Lahat ng Kabanata ng หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Kabanata 31 - Kabanata 40

การกระทำของอันหนิงทำให้หวังเหล่ยจำเป็นต้องเฝ้าระวัง เพราะไม่รู้ว่าลับหลังภรรยาแอบทำอะไรไว้บ้าง โดยเฉพาะทุกอย่างที่นางกลืนลงท้องเขาจะต้องรู้ อันหนิงที่ถูกดักไว้ทุกทางไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่ทำตัวให้เชื่อฟัง วันทั้งวันถูกสามีจับกินราวกับจะให้ท้องเสียเดี๋ยวนั้น รู้สึกเข็ดขยาดไม่กล้ากินยาห้ามครรภ์อีกเลยความใกล้ชิดทำให้หวังเหล่ยค่อย ๆ เข้ามามีผลต่อจิตใจ เริ่มเอนเอียงไม่ยินยอมที่จะจากไป อีกใจกลับย้ำเตือนให้ระลึกถึงเหตุผลอันแท้จริงเมื่อครั้นได้โอกาสย้อนกลับมา สุดท้ายก็ต้องห้ามปรามไม่ให้ตัวเองรู้สึกและถลำลึกไปมากเกินไป ก่อนจะถอนตัวออกมาไม่ได้นั่นน่ะบุรุษของอันเล่อ มันมิใช่ของนางตั้งแต่แรก ลืมมันเสียอย่าอยากได้ของของคนอื่น“วันนี้วันหยุด ท่านพี่จะไปที่ใดหรือเจ้าคะ” แต่ถึงก่อนวันที่ต้องจากกัน ก็ขออยู่ด้วยกันให้นานขึ้นก็ยังดี ทุกวันนี้กลายเป็นว่าอันหนิงที่พยายามทำตัวติดกับสามีเสียมากกว่า“มีเรื่องต้องให้จัดการนิดหน่อย กลางวันไม่ต้องรอ เจ้ากินข้าวก่อนได้เลย” เพราะความเร่งรีบหวังเหล่ยจึงไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมากนัก แม้แต่การหอมแก้มภรรยาก่อนออกจากจวนทุกเช้า ครั้งนี้เจ้าตัวก็มิได้ทำ“เจ้าค่ะ”ความ

อันหนิงคลานออกจากที่ซ่อนอย่างหมดแรง รู้สึกเหมือนโดนมีดกรีดลงกลางใจหายใจแทบไม่ออก นี่น่ะหรือธุระสำคัญ ในตอนที่ได้เห็นใบหน้าคนทั้งสองยิ้มแย้มมีความสุข สองมือพร้อมจะจับจูงไปด้วยกันจนแก่เฒ่า ก็รู้ว่าสักวันจะต้องเป็นเช่นนี้ แต่เอาเข้าตนกลับทำใจไม่ได้ได้แต่บอกตนเองว่า อันหนิงเจ้าไม่มีสิทธิ์ นั่นไม่ใช่คนของเจ้าตัดใจเสีย แล้วไปเริ่มต้นใหม่อย่างว่าแต่มีสิทธิ์ในตัวของหวังเหล่ยเลย แค่การมีความรู้สึกก็ไม่สมควร รักได้แต่อย่าได้หวังครอบครองอยากได้คนที่ไม่ใช่ของเรา การที่นางได้หวนคืนครั้งนี้ก็เพื่อจะมาแก้ไขให้ถูกต้องมิใช่หรือ อย่าได้ลืมว่าการมาที่นี่คืออะไร“ฮูหยินไปที่ใดมาเจ้าคะ บ่าวตามหาเสียแทบแย่” เดินตามหลังกันอยู่ดี ๆ เผลอมองทางอื่นแป๊บเดียวเจ้านายก็หายไปเสียแล้ว กว่าจะหากันเจอก็เล่นเอาเดินขาแทบขวิด“ข้าเข้าใจผิดคิดว่าเป็นท่านพี่ก็เลยเดินตามไปน่ะ แต่ไม่ใช่ ฮึก...” ทว่าปลายเสียงกลับสะอื้นไห้ พร้อมกับกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่น้ำตา“เป็นอะไรเจ้าคะ บาดเจ็บหรือไม่สบายตรงไหนเจ้าคะ”“ข้าไม่เป็นไร แค่แสบตานิดหน่อย เมื่อครู่รู้สึกเคืองตาก็เลยเผลอขยี้ซะแรง” แม้ปากจะบอกไปเช่นนั้นทว่าในใจกลับเหมือนกำลังจะแต

แต่แล้วสิ่งที่โจวเชินไม่อยากให้เกิดขึ้นก็มาถึง เมื่อข่าวเรือขนส่งข้าวอับปางหมดทั้งสามลำ คนบนเรือรอดทุกคนยกเว้นก็แต่สินค้าที่ขนไปเต็มลำเท้า สินค้าหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นสมุนไพร ข้าว อาหารแห้งจมสู่ก้นทะเลสาบไม่เหลือแม้แต่อย่างเดียวสุดท้ายคนโลภที่หวังจะได้กำไรงาม ๆ จากความคิดความสามารถของคนอื่น โดยที่ตัวเองไม่ต้องเหนื่อย ขาดทุนย่อยยับถึงกับต้องเร่ขายกิจการบางส่วนเพื่อนำมาพยุงกิจการหลักไม่ให้ล้มไปทั้งหมด กระนั้นการที่จะขายออกภายในระยะเวลาอันสั้นมันยากเสียยิ่งกว่ายาก เคราะห์ซ้ำกรรมซัดข่าวเสียหายไม่รู้มาจากไหน ทำให้ผู้คนต่างถอยห่างไม่อยากคบค้าสมาคมด้วย โดยเฉพาะการขนของผิดกฎหมายและซุกซ่อนของโจรเมื่อเป็นเช่นนี้จะมีผู้ใดยอมซื้อกิจการที่แทบจะไม่ได้กำไรและมีประวัติไม่ดี ถ้าไม่ใช่คนเสียสติ โจวเชินแทบบ้าวิ่งโร่หาคนช่วยแต่กลับไม่มีใครเปิดประตูจวนรับ เจอวิกฤติมาก ๆ เข้าจึงยอมขายให้กับนายท่านหลี่ตระกูลบัณฑิตผู้ไม่มีหัวทางด้านการค้าแม้แต่น้อยเมื่อข่าวนี้แพร่ออกไปนายท่านหลี่จึงได้ฉายาใหม่ บัณฑิตผู้เสียสติ นำเงินมากมายไปทิ้งกับกิจการที่ไม่มีวันจะได้อะไรกลับคืน ทั้งที่ความเป็นจริงเขาได้มาในราคาที่ถูกแสน

“อันหนิงตื่นเถอะ งานเสร็จแล้วพี่จะพาเจ้าไปเที่ยว”“ไปที่ใดเจ้าคะ” ร่างบางงัวเงียตื่น วันทั้งวันนางไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากนอนแล้วก็กิน ยังไม่เข้าใจอยู่ดีจะให้ติดสอยห้อยตามมาด้วยเหตุใด“ไปเที่ยวงานเล่นโคมไฟกัน ไปล้างหน้าล้างตาเถอะ”“เจ้าค่ะ”วันนี้มีการจัดงานเล่นโคมไฟ ณ ลานสาธารณะประจำเมือง ถือเป็นการใช้เวลาร่วมกับอันหนิงบ้างที่ผ่านมาก็มิค่อยได้มีเวลาว่างไปเที่ยวด้วยกัน แต่เขามันคนปากหนัก เอ่ยปากทีไรก็เป็นต้องทะเลาะกันเสียทุกครั้ง จึงใช้วิธีมัดมือชกลากออกมาด้วยกันเสียเลย“เป็นเช่นไรชอบหรือไม่”“สวยมากเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งรู้ว่าจัดงานใหญ่ถึงเพียงนี้”นอกจากโคมสีแดงถูกตกแต่งรอบสถานที่จัดงาน ยังมีซุ้มโคมหลากสีประดับประดาละลานตาเต็มไปหมด นอกจากนี้ได้มีการจัดแสดงต่าง ๆ มากมาย เรียกได้ว่าไม่สามารถเที่ยววันเดียวได้ทั่วทั้งงาน“พี่เหล่ยเราไปดูตรงนั้นกันเถอะเจ้าค่ะ ข้าอยากรู้ตรงนั้นแสดงอะไรคนเยอะเชียว” ข้างหน้ามีผู้คนยืนจับกลุ่มหนาแน่น ร่างบางรีบคว้ามือสามีตรงเข้าหาคนกลุ่มนั้นทันทีชายหนุ่มเห็นภรรยาตัวน้อยมีความสุขเขาก็พลอยมีความสุขไปด้วย เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นนางยิ้มและหัวเราะร่า วิ่งไปตรงนั้นตรงนี้ไ

อันหนิงรีบยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้ร้องคราง ขืนตัวไว้ไม่ให้ความร่วมมือ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นนางจะเอาเรี่ยวแรงจากไหนขัดขืน ในเมื่อบัดนี้กางเกงนอนตัวสีขาวถูกจอมวายร้ายดึงไปพ้นตัวเสียแล้ว ทั้งยังถูกมือซุกซนล้วงลึกเข้าไปถึงไหนต่อไหนความจริงที่ได้รับรู้ราวกับน้ำชโลมใจ เช่นนั้นนางก็ไม่ต้องเสียหวังเหล่ยให้ผู้ใดแล้วใช่หรือไม่ ไม่ต้องมีตราบาปในใจอีกแล้ว อันหนิงอดยิ้มดีใจไม่ได้ กระนั้นตะกอนความคิดที่ยังคงค้างอยู่ในใจมันกลับทำให้รอยยิ้มของนางเลือนหาย“ขอโทษที่ข้าวางยาท่าน ทำให้ต้องมาติดอยู่ด้วยกันเช่นนี้” นั่นคือสิ่งที่อยู่ในใจมาช้านานที่นางอยากจะบอก ทว่าอารมณ์ที่กำลังเข้าสู่ความอ่อนไหวเมื่อครู่ กลับกลายเป็นความวาบหวาม เมื่ออาภรณ์ส่วนบนชิ้นสุดท้ายถูกถอดไปให้พ้นตัว“ไม่คิดบ้างหรืออาจจะเป็นข้าก็ได้ที่วางยาเจ้า”“อะไรนะ ทะ ท่านไม่ได้พูดเล่นใช่หรือไม่” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เป็นไปไม่ได้หรอกในเมื่อวันนั้นนางไม่ได้รับของเข้าปากแม้แต่ชิ้นเดียว“ถ้าพูดเล่นจะได้มานอนด้วยกันเช่นนี้หรือ ในเมื่อเจ้าวางยากำหนัดในอาหารให้ข้ากินข้าก็กิน แต่เจ้าไม่ยอมกินข้าก็แค่ใส่น้ำให้เจ้าอาบ เฮอะ! จะถึงวันแต่งงานอยู่แล้วยังคิดจะย