All Chapters of สนมวังเย็นที่แสนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

มือบางของนางเสยเข้าที่เส้นผมของฮ่องเต้หนุ่มอย่างไม่เกรงกลัวอีกต่อไป แต่เขาก็มิได้ว่าอะไรนางสักคำปล่อยให้นิ้วน้อยๆ ของนางเสยเข้าไปในเส้นผมดกหนาของเขา แล้วโน้มศีรษะของเขาลงมาจนชิดอกอวบใหญ่ที่แอ่นระแน้ขึ้นหาเขา เสียงดูดจ๊วบจ๊าบดังขึ้นอย่างหยาบคาย ฮ่องเต้หนุ่มไม่ได้สนใจสิ่งใดนอกจากเต้าอวบคู่หวานตรงหน้า เขาสลับเชยชมมันไปมาทั้งสองข้าง ดูดดื่มมันดังเช่นทารกกระหายนมมารดากระนั้น ส่วนสตรีร่างบางแต่เมื่อยามเปลือยเปล่าเรือนร่างกลับอวบอิ่มงดงามยิ่งนัก นางร้องครวญครางปานจะขาดใจ เมื่อถูกทั้งดูดทั้งไล้เลียสลับกันไปทั้งสองข้าง เมื่อดูดเต้าหวานของสตรีบนตักจนพอใจแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นสบตาที่เต็มไปด้วยไฟสวาทของสนมตัวน้อยของเขา และแล้วใบหน้าของทั้งสองก็เลื่อนเข้าหากัน แล้วจูบที่ดูดดื่มและเร่าร้อนเหมือนหิวกระหายในกันและกันเหลือแสนก็เริ่มต้นขึ้น จูบนั้นยาวนานเหลือเกิน นานจนหงลี่แทบจะขาดใจ ฮ่องเต้หนุ่มจึงยอมปล่อยนาง ขณะที่มือหนาของเขาก็สอดเข้าไปใต้กระโปรงที่บัดนี้เลิกขึ้นมาอยู่ที่เอวคอดของนาง ส่วนด้านล่างนั้นเปลือยเปล่า ชั้นในตัวน้อยที่ผูกปมเอาไว้ที่สะโพกทั้งสองข้างนั้นไม่ทราบว่าหายไปที่ใดแล้

“ หากท่านอยากจะเดินไปส่งก็ขอบใจมากนะ ”แล้วนางก็ออกเดินนำหน้าองครักษ์หนุ่มที่ก้าวตามหลังนางมาเงียบ ๆ จนหงลี่เดินมาถึงหน้าตำหนักของตนเอง นางหันไปยิ้มให้เขา“ ขอบใจท่านมากนะ ข้าเข้าไปก่อนล่ะ ”แล้วหงลี่ก็ก้าวเข้าไปในตำหนักของนาง แล้วปิดประตูหน้าลงทันที โดยที่ร่างหนาขององครักษ์หนุ่มยังไม่เคลือนกายไปจากหน้าตำหนักของพระสนมน้อย องครักษ์ตงหยางยังคงยืนมองไปที่ประตูที่สนมนางน้อยเพิ่งจะลับกายไปในใจของเขาแสนจะเสียดายยิ่งนักที่พบนางช้าไป เขาพอจะมองออกว่าตำหนักที่นางอยู่นี้อยู่เกือบจะสุดท้ายของแถวและอยู่ลึกเข้าไปจนเกือบจะถึงรั้วของวังหลังแล้ว แสดงว่านางคือสนมชั้นเฟย ที่รู้กันว่าเป็นสนมขั้นต่ำสุดในวังหลังแห่งนี้ และสนมขั้นเฟยบางคนก็ไม่มีโอกาสได้รับใช้ฮ่องเต้เลยด้วยซ้ำ เพียงอยู่กันไปวันๆ ในตำหนัก หาอะไรทำกันไปวันๆ เพื่อให้วันเวลาผ่านพ้นไปเพียงเท่านั้น เพราะสนมในวังหลังนี้มีมากมายนัก และเขาเพิ่งจะรู้มาว่าฮ่องเต้รับสนมเข้ามาใหม่อีกชุดแล้วหลังจากที่เพิ่งจะครองราชย์ได้เพียงไม่นานนับจากวันนั้นฮ่องเต้ก็ไม่ย่างกรายไปหาหงลี่หรือไม่ได้เรียกนางมาปรนนิบัติอีกเลย หงลี่คิดว่าสิ่งที่เขาพูดในวันนั้นก็

ด้านฮ่องเต้หนุ่มที่จำต้องไปตำหนักอื่นๆ เวียนกันไปเพราะไทเฮาทั้งอ้อนวอนและขอร้องเพราะนางต้องการมีทายาทสืบทอดราชสกุล ต้องการอุ้มหลาน ต้องการมีองค์ชายและองค์หญิงน้อยๆ เต็มทีจึงเฝ้าขอร้องบุตรชายให้ไปหาเหล่าชายาและสนมที่มีนับไม่ถ้วนของเขาเสียบ้าง อย่ามัวหมกมุ่นกับราชกิจที่มากมาย เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องอักษรเพื่อทรงงานเช่นนี้อีกเลยฮ่องเต้หนุ่มจึงจำต้องทำตามหน้าที่ โดยที่เขาเองก็ไม่ได้มีความสุขสมเลย เพียงทำตามหน้าที่ให้เสร็จสิ้นไป และเมื่อความคิดคำนึงถึงสตรีแพศยานางนั้นก่อเกิดจนทนไม่ไหว เขาจึงทำทีไปหาสนมคนใหม่ที่่อยู่ตำหนักติดกับสตรีแพศยาที่เอาแต่เก็บตัวอยู่ในตำหนักนั่น เขาสั่งไม่ให้นางมาให้เห็นหน้า นางก็ไม่มา และไม่ปรากฎตัวที่ใดเพื่อจะได้พบเขาเลยสักครั้ง นางทำตัวดุจล่องหนหายไปเลย แต่ด้วยทิฐิเขาเองก็ไม่เรียกนางหา แต่ทำทีไปหาสนมที่อยู่ตำหนักรั้วติดกันแทน แต่ค่ำคืนนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาบอกว่าไม่สบาย แล้วไล่สนมนางนั้นไปนอนที่ห้องอื่นส่วนตัวเองแอบย่องเข้าไปที่ในตำหนักข้างๆ เพื่อไปสอดส่องสตรีนางนั้นว่ามีความเป็นอยู่อย่างไรบ้าง และก็แอบไปจ้องมองนางที่นอนหลับอุตุอย่างแส

“ หลี่หมิง ท่านปล่อยเขาได้หรือไม่ เขาไม่ใช่ชายชู้นะ ข้ากับเขาไม่ได้มีอะไรกัน ท่านทำอย่างนี้โหดร้ายมากเกินไปหรือไม่ ” นางพร่ำพูดกับเขาระหว่างที่ถูกลากข้อมือให้้กลับขึ้นไปด้านบนฮ่องเต้หนุ่มหยุดการก้าวเดินแล้วก็หันกลับมาผลักร่างงามของสนมรักที่เขาทั้งรักทั้งหวงทั้งแค้น ปนเปกันจนแยกไม่ออกแต่ที่แน่ๆ ไม่มีทางที่จะยอมปล่อยให้นางไปมีชายใดทั้งสิ้น นอกจากเขา เพราะนางคือของๆเขา และต้องเป็นของเขาไปทั้งชีวิตของนาง ไม่มีทางจะมีชายอื่นใดได้ทั้งนั้น เขาดันร่างงามของนางแนบชิดกำแพงด้านหลัง แล้วก็เข้าไปแนบชิด ใบหน้าหล่อคมคายเลื่อนลงมาจนแนบใบหน้างามของนางแม้หงลี่จะพยายามเบือนหน้าหนี แต่เขาก็กระซิบว่า“ เจ้าควรรู้ตัว ว่าเจ้าคือเมียของเข้า และข้าคือผัวของเจ้า อย่าคิดมองชายใด ให้ความหวังชายใดอีก หาไม่แล้วข้าจะทำให้มันมีสภาพเช่นเจ้าองครักษ์นั่น หากเจ้าไม่อยากเห็นใครเป็นเช่นนั้นก็อย่าคิดทอดสะพานให้ชายใดอีก เพราะที่ของเจ้าคือบนเตียงของข้า เป็นของๆ ข้าเท่านั้น ” แล้วริมฝีปากหยักหน้าก็เข้าประกบปากอวบอิ่มที่แสนนุ่มนิ่มของนาง แม้หงลี่จะพยายามเบือนหน้าหนีไป ไม่ยอมให้เขาสอดลิ้นสากของเขาเข้าไปในปากอิ

หรูอี้แอบครุ่นคิดอยู่ในใจเมื่อลอบมองไทเฮาว่าจะทำเช่นไรกับเรื่องนี้ เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากชายาเหลียนที่มาฟ้องพร้อมกับขอร้องให้ไทเฮาช่วยพวกนางในเรืื่องนี้ด้วย ไทเฮาที่ไม่ชอบสนมหยูหงลี่อดีตสตรีแพศยาที่นางเห็นกับตาว่าสลัดบุตรชายของนางทิ้งอย่างเลือดเย็นแถมบิดาของสตรีแพศยานั่น ยังสั่งให้บ่าวไพร่ทุบตีเขาที่เป็นถึงว่าที่ฮ่องเต้ โอรสของสวรรค์ จนแทบจะพิการไปเสียแล้ว โทษของพวกมันสมควรตายเสียด้วยซ้ำแต่ด้วยฮ่องเต้เฟยหลงบุตรชายของนางนั้นเกิดใจอ่อน ลงโทษครอบครัวนังสนมนั่นแค่เพียงเนรเทศแถมยังให้คนพาตัวของนังหญิงแพศยานั่นกลับมาที่นี่อีกด้วย และเพียงไม่นานก็ตั้งมันเป็นสนมขั้นเฟย แม้จะเป็นสนมขั้นต่ำสุด ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ไทเฮาเองก็ไม่ไว้ใจเจตนาแอบแฝงของบุตรชายว่าจะทำเช่นนี้ไปเพื่ออะไร เหมือนเขาไม่ได้สนใจใยดีมันแล้ว แต่คนที่เป็นแม่ของเขา เลี้ยงดูเขามากับมือ ไม่ค่อยจะเชื่อนักว่าบุตรชายจะตัดใจจากสตรีแพศยาร้ายกาจนั่นได้และแล้วบัดนี้มันก็เป็นจริงอย่างที่พระนางคาดเอาไว้ไม่มีผิดเขายังหลงไหลสตรีแพศยานัั่นเหมือนเช่นเดิม ทั้งๆที่ตนเองเป็นถึงฮ่องเต้จะเลือกสตรีนางใดในใต้หล้านี้ก็ได้ทั้งสิ้น