Share

ที่พักใจ

last update Last Updated: 2025-07-06 07:19:30

หมวยจอดมอเตอร์ไซค์หน้าบ้านไม้ชั้นเดียว ไฟเฉลียงส่องสลัวๆ พริมก้าวลงจากเบาะซ้อน มือยังเกาะเอวเพื่อนไว้แน่น เหมือนถ้าไม่จับ จะล้มตรงนั้น

หมวยหันมาถามเสียงเรียบ

“โอเคไหมมึง?”

พริมพยักหน้า แต่เสียงยังแหบ

“โอเค…ขอบใจนะมึง”

หมวยดับเครื่อง ถอดหมวกกันน็อก ยื่นมือมาลูบแขนเพื่อนเบาๆ

“มึงจะขอบใจอีกกี่รอบก็เถอะ มึงมากับกูแล้วก็เลิกคิดมากได้ละ”

“กูแค่…ไม่เคยต้องมาขอที่ซุกหัวนอนแบบนี้”

หมวยถอนหายใจ

“เออ…กูก็ไม่เคยคิดว่ามึงจะต้องมาอยู่จุดนี้ แต่ตอนนี้มึงไม่ได้อยู่คนเดียว เข้าใจไหม?”

พริมพยักหน้า น้ำตาเริ่มซึมอีก

ประตูบ้านเปิดออก แม่หมวยยืนรออยู่ ใบหน้าดุๆ แต่แววตาอ่อนโยน

“มากันแล้วเหรอหมวย…นี่พริมใช่ไหมลูก”

พริมยกมือไหว้ มือเย็นเฉียบ

“สวัสดีค่ะเเม่…ขอโทษนะคะที่มารบกวน”

แม่หมวยมองเธอแวบเดียวก็ถอนหายใจ แล้วเอื้อมมาลูบหัวเบาๆ

“ไม่ต้องขอโทษหรอกลูก หนูหนาวไหม เข้ามาก่อนมา เดี๋ยวไม่สบาย”

หมวยหิ้วกระเป๋าใบเล็กของพริมเข้าบ้าน

“มึงมานอนบ้านกูทั้งที ทำตัวให้ชินๆ ไว้ มึงอยู่ได้ยาวๆ เลย กูไม่ว่า”

พริมยิ้มทั้งน้ำตา

“เออ…กูจะพยายามไม่คิดมาก”

แม่หมวยมองสองคนแล้วส่ายหน้า

“แม่ต้มข้าวต้มไว้ให้ ถ้าหิวก็มาตักกินเองนะลูก ห้องน้ำอยู่หลังบ้าน หมวย พาพริมไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะหนาว”

หมวยพยักหน้า

“ได้ค่ะแม่…ไปมึง เดี๋ยวกูหาชุดให้”

พริมก้าวเข้าบ้าน กลิ่นยูคาลิปตัสอ่อนๆ ลอยมาเหมือนกลิ่นปลอบใจ เธอหันไปมองมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งซ้อนมา ความรู้สึกเหมือนทุกอย่างพังไปหมดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน แต่ตอนนี้…อย่างน้อยก็ยังมีที่ให้ยืน

หมวยหันมามอง

“คิดอะไรอีกมึง ไปอาบน้ำเถอะ พรุ่งนี้ค่อยคิดต่อว่าจะเอายังไง”

“เออ…กูรู้แล้ว”

หมวยยกมือเคาะหน้าผากเบาๆ

“เลิกพูดว่า ‘ขอโทษ’ หรือ ‘ขอบใจ’ สักคืนได้ไหมวะ มึงเก็บแรงไว้ก่อน”

พริมสูดหายใจลึก พยายามกลืนก้อนในคอ

“เออ…กูจะพยายาม”

พริมออกมาจากห้องน้ำ ผมยังเปียกอยู่ ชุดนอนที่หมวยหามาให้หลวมไปนิด แต่ใส่แล้วรู้สึกสบายกว่าที่คิด

หมวยนั่งรออยู่บนฟูก ปิดไฟกลางห้อง เหลือแค่ไฟหัวเตียงสลัวๆ

“มึงโอเคขึ้นบ้างหรือยัง?”

พริมยืนเงียบๆ อยู่ตรงประตู เหมือนยังไม่กล้าเดินเข้าไป

“กูไม่รู้…มันโล่งๆ ในหัว แต่ก็ยังเจ็บอยู่”

หมวยพยักหน้าเบาๆ

“กูไม่ได้หวังว่ามึงจะหายดีแค่ข้ามคืน แต่กูแค่อยากให้มึงรู้ว่าตรงนี้มึงนอนได้ มึงร้องไห้ได้ ไม่ต้องอาย”

พริมกัดริมฝีปากแน่น กลั้นน้ำตาอีกครั้ง ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ หมวย

“กูเคยคิดว่ากูเข้มแข็งพอ…แต่พอเจอเรื่องจริงๆ มันก็ไม่ใช่”

หมวยหันมามอง ตาจริงจัง

“ใครๆ ก็คิดว่าตัวเองจะไม่พัง จนกว่าจะถึงวันที่แม่งพังจริงๆ

…มึงอย่าด่าตัวเองนักได้ไหมวะ”

พริมเงยหน้ามองเพื่อน น้ำตาคลออีก

“กูแค่อยากให้ลูกกูภูมิใจว่ากูไม่ยอมแพ้…”

หมวยยกมือมาวางบนมือพริม

“แล้วมึงก็จะไม่แพ้ มึงอาจจะช้าหน่อย อาจจะล้มอีกหลายรอบ แต่กูอยู่ตรงนี้ มึงล้มกี่ครั้งกูก็จะลากมึงลุกขึ้นมาอีก”

พริมหลุดเสียงสะอื้น ก้มหน้าลง ซบกับหัวเข่าตัวเอง มือสั่นจนหมวยต้องเลื่อนมือมาลูบหัว

เสียงพริมอู้อี้อยู่กับผ้า

“ขอบใจนะ…ที่ไม่รำคาญกู”

หมวยถอนหายใจยาวๆ

“กูรำคาญมึงมาหลายเรื่องแล้ว แต่เรื่องนี้…กูจะไม่รำคาญ”

พริมหลุดหัวเราะทั้งน้ำตา เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน

“มึงนี่แม่ง…พูดให้ซึ้งไม่เป็นเลยเนอะ”

หมวยยักไหล่

“กูก็เป็นของกูแบบนี้ มึงจะรักก็รัก จะเกลียดก็เรื่องมึง”

พริมปาดน้ำตา สูดลมหายใจลึกๆ

“กูรักมึงว่ะหมวย…ถ้าไม่ได้มึงวันนี้ กูคงบ้าไปแล้ว”

หมวยส่ายหน้า ยื่นมือไปเขกหัวเบาๆ

“เออ…มึงก็จำไว้นะ ว่าต่อให้มึงจะเหลืออะไรหรือไม่มีอะไร มึงก็ยังเหลือกู”

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • คุณหมอขอรัก   รุ่นน้องที่ทำงาน

    เช้าวันรุ่งขึ้น – บ้านเช่าของพริม แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง พริมตื่นขึ้นก่อนลูก ลุกไปจัดการตัวเอง เธอสวมเสื้อเชิ้ตสะอาดกับกางเกงผ้าเรียบร้อย เสียงนาฬิกาปลุกมือถือดังเบาๆ น้องพายขยับตัวงัวเงีย กอดตุ๊กตากระต่ายแน่นก่อนลืมตา “แม่…เช้าแล้วเหรอคะ” “เช้าแล้วค่ะ…ตื่นได้แล้วคนเก่ง วันนี้เราต้องไปโรงเรียน” “พาย…อยากนอนต่อ” เด็กหญิงซุกหน้าลงหมอนเสียงอู้อี้ พริมหัวเราะเบาๆ ก้มลงหอมแก้มฟอด “ไม่ได้ค่ะคนขี้เซา ไปโรงเรียนใหม่ต้องตื่นเช้า” พายพยักหน้าอย่างจำยอม ยอมลุกมานั่งพับเพียบบนฟูก พริมช่วยเช็ดหน้าลูกแล้วค่อยๆ จัดผมให้ ขณะเตรียมกระเป๋านักเรียน เสียงเคาะประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้นสองครั้ง ก๊อก ก๊อก พริมชะงัก หันไปมองประตู ก่อนจะเดินไปเปิด ป้าเจ้าของบ้านเช่าเป็นผู้หญิงวัยประมาณ50 ผมซอยสั้น ใส่เสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงลายดอก ยืนยิ้มถือถุงขนมอยู่ “สวัสดีจ้ะหนูพริม ตื่นแต่เช้าเลยนะ” พริมยกมือไหว้ รีบยิ้มรับ “สวัสดีค่ะป้า…ตื่นเตรียมลูกไปโรงเรียนค่ะ” ป้าหัวเราะเบาๆ ยื่นถุงขนมให้ “ป้าเอาขนมปังกับนมมาฝาก หลานจะได้กินรองท้องก่อนออกไป” น้องพายเดินมาเกาะชายเสื

  • คุณหมอขอรัก   บ้านเช่า

    ช่วงเย็น – หน้าบ้านหมวยรถแท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดชิดขอบฟุตบาท พริมลงจากรถในชุดทำงานเรียบๆ เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงผ้าเรียบ เธอสูดหายใจเข้าลึก เหนื่อยแต่ก็โล่งใจที่วันนี้ผ่านไปได้อีกวันประตูรั้วบ้านหมวยค่อยๆ เปิดออก เด็กหญิงตัวเล็กผิวขาวอมชมพูวิ่งถลาออกมา ยิ้มกว้างจนตาหยี“แม่! แม่ขา!”“พาย…อย่าวิ่งเร็ว เดี๋ยวล้ม”พริมก้มลงอ้าแขนรับลูกสาวมากอดแน่น กลิ่นแป้งเด็กโชยขึ้นแตะจมูก เธอหัวเราะเบาๆ แล้วลูบผมลูก“คิดถึงแม่ไหมคะ”“คิดถึงเยอะเลย!” พายตอบเสียงใส ก่อนจะซบอกแม่แน่นพริมยิ้มอ่อนโยน ฝ่ามือไล้แผ่นหลังเล็กๆ ของลูก ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวจะพาพายกลับไปพักที่ห้องเช่า แล้วค่อยพากันย้ายอีกทีหลังร่ำลา เธอจูงมือลูกเดินออกมาหน้าบ้าน“วันนี้หนูเล่นอะไรบ้างคะ”“พายเล่นบ้านตุ๊กตา แล้วก็ช่วยป้าจ๋าหั่นผัก…พายเก่งไหมแม่”“เก่งที่สุดเลยลูก”เด็กหญิงยิ้มตาหยี แก้มกลมๆ แดงนิดพริมก้มมองนาฬิกา ก่อนชวนลูกไปแวะซื้อข้าวกับของใช้“หนูอยากกินอะไรคะ แม่ว่าจะเข้าเซเว่นหน่อย”“กินโจ๊กไก่!”“ได้ค่ะ งั้นไปกัน”---หน้าเซเว่นพริมจูงมือลูกเข้ามาในร้าน เดินตรงไปโซนข้าวกล่อง น้องพายมองชั้นวางขนมตาลุกวาว“แม่…พาย

  • คุณหมอขอรัก   คลุมถุงชน

    ค่ำวันเดียวกัน – บ้านคุณหมออคิณบ้านสองชั้นสไตล์โมเดิร์น รายล้อมด้วยสวนหย่อมที่คนสวนตัดแต่งเรียบร้อย ไฟสีขาวนวลส่องสว่างไปทั่วบริเวณ แต่ในใจอคิณกลับรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกขังอยู่ในห้องแคบๆเขานั่งพิงพนักโซฟาในห้องรับแขก สวมเชิ้ตสีครีมติดกระดุมเรียบร้อย ใบหน้าคมคายดูเรียบเฉย แต่ในดวงตามีแววลังเลที่ซ่อนไว้ไม่มิดตรงข้ามเป็นพ่อกับแม่ แต่งตัวหรูหราเพราะเพิ่งกลับจากงานเลี้ยง พ่อวางแก้วน้ำแร่ลงบนโต๊ะ พูดขึ้นก่อนใคร“เรื่องงานหมั้น…เราตกลงกับทางนั้นแล้วนะอคิณ”เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตาพ่อ“ผมยังไม่ได้ตอบตกลง”แม่ถอนหายใจเสียงดัง“อคิณ แม่กับพ่อไม่ได้จะบังคับ…แต่ลูกก็รู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงดี ครอบครัวก็ดี จะหาคู่ที่เหมาะสมกว่านี้อีกเหรอ?”เขาไม่ตอบทันที จ้องมือตัวเองที่ประสานกันบนตัก“…ผมแค่ยังไม่แน่ใจ ว่าจะไปกันรอด”“ไม่รอดอะไร อยู่กันไปก็รักกันเอง” พ่อว่าเสียงหนัก “แกก็อายุสามสิบแล้วนะอคิณ ถึงเวลาคิดเรื่องครอบครัวได้แล้ว”เขาขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากขบกันจนขึ้นรอยแดงในหัวเขามันวุ่นวายไปหมด…ภาพงานหมั้น ภาพชีวิตที่ถูกจัดวางไว้เรียบร้อยเหมือนหมากกระดาน มันไม่ใช่สิ่งที่เขาฝันอยากมีมาตั้งแต่แรกแม่มองส

  • คุณหมอขอรัก   ไม่ยอมปล่อย

    ค่ำวันเดียวกัน – บ้านปกรณ์ บ้านสองชั้นตกแต่งหรูหราดูเงียบเกินปกติ ไฟในห้องรับแขกเปิดสลัวๆ ปกรณ์นั่งอยู่ตรงโซฟาหนังสีเข้ม มือคีบบุหรี่ค้างไว้ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความหงุดหงิด โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นเบาๆ เขาลากสายตามองชื่อคนโทรเข้าก่อนจะกดรับเสียงเย็น “ว่า…” เสียงนักสืบปลายสายรายงานเรียบๆ “เจอตัวแล้วครับ คุณพริมพาลูกไปอยู่กับเพื่อนผู้หญิงแถวเขตชานเมือง วันนี้เพิ่งไปสมัครงานใหม่” ปกรณ์ขมวดคิ้ว หรี่ตาลง “ลูกอยู่กับเขาด้วย?” “ครับ เด็กหญิงอายุประมาณสี่ขวบ แข็งแรงดี ไม่มีปัญหาอะไร” ปกรณ์พ่นควันบุหรี่ช้าๆ ใบหน้าดูคล้ายคนโกรธ และในแววตาเหมือนมีความคิดซ่อนอยู่ “…แล้วเขาอยู่ที่นั่นมานานแค่ไหน” “สองคืนแล้วครับ ดูเหมือนเพื่อนผู้หญิงคนนั้นจะช่วยเหลือเต็มที่” ปกรณ์เงียบไปอึดใจ ลมหายใจฟังดูหนักขึ้น “ถ่ายรูปมาส่งให้ฉันทุกวัน ฉันต้องรู้ว่าลูกอยู่ที่ไหน” “ได้ครับ ผมจะรายงานทุกความเคลื่อนไหว” เขากดวางสายแล้วโยนมือถือไว้บนโต๊ะอย่างหัวเสีย ใจมันร้อนรุ่มไปหมด…โกรธที่พริมหนีไปไม่บอกอะไรสักคำ โกรธที่เธอกล้าพาลูกออกไปเงียบๆ แต่ก็…ห่วง ปกรณ์ยกมือกดขมับ ความอึดอัดแล่นเต็มอกจนแทบร

  • คุณหมอขอรัก   งานใหม่ชีวิตใหม่

    เช้าวันใหม่ – บ้านหมวยแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องนอนอบอุ่นไปด้วยบรรยากาศสดใส น้องพายนั่งแต่งตัวอยู่บนเตียง มือเล็กๆ กำลังรวบผมเป็นเปียสองข้างด้วยความตั้งใจพริมยืนอยู่ข้างๆ ช่วยจัดเสื้อผ้าให้ลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง“พายตื่นเต้นไหมลูก?”น้องพายหันมามองแม่ ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส“พายตื่นเต้นมากค่ะ แม่! พายอยากเจอเพื่อนใหม่”พริมหัวเราะเบาๆ แล้วกอดลูกแน่น“แม่ก็อยากเห็นพายมีความสุขนะลูก วันนี้เป็นวันแรกของเราสองคนหมวยเดินเข้ามาในห้อง มือถือกล่องอาหารกลางวัน“เอาของกินมาฝากด้วยนะ เด็กเก่ง”น้องพายรับกล่องอาหารด้วยรอยยิ้มสดใส“ขอบคุณน้าหมวยค่ะ!”พริมหันไปมองหมวย“ขอบใจมากนะหมวย ที่ช่วยดูแลพายกับพริมมาตลอด”หมวยยิ้มตอบ“ไม่ต้องพูดเยอะ มึงทำดีอยู่แล้ว”ที่หน้าโรงเรียนใหม่พริมจอดรถมอเตอร์ไซค์ข้างทาง น้องพายจับมือแม่แน่น ใบหน้าตื่นเต้นแต่ก็มีความกังวลเล็กน้อย“แม่…ถ้าเพื่อนไม่ชอบพาย พายจะทำยังไงดี?”พริมกุมมือเล็กของลูก“แม่เชื่อว่าพายจะเจอเพื่อนดีๆ เยอะเลย ลูกแค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ”น้องพายยิ้มแล้วก้าวเข้าประตูโรงเรียนไปพร้อมแม่หมวยยืนส่งยิ้มให้ทั้งคู่“โ

  • คุณหมอขอรัก   อบอุ่น

    เย็นวันเดียวกัน – บ้านหมวยโต๊ะกินข้าวไม้เล็กๆ ถูกจัดเรียบร้อยด้วยจานข้าวผัดสีทองหอมกรุ่น รสชาติกลมกล่อมและชวนน้ำลายสอ กลิ่นกระเทียมเจียวลอยฟุ้งไปทั่วบ้านน้องพายนั่งตักพริม มือเล็กจับช้อนอย่างตั้งใจ ดวงตากลมโตมองหมวยที่นั่งฝั่งตรงข้าม“น้าหมวย…พายกินเองได้นะ พายเก่งมากเลย”หมวยยิ้มแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวน้องพายเบาๆ“โห เก่งจริงๆ คนเก่งของน้าหมวย”น้องพายยืดอกเล็กๆ ก่อนตักข้าวผัดเข้าปาก หันมามองแม่ด้วยสายตาใส“แม่…พายว่าข้าวผัดอร่อยมากเลย แม่กินเยอะๆ นะ จะได้ไม่ผอม”พริมขำทั้งน้ำตา ยกมือแตะแก้มลูก“แม่ไม่ผอมหรอกลูก แม่อ้วนแล้ว ดูพุงสิ”น้องพายเอามือเล็กๆ จิ้มพุงแม่เบาๆ“พุงนิ่มนุ่ม…พายชอบ”หมวยหัวเราะเสียงดังจนแทบสำลัก“เด็กคนนี้น่ารักเป็นบ้าเลย”แม่หมวยยิ้มมองสองแม่ลูกด้วยความรัก“กินเยอะๆ นะลูก เดี๋ยวอิ่มแล้วก็ไปนอนกัน”น้องพายเงยหน้าขึ้น ยกมือไหว้“ขอบคุณคุณยาย…พายอร่อยมากเลยค่ะ”พริมยิ้มเจื่อนๆ“พายเรียกป้าเขาก็ได้ลูก…”แม่หมวยโบกมือเบาๆ“ไม่เป็นไรหรอก เรียกอะไรก็ได้ ถ้าหนูมีความสุข”น้องพายยิ้มกว้าง กินข้าวผัดต่ออย่างมีความสุขก่อนนอน – ห้องนอนบ้านหมวยหลังเก็บจานข้าวผัด หมวยปูฟูกเ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status