Lahat ng Kabanata ng ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว: Kabanata 31 - Kabanata 38

ณ วังหลวงในเวลาเดียวกันนั้น องค์หญิงเวินอี๋ที่กำลังมุ่งหน้าไปตามทางเดินของตำหนักปีกเพื่อมุ่งสู่ตำหนักไทโฮ่วด้วยท่าทีอารมณ์ดีอย่างยิ่ง นางมองกระดาษในมือที่เพิ่งได้มาจากนางกำนัลในจวนเป่ยหนานหวังอีกครั้ง ก่อนเก็บใส่ไว้ในแขนเสื้ออย่างแนบเนียน จากนั้นใช้เวลารอไม่นานนักเพื่อที่จะให้กูกู่ (นางกำนัลอาวุโส) ของตำหนักไปรายงาน นางก็ได้พบกับสตรีสูงศักดิ์ที่มีชันษาเฉียดห้าสิบ กระนั้นก็ยังเหลือเค้าความงามในอดีตอย่างเต็มเปี่ยม พระนางกำลังผ่อนคลายอิริยาบถอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว มือหนึ่งถือตำรา มือข้างหนึ่งถือกล้องยาสูบยกขึ้นสูบอึกหนึ่ง ก่อนปล่อยให้ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งเป็นสายยาวจากริมฝีปากแดง เวินอี๋ไม่รอช้ารีบย่อกายคารวะทันที “ถวายบังคมเสด็จย่า”“เวินอี๋เองหรือ วันนี้ลมอันใดหอบหลานรักของข้ามาถึงที่นี่ได้เล่า” น้ำเสียงนุ่มนวลเจือด้วยความเอื้อเอ็นดูดังขึ้น นางวางกล้องยาสูบและตำราที่อ่านค้างไว้บนโต๊ะเล็กข้างตัวเวินอี๋นั่งลงข้างๆ นาง แขนเรียวขาวกลมกลึงทั้งสองสวมกอดอย่างออดอ้อนเท่าที่หลานสาวคนโปรดผู้หนึ่งจะทำได้ก่อนเอ่ย “เป็นเพราะลมหวนคิดถึงเสด็จย่าเพคะ ไม่ได้พบพระองค์หลายวันแล้ว หม่อมฉันคิดถึงยิ่งนัก”“อายุ

“ใจจริงตัวข้าก็อยากสอนสั่งหย่งเยี่ยด้วยตนเอง แต่เจ้าตัวดื้อของข้ายืนกรานว่าจะไม่ยอมเรียนกับข้าเด็กขาด” ไทโฮ่วว่าพลางจิ้มแก้มขาวเนียนของหลานชายที่กำลังหยิบขนมพันชั้นเข้าปาก “เสด็จย่าของเจ้าเป็นถึงปราชญ์หญิงแห่งยุคเชียวนะ ถ้าเจ้ายอมมาเรียน เสด็จย่าก็พร้อมที่จะทุ่มเทกำลังสอนสั่งเจ้าเป็นอย่างดี”หย่งเยี่ยเคี้ยวขนมหมุบหมับ ตอบด้วยน้ำเสียงไหลลื่น “ถ้าเสด็จย่าต้องทุ่มเทกำลังสอนหลาน เกรงว่าต้องโมโหหย่งเยี่ยจนประชวรเป็นแน่ หย่งเยี่ยอยากให้เสด็จย่าอยู่ด้วยกันไปนานๆ จึงไปเรียนที่หอตำรากับเสด็จอาดีกว่า”“ชักแม่น้ำทั้งห้าใส่ตัวข้าเช่นนี้ แสดงว่าแม่นางหานของเสด็จอาเจ้าสอนดี” นางเอ่ยขณะปรายตาไปยังหานฉงหรง จากนั้นจึงหันไปพูดคุยกับหย่งเยี่ยต่ออย่างแนบเนียน ไหนเจ้าเล่าให้เสด็จย่าฟัง ว่าช่วงนี้เจ้าเรียนอันใดบ้างหย่งเยี่ยยิ้มแป้นราวกับรอคอยจังหวะเวลานี้มานาน เด็กน้อยหยิบกล่องไม้จากแขนเสื้อตัวยาวออกมาวางบนมือไทโฮ่ว “ช่วงนี้หลานเรียนประสมอักษรพ่ะย่ะค่ะ”“เรียนประสมอักษร อย่างไร?” ไทโฮ่วว่าขณะโบกมือให้นางกำนัลเก็บขนมน้ำชาไปเก็บเพื่อให้เด็กน้อยเทของที่อยู่ในกล่อง จากนั้นมือน้อยๆ ก็เกลี่ยกระดาษเหล่านั้นให้ปน

หลังจากที่ผ่านเรื่องราวชวนอกสั่นขวัญที่แม้ว่าสีหน้าของสามอาคันตุกะในตอนนั้นจะแทบไม่เปลี่ยนเลยก็ตามมาได้ ไทโฮ่วก็มีรับสั่งให้จัดงานเลี้ยงเล็กรับรองพวกเขาพร้อมสนทนาพาทีในเรื่องสัพเพเหระอีกประมาณชั่วยามหนึ่งอวิ๋นรุ่นจึงขอตัวพาหานฉงหรงและหย่งเยี่ยกลับด้วยเหตุว่ามีธุระต้องไปทำรถม้าคันใหญ่เคลื่อนตัวออกจากประตูวังหน้าอย่างเชื่องช้า เวลายังเป็นช่วงบ่าย แต่กลับมีเมฆมากทำให้อากาศไม่ร้อนอบอ้าวอย่างที่คิด หย่งเยี่ยเนื่องจากอิ่มทั้งขนมและอาหารเลิศรสฝีมือพ่อครัวตำหนักไทโฮ่วที่ไม่ได้กินมานานจึงกินเสียเต็มคราบ พอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน เด็กน้อยซุกตัวลงกับตักของหานฉงหรงโดยมีเจ้าของตักคอยโบกพัดกลมลายดอกเบญจมาศไปมาด้วยท่าทีไม่ช้าไม่เร็วเพื่อไม่ให้ลมแรงจนเกินไป“ตอนแรกที่ท่านอ๋องแนะนำให้องค์ชายเล่าถึงเรื่องของเสี่ยวมี่ หม่อมฉันก๊อกสั่นขวัญแขวนไม่น้อย ปกติเชื้อพระวงศ์มักไม่โปรดให้บุตรธิดาคลุกคลีร่วมกับสามัญชน แต่นี่ท่านกลับบอกให้หย่งเยี่ยทูลไทเฮาตามตรง หม่อมฉันนึกว่าจะถูกพระนางสั่งคนลากไปโบยไม่ก็ตัดหัวเสียแล้ว”อวิ๋นรุ่นเพียงจับจ้องหลานชายที่ยังนอนหลับฝันหวาน “ปณิธานของฝ่าบาทและไทโฮ่วนั้นปรารถนาที่จะให้

เวลาผ่านไปหลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม การประชุมหารือขององค์หญิงเวินอี๋พลันเสร็จสิ้นจวงหมิ่นกั๋วฟูเหรินพร้อมโฮ่วฉือสาวใช้กำลังเดินไปยังลานกว้างที่มีรถม้าและเกี้ยวจอดอยู่หลายสิบคัน สีหน้าของนางเคร่งเครียดคล้ายมีความคิดสารพันเวียนวนอยู่ในหัวไม่หยุดจนต้องหยุดเดินกะทันหันโฮ่วฉือรู้ดีว่าเจ้านายของตนคิดอันใดอยู่จึงเอ่ยอย่างวิตกกังวล “ฮูหยินเจ้าคะ เรื่องที่องค์หญิงเวินอี๋ทรงมอบหมายนั้นถ้าเราหาไม่ได้...”จวงหมิ่นกั๋วฟูเหรินเพียงลอบขบฟันกรืดกรอด ที่จริงสิ่งที่องค์หญิงเวินอี๋มอบหมายนั้น เพียงให้หาแพรไหมและอย่างอื่นที่เป็นสีม่วง เนื่องด้วยฮ่องเต้นั้นโปรดสีม่วงเป็นอย่างยิ่ง และสีม่วงนั้นยังโปรดทุกเฉดสีไม่ว่าจะเป็น สีม่วงไต้หลัน สีม่วงบัวเขียว หรือสีม่วงเข้มเช่นดอกจื่อถัง องค์หญิงวาดฝันไว้อย่างเต็มเปี่ยมว่าถ้าในงานเลี้ยงประดับประดาด้วยสีที่พระราชบิดาทรงโปรดอย่างยิ่งจะยิ่งทำให้บรรยากาศในงานเลี้ยงสมบูรณ์แบบมากขึ้นไปอีกแต่ในตอนนี้ต่อให้เป็นภรรยาขุนนางที่ไม่ค่อยได้ใส่ใจเรื่องราวความเป็นไปของโลกภายนอกต่างก็ต้องได้ยินเรื่องนี้เข้าหูบ้างเนื่องจากช่วงนี้คลื่นลมทะเลแปรปรวน ส่งผลให้สัตว์ทะเลล้มตายเกลื่อนชายห