All Chapters of คุณหมอขอรัก: Chapter 1 - Chapter 10

คำแรกนี่น้ำซุปยังร้อนเค็มๆ หวานๆ กลิ่นเครื่องเทศลอยมาแตะจมูก น้ำตาที่เพิ่งไหลยังไม่หยุด แต่พอกินไปเรื่อยๆ กลับรู้สึกว่าใจมันอุ่นขึ้น แปลกดีเหมือนกัน หมวยนั่งมองหน้าเพื่อน แล้วถอนหายใจเบาๆ “ดูมึงสิ นั่งกินไปก็ร้องไห้ไปแบบนี้ เข้มแข็งหน่อยได้ไหมพริม?” พริมยิ้มแห้งๆ น้ำตายังคลอ “ก็กูมันอ่อนแอไง มันก็เลยหยุดไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงดี” หมวยคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก แล้วก็บอกเสียงจริงจัง “เออ...อย่าคิดมากนะ มึงต้องเข้มแข็งเข้าไว้ เรื่องแค่นี้ถ้าใจยังไม่แข็งพอ แล้วใครจะมาช่วยมึงล่ะ? กูเองก็เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่เห็นมึงแบบนี้กูยิ่งต้องสู้ไปด้วยกัน” พริมมองหน้าเพื่อน แล้วน้ำตาก็ซึมออกมาอีก “ขอบใจมึงจริงๆ หมวย…ที่ยังอยู่ข้างๆ กู ไม่ทิ้งกูไปไหน” หมวยยักไหล่ “จะไปไหนได้ ก็มึงนี่แหละเพื่อนคนเดียวที่กูมีตอนนี้ หมวยพูดติดตลก” ทั้งสองนั่งกินก๋วยเตี๋ยวไปเรื่อยๆ บางครั้งพริมก็เช็ดน้ำตา บางครั้งก็พูดคุยกับหมวยเบาๆ ถึงเรื่องในใจ “รู้มั้ย...เมื่อคืนกูนอนไม่หลับเลย คิดไปเรื่อยถึงอนาคตของลูก ว่าจะไปอยู่ไหน จะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดี ไหนจะเรื่องใบหย่า” หมวยพยักหน้า “แหงสิ ใครๆ ก็เคยผ่านช่วงแบบน

เช้าวันถัดมา – บ้านหมวยแสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง พริมลืมตาตื่นทั้งที่ยังปวดหัวตุบๆ เหมือนร้องไห้มาทั้งคืน เธอขยับตัวช้าๆ เห็นหมวยนั่งพิงกำแพง เล่นโทรศัพท์อยู่หมวยเงยหน้าขึ้น พอเห็นพริมตื่นก็ดับหน้าจอ“ตื่นแล้วเหรอมึง นึกว่าจะนอนยาวยันเที่ยง”พริมพยักหน้าเสียงแหบ“เมื่อคืน…กูหลับสนิทดีว่ะ แปลกชิบ”“ก็เพราะมึงไม่ได้อยู่คนเดียวไง”พริมถอนหายใจยาว มองเพดานเงียบไปพักหนึ่ง“หมวย…กูว่ากูต้องไปเอาลูกกลับมาแล้วว่ะ กูฝากเขาไว้กับป้ามาสองวันแล้ว เดี๋ยวลูกจะสับสน”หมวยพยักหน้า“กูก็ว่าจะบอกอยู่ เดี๋ยวไปกับมึง กูจะได้ช่วยถือของ”พริมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มร่วงลงไปกองที่ตัก“มึงแน่ใจนะ…มันไกลอยู่ ป้ากูก็พูดจาแรงๆ บางที กูไม่อยากให้มึงต้องมาทน”หมวยมองหน้าเพื่อนนิ่งๆ“กูบอกกี่รอบแล้วว่ากูไม่ทิ้งมึง กูจะไปด้วย มึงไม่ต้องเถียง”พริมยิ้มแห้งๆ น้ำตารื้นอีก“เออ…กูแม่งจะขอบใจมึงอีกกี่รอบก็ไม่รู้”หมวยถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน“หยุดซึ้งสักที ไปอาบน้ำ กูจะไปชงกาแฟให้ เดี๋ยวกูขี่มอไซค์พาไปเอง”พริมพยักหน้า สูดลมหายใจลึกๆ เหมือนตั้งหลักใหม่หมวยยื่นมือมาดึงพริมลุกขึ้น“ดี…เอาแบบนั้นแหละ มึงไม่ได

เช้าวันใหม่ – บ้านหมวยแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องนอนอบอุ่นไปด้วยบรรยากาศสดใส น้องพายนั่งแต่งตัวอยู่บนเตียง มือเล็กๆ กำลังรวบผมเป็นเปียสองข้างด้วยความตั้งใจพริมยืนอยู่ข้างๆ ช่วยจัดเสื้อผ้าให้ลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง“พายตื่นเต้นไหมลูก?”น้องพายหันมามองแม่ ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส“พายตื่นเต้นมากค่ะ แม่! พายอยากเจอเพื่อนใหม่”พริมหัวเราะเบาๆ แล้วกอดลูกแน่น“แม่ก็อยากเห็นพายมีความสุขนะลูก วันนี้เป็นวันแรกของเราสองคนหมวยเดินเข้ามาในห้อง มือถือกล่องอาหารกลางวัน“เอาของกินมาฝากด้วยนะ เด็กเก่ง”น้องพายรับกล่องอาหารด้วยรอยยิ้มสดใส“ขอบคุณน้าหมวยค่ะ!”พริมหันไปมองหมวย“ขอบใจมากนะหมวย ที่ช่วยดูแลพายกับพริมมาตลอด”หมวยยิ้มตอบ“ไม่ต้องพูดเยอะ มึงทำดีอยู่แล้ว”ที่หน้าโรงเรียนใหม่พริมจอดรถมอเตอร์ไซค์ข้างทาง น้องพายจับมือแม่แน่น ใบหน้าตื่นเต้นแต่ก็มีความกังวลเล็กน้อย“แม่…ถ้าเพื่อนไม่ชอบพาย พายจะทำยังไงดี?”พริมกุมมือเล็กของลูก“แม่เชื่อว่าพายจะเจอเพื่อนดีๆ เยอะเลย ลูกแค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ”น้องพายยิ้มแล้วก้าวเข้าประตูโรงเรียนไปพร้อมแม่หมวยยืนส่งยิ้มให้ทั้งคู่“โ

ค่ำวันเดียวกัน – บ้านคุณหมออคิณบ้านสองชั้นสไตล์โมเดิร์น รายล้อมด้วยสวนหย่อมที่คนสวนตัดแต่งเรียบร้อย ไฟสีขาวนวลส่องสว่างไปทั่วบริเวณ แต่ในใจอคิณกลับรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกขังอยู่ในห้องแคบๆเขานั่งพิงพนักโซฟาในห้องรับแขก สวมเชิ้ตสีครีมติดกระดุมเรียบร้อย ใบหน้าคมคายดูเรียบเฉย แต่ในดวงตามีแววลังเลที่ซ่อนไว้ไม่มิดตรงข้ามเป็นพ่อกับแม่ แต่งตัวหรูหราเพราะเพิ่งกลับจากงานเลี้ยง พ่อวางแก้วน้ำแร่ลงบนโต๊ะ พูดขึ้นก่อนใคร“เรื่องงานหมั้น…เราตกลงกับทางนั้นแล้วนะอคิณ”เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตาพ่อ“ผมยังไม่ได้ตอบตกลง”แม่ถอนหายใจเสียงดัง“อคิณ แม่กับพ่อไม่ได้จะบังคับ…แต่ลูกก็รู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงดี ครอบครัวก็ดี จะหาคู่ที่เหมาะสมกว่านี้อีกเหรอ?”เขาไม่ตอบทันที จ้องมือตัวเองที่ประสานกันบนตัก“…ผมแค่ยังไม่แน่ใจ ว่าจะไปกันรอด”“ไม่รอดอะไร อยู่กันไปก็รักกันเอง” พ่อว่าเสียงหนัก “แกก็อายุสามสิบแล้วนะอคิณ ถึงเวลาคิดเรื่องครอบครัวได้แล้ว”เขาขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากขบกันจนขึ้นรอยแดงในหัวเขามันวุ่นวายไปหมด…ภาพงานหมั้น ภาพชีวิตที่ถูกจัดวางไว้เรียบร้อยเหมือนหมากกระดาน มันไม่ใช่สิ่งที่เขาฝันอยากมีมาตั้งแต่แรกแม่มองส

เช้าวันรุ่งขึ้น – บ้านเช่าของพริม แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง พริมตื่นขึ้นก่อนลูก ลุกไปจัดการตัวเอง เธอสวมเสื้อเชิ้ตสะอาดกับกางเกงผ้าเรียบร้อย เสียงนาฬิกาปลุกมือถือดังเบาๆ น้องพายขยับตัวงัวเงีย กอดตุ๊กตากระต่ายแน่นก่อนลืมตา “แม่…เช้าแล้วเหรอคะ” “เช้าแล้วค่ะ…ตื่นได้แล้วคนเก่ง วันนี้เราต้องไปโรงเรียน” “พาย…อยากนอนต่อ” เด็กหญิงซุกหน้าลงหมอนเสียงอู้อี้ พริมหัวเราะเบาๆ ก้มลงหอมแก้มฟอด “ไม่ได้ค่ะคนขี้เซา ไปโรงเรียนใหม่ต้องตื่นเช้า” พายพยักหน้าอย่างจำยอม ยอมลุกมานั่งพับเพียบบนฟูก พริมช่วยเช็ดหน้าลูกแล้วค่อยๆ จัดผมให้ ขณะเตรียมกระเป๋านักเรียน เสียงเคาะประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้นสองครั้ง ก๊อก ก๊อก พริมชะงัก หันไปมองประตู ก่อนจะเดินไปเปิด ป้าเจ้าของบ้านเช่าเป็นผู้หญิงวัยประมาณ50 ผมซอยสั้น ใส่เสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงลายดอก ยืนยิ้มถือถุงขนมอยู่ “สวัสดีจ้ะหนูพริม ตื่นแต่เช้าเลยนะ” พริมยกมือไหว้ รีบยิ้มรับ “สวัสดีค่ะป้า…ตื่นเตรียมลูกไปโรงเรียนค่ะ” ป้าหัวเราะเบาๆ ยื่นถุงขนมให้ “ป้าเอาขนมปังกับนมมาฝาก หลานจะได้กินรองท้องก่อนออกไป” น้องพายเดินมาเกาะชายเสื