16

16

ธิดาดอยเริ่มโมโหหิว มองเขาตาขวาง หน้าบึ้งพร้อมกับเสียงท้องร้อง องค์รัชทายาทกลับไม่ถือสาที่มีคนชักสีหน้าใส่หรือมองตนด้วยสายตาเช่นนี้ หากเป็นคนอื่นจะสั่งตัดหัวให้หลาบจำ ทว่าเขากลับยิ้ม ก่อนหยิบเสื้อผ้าที่หลิวกงกงนำมาให้เอาไปวางไว้บนเตียง

“นี่ไงเสื้อผ้าที่เจ้าอยากได้”

“เสื้อผ้าใคร”

“ชุดของพระชายาคนใดคนหนึ่งของข้าเอง ข้าให้หลิวกงกงไปเอาที่ห้องตัดเสื้อ ชุดนี้เป็นชุดใหม่ยังไม่เคยถูกใส่ เจ้าสบายใจได้ เจ้าเป็นคนแรกที่ได้ใส่มัน”

“แน่นะว่า ไม่เคยมีใครใส่”

“ข้ารับรองว่าไม่มีใครได้ใส่ เจ้ารีบใส่เสื้อผ้าเถอะหิวไม่ใช่เหรอ ข้าเองก็หิวนะ” นัยน์ตาองค์รัชทายาทวับวาว มองธิดาดอยตาปรอย พ่นความปรารถนาอย่างเปิดเผย

“ท่านไปยืนหันหลังมุมห้องโน่นไป ข้าจะได้ใส่เสื้อผ้า มายืนจ้องแบบนี้ข้าจะใส่เสื้อผ้าได้ไง” เห็นแววตาเขาแล้ว มันน่าไว้ใจได้เลย จะห่ามปล้ำตนหรือเปล่า

“ทำอย่างกับว่าข้าไม่เคยเห็นเจ้าตอนแก้ผ้างั้นแหละ ใส่ตรงนี้แหละเผื่อเจ้าใส่ชุดไม่เป็น ข้าจะให้ช่วยเจ้าใส่ไงล่ะ”

เขาพูดก็จริง ธิดาดอยไม่ใช่คนในยุคนี้ มาจากยุคในอนาคต แล้วจะใส่เสื้อผ้าพวกนี้ได้อย่าไร ใส่แบบไหนยังคิดไม่ออก แต่ทำไมในความรู้สึกถึงบอกกับเธอว