ตอนที่๑๗

กว่าหนึ่งชั่วยามเศษ ป้ายประตูจวน จวิ้นอันโหวก็ปรากฏให้เห็นในครรลองสายตา ของสวีเจียงหลัว อา...

...บ้านของข้า

“คุณหนูลมแรงนะเจ้าค่ะ”

เสี่ยวจิ่วเห็นคุณหนูใหญ่ของตนเปิดม่านรถม้า ก็รีบนำเสื้อคลุมมาสวมทับให้ สวีเจียงหลัวจึงหันกลับมายิ้มขอบคุณให้อีกฝ่าย ก่อนจะเหลียวกลับไปชะโงกมองภาพประตูใหญ่จวนที่ใกล้เข้ามาเรื่อย แรงลมปะทะหน้าถึงจะเย็นไปบ้างแต่กลับสดชื่น แสงอาทิตย์จวนอัสดงส่องลงมายังตัวอักษร ‘สวี’สะท้อนวาววับ

อึดใจต่อมาขบวนรถม้าก็หยุดลง ประตูใหญ่ของจวนเปิดรอท่า คนในจวนต่างออกมายืนเรียงแถวรับอย่างพร้อมเพรียง โดยมีชายชราผมขาวนวลสะอาด ใบหน้าเคร่งขรึมแต่แฝงความเมตตาในดวงตาคมกริบ สวมอาภรณ์สีเข้ม ยืนอยู่เคียงข้างหญิงชราผมขาวเรียบตึงในชุดผ้าไหม

ทั้งสองจะเป็นใครไปได้หากมิใช่ จวิ้นอันโหวเฒ่า กับจวิ้นอันโหวฮูหยินเฒ่า ท่านปู่ ท่านย่าของนางเอง เบื้องหลังยังมีเหล่าบุตรหลาน ญาติพี่น้องฝ่ายรอง ญาติสาวและคุณชายจากสกุลรอง ตลอดจนบ่าวไพร่ยืนรอคอยด้วยสีหน้าคาดหวัง

เสี่ยวจิ่วกับเสี่ยวผิงเข้าประคอง นางลุกขึ้น โดยมีหลันถิงลงไปรอรับอยู่ด้านล่าง เพียงเห็นหลานสาวคนโตก้าวมายืนมั่นคงบนพื้น จวิ้นอันโหวเฒ่า ก็ก้าวมาข้างห