Semua Bab กับดักร้าย... พ่ายรักเสน่หา​(NC25+)​: Bab 11 - Bab 20

"เอามัน.. เข้า.. มาในตัวหนู.. อยากได้แรง.. อีก.." ร่างเล็กกายใจหอบถี่เด้งเอวสู้มือหนาไม่หยุด อยากให้เขาสอดท่อนลำเข้ามาในตัวเธอ เจ้าสมุทรเงยหน้าขึ้นมองเขาถอดเสื้อคลุมออาบน้ำออก แล้วโยนทิ้งมันไปอีกทาง "เราจะมีความสุขกัน.. ถ้าเจ็บบอก" ใบหน้าเล็กนอนหายใจรวยริน พร้อมทั้งบิดตัวไปมาเพราะความต้องการที่ตีตื้นขึ้นมาในตัวเธอ มือเรียวสวยลูบไล้ตัวเองทั้งตัว เพราะความต้องการอยากปลดปล่อย เจ้าสมุทรมองภาพประติมากรรมตรงหน้าด้วยความตะลึงงัน ในความงามอย่างไร้ที่ติของเธอ แถมด้วยเสน่ห์อันล้นเหลือ แค่เธอขยับตัวความใหญ่โตที่หน้าขาก็แสดงอำนาจ ขยายตัวเต็มที่พร้อมที่จะออกศึก เจ้าสมุทรกลืนน้ำลายลงคอมือหนาลูบไล้หน้าท้องแบนราบ ขย้ำอกอวบทั้งสองข้างแล้วบีบเค้นมันอย่างเบามือ แขนเรียวเล็กเกาะแขนแน่นหนา เผลอปากร้องคราง แล้วเลื่อนต่ำลงมาต่ำลงมาเลื่อยๆ ความชุ่มช่ำที่ซึมผ่านออกมาจากแพนตี้ตัวเล็ก สะโพกผาย เอวเล็กคอด แต่ความโหนกนูนในส่วนที่สมควรจะมีนั้นเรียกสายตาความหิวกระหายจากคนตัวโตได้มากเลยที่เดียว "เอาหนู.. ทำหนู" ดวงตากลมโตน้ำตาคลอเบ้าเอ่ยวิงวอน เพราะความทรมานตอนนี้ มือเรียวเล็กทั้งสองข้างบีบเค้นหน้าอกอวบของตัวเอ

ตอนนี้เป็นเวลาเลยวันใหม่มาแล้วสี่ชั่วโมง ซึ่งสองชั่วโมงก่อนหน้า ร่างเล็กปีนขึ้นมาบนตัวเขาเพราะความต้องการที่มันคุรุ่นขึ้นมาอีกรอบ ธนัชชาครางรับตอนที่ร่างสูงกระแทกตัวตนเข้าทางด้านหลังเล็กอีก 2-3 ครั้ง ก่อนที่จะคำรามออกมาด้วยความพึ่งพอใจ ร่างบอบบางเสียวซ่านจนขาเรียวทั้งสองข้างสั่นสะท้าน ใบหน้าสวยกดลงหมอนใบโตเพราะรับแรงกระแทกไม่ไหว "หนู.. เสียว... เบา.. อ่ะกรี๊ดดดดด" เสียงหวานกรี๊ดออกมา พร้อมด้วยช่องทางรักเล็กแคบกระตุกรัวๆ "อืม.. กระต่ายน้อยของฉัน.." เมื่อเอวเล็กทรุดลงที่นอน เจ้าสมุทรจึงจัดผมที่ปิดใบหน้าสวยไปอีกทาง ก่อนที่เขาจะก้มลงจูบแก้มเล็กด้วยความพึงพอใจ​ ถึงรูปร่างจะบอบบางไปหน่อย แต่ร่างสวยก็สามารถ​ตอบสนองความต้องการของเขาได้ดีเยี่ยม ถึงความอุ่นนุ่มจะรัดแน่นความใหญ่โตของเขาอยู่ ยิ่งได้กินยิ่งหิวกระหายอยากกลืนกินเธอซ้ำๆ แต่สภาพเธอตอนนี้ ถ้าไม่หยุดพักเธอคงตายคาเตียงเขาแน่ "หนู.. ไม่เอา.. แล้ว" ธนัชชาเหนื่อยจนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น การมีเซ็กซ์​ที่แสนดุเดือดตลอดทั้งคืน ร่างกายเธอเหมือนมันจะแตกสลายแยกออกเป็นชิ้นๆ "ฉันไม่ทำอะไรหรอก แค่อาบน้ำให้" เจ้าสมุทรอุ้มร่างบอบบาง ที่บอบช้ำ

ธนัชชาเดินวนรอบห้อง เพื่อที่จะหาทางออกจากที่นี่ ท้องเธอก็ร้อง สักพักเหมือนมีแขกมาพบเจ้าของห้อง ร่างเล็กยืนจ้องอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ ผู้ชายสูงประมาณ 180 ซม. ถือของเต็มสองมือ เมื่อยืนรอนานเข้า "เจ้านาย ให้ผมเอามื้อเที่ยง มาให้คุณครับ" ดีแลนด์ ยืนรอให้ผู้หญิงของเจ้านายเปิดประตูออกมา เขาก็อยากเห็นหน้าเหมือนกัน ร้อยวันพันปี เจ้านายของเขาไม่เคยที่จะดูแลผู้หญิงคนไหนมาก่อน ธนัชชาเห็นนามบัตรของเขาในลิ้นชัก พอจะรู้ว่าเขาชื่อเจ้าสมุทร และคงจะรวยมากด้วยดูจากทั้งชั้นนี้คงเป็นของเขาคนเดียว ธนัชชาหิวมากจนหน้ามืดจนจะเป็นลมอยู่แล้ว พอได้ยินคำว่ามื้อเที่ยง ใบหน้าเล็กก็เผลอยิ้มออกมา อย่างไรดีเขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำขนาดนั้น ที่จะไม่สนใจเธอเลย แล้วตอนนี้แมวอ้วนของเขา ยังวิ่งออกจากประตูแมวไปยืนข้างๆ คนแปลกหน้าสำหรับเธอข้างนอกอีกด้วย เหมือนรู้จักกันมาก่อน "คุณ... ชื่ออะไรค่ะ แทนจะได้ขอบคุณถูก" เมื่อธนัชชาค่อยๆ แย้มประตูออกไป ด้วยเธอแต่งตัวไม่ค่อยสุภาพด้วย "ผมชื่อดีแลนด์ครับ เจ้านายให้ผทเอามื้อเที่ยงมาให้" ธนัชชาเปิดประตูแล้วยื่นมือไปรับกล่องอีกประมาณสิบกล่อง แต่คนหน้าดุที่ใบหน้าเรียบนิ่งกลับส่าย

“เขาได้ป้องกันไหม” อาริตาจับไหล่เล็ก แล้วดึงเพื่อนเข้ามากอดปลอบ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันคงหนักสำหรับเพื่อนเธออาริตาเข้าใจ เอาจริงเธอไม่ได้โกหกคือความทรงจำของเธอตอนนี้มีแต่น้ำเสียงของเขา ที่กระซิบถามเธอไม่หยุด และหลอกล่อให้เธอตอบสนองเขา ถึงครั้งแรกมันจะเจ็บ แต่หลังจากนนั้นร่างกายของเธอดันตอบสนองเขาอย่างดี “ก็ยังดีที่มีสติ แต่สภาพตอนนี้คือดูไม่ได้เลย” ร่างกายเธอตอนนี้ปวดไปทั้งตัว หลังจากเธอทานมื้อเที่ยง ที่เลขาของเจ้าสมุทรเอาเข้ามาให้เสร็จ ร่างกายเธอก็รู้สึกว่ามีอาการรุมๆเหมือนจะไม่สบาย หลังจากนั้นเธอไม่สบายจริงๆ “น้องแทนทางนี้ค่ะ” ร่างเล็กยิ้มหวานส่งให้ผู้จัดการส่วนตัว รูปร่างบอบบางสมส่วนด้วยส่วนสูง 165 ซม. ตามมาตรฐานหญิงไทย รอยยิ้มโชว์ฟันซี่เล็กเรียงตัวสวย ดวงตาใสแวววาวมีเสน่ห์เฉพาะตัว พร้อมลักยิ้มเล็กด้านแก้มซ้าย ช่วยทำให้ใบหน้าหวานชวนมองและสะกดสายตาคนพบเห็นมากขึ้น รอยยิ้มที่น้อยครั้งมากที่ทุกคนจะได้เห็นเพราะความเก็บตัวและไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ฉายานางร้ายหน้าหวาน จึงกำลังเป็นที่พูดถึงในวงการ แต่เธอนั้นไม่ชอ

“คุยกับคุณเจ้า พี่ไปที่รถไม่นาน ” แล้วปลายฟ้าก็ออกจากห้องไป “รู้หรือไม่ว่า ผมสามารถทำให้คุณไม่มีงานได้ภายใน 24 ชั่วโมงได้” ดวงตาสีน้ำตาลอมฟ้าจ้องใบหน้าเล็กนิ่ง ส่งแพร่กระจายรังสีว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นจริง เพียงแค่เขากระดิกนิ้ว มันก็สามารถเลือนหายไปในพริบตาเดียว “สัญญาของผม จะเบี้ยวหรือไง คุณตกลงจะผูกปิ่นโตกับผมแล้ว จะมาโกงกันหน้าเห็นแบบนี้ไม่ได้” น้ำเสียงเอาแต่ใจของคนตัวโต ที่ส่งออกมาทำให้ร่างเล็กเริ่มนั่งไม่ติด การแต่งตัวที่รู้ว่าเขานั่นไม่ธรรมดา ขนาดผู้จัดการของเธอยังไม่กล้าปฎิเส​ธ ธนัชชาจ้องมองประตูตลอดเวลา แต่พอเจอสายตาที่คาดโทษดวงตากลมโตสวยก็รีบหลบสายตาทันที เธอไม่ได้ติดค้างอะไรเขา “หนูไม่..เคยสัญญา.. ตอนนั้น หนูไม่มีสติถือว่าไม่ได้พูดได้ไหมคะ” เขาก็รู้ว่าในอารมณ์นั้นเธอไม่มีสติ แล้วยังมาทวงสัญญาเธอถึงที่ทำงานเธอ “คนสวย มีใครบอกคุณหรือเปล่า ถ้าคุณทำไม่ได้ ไม่ควรสัญญาอะไร เราตกปากรับคำฉันแล้ว” เจ้าสมุทรก้มหน้าไปลูบแก้มเนียนใส​ ที่ตอนนี้ซีดเซียวอย่างน่าสงสาร พร้อมทั้งจ้องดวงตากลมโตนิ่ง “หนูจะ..” แล้วเธอจะทำอะไรเขาได