ตอนที่๓๕(จบตอน)

ในขณะที่ทุกคนยังรู้สึกยินดีสามส่วนขมขื่นสองส่วน สวีเจียงหลัวกลับเป็นผู้เดียวที่รู้อยู่ในใจทุกสิ่งว่าขณะนี้นางดีใจมากเท่าใด อาจมากกว่าสวีเจียงหลีเสียอีก นั่นก็เพราะทุกสิ่งกำลังเป็นไปตามแผนซึ่งนางวางเอาไว้ที ละขั้นนั่นเอง...

ช่วงบ่ายของวันนั้น…

แสงแดดอ่อนสะท้อนระยิบจากกระเบื้องมุงหลังคาเรือนฉาฮวา พาดทาบเงาของต้นหลิวที่เอนไหวเบา ๆ ไปตามแรงลมฤดูปลายวสันต์ กลีบดอกเหมยที่เหลือร่วงหล่นโปรยปรายอยู่บนทางเดินหินกรวดหน้าประตูเรือน

สวีเจียงหลีในชุดอาภรณ์เนื้อดีสีชมพูอ่อนปักลายบุปผาน้อย ลวดลายระยิบพอให้พองาม เดินย่างเข้ามาอย่างไม่เร่งรีบ ทว่าทุกย่างก้าวกลับแฝงความมั่นใจอันยากจะซ่อนแววเอิบอิ่มในดวงหน้าได้

นางมาถึงโดยไร้การแจ้งล่วงหน้า แต่ก็ถือว่า ‘สมควร’ เพราะบัดนี้นางคือผู้ถูกพระราชทานสมรสจากเบื้องบน สถานะย่อมเหนือกว่าคุณหนูธรรมดาเช่นพี่สาวอีกหลายขุม

นางเดินผ่านประตูเรือนฉาฮวาด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานที่แต้มอยู่ตรงมุมปากอย่างจงใจ ราวกับกลีบหลีฮวาที่เบ่งบานในยามสายฝนซาเม็ด ทั้งงดงามและสะอาดบริสุทิ์ยิ่ง

“ต้าหลัวเจี่ย...”เสียงของนางช่างอ่อนหวานทว่ากลับไม่อ่อนโยนดังเดิม คล้ายจะเป็นน้ำผึ้งที่เคลือบยาพิษก็มิป