังวุ่นอยู่กับการต้มยา ความสงบสุขของนางก็หมดไปเมื่อถูกสาวใช้กลุ่มพรรคพวกตงตงหาเรื่องใช้งานไม่หยุดหย่อน ตั้งแต่ได้เลื่อนขั้นขึ้นเป็นคนสนิทของฮูหยิน นางก็ถูกตงตงเขม่นมาตลอดเมื่อมีโอกาสสาวใช้รุ่นพี่ก็มักจะหาเรื่องกลั่นแกล้งอยู่เสมอ ด้วยนางถือว่าเสี่ยวชุ่ยน้องใหม่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ทันไรก็แข็งข้อและคิดต่าง เป็นคนโง่เขลาที่เลือกคนคุ้มกะลาหัวไม่ถูกฝั่ง เลือกอยู่กับฮูหยินที่ไม่เป็นที่รักของนายท่าน ช่างสิ้นคิดเสียจริง“เสี่ยวชุ่ยอย่าคิดว่าได้เป็นคนติดตามฮูหยินแล้วจะมาอู้งานเช่นนี้ได้นะ ผ้าพวกนี้ยังไม่ได้ซักเลยสักชิ้น” หนึ่งในพรรคพวกของตงตง ๆ โยนผ้าใส่เสี่ยวชุ่ยพลางหัวเราะคิกคัก นี่ขนาดถูกพวกตนแกล้งใช้งานขนาดนี้เจ้านายที่คอยคุ้มกะลาหัวยังไม่เคยจัดการให้เลยสักครั้ง สมน้ำหน้าอยากเลือกข้างไม่ถูกเอง“ข้าไม่ได้อู้งานไม่เห็นหรือว่ากำลังต้มยาอยู่น่ะ ส่วนผ้าพวกนี้เจ้าก็เอาไปซักเองสิ ไม่ใช่หน้าที่ของข้า” เสี่ยวชุ่ยในตอนนี้ใช่ว่าจะอ่อนแอเหมือนตอนที่เข้ามาทำงานใหม่ ๆ แม้จะอายุยังน้อยและเพิ่งเข้ามาทำงานไม่นาน กระนั้นก็พอจะรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง โดยเฉพาะคนเหล่านี้ที่ไม่ให้คว

อันหนิงตะเกียกตะกายเพื่อดันตัวให้หนีไปอีกฝั่งของเตียง ทว่ายังไม่ทันจะได้ไปถึงกลางเตียงนอนด้วยซ้ำ นางกลับถูกอีกฝ่ายลากกลับมาจุดเดิม ชุดสวยที่เพิ่งสวมใส่ได้ไม่นานก็ถูกอีกฝ่ายปลดเปลื้องออกราวกับปอกเปลือกกล้วยอย่างง่ายดาย แม้จะถดกายหนีจนสุดความสามารถก็ยังหนีไม่พ้นอยู่ดี“ท่านพี่เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ ข้าเป็นระดูทำไม่ได้นะเจ้าคะ”“ฮึ เมื่อเช้าข้ากับเจ้าก็เพิ่งอาบน้ำด้วยกัน” ชายหนุ่มยิ้มร้ายจับขึงตรึงแขนทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะ ก่อนจะก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มเพื่อเป็นการลงโทษคนเจ้าแผนการ“อื้อ” ชุดตัวในสีขาวบัดนี้กลับถูกดึงทึ้งขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี มือเล็กดันอกกว้างออกห่างพลางทุบตี ส่งเสียอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ แม้จะประท้วงด้วยภาษากายทุกวิถีทาง แต่คนด้านบนกลับไม่นำพายังคงบังคับจูบให้ได้อยู่อย่างนั้น กว่าหวังเหล่ยจะถอนจูบปากบางก็บวมเจ่อเสียแล้ว“ข้าเจ็บ” ใบหน้างามงอง้ำไม่ชอบใจที่ถูกกระทำรุนแรง หวังให้เขาสงสารปฏิบัติกับตนอย่างเบามือมากกว่านี้“เจ็บหรือ เป็นข้าหรือไม่ที่เจ็บกว่า คนอย่างเจ้าน่ะหากไม่ลงโทษให้หลาบจำมีหรือจะดีขึ้น”แม้จะพูดไปอย่างนั้นแต่การกระทำเขากลับอ่อนโยนขึ้นถนัดตา เขาหรืออยากมีลูกน้อย