คุณหมอขอรัก

เสียงทะเลาะกันดังลั่นห้องจนเพื่อนข้างห้องได้ยินกันหมด

 “คุณจะเอาอะไรอีกฮะ! เลิกก็เลิกไปสิ จะตามจิกหัวฉันทำไม!” พริมตะโกนเสียงสั่น น้ำตาคลอจนมองหน้าเขาแทบไม่ชัด

 ปกรณ์ยืนกอดอก มองเธอด้วยสายตาดูถูกจนเจ็บไปถึงใจ

 “ผมไม่ได้ตามจิก แต่จะเตือนคุณไว้...คนอย่างคุณ ต่อให้ไปหาผู้ชายอีกกี่คน มันก็ไม่มีใครจริงจังด้วยหรอก”

“หยุดพูดให้ฉันดูแย่ซะที!”

“ความจริงมันก็แค่นั้น พริม คุณมันก็เเค่ ผู้หญิงจนๆ

มาเเต่ตัวไม่มีอะไรเลย ถ้าไม่มีเงินผมคุณมันก็ไม่มีค่าอะไร”

  เพี๊ยะ!

  มือเธอฟาดหน้าเขาเต็มแรง เสียงดังจนเงียบกันทั้งคู่

  “ฉันอาจไม่ดีนัก แต่ฉันไม่ใช่ขยะที่ใครก็จะมาดูถูกได้!”

เธอหอบหายใจ กวาดสายตามองของที่เคยซื้อด้วยกัน น้ำตาร่วงอีกรอบ

 “ขอให้คุณอยู่กับความว่างเปล่าของตัวเองไปเถอะ!”

 พริมคว้ากระเป๋า เสื้อผ้าได้แค่ไม่กี่ชิ้นก็ลากออกมาจากห้อง เสียงเขายังตะโกนตามหลัง

 “แล้วอย่ากลับมาร้องไห้ให้ผมสงสารอีก!”

 ประตูปิดดังปัง ใจเธอเต้นแรงจนจะเป็นลม

 พริมเดินออกมาหน้าตึก ยืนงง ไม่รู้จะไปไหน จะโทรหาใคร

น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอก้มมองโทรศัพท์ แท็กซี่ไม่มีสักคันที่จอดรับ

  คืนนี้เธอไม่มีบ้าน ไม่มีคนรออยู่ แต่ดีกว่าต้องอยู่กับผู้ชายเลวๆ คนนั้น

 เธอเงยหน้าขึ้น สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

 ต่อให้พรุ่งนี้มันจะย่ำแย่แค่ไหน อย่างน้อยคืนนี้ฉันก็ไม่ต้องทนโดนด่าอีกแล้ว

 มองโทรศัพท์ในมือ เธอกดหาเบอร์หนึ่งในนั้นอย่างมีความหวัง

  “มะ...หมวย ช่วยฉันหน่อยได้ไหม” เสียงเธอสั่น

  “พริม! เป็นอะไร? อยู่ไหนบอกมานะ เดี๋ยวหมวยไปหาทันที”

 น้ำตาไหลพราก เธอพูดไม่ออกแค่ร้องไห้เสียงเบา

  เสียงรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งดังมาถึง พอหันไปก็เห็น “หมวย” เพื่อนสาวตัวเล็ก กำลังขี่มอเตอร์ไซค์มาหา

  “พริม! ขึ้นมาเร็ว เดี๋ยวหนาวตายก่อน!” หมวยพูดเสียงอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

  พริมร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนจะก้าวขึ้นมอเตอร์ไซค์อย่างว่าง่าย

 ลมหนาวตีหน้า แต่ใจเธอกลับอุ่นขึ้น 

เพราะรู้ว่ามีหมวยอยู่ข้างๆ

 ระหว่างทาง หมวยไม่พูดเยอะ เพียงแต่เอื้อมมือมาสอดมือเล็กๆ ของพริมไว้ในมือเธอแน่น

“ไม่เป็นไรนะพริม...ที่นี่ปลอดภัย”

  พริมพยักหน้า น้ำตายังไหลไม่หยุด เธอรู้สึกดีขึ้นกับคำปลอบโยนของหมวย

    เสียงมอเตอร์ไซค์จอดหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวริมทาง แสงหลอดไฟสลัวๆ กับเสียงช้อนกระทบชามดังเป็นจังหวะ

หมวยดับเครื่องแล้วหันมามองพริมที่นั่งกอดกระเป๋า หน้าเศร้าเหมือนคนหมดแรง

“ลงมาเถอะ กินอะไรก่อน เดี๋ยวค่อยกลับบ้านฉัน”

“ฉัน...ไม่ค่อยหิวหรอกหมวย” พริมเสียงแผ่ว น้ำตายังไหลไม่หยุด

“กินเถอะพริม แกไม่ได้กินข้าวตั้งแต่บ่ายแล้วมั้ง จะได้มีแรง เดี๋ยวเป็นลม”

หมวยไม่รอคำตอบ ลงไปก่อนแล้วเดินมาถอดหมวกกันน็อกให้ พริมเลยต้องยอมลงตามไปนั่งบนเก้าอี้พลาสติกสีแดงหน้าร้าน

แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวเงยหน้ามองแล้วยิ้มใจดี “เอาก๋วยเตี๋ยวอะไรดีลูก?”

หมวยหันมาถามเบาๆ “กินได้ใช่มั้ย?”

พริมพยักหน้าอย่างอายๆ “อะไรก็ได้…”

“ป้าคะ เส้นเล็กน้ำสองชาม ไม่ใส่ถั่วงอกค่ะ” หมวยหันไปสั่ง

แม่ค้าเดินไปลวกเส้นเสียงดังซู่ๆ กลิ่นน้ำซุปหอมฉุนลอยมาเตะจมูกจนพริมใจอ่อน น้ำลายสอทั้งที่เพิ่งบอกว่ากินไม่ลง

หมวยนั่งลงตรงข้าม มือจับแก้วน้ำเย็นจ่อมาให้

“ดื่มก่อน จะได้ตั้งสติ”

พริมเงยหน้ามองเพื่อน น้ำตาไหลเงียบๆ ก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม มือสั่นน้อยๆ

“หมวย…ฉันเหนื่อย…ฉันไม่รู้จะไปไหน…”

“ก็ไปบ้านฉันนั่นแหละ จะไปไหนอีกล่ะ”

เสียงแม่ค้าวางชามก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะดัง กึก น้ำซุปร้อนๆ กลิ่นหอมเหมือนจะปลอบใจได้

พริมคีบเส้นเข้าปากคำแรก ทั้งร้อนทั้งเค็มไปหมด

หมวยมองแล้วถอนหายใจ ยื่นกระดาษทิชชู่ให้

“ร้องไป กินไปก็ได้ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”

พริมพยักหน้า แอบยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

คืนนี้เธออาจไม่มีที่ของตัวเอง แต่ยังมีหมวย ที่นั่งตรงข้ามเธออยู่ตรงนี้ ไม่ทิ้งกันไปไหน