วันนี้เหนื่อย พรุ่งนี้ก็เหนื่อยเหมือนเดิม

***ความเดิมจากตอนที่แล้ว……….

“ กะถินวันนี้แกมีกี่คิวอ่ะ พอดีฉันติดธุระ ประมานช่วง 18.00 น. จะยกคิวให้ 1 คิว แกเอาไหม ถือว่าช่วยฉันนะ นะนะ”

“อ่าพอดีฉันนนนเอ่อออ ได้ ฉันรับคิวนี้ให้ได้แกไม่ต้องคิดมากนะนินิว ยังไงก็เพื่อนกันช่วยกันได้อยู่แล้วสบายมาก“

***นินิวเพื่อนสาวคนสนิทของกะถินเอ่ยปากอ้อนวอนขอให้กะทินรับคิวที่ลูกค้าของเธอที่นัดไว้แทนให้หน่อยเพราะเธอมีธุระสำคัญด่วนที่ต้องไปทำสองสาวเพื่อนสนิทชอบช่วยเหลือซึ่งกันและกันเป็นประจำแบบนี้เสมอ นินิวเป็นคนปากร้ายแต่จิตใจดีชอบช่วยเหลือเพื่อนพ้องอยู่เสมอโดยเฉพาะเพื่อนสนิทอย่างกะถินเพราะนินิวรู้ดีว่ากะถินเป็นคนอย่างไง เอ่อ ลืมแนะนำตัวละครหลักของเราเลย กะถิน สาวน้อย อายุ 27 ปี ผมสั้นประมาณคาง ผมดำกริบ ใส่แว่นสายตา -200 สูง 160 ซม. ผิว 2 สี ออกขาวเหลือง ชอบใส่เสื้อผ้าสีดำ เป็นคนที่ไม่ค่อยมีสีสันในชีวิตสักเท่าไหร่ เพราะในความคิดโลกใบนี้ของเธอไม่ได้สวยหรูแบบคนอื่นสักเท่าไหร่ แต่ที่กะถินลังเลที่จะรับปากนินิวเพื่อนสาวคนสนิทของเธอนั้นเพราะเธอได้สัญญากับลูกสาวของเธอไว้ว่าเลิกงานจะกลับบ้านไปเล่นด้วย แต่ด้วยความเกรงใจของเธอนั้นทำให้ปฏิเสธเพื่อนสาวคนสนิทไม่ได้เลยต้องรับคิวนี้ให้ .

” กริ๊ง…กริ๊ง…”

“ ฮัลโหล แม่วันนี้แม่กลับบ้านกี่โมงจ้า น้ำใสมีอะไรจะอวดด้วยแหละ”

“เอ่ออ น้ำใสวันนี้แม่มีคิวเพิ่มอีก 1คิวน่ะ แม่อาจจะกลับดึกหน่อยนะลูก เดียวแม่เสร็จงานจะรีบกลับไปเลยนะคนดี”

“ได้จ้าแม่พรุ่งนี้ค่อยให้แม่ดูก็ได้เผื่อแม่กลับมาไม่ทันหนูนอนหลับก่อนอีก งั้นแค่นี้นะแม่หนูทำการบ้านล่ะ

***ทันใดที่วางสายจากลูกสาวสุดที่รักของเธอไป เธอได้หย่อนตัวลงบนเก้าอี้ แสงแดดยามเย็นสาดส่องเข้ามายังในร้านจุดที่เธอนั่งพักจากที่ทำงานมาตลอดทั้งวันจนเวลานี้ ก็ปาไปตั้ง 17.35 น. ตามจริงเธอต้องได้ไกล้กลับบ้านเพื่อไปหาลูกสาวของเธอแล้ว แต่ก็นะได้คิวเพิ่มก็คือได้เงินเพิ่มยังไงก็ดีอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ เพราะค่าใช้จ่ายของเธอในแต่ละวันหนักหนาพอสมควร ทุกคนเห็นว่าเธอทำงานดี เงินก็น่าจะดีใช่ไหมล่ะ มันก็ดีจริงๆนั้นแหละสำหรับคนที่มีต้นทุนต่ำแบบนี้การเป็นลูกน้องเขามันไม่ต้องลงทุน ลงแค่แรงกายและแรงใจ อาชีพทำผมเป็นอาชีพที่กดดัน รองรับอารมณ์ของลูกค้าแต่ละคนในแต่วันเป็นเรื่องธรรมดาของช่างทุกคนที่ต้องเจอ ก็นั้นแหละถ้าเป็นคนปกติก็ไม่น่ามีปัญหาแต่สำหรับผู้ป่วยโรคซึมเศร้า+แพนนิค ต้องพยายามรับมืออย่างหนัก ทั้งเรื่องอารมณ์ของลูกค้าหรือแม้กระทั่งอารมณ์ของตัวเอง ซึ่งใช่กะถินบางครั้งก็เกือบเก็บอารมณ์ของตัวเองไม่ได้แต่เป็นเพราะหน้าที่ที่ต้องทำถ้าไม่ทำลูกจะกินอะไรรายจ่ายของเธอใครจะรับผิดชอบล่ะ ความเป็นแม่ของเธอมันกดอาการป่วยของเธอไว้เกือบมิดเลยทีเดียว ในประโยคที่ว่า “ถ้าตายแล้วไม่ทิ้งภาระไว้ให้คนข้างหลัง เธอสามารถตายได้พรุ่งนี้เลย”

“ กะถินแกโอเคไหม ถ้าแกไม่ว่างฉันยกให้คนอื่นก็ได้นะ ไม่เป็นไรเลยแกไม่ต้องเกรงใจที่จะปฏิเสธ แกสามารถปฏิเสธได้เลยนะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม”

“ฉันโอเครฉันแค่รู้สึกว่าฉันไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกฉันเท่าไหร่เลย ฉันเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องเลยเนาะ ฮ่าๆ ๆ แต่ทำไงได้ล่ะเงินมาหาก็ต้องรับไว้ เงินมันลอยอยู่ในอากาศอยู่ที่ว่าใครจะรับไว้ยังไง”

*** กะถินยกมือน้อยๆของเธอปาดเหงื่อที่รินลงจากขมับใหลลงมายังหางตาจนเกือบเขาตาของเธอเบาๆ แล้วพูดกับนินิวเพื่อนสนิทของเธอที่เหมือนกำลังจะรู้สึกผิดทีทำให้กะถินรู้สึกผิดกับลูกสาวตัวเองอยู่ ที่พูดไปหัวเราะไปเพื่อกลบเกลื่อนไม่ให้นินิวเพื่อนสาวไม่สบายใจ ทั้งที่เหงื่อที่รินออกมาจากขมับของเธอนั้นคืออาการส่วนหนึ่งของโรคแพนิคที่เธอกำลังเผชิญอยู่ หากเธอมีอาการวิตกกังวลหรือคิดมากอยู่ อาการของโรคเหล่านี้จะแสดงออกมาเห็นได้ชัด แต่ด้วยความเป็นแม่ของเธอและเดอะแบกของครอบครัวทำให้เธอต้องอดทนให้ถึงที่สุด เพราะการที่มีเงินมันดีที่สุดในการใช้ชีวิตของเธอแล้ว.

“20.40 น.”

“ขอบคุณที่ใช้บริการนะค่า เดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพนะค่าคุณลูกค้า เปิดประตูจะมีทางเดินต่างระดับลูกค้าระมัดระวังด้วยนะคะ เห้อ หมดไปอีกวันแล้วสินะ เอ๊ะ ฝนตกหรอ แปลกน๊าอยู่ดีๆฝนตเฉยเลย ไม่ได้เอาร่มมาด้วยสิ ฤกษ์ไม่ดีแต่เช้ายันเลิกงานเลยเรา พรุ่งนี้ต้องเวะไปตัดแว่นใหม่ก่อน ไม่มีแว่นเหมือนไม่มีตาเลยสิเรา ฮ่าๆๆ”

*** กะถินเอ่ยปากน้อยๆของเธอขอบคุณลูกค้าคนสุดท้ายของวันนี้ ซ้ำไม่ลืมเอ่ยปากห่วงลูกค้าที่กำลังเปิดประตูออกจากร้าน เพราะทางเดินจะเป็นขั้นบรรได 3 ขั้น ก่อนจะถึงทางเดินราบปกติ เธอจะเป็นทำแบบนี้เสมอ แล้ววันนี้เหมือนเธอจะพบเจอเรื่องไม่ดีมาตลอดทั้งวันบวกกับวันนี้เธอเหนื่อยมาก สามารถหลับในได้ตลอดเวลา เดาได้ว่ากลับบ้านไปหัวถึงหมอนก็สามารถภาพตัดได้เลย แต่ฝนดันตกมาส่ะได้ เธอจึงรีบเก็บของทำความสะอาดอุปกรณ์ และ พื้นให้สะอาดก่อนที่ย่างเท้าเรียวสวยเท้าน้อยๆของเธอไปปิดสวิตซ์ไฟในร้านทั้งหมด ที่เธอทำคนเดียวหมดเพราะตอนนี้มีเธออยู่ร้านเพียงคนเดียว คนอื่นเสร็จงานเขาก็แยกย้ายกลับบ้านกันหมด แต่มันก็เป็นปกติของเธอเพราะส่วนมากเธอจะยิงยาวแบบนี้เป็นประจำ.