Semua Bab นกหงส์หยกข้าใครอย่าหมาย: Bab 11 - Bab 20

12หลังจากนกน้อยเหมยเหมยบินออกมาจากห้องบรรทมของพระชายารองฮุ้ยเตียว เพื่อหนีภาพที่ส่งผลกระทบทางจิตใจ และอาจทำให้เธอเป็นตากุ้งยิง นกน้อยได้บินสำรวจวังหลวงที่กว้างใหญ่มาก นกตัวกระจิดริดคงบินสำรวจไม่ได้ในวันเดียว วังหลวงไม่เพียงแค่เป็นที่พำนักของฮ่องเต้ องค์รัชทายาทและเชื้อพระวงศ์ ยังมีตำหนักพระเมเหสีและพระสนมอีกหลายตำหนัก ยังไม่รวมกับนางกำนัลชั้นสูงที่ถวายตัวให้ฮ่องเต้ที่โปรดปรานบ้าง ละเลยไปมากก็มี ยังมีกระทรวงและฝ่ายต่างๆ ที่อยู่ในวังหลวงด้วย ไม่แปลกที่วังหลวงจะใหญ่จนนกน้อยบินไม่ทั่ว นกน้อยบินมาเรื่อยๆ จนถึงสระบัวที่องค์รัชทายาทมักมานั่งชมความงดงาม แต่พอนึกถึงหน้าคนมีเมียเยอะ นกน้อยก็พาลไม่อยากชื่นชมความงามของดอกบัว บินเลยผ่านไปและมองเห็นแม่น้ำที่อยู่ไม่ห่างจากำแพงวังมากนัก นกน้อยจึงบินไปยังแม่น้ำสายนั้น หวังจะไปจิบน้ำให้หายหงุดหงิดใจ แล้วเกาะบนกิ่งไม้เพื่อพักเหนื่อย ไม่ห่างจากแม่น้ำมากนัก น่าจะประมาณห้าสิบเมตร นกน้อยเห็นม้าสามตัวถูกไว้กับต้นไม้ เห็นเสื้อผ้ากองอยู่ใกล้ๆ บินเข้าไปใกล้อีกก็เห็นชายหนุ่มตัวขาวจั๊วะกำลังเล่นน้ำกันอยู่ โอ้แม่เจ้า ตัวขาว

14 หมิงหยางเต๋อไม่เคยคิดว่า ตนเองจะเกิดความรู้สึกกระวนกระวาย กังวลใจและกลัว เพราะไม่มีสิ่งใดหรือใครทำให้ตนรู้สึกเช่นนี้ได้ ทว่าวันนี้มีแล้วและเกิดความรู้สึกนั้นมากด้วย ต้นเหตุของความรู้สึกทั้งหลายคือ นกน้อยหงส์หยกที่บินออกไปจากห้องพระชายารองจนป่านนี้ยังไม่บินกลับมาหาตน นี่ก็ใกล้เวลาตะวันลาลับขอบฟ้าเต็มทน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่านกน้อยเหมยเหมยจะบินกลับรัง และนั่นยิ่งทำให้องค์รัชทายาทกระวนกระวายใจมากขึ้น กลัวว่านกน้อยจะไม่กลับมาหรือกลายเป็นคนต่อหน้าคนอื่น หากคนอื่นที่ว่านี้เป็นบุรุษ ความกลัวเกิดขึ้นในจิตใจเขาทันที ทั้งสวยและมีสรีระสวยงามเช่นนั้นคงไม่รอดมือคนได้ยลโฉมแน่นอน แค่องค์รัชทายาทนึกคิด เขาถึงกับทนไม่ไหว ใจมันร้อนรุ่มดังไฟสุม องค์รัชทายาทไม่ได้อยู่นิ่งเฉยรอให้นกน้อยกลับมา เขาสั่งขันทีและเหล่าทหารหลายสิบนาย ไม่ใช่สิต้องบอกว่านับร้อยนายน่าจะเหมาะกว่า พวกเขาเที่ยวออกตามหากนกหงส์หยกเหมยเหมยตัวโปรด มีคำสั่งเด็ดขาดที่ว่า ถ้าไม่เจอนกของเขาคนที่ถูกสั่งให้ออกตามหาจะต้องถูกตัดหัว สร้างความปั่นป่วนและหวาดกลัวต่อคนรับคำสั่ง วิ่งวุ่นตามหานกน้อยหงส์หยกจ้าละหวั่น ในวังม

16ธิดาดอยเริ่มโมโหหิว มองเขาตาขวาง หน้าบึ้งพร้อมกับเสียงท้องร้อง องค์รัชทายาทกลับไม่ถือสาที่มีคนชักสีหน้าใส่หรือมองตนด้วยสายตาเช่นนี้ หากเป็นคนอื่นจะสั่งตัดหัวให้หลาบจำ ทว่าเขากลับยิ้ม ก่อนหยิบเสื้อผ้าที่หลิวกงกงนำมาให้เอาไปวางไว้บนเตียง“นี่ไงเสื้อผ้าที่เจ้าอยากได้”“เสื้อผ้าใคร”“ชุดของพระชายาคนใดคนหนึ่งของข้าเอง ข้าให้หลิวกงกงไปเอาที่ห้องตัดเสื้อ ชุดนี้เป็นชุดใหม่ยังไม่เคยถูกใส่ เจ้าสบายใจได้ เจ้าเป็นคนแรกที่ได้ใส่มัน”“แน่นะว่า ไม่เคยมีใครใส่”“ข้ารับรองว่าไม่มีใครได้ใส่ เจ้ารีบใส่เสื้อผ้าเถอะหิวไม่ใช่เหรอ ข้าเองก็หิวนะ” นัยน์ตาองค์รัชทายาทวับวาว มองธิดาดอยตาปรอย พ่นความปรารถนาอย่างเปิดเผย“ท่านไปยืนหันหลังมุมห้องโน่นไป ข้าจะได้ใส่เสื้อผ้า มายืนจ้องแบบนี้ข้าจะใส่เสื้อผ้าได้ไง” เห็นแววตาเขาแล้ว มันน่าไว้ใจได้เลย จะห่ามปล้ำตนหรือเปล่า“ทำอย่างกับว่าข้าไม่เคยเห็นเจ้าตอนแก้ผ้างั้นแหละ ใส่ตรงนี้แหละเผื่อเจ้าใส่ชุดไม่เป็น ข้าจะให้ช่วยเจ้าใส่ไงล่ะ”เขาพูดก็จริง ธิดาดอยไม่ใช่คนในยุคนี้ มาจากยุคในอนาคต แล้วจะใส่เสื้อผ้าพวกนี้ได้อย่าไร ใส่แบบไหนยังคิดไม่ออก แต่ทำไมในความรู้สึกถึงบอกกับเธอว

18ประสาททุกส่วนของธิดาดอยตื่นตัว เมื่อถูกปาก ลิ้นและมือหนาทำงานพร้อมเพรียง ความสุขแปลกใหม่ที่ไม่เคยพบพานเกิดขึ้น ภายในกล้ามเนื้อสาวกระตุกถี่ หัวใจเธอเต้นแรง ยิ่งเขาใช้ปลายนิ้วสะกิดเม็ดทับทิมเร็วรี่ ปากจูบซับน้ำเสน่หา ความสุขที่ว่านี้ก็วิ่งเข้าใส่เธอ ร่างสวยเกร็ง ถอยสะโพกหนี แต่เขาก็เหลือร้าย จับสะโพกเธอไว้มั่นเพราะเขายังต้องการเสพความหวานที่มาพร้อมกับกลิ่นรัญจวนอารมณ์“พะ...พอ ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว...อา” เธอร้องบอกเสียงสั่น กายก็สั่นตามเสียง “ได้โปรด...”เป็นคำเว้าวอนที่องค์รัชทายาทเองก็มีความปรารถนาแรงกล้า อยากสานต่อบทสวาทที่เขามั่นใจว่า จะวิเศษกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา สาวใต้ร่างทำให้เขารู้สึกว่า ตนเองมีพลังทางเพศไร้ขีดจำกัด“ข้าก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน” องค์รัชทายาทตรัสตรงจุดนั้น จูบซ้ำหลายครั้งก่อนตัดใจออกห่าง หยัดตัวยืนเต็มความสูง เร่งรีบถอดเสื้อผ้าของตนออกจากกายอย่างรวดเร็ว ขณะถอดสายตาไม่เคลื่อนไปจากเรือนร่างเปล่าเปลือยสวยโสภา และชวนมองมากกว่าสตรีที่เขาพบพาน “เจ้าสวยมากเหมยเหมย สวยที่สุด”ธิดาดอยมองเจ้าของเสียงที่เวลานี้อวดเรือนร่างบึกบึน ร่างกายเขาสวยงามด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์ แต่พอหลุบตาม

20 นกน้อยเหมยเหมยบินกลับมาพระตำหนักขององค์รัชทายาทก่อนเวลาฟ้าเปลี่ยนสีราวครึ่งชั่วยาม พอบินมาถึงหน้าตำหนัก นกน้อยก็เห็นนางกำนัลจำนวนหนึ่งยืนเรียงแถวเป็นระเบียบหน้าพระตำหนัก ซึ่งไม่ใช่นางกำนัลรับใช้ขององค์รัชทายาท นั่นหมายความว่า เจ้าของตำหนักกำลังมีแขกมาเยือน แล้วเป็นใครกัน ด้วยความอยากรู้ นกน้อยหงส์หยกรีบบินเข้าไปในตำหนักทันที พอบินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ก็พบว่า องค์รัชทายาทนั่งคุยอยู่กับสตรีงดงามราวกับภาพวาดคนหนึ่ง นางสวมชุดผ้าแพรเนื้อดี ดูมีสง่าราศี ผิวพรรณขาวผ่องเป็นยองใย เกลี้ยงเกลาราวกับผิวผู้รากมากดี นกน้อยเหมยเหมยบินไปเกาะขอบโต๊ะ มองหน้าองค์รัชทายาทที หันไปมองสาวสวยที ซึ่งสาวสวยนางนั้นก็มองนกน้อยเช่นกัน “นกตัวนี้คือนกเหมยเหมยของเสด็จพี่ใช่ไหมเพคะ” พระชายาเสี้ยวหลานตรัสถาม “น่ารักดีนะเพคะ” ‘เสด็จพี่งั้นหรือ’ คงจะเป็นเมียคนใดคนหนึ่งขององค์รัชทายาทแน่นอน เป็นเมียคนที่เท่าไหร่เนี่ย แต่แหม...วันนี้มีเมียมาหาถึงที่เลย จะว่าไปเมียคนนี้ก็สวยนะเนี่ย สวยกว่าพระชายารองฮุ้ยเตียวซะอีก “ใช่ นี่คือเหมยเหมยของข้า เป็นนกที่ข้ารักมากที่สุดด้วย”องค์