ที่พักใจ

หมวยจอดมอเตอร์ไซค์หน้าบ้านไม้ชั้นเดียว ไฟเฉลียงส่องสลัวๆ พริมก้าวลงจากเบาะซ้อน มือยังเกาะเอวเพื่อนไว้แน่น เหมือนถ้าไม่จับ จะล้มตรงนั้น

หมวยหันมาถามเสียงเรียบ

“โอเคไหมมึง?”

พริมพยักหน้า แต่เสียงยังแหบ

“โอเค…ขอบใจนะมึง”

หมวยดับเครื่อง ถอดหมวกกันน็อก ยื่นมือมาลูบแขนเพื่อนเบาๆ

“มึงจะขอบใจอีกกี่รอบก็เถอะ มึงมากับกูแล้วก็เลิกคิดมากได้ละ”

“กูแค่…ไม่เคยต้องมาขอที่ซุกหัวนอนแบบนี้”

หมวยถอนหายใจ

“เออ…กูก็ไม่เคยคิดว่ามึงจะต้องมาอยู่จุดนี้ แต่ตอนนี้มึงไม่ได้อยู่คนเดียว เข้าใจไหม?”

พริมพยักหน้า น้ำตาเริ่มซึมอีก

ประตูบ้านเปิดออก แม่หมวยยืนรออยู่ ใบหน้าดุๆ แต่แววตาอ่อนโยน

“มากันแล้วเหรอหมวย…นี่พริมใช่ไหมลูก”

พริมยกมือไหว้ มือเย็นเฉียบ

“สวัสดีค่ะเเม่…ขอโทษนะคะที่มารบกวน”

แม่หมวยมองเธอแวบเดียวก็ถอนหายใจ แล้วเอื้อมมาลูบหัวเบาๆ

“ไม่ต้องขอโทษหรอกลูก หนูหนาวไหม เข้ามาก่อนมา เดี๋ยวไม่สบาย”

หมวยหิ้วกระเป๋าใบเล็กของพริมเข้าบ้าน

“มึงมานอนบ้านกูทั้งที ทำตัวให้ชินๆ ไว้ มึงอยู่ได้ยาวๆ เลย กูไม่ว่า”

พริมยิ้มทั้งน้ำตา

“เออ…กูจะพยายามไม่คิดมาก”

แม่หมวยมองสองคนแล้วส่ายหน้า

“แม่ต้มข้าวต้มไว้ให้ ถ้าหิวก็มาตักกินเองนะลูก ห้องน้ำอยู่หลังบ้าน หมวย พาพริมไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะหนาว”

หมวยพยักหน้า

“ได้ค่ะแม่…ไปมึง เดี๋ยวกูหาชุดให้”

พริมก้าวเข้าบ้าน กลิ่นยูคาลิปตัสอ่อนๆ ลอยมาเหมือนกลิ่นปลอบใจ เธอหันไปมองมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งซ้อนมา ความรู้สึกเหมือนทุกอย่างพังไปหมดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน แต่ตอนนี้…อย่างน้อยก็ยังมีที่ให้ยืน

หมวยหันมามอง

“คิดอะไรอีกมึง ไปอาบน้ำเถอะ พรุ่งนี้ค่อยคิดต่อว่าจะเอายังไง”

“เออ…กูรู้แล้ว”

หมวยยกมือเคาะหน้าผากเบาๆ

“เลิกพูดว่า ‘ขอโทษ’ หรือ ‘ขอบใจ’ สักคืนได้ไหมวะ มึงเก็บแรงไว้ก่อน”

พริมสูดหายใจลึก พยายามกลืนก้อนในคอ

“เออ…กูจะพยายาม”

พริมออกมาจากห้องน้ำ ผมยังเปียกอยู่ ชุดนอนที่หมวยหามาให้หลวมไปนิด แต่ใส่แล้วรู้สึกสบายกว่าที่คิด

หมวยนั่งรออยู่บนฟูก ปิดไฟกลางห้อง เหลือแค่ไฟหัวเตียงสลัวๆ

“มึงโอเคขึ้นบ้างหรือยัง?”

พริมยืนเงียบๆ อยู่ตรงประตู เหมือนยังไม่กล้าเดินเข้าไป

“กูไม่รู้…มันโล่งๆ ในหัว แต่ก็ยังเจ็บอยู่”

หมวยพยักหน้าเบาๆ

“กูไม่ได้หวังว่ามึงจะหายดีแค่ข้ามคืน แต่กูแค่อยากให้มึงรู้ว่าตรงนี้มึงนอนได้ มึงร้องไห้ได้ ไม่ต้องอาย”

พริมกัดริมฝีปากแน่น กลั้นน้ำตาอีกครั้ง ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ หมวย

“กูเคยคิดว่ากูเข้มแข็งพอ…แต่พอเจอเรื่องจริงๆ มันก็ไม่ใช่”

หมวยหันมามอง ตาจริงจัง

“ใครๆ ก็คิดว่าตัวเองจะไม่พัง จนกว่าจะถึงวันที่แม่งพังจริงๆ

…มึงอย่าด่าตัวเองนักได้ไหมวะ”

พริมเงยหน้ามองเพื่อน น้ำตาคลออีก

“กูแค่อยากให้ลูกกูภูมิใจว่ากูไม่ยอมแพ้…”

หมวยยกมือมาวางบนมือพริม

“แล้วมึงก็จะไม่แพ้ มึงอาจจะช้าหน่อย อาจจะล้มอีกหลายรอบ แต่กูอยู่ตรงนี้ มึงล้มกี่ครั้งกูก็จะลากมึงลุกขึ้นมาอีก”

พริมหลุดเสียงสะอื้น ก้มหน้าลง ซบกับหัวเข่าตัวเอง มือสั่นจนหมวยต้องเลื่อนมือมาลูบหัว

เสียงพริมอู้อี้อยู่กับผ้า

“ขอบใจนะ…ที่ไม่รำคาญกู”

หมวยถอนหายใจยาวๆ

“กูรำคาญมึงมาหลายเรื่องแล้ว แต่เรื่องนี้…กูจะไม่รำคาญ”

พริมหลุดหัวเราะทั้งน้ำตา เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน

“มึงนี่แม่ง…พูดให้ซึ้งไม่เป็นเลยเนอะ”

หมวยยักไหล่

“กูก็เป็นของกูแบบนี้ มึงจะรักก็รัก จะเกลียดก็เรื่องมึง”

พริมปาดน้ำตา สูดลมหายใจลึกๆ

“กูรักมึงว่ะหมวย…ถ้าไม่ได้มึงวันนี้ กูคงบ้าไปแล้ว”

หมวยส่ายหน้า ยื่นมือไปเขกหัวเบาๆ

“เออ…มึงก็จำไว้นะ ว่าต่อให้มึงจะเหลืออะไรหรือไม่มีอะไร มึงก็ยังเหลือกู”