Lahat ng Kabanata ng ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว: Kabanata 21 - Kabanata 30

ในขณะเดียวกันนั้น เป่ยหนานหวังอวิ๋นรุ่นที่กำลังอยู่ในห้องหนังสือรู้สึกว่าหนังตาของตนเองกระตุกน้อยๆ ทำให้เขาต้องวางม้วนหนังสือที่กำลังอ่านค้างเอาไว้ แล้วยกมือขึ้นนวดคลึงหัวตาเบาๆ จนขันทีน้อยที่คอยปรนนิบัติรับใช้จิปาถะเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ท่านอ๋อง ท่านอ่านรายงานมาตั้งแต่เช้า อย่างไรเสียท่านควรพักสายตาสักหน่อย หรือไม่ก็ให้นางกำนัลนำผ้าชุบน้ำร้อนมาปิดตาสักครู่จะทำให้ดวงตาทั้งสองของท่านผ่อนคลายขึ้น”“ไม่หรอก ไม่ใช่เรื่องอ่านรายงานเยอะหรือน้อย ข้าเพียงรู้สึกวันนี้จะเกิดเรื่องอัปมงคลเกิดขึ้น”“ท่านอ๋องตรัสเสียน่ากลัว” ขันทีคนสนิทย่นคอเล็กน้อย ทำท่าขนพองสยองเกล้าเกินจริง “ท่านเป็นถึงเชื้อพระวงศ์สูงศักดิ์ บุญหนักศักดิ์ใหญ่ยิ่ง จะมีสิ่งอัปมงคลอันใดกล้ำกรายเล่า”“เจ้าก็รู้มิใช่หรือว่ามีอยู่คนหนึ่ง” น้ำเสียงนั้นดูเอือมระอาเหนื่อยหน่าย ขันทีน้อยทำหน้าเหมือนนึกตามเจ้านายได้ทัน แต่ชั่ววิบตาต่อมาก็ทำเพียงเทน้ำลงไปในแท่งหมึกเล็กน้อย แล้วก้มหน้าก้มตาฝนหมึกให้อวิ๋นรุ่นด้วยจังหวะที่ไม่ช้าไม่เร็วหลังจากนั้นก็มีขันที่อีกคนเข้ามา ท่าทีเนื้อระริกไหวเหมือนลูกนก ปากคอสั่นเหมือนลำบากใจเหลือจะกล่าวจนอวิ๋นร

สตรีที่เป็นต้นตอของความพินาศในชีวิตของนางในอีกสองปีให้หลัง เป็นนางดอกบัวขาวที่หน้าด้านแย่งสามีของนาง สตรีใจอำมหิตที่วางแผนชั่วสังหารนางเพื่อชิงลูกน้อยของนาง ให้นางจมอยู่กับความเจ็บปวดสิ้นหวังจนตัดสินใจจบชีวิตของตนเองในที่สุดองค์หญิงเวินอี๋ คือนาง!"หญิงสามานย์บังอาจนัก! ต่อเบื้องพระพักตร์องค์หญิงเหตุใดจึงไม่คุกเข่า" ขันทีข้างกายองค์หญิงตวาดใส่ หานฉงหรงพลันสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจำใจคุกเข่าเบื้องหน้าศัตรูที่บังเอิญพบในทางแคบผู้นี้ "หม่อมฉันหานฉงหรง ถวายบังคมองค์หญิง"เวินอี๋ปรายตามองหย่งเยี่ยที่ทำหน้าบูดบึ้งใส่นาง แล้วจึงก้มลงมองสตรีที่เงยหน้าสบตาตนโดยไม่กลัวเกรงก่อนยิ้มเอ่ย "บุตรีหานปั๋วซื่อใช่หรือไม่""เพคะ""ลุกขึ้น" เวินอี๋เอ่ยเสียงเรียบ ฉงหรงทำตามอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อยืนได้มั่นคงดีแล้ว นางกลับพบเจอเหตุไม่คาดฝันอย่างหนึ่งฝ่ามือขาวเนียนละเอียดของเวินอี๋ฟาดเข้าที่แก้มของหานฉงหรงโดยไม่ทันหลบเลี่ยง ลำพังฝ่ามือนั้นไม่เท่าไหร่ แต่แหวนที่นางสวมรบสิบนิ้วนั้นไม่จากการสวมอาวุธทำให้ความหนักหน่วงเพิ่มขึ้นทำให้พวงแก้มขาวของนางข้างหนึ่งบวมช้ำห้อเลือด ทั้งยังมีรอยเลือดจากการที่เล็บยาวข่วนครูดอย่างแร

กว่ามื้อเย็นมื้อนั้นจะจบสิ้น ก็ปาเข้าไปร่วมหนึ่งชั่วยามโดยรวมกับช่วงเวลาที่ทดสอบหย่งเยี่ย นับได้ว่าได้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจไม่น้อย เพียงแค่วันเดียวเด็กน้อยก็จำอักษรได้มากขึ้น เมื่อสอบถามหย่งเยี่ยน้อยก็ตอบว่า นอกจากที่หานฉงหรงจะจะใช้การตอบทบทวนตำราเก่าที่หย่งเยี่ยเคยเรียนมาแล้ว ยังนำกระดาษมาตัดเป็นชิ้นเล็กๆ จำนวนหลายสิบแผ่น แล้วเขียนอักษรจากตำราพันอักษรเขียนใส่กระดาษทีละแผ่น จากนั้นนำอักษรเหล่านั้นนำมาผสมเป็นคำศัพท์ใหม่ๆ ให้หย่งเยี่ยจดจำ รวมแล้วเพียงเวลาไม่กี่ชั่วยามหย่งเยี่ยก็เรียนรู้คำใหม่นอกเหนือจากในตำราพันอักษรได้อีกหลายสิบคำ เชื่อว่าถ้าหย่งเยี่ยยังเล่าเรียนได้ดีเช่นนี้อีกต่อไปเรื่อยๆ ไม่นานเขาก็จะเรียนตามเด็กๆ ในตำหนักศึกษาในวังหลวงทัน ยิ่งถ้าได้หานเซียงอวิ๋นผู้เป็นบิดาของหานฉงหรงผู้ได้ชื่อว่าเป็นยอดปราชญ์แห่งยุคมาให้ความรู้อีกคน หย่งเยี่ยก็ไม่ต่างกับพยัคฆ์ติดปีกแต่ในเมื่อผู้ปูทางอย่างหานฉงหรงทำหน้าที่ได้ดีทั้งยังเกิดเรื่องไม่คาดฝันกับนางเช่นนี้ก็สมควรที่เขาจะต้องตบรางวัลปลอบใจให้ เขาจึงตัดสินใจเดินไปที่ห้องหนังสือส่วนตัวของเขา หยิบหนึ่งในตำราที่เกี่ยวกับการแพทย์อันแสนล้ำค่าที่เหล่า

“หานฉงหรง”“เพคะ” คำเรียกของเขาทำนางหลุดจากภวังค์“จะฟังที่ข้าเล่าต่อหรือไม่”“...เพคะ”อวิ๋นรุ่นถอนใจพลางเอ่ย “จากนั้นพอข้าให้คนสืบมาจนแน่ใจแล้วจึงตัดสินใจทูลขอไทโฮ่วให้หย่งเยี่ยมาเที่ยวเล่นกับข้าชั่วคราวที่จี๋หลิน หนึ่ง เพื่อทดสอบความรู้ของหย่งเยี่ย สอง เพื่อเดินทางมาพบกับหานปั๋วซื่อ ขอให้เขามาเป็นอาจารย์ของหย่งเยี่ย”เมื่อเห็นหานฉงหรงกระพริบตาปริบรับฟังโดยไม่ค้านขึ้นมาอีกก็กล่าวต่อ “ตอนแรกข้ากำลังปวดหัวอยู่ เพราะหานปั๋วซื่อนั้นประกาศต่อใต้หล้าว่าไม่ประสงค์จะอยู่ในราชสำนัก ไม่อยากข้องเกี่ยวกับเชื้อพระวงศ์ ซึ่งตัวข้ามีคุณสมบัติครบทุกด้านที่เขาจะปัดตกไม่ให้พบ ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี ก็บังเอิญได้พบกับบุตรสาวของหานปั๋วซื่อเช่นเจ้าก่อน ข้าจึงได้ยอมร่วมมือกับแผนหนีการแต่งงานหลอกๆ ของเจ้า ต่อมาค่อยหาจังหวะเหมาะสมเชิญบิดาของเจ้ามาสอนหย่งเยี่ยที่เมืองหลวง และตระกูลหานของเจ้าจะได้พ้นหูตาของฉางซื่อหลางด้วย”หานฉงหรงยิ้มเอ่ยเหมือนข้อสงสัยที่ตกค้างในใจได้รับการไขกระจ่าง “ที่แท้ที่พระองค์ช่วยหม่อมฉันมีจุดประสงค์เช่นนี้นี่เอง สร้างหนี้บุญคุณให้บิดาหม่อมฉัน มิให้เขาปฏิเสธคำชวนของท่านอ๋องได้”

“เสี่ยวมี่เด็กดี เจ้ากับข้าต่างเป็นนางกำนัลดุจเดียวกัน มิต้องพิธีรีตองให้มากความหรอก” หานฉงหรงยิ้มเอ่ย ก่อนวางพู่กันแล้วเดินไปหาเสี่ยวมี่พลางประคองให้เด็กน้อยลงมาจากเก้าอี้อย่างปลอดภัย “ถึงท่านอ๋องจะบอกให้เจ้าคอยดูแลรับใช้ แต่ก็แค่เฉพาะช่วงที่ข้าต้องติดเตาทำอาหาร กับจุดเทียนและคอยดับเทียนตอนกลางคืนเท่านั้น เจ้าไม่จำเป็นต้องทำอันใดนอกเหนือจากนั้น ถ้าเจ้าอยากช่วย ก็แค่เรียนเป็นเพื่อนเขาช่วยข้าสอดส่องดูแลหย่งเยี่ยมิให้เขาเกียจคร้านการเรียนกับอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับเขาก็พอ”หย่งเยี่ยที่เพิ่งกลืนขนมหมดคำพลันอ้าปากหวอ ทะลึ่งขึ้นจากเก้าอี้ยาว “เรื่องเป็นเพื่อนเล่นกัน หย่งเยี่ยรับได้ แต่ไฉนจึงให้เสี่ยวมี่มาคอยสอดส่องข้าด้วยเล่า”“เวลาเรียนเจ้าชอบวอกแวกฟุ้งซ่านง่าย ให้มีคนเรียนเป็นเพื่อนกับเจ้าอีกสักคนนั่นล่ะดีแล้ว” นางว่าพลางหันไปทางเสี่ยวมี่อีกครั้ง “ว่าอย่างไร ตกลงหรือไม่”“แต่พี่สาว เสี่ยวมี่เป็นผู้หญิง ที่บ้านเดิมมิเคยให้เรียนหนังสือ บอกว่าโตไปเสี่ยวมี่ถ้าไม่แต่งงานก็ต้องคอยรับใช้ผู้อื่น จะเรียนมากไปทำอันใด” เด็กหญิงว่าพลางทำมือไม้พันกันอยู่ไม่สุขหานฉงหรงเพียงยกมือลูบศีรษะเล็กนั้นแล้วเอ่ย