ใจดวงเดียว

เช้าวันถัดมา – บ้านหมวย

แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง พริมลืมตาตื่นทั้งที่ยังปวดหัวตุบๆ เหมือนร้องไห้มาทั้งคืน เธอขยับตัวช้าๆ เห็นหมวยนั่งพิงกำแพง เล่นโทรศัพท์อยู่

หมวยเงยหน้าขึ้น พอเห็นพริมตื่นก็ดับหน้าจอ

“ตื่นแล้วเหรอมึง นึกว่าจะนอนยาวยันเที่ยง”

พริมพยักหน้าเสียงแหบ

“เมื่อคืน…กูหลับสนิทดีว่ะ แปลกชิบ”

“ก็เพราะมึงไม่ได้อยู่คนเดียวไง”

พริมถอนหายใจยาว มองเพดานเงียบไปพักหนึ่ง

“หมวย…กูว่ากูต้องไปเอาลูกกลับมาแล้วว่ะ กูฝากเขาไว้กับป้ามาสองวันแล้ว เดี๋ยวลูกจะสับสน”

หมวยพยักหน้า

“กูก็ว่าจะบอกอยู่ เดี๋ยวไปกับมึง กูจะได้ช่วยถือของ”

พริมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มร่วงลงไปกองที่ตัก

“มึงแน่ใจนะ…มันไกลอยู่ ป้ากูก็พูดจาแรงๆ บางที กูไม่อยากให้มึงต้องมาทน”

หมวยมองหน้าเพื่อนนิ่งๆ

“กูบอกกี่รอบแล้วว่ากูไม่ทิ้งมึง กูจะไปด้วย มึงไม่ต้องเถียง”

พริมยิ้มแห้งๆ น้ำตารื้นอีก

“เออ…กูแม่งจะขอบใจมึงอีกกี่รอบก็ไม่รู้”

หมวยถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน

“หยุดซึ้งสักที ไปอาบน้ำ กูจะไปชงกาแฟให้ เดี๋ยวกูขี่มอไซค์พาไปเอง”

พริมพยักหน้า สูดลมหายใจลึกๆ เหมือนตั้งหลักใหม่

หมวยยื่นมือมาดึงพริมลุกขึ้น

“ดี…เอาแบบนั้นแหละ มึงไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว เข้าใจไหม”

พริมมองเพื่อน ตาแดงแต่แววตาแน่วแน่ขึ้นมาหน่อย

“เออ…เข้าใจแล้ว”

พริมยกน้องพายขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ หมวยจัดหมวกกันน็อกเด็กให้เรียบร้อย

น้องพายโอบคอแม่แน่น กระซิบเบาๆ

“แม่…เราจะไปไหนกันเหรอ”

พริมลูบหลังลูก

“ไปบ้านน้าหมวยก่อนนะลูก…แล้วเราค่อยหาบ้านใหม่ด้วยกัน”

น้องพายพยักหน้า ดวงตากลมใสซื่อ

“พายอยากอยู่กับแม่…แม่อย่าทิ้งพายนะ”

พริมใจหายวาบ กอดลูกแน่นขึ้น

“แม่สัญญา…แม่จะไม่ทิ้งน้องพายไปไหน”

หมวยสตาร์ทรถ มองสองแม่ลูกจากกระจก

“จับดีๆ นะมึง…วันนี้ลมแรง”

พริมเงยหน้าขึ้นรอยยิ้มเริ่มกลับมา

“เออ…กูพร้อมแล้ว”

พริมวางกระเป๋าไว้ข้างประตู ก่อนจะพาน้องพายเดินเข้ามาในบ้าน หมวยมองเด็กตัวเล็กๆ ที่โอบคอแม่ไม่ยอมปล่อยแล้วก็แอบยิ้ม

“น้องพาย หิวไหมคะ” หมวยถามเสียงอ่อน

น้องพายซบแก้มกับไหล่แม่ ตอบเสียงแผ่ว

“พายหิวนิดหน่อย…แต่พายอยากกอดแม่ก่อน”

พริมก้มมองลูก น้ำตาซึมอีก

“ได้เลยลูก…แม่ก็อยากกอดพาย”

น้องพายเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโต

“แม่…คืนนี้พายนอนกอดแม่ได้ไหม”

พริมพยักหน้า ลูบหัวเบาๆ

“ได้สิคะ…คืนนี้เรานอนกอดกันทั้งคืนเลย”

น้องพายยิ้มหวาน แล้วช้อนตาขึ้นมองหมวย

“น้าหมวย…พายชอบบ้านนี้จัง…บ้านน่ารัก”

หมวยหัวเราะ

“ถ้าพายชอบ พายก็มานอนบ่อยๆ ได้นะคะ”

“จริงนะ…น้าหมวยไม่ไล่พายใช่ไหม”

“ไม่ไล่หรอกค่ะ คนเก่งแบบพาย น้าหมวยอยากให้มาอยู่ด้วยบ่อยๆ เลย”

น้องพายทำตาซื่อ ยกมือแตะแก้มแม่

“แม่…พายชอบน้าหมวย แม่อย่าทิ้งพายไว้นี่คนเดียวนะ…”

“แม่ไม่ทิ้งลูกค่ะ แม่จะอยู่ด้วยกันทุกวันเลย”

น้องพายยิ้มออกมาแล้วเอาหน้าซุกคอแม่ พูดอู้อี้

“แม่หอมพายหน่อย…พายคิดถึงแม่”

พริมหลับตา สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของลูก

“แม่ก็คิดถึงลูกที่สุดเลย…คนเก่งของแม่”