Lahat ng Kabanata ng หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Kabanata 41 - Kabanata 50

“อันหนิงเจ้าพอจะมีเงินให้ข้ายืมบ้างหรือไม่ รับรองว่าข้าจะคืนให้เจ้าแน่นอน” นี่เป็นวิธีสุดท้ายแล้วที่จะทำให้อยู่รอด ตั้งแต่เรือล่มครั้งนั้นชีวิตก็ผกผันตกต่ำลงเรื่อย กิจการที่สร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงพังไม่เป็นท่า บัดนี้มีแต่หนี้สินล้นตัวโจวเชินคุกเข่าลงตรงหน้าอันหนิงอย่างไม่อาย ศักดิ์ศรีน่ะมันกินไม่ได้เงินต่างหากที่จะทำให้ชีวิตอยู่รอด แค้นก็แค้นที่เหมือนถูกหลอก กระนั้นจะทำอะไรได้ในเมื่อไม่มีใครบังคับให้เขาทำ คิดถึงแต่ผลกำไรไม่ได้นึกถึงความหายนะที่แฝงมากับความเชื่อใจเกินไป โดยที่ไม่เผื่อใจและคิดให้รอบคอบ“คราวนี้เอาเท่าไรเจ้าคะ ข้าไม่ได้มีให้ท่านได้ตลอดหรอกนะ ของเก่าท่านก็ยังไม่คืนข้าเลย” อันหนิงยกพัดขึ้นปิดบังใบหน้า นางเกือบจะเผยรอยยิ้มให้อีกฝ่ายเห็นเสียแล้ว ไม่คิดว่าการเอาคืนครั้งสุดท้ายจะมาถึงเร็วเช่นนี้“หนึ่งพันตำลึงได้หรือไม่ ข้าสัญญาหาได้เมื่อไรจะต้องรีบเอามาคืนเจ้าทันที” โจวเชินแทบจะคลานเข่าเข้าหา คนที่เขาเคยคิดว่าเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ จะหยิบจับวางตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น จะกลายเป็นผู้ถือไพ่เหนือกว่า ทว่าความหน้าบางมันไม่ได้ทำให้หลุดพ้นจากความทุกข์ยาก ต้องหนีพวกบรรดาเจ้าหนี้ทั้งหลายหัว

“อย่าไปฟังนะเจ้าคะ ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้น” ด้วยกลัวว่าสามีจะเข้าใจผิด อันหนิงจำต้องรีบอธิบายเป็นการด่วน ทว่ายังไม่ทันจะได้พูดกันให้เข้าใจ โจวเชินกลับพูดเสริมขึ้นมาอีก พานทำให้อันหนิงอยากจะวิ่งเข้าไปเตะยอดหน้าอีกสักทีสองที สาระแนนัก คนรักกันดี ๆ มาเสี้ยมให้แตกกัน“ไม่ได้ทำอะไรกันเล่า เมียที่เจ้ารักนักรักหนาน่ะ คอยช่วยข้าและยังให้เงินข้าใช้เปล่า ๆ มาตลอด วันนี้ก็ยังแอบเอาเงินมาให้ข้า ทีนี้รู้หรือยังว่าตัวเจ้าน่ะมันหน้าโง่”“อย่านะเจ้าคะ”“เจ้ายังจะปกป้องมันอีกหรือ กลับไปนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน” กายหนาหวังจะพุ่งเข้าใส่ จัดสักหมัดให้หายปากดี แต่ก็ต้องยอมถอยเมื่อถูกคนข้างกายรั้งไว้ ความหงุดหงิดงุ่นง่านทำให้เขาได้แต่คาดโทษภรรยาตัวดี กลับถึงจวนเมื่อใดได้เห็นดีกัน“ข้าไม่ได้ปกป้องนะเจ้าคะ จะให้สินค้าเสียหายไม่ได้ประเดี๋ยวเถ้าแก่เนี้ยจะเอ็ดข้าเอา”“สินค้าหรือ ?”“เจ้าค่ะ คนพวกนั้นคือคนของเถ้าแก่เนี้ย เราไม่ต้องทำอะไรประเดี๋ยวพวกพี่ชายจะพาเขาไปแล้วเจ้าค่ะ” ทว่าก่อนจากกันอันหนิงก็อยากจะบอกให้อีกฝ่ายได้รู้ตัว ใครกันแน่ที่หน้าโง่ “โจวเชินคนที่หน้าโง่น่ะคือเจ้าต่างหาก ข้าจะบอกให้เอาบุญเงินที่ข้าให้เจ

สาวใช้ตงตงยอมโค้งหัวแล้วลุกถอยออกไปกระนั้นกลับไม่ปฏิเสธข้อกล่าวหา เท่านี้ก็รู้แล้วว่าความบาดหมางที่มีต่อกันมีสาเหตุมาจากอะไร ทว่าไม่หนีไปไหนยังคงปักหลักอยู่เรือนรับรองเช่นเดิม บ่าวรับใช้สาวแอบมองเจ้านายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มือหรือก็ขยุ้มชายกระโปรงเสียยับย่น“พี่ใหญ่ข้าขอตัวกลับนะเจ้าคะ ไว้วันหลังจะมาเยี่ยมท่านใหม่” อันเล่อเห็นว่าบรรยากาศไม่น่าอภิรมย์แล้วนางจึงขอตัวกลับ ดูท่าแล้วพี่สาวกับสาวใช้ตงตงคงมีเรื่องบาดหมางกันด้วยเรื่องอะไร จากคำพูดของพี่สาวก็พอจะรู้ แต่นั่นก็มิใช่เรื่องที่ตนจะเข้าไปแทรกตอนนี้ อย่างไรเสียพี่ใหญ่ก็เหนือกว่าตนไม่จำเป็นต้องห่วง“พี่ไปส่ง”ทว่าในขณะทุกคนพร้อมใจกันลุกออกจากโต๊ะ ในตอนที่อันหนิงกำลังจะก้าวพ้นจากธรณีประตู ชายกระโปรงกลับถูกตรึงด้วยอะไรบางอย่าง หญิงสาวจึงได้เหลียวหลังกลับไปมอง ปรากฏว่าสาวใช้ตัวดีกำลังเหยียบมันไว้ พร้อมกับมองนางด้วยใบหน้าท้าทายอันหนิงไม่พูดสิ่งใด กลับหลังหันยืนประจันหน้าสาวใช้ตัวแสบ จากนั้นฝ่ามือขาวเนียนฟาดเข้าข้างแก้มตงตง แค่ครั้งเดียวเจ้าตัวถึงกับหน้าหัน มิหนำซ้ำยังมีครั้งที่สอง สาม สี่ตามมาติด ๆเพียะ!“เสี่ยวชุ่ย ไปแจ้งพ่อบ้านสุ่

เหล่าสาวงามต่างมองตากันอย่างมีเลศนัย บุรุษเมามายจะอะไรก็ง่ายไปเสียหมด หากเขาติดใจพวกนางขึ้นมาแม้ไม่รับเลี้ยงดู อย่างไรเสียก็ต้องมีค่าตอบแทนงาม ๆ ให้พวกตนกลับมาบ้าง ถ้าทำให้ติดใจแล้วขี้คร้านจะต้องกลับมาอีกแต่ไม่ว่าพวกนางจะยั่วยวนอย่างไร นายท่านผู้นี้กลับมิได้สนใจเรียกได้ว่าไม่แม้แต่จะชายตาแล คนทั้งสี่ได้แต่อึ้งเพิ่งเคยเห็นบุรุษที่ใจแข็งขนาดนี้เป็นครั้งแรก เขาเอาแต่ดื่มแล้วก็ดื่มไม่ยอมแตะต้องพวกนางแม้แต่ปลายเล็บ หมดสุราราคาแพงไปตั้งหลายไห แต่กลับไม่สามารถล่อลวงให้หลงกลได้“นายท่านทุกข์ใจอันใดหรือเจ้าคะ ระบายให้พวกเราฟังได้นะเจ้าคะ”“นั่นสิเจ้าคะ หรือว่าเรื่องงานทำให้ท่านหนักใจ”“ให้พวกเราช่วยทำให้ผ่อนคลายดีหรือไม่เจ้าคะ”สาวงามผู้คอยปรนนิบัติทั้งสามต่างพากันล้วงลึกไปถึงไหนต่อไหน หน้าตา หุ่น ผิวพรรณ ล้วนถูกใจพวกนางยิ่งนัก ลูกค้าที่เข้ามาเที่ยวหอเย่ฮวาส่วนมากมักจะมีแต่พวกแก่ ๆ ที่กำลังเบื่อหน่ายชีวิตต้องการความตื่นเต้น หนีภรรยาแก่ ๆ มาเที่ยวหาความสำราญ ทว่าคนแบบนายท่านผู้นี้น้อยนักจะพบเจอ“ไปเอาเหล้ามาให้ข้าอีก” คำพูดอ่อนหวานพวกนั้นไม่ได้เข้าหูแม้แต่น้อย เขาอยากดื่มให้ลืมทุกอย่าง ก็ไหนบอ

คนเมาก็คือคนเมา นอกจากไม่ตอบคำถามเขายังคงดึงดันจะปล้ำจูบให้เสียให้ได้ อันหนิงมีหรือจะสู้แรงขัดขืน ทั้งกลิ่นเหล้าที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้นางรู้สึกมึนเมาไปด้วยกายหนาใจร้อนไม่คิดแม้แต่จะปลดเปลื้องอาภรณ์ เขาทำเพียงแค่ปลดสายคาดเอวออก จากนั้นปลดกางเกงลงเพียงแค่ถึงเข่า แล้วถลกกระโปรงคนใต้ร่างดึงกางเกงซับในออกให้พ้นตัวอย่างง่ายดายไม่มีแม้แต่จะเตรียมความพร้อมสำหรับกิจกรรมบนเตียง ชายหนุ่มจับแก่นกายแข็งขืนพร้อมทำงานแทงเข้าใส่ร่องสวาททันที อันหนิงต้องทนกับความเจ็บแปลบจากการรุกล้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว“เบาลงหน่อยเถิด ข้าเจ็บ” ในเมื่อสู้แรงขัดขืนไม่ได้ก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย กระนั้นความเจ็บจากการกระทำที่ยังไม่พร้อม นางก็อดไม่ได้ที่จะร้องขอให้อีกฝ่ายเบามือลงบ้างกระนั้นคำวิงวอนของนางดูเหมือนจะสูญเปล่าเมื่อสามียังคงกระแทกเข้าใส่เช่นเดิม อันหนิงไม่รู้จะทำอย่างไรให้เขาได้สติ นางตัดสินใจกัดเข้าที่ไหล่กว้างจมเขี้ยว ทว่ามันกลับไม่เป็นผลเลยสักนิด นอกจากจะไม่รู้ตัวแล้วการทำเช่นนี้ของนางกลายเป็นการเพิ่มอารมณ์สวาทมากขึ้นเป็นเท่าตัว“อ้าส์ ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะอยู่ด้วยกัน”ชายหนุ่มยังคงละเมอพูดความในใจเรื่อย ๆ ด