Lahat ng Kabanata ng ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว: Kabanata 11 - Kabanata 20

แม้กำลังจะมีกำหนดแต่งงานในอีกสิบวัน แม้ว่าทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการวิวาห์ แต่หานฉงหรงก็ดูขาดความกระตือรือร้นเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างผิดปกติ ทว่ากลับเอาความกระตือรือร้นที่ควรมีไปใช้กับเรื่องอื่นแทนในช่วงเวลานี้ต้นบ๊วยที่อยู่หลังบ้านกำลังออกผลเต็มต้น กอปรกับเหล้าบ๊วยที่นางทำไว้ให้บิดาและเก็บไว้สำหรับรับรองอาคันตุกะกำลังจะหมด หานฉงหรงจึงสั่งให้บ่าวรับใช้เก็บบ๊วยสุกและใกล้สุกมาจำนวนหนึ่งล้างให้สะอาด ใช้เข็มเงินเขี่ยขั้วสีดำออกทีละลูกอย่างเอาใจใส่ จากนั้นจึงเรียงบ๊วยสลับกับน้ำตาลถังชวนซึ่งเป็นเกล็ดน้ำตาลสีขาวบริสุทธิ์ขนาดเท่าก้อนกรวด นับว่าราคาแพงกว่าน้ำตาลทั่วไปที่หานฉงหรงจะเก็บไว้สำหรับหมักเหล้าโดยเฉพาะ เรียงสลับทีละชั้นจนเต็มไห แล้วจึงเทเหล้านารีแดงชั้นเลิศลงไป ตบท้ายด้วยการใช้ผ้าแดงปิดแล้วผนึกด้วยดินเหนียวเพื่อปิดปากไหอีกที ค่อยนำไปฝังใต้ต้นล่าเหมยที่ปลูกติดกับห้องนอนของนาง“คุณหนู เหตุใดครานี้จึงใช้เหล้านารีแดงเจ้าคะ” หลินหลางเอ่ยถามขณะช่วยหานฉงหรงนำไหเหล้าวางเรียงลงไปในหลุมที่ขุดเตรียมไว้“เหล้านารีแดง เดิมเรียกว่าเหล้าบุตรสาว เวลาบ้านใดให้กำเนิดบุตรสาวก็มักจะนำเหล้านารีแดงออกมาเลี้

นอกจากหานฉงหรงและเป่ยหนานหวัง ก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าคำตอบที่หานฉงหรงมอบให้นั้นคือสิ่งใด แต่ที่ผู้คนในจี๋หลินรับรู้ คือหลังจากวันนั้นผ่านไปหกวัน ก็เป็นวันแต่งงานระหว่างธิดาบัณฑิตหานปั๋วซื่อที่มีแต่ผู้คนนับหน้าถือตา กับมือปราบนามกระเดื่องอย่างฉางซื่อหลางเสียงปะทัดดังขึ้นจากสองข้างทางยามที่ขบวนเจ้าบ่าวผ่านไปตั้งแต่แสงเงินแสงทองจากดวงตะวันยังไม่ทันจับอยู่ที่ขอบฟ้า ใบหน้าหล่อเหลาของฉางซื่อหลางที่นั่งอยู่บนหลังอาชาพ่วงพีดูแช่มชื่นสดใสสมกับเป็นว่าที่เจ้าบ่าว ยิ่งสวมชุดแดงเช่นนี้กลับยิ่งทำให้ร่างแกร่งดูมีชีวิตชีวาระยะทางจากบ้านตระกูลฉางจนถึงบ้านสกุลหานนั้นใช้เวลาไม่นานนัก ขบวนเจ้าบ่าวก็มาถึงโดยมีหานเซียงอวิ๋นคอยท่าต้อนรับ ข้างๆ ของชายวัยกลางคนมีเจ้าสาวของเขาที่สวมอาภรณ์แดงมงกุฎหงส์คลุมทับด้วยผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวปักลายมู่ตานด้วยด้ายทองดูงดงามอ่อนหวาน ฉางซื่อหลางมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีอิ่มเอม หัวใจพองฟูขึ้นมาเต็มอกดั่งเห็นชัยชนะอยู่เพียงเอื้อม เขาช่วยแม่สื่อประคองเจ้าสาวขึ้นนั่งเกี้ยวแปดคนหามอย่างที่เคยให้คำสัญญากับหานฉงหรงเอาไว้เมื่อแรกเริ่มคบหา จากนั้นมโหรีประจำขบวนเจ้าสาวก็เริ่มบรรเลงก้องอีกครั้

7นิราศจากบ้านเกิด สู่ตำหนักเป่ยหนานหวังแม้จะล่วงเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่ที่เมืองหลวงแห่งนี้ก็ยังคงมีลมหนาวพัดแรง พัดพาเอากลิ่นหอมของดอกอิงที่เริ่มผลิบานสะพรั่งให้ลอยเข้ามายังสถานที่ที่ใหญ่โตโออ่าไม่น้อยหน้าวังหลวงอย่างตำหนักเป่ยหนานหวังหานฉงหรงกระชับเสื้อคลุมกันลมทรงระฆังของหย่งเยี่ยให้จนแน่ใจว่าจะไม่มีอากาศหนาวเล็ดลอดเข้ามาในร่างกายนุ่มนิ่มอบอุ่นของเด็กน้อยแล้วจึงยอมลงจากรถม้า หย่งเยี่ยมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนถามด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “ท่านแม่ไม่หนาวหรือ?”หานฉงหรงยิ้มละไมเอ่ย “ข้าอังเตาถ่านในรถม้าจนอุ่นพอแล้ว ไม่หนาวหรอก”หย่งเยี่ยกลับใช้สองมือเล็กป้อมประคองมือขาวนุ่มนิ่มปานไร้กระดูกของหานฉงหรง พินิจไปมาก็กล่าว “แต่มือท่านทั้งเย็นทั้งแดงมาก” ว่าจบก็อ้าปากน้อยๆ พ่นลมหายใจอุ่นระอุใส่มือแดงระเรื่อ ท่ามกลางสายตาเอื้อเอ็นดูของหานฉงหรงที่ยังมองมิวางตา จากนั้นดวงตาทั้งสองข้างของนางก็พลันเลือนด้วยม่านน้ำตา ในใจคิดเพียงว่า ถ้าลูกของนางยังอยู่...ถ้าลูกของนางยังอยู่...แต่ด้วยเพราะยังเล็กเกินไป แม้หย่งเยี่ยจะทั้งเป่าไอร้อน หรือเอาไปแนบแก้มกลมของตนเองมือของหานฉงหรงก็ยังคงเย็นอยู

เมื่อถึงตำหนักปีกซ้ายที่เป็นที่พำนักของท่านชายน้อยหย่งเยี่ย หานฉงหรงจึงได้ขอให้ขันทีน้อยสั่งไปยังห้องเครื่องให้ต้มน้ำขิงพุทราแดงเอาไว้ ส่วนเรื่องปรุงรสเมื่อนางอาบน้ำหย่งเยี่ยเสร็จแล้วก็จะไปทำด้วยตนเองพอสั่งจบก็หันไปทางหย่งเยี่ยน้อยที่ยืนหลบหลังอยู่ที่ฉากกั้น รอคอยให้นางวิ่งดักหน้าล้อมหลังตามจับไปอาบน้ำ ซึ่งก็เป็นดังคาด มีเสียงวิ่งตึงตังดังออกมาจากตำหนักปีกพร้อมเสียงหวีดร้องของเด็กน้อย และแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะสดใสปานไข่มุกกระทบจานหยกจนบรรดาข้ารับใช้ที่คอยท่าอยู่ด้านนอกยังอดแปลกใจมิได้ ท่านชายน้อยของพวกเขานั้นเป็นเด็กเอาแต่ใจ เปลี่ยนหรูหมู่ (แม่นม) และพี่เลี้ยงบ่อยครั้งเพราะเป็นเด็กเบื่อง่ายและไม่ชอบการถูกขัดใจหรือจ้ำจี้จ้ำไช แต่เวลาที่อยู่กับหานฉงหรงผู้นั้นกลับเชื่อฟังดีราวกับบุตรที่เชื่อฟังมารดาอย่างไรอย่างนั้น จนมีบางคนอดคิดอกุศลไม่ได้ว่านางกำนัลมาใหม่ผู้นี้จะลอบวางยาหรือใช้เล่ห์กลอันใดหรือไม่ซึ่งคำพูดที่ต่างพากันโจษจันถึงหานฉงหรงนั้นเข้าหูคนที่กำลังวิ่งไล่จับเด็กชายตัวน้อยในห้องทุกถ้อยคำ แต่นางก็เลือกที่จะเมินเฉยเสียเพราะจุดประสงค์ของนางที่มาที่นี่คืออันใด ก่อนจะหันไปให้ความส

โต๊ะเรียนของหย่งเยี่ยอยู่ด้านในสุดของหอตำราที่เปิดโล่งออกมาเป็นสวนขนาดเล็กที่ปลูกดอกไม้ต้นไม้ร่มรื่นไม่ต่างจากหน้าหอตำรา มีพื้นไม้ยกสูงพร้อมวางโต๊ะตัวเล็กที่วางตำรา กระดาษหอม พู่กันและแท่งฝนหมึก ที่ขาดไปไม่ได้ก็คงเป็นกาน้ำชาร้อนกรุ่นและขนมกินเล่นที่มากพอจะสามารถเหนี่ยวรั้งเด็กชายให้อยู่กับที่ได้ประมาณชั่วยามหรือสองชั่วยามได้“หย่งเยี่ยน้อย บอกข้าได้หรือไม่ว่าเจ้าเรียนตำราใดไปแล้วบ้าง” หานฉงหรงยิ้มถามขณะวางตำราสามสี่เล่มเรียงบนโต๊ะหยางเยี่ยเอียงคอน้อยๆ ก่อนใช้นิ้วจิ้มที่ตำราไปสามเล่มแล้วก็หยิบขนมน้ำตาลขาวขึ้นมากัดกินไปพลางๆหานฉงหรงหยิบหนังสือเหล่านั้นมาดู ก็เห็นว่าเป็นตำราอักษรพื้นฐานสำหรับเด็กหนึ่งเล่ม อีกสองเล่มคือหนึ่งในคัมภีร์หลุนอวี่ [2] จากทั้งหมดยี่สิบเล่ม ส่วนอีกเล่มคือเชียนจื้อเหวิน (ตำราพันอักษร) ซึ่งทั้งหมดเป็นตำราพื้นฐานที่เด็กอายุขนาดหย่งเยี่ยต้องเรียนรู้ท่องจำให้ได้ และสำหรับเด็กเล็กอย่างหย่งเยี่ย นับว่าเด็กน้อยมีความสามารถในการท่องจำที่สมวัยในระดับหนึ่ง “แล้วคัมภีร์หลุนอวี่นี้เจ้าเรียนถึงเล่มไหนแล้ว”หย่งเยี่ยไม่ตอบชื่อตำรา เพียงแค่โคลงศีรษะท่องเนื้อความจากในตำราท่อนหน