เข้าสู่ระบบแชร์
รุ่นน้องที่ทำงาน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-06 19:10:24เช้าวันรุ่งขึ้น – บ้านเช่าของพริม
แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง พริมตื่นขึ้นก่อนลูก ลุกไปจัดการตัวเอง เธอสวมเสื้อเชิ้ตสะอาดกับกางเกงผ้าเรียบร้อย เสียงนาฬิกาปลุกมือถือดังเบาๆ น้องพายขยับตัวงัวเงีย กอดตุ๊กตากระต่ายแน่นก่อนลืมตา “แม่…เช้าแล้วเหรอคะ” “เช้าแล้วค่ะ…ตื่นได้แล้วคนเก่ง วันนี้เราต้องไปโรงเรียน” “พาย…อยากนอนต่อ” เด็กหญิงซุกหน้าลงหมอนเสียงอู้อี้ พริมหัวเราะเบาๆ ก้มลงหอมแก้มฟอด “ไม่ได้ค่ะคนขี้เซา ไปโรงเรียนใหม่ต้องตื่นเช้า” พายพยักหน้าอย่างจำยอม ยอมลุกมานั่งพับเพียบบนฟูก พริมช่วยเช็ดหน้าลูกแล้วค่อยๆ จัดผมให้ ขณะเตรียมกระเป๋านักเรียน เสียงเคาะประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้นสองครั้ง ก๊อก ก๊อก พริมชะงัก หันไปมองประตู ก่อนจะเดินไปเปิด ป้าเจ้าของบ้านเช่าเป็นผู้หญิงวัยประมาณ50 ผมซอยสั้น ใส่เสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงลายดอก ยืนยิ้มถือถุงขนมอยู่ “สวัสดีจ้ะหนูพริม ตื่นแต่เช้าเลยนะ” พริมยกมือไหว้ รีบยิ้มรับ “สวัสดีค่ะป้า…ตื่นเตรียมลูกไปโรงเรียนค่ะ” ป้าหัวเราะเบาๆ ยื่นถุงขนมให้ “ป้าเอาขนมปังกับนมมาฝาก หลานจะได้กินรองท้องก่อนออกไป” น้องพายเดินมาเกาะชายเสื้อแม่ ตาโตมองขนม “ขอบคุณนะคะป้า” “จ้า…หลานชื่อพายใช่ไหม” “ค่ะ…ชื่อน้องพายค่ะ” ป้าก้มลงลูบหัวเด็กเบาๆ สีหน้าเอ็นดู “น่ารักเชียว… อย่าร้องไห้นะลูก” “พายไม่ร้องค่ะ…พายเก่ง” คำตอบใสซื่อทำป้าหัวเราะอย่างเอ็นดู พริมรับถุงขนมไว้ ยกมือไหว้อีกครั้ง “ขอบคุณนะคะป้า…เกรงใจจังค่ะ” “ไม่เป็นไรลูก แถวนี้กันเอง มีอะไรก็มาหาป้าได้เลยนะ บ้านป้าอยู่ตรงหัวมุม” “ค่ะ…ขอบคุณจริงๆ ค่ะ” ป้ายกมือโบกแล้วเดินกลับออกไป พริมปิดประตู หันมามองลูก “เห็นไหม…ป้าใจดีใช่ไหมคะ” พายพยักหน้าหงึกๆ ยิ้มกว้าง “ป้าให้ขนมด้วย…” “ใช่ค่ะ งั้นเรากินนมกันก่อน เดี๋ยวแม่จะพาไปโรงเรียน” --- ครู่ต่อมา แม่ลูกนั่งบนฟูก กินนมกับขนมปังง่ายๆ พริมลอบมองลูกที่กินไปยิ้มไป ใจเธออุ่นขึ้นเล็กน้อย อย่างน้อย…ก็ยังมีคนใจดีในโลกนี้ให้พึ่งพาได้บ้าง เมื่อเก็บของเสร็จ เธอหยิบกระเป๋านักเรียนเล็กๆ มาสะพายให้ลูก จัดชุดนักเรียนเรียบร้อย “พร้อมไหมคะคนเก่ง” “พร้อมแล้วค่ะ!” เสียงใสแจ๋วตอบกลับมา พริมยิ้มอย่างปลื้มใจ จับมือลูกแน่น ก่อนจะเปิดประตูออกไปสู่เช้าใหม่ ไม่ว่าชีวิตจะยากแค่ไหน…ตราบใดที่ยังมีกันและกัน พวกเธอก็จะเดินต่อไปได้ เช้าวันเดียวกันที่บริษัทที่พริมทำงาน พริมก้าวผ่านประตูออฟฟิศที่ดูธรรมดาแต่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย พนักงานเดินสวนกันขวักไขว่ เสียงโทรศัพท์ เสียงเครื่องพิมพ์ดังระงม เธอหยุดหายใจลึกๆ พยายามปรับสีหน้าให้สงบ เริ่มใหม่…ต้องเข้มแข็ง เธอเดินไปตรงแผนกธุรการ โต๊ะที่หัวหน้าฝ่ายประสานงานนั่งอยู่ หัวหน้าคนนี้ชื่อ คุณสันต์ เป็นชายวัยกลางคน รูปร่างค่อนข้างท้วม ใส่แว่นหนา สายตาคมแปลกๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ “อ้าว…คนใหม่มาพอดีเลย” เสียงหัวหน้าดังขึ้น เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะผายมือไปที่โต๊ะข้างเขา “นั่งสิ นั่งก่อน” พริมยกมือไหว้แล้วค่อยๆ ทิ้งตัวนั่ง ใจเต้นแรงเพราะไม่แน่ใจว่าสายตาแบบนั้นหมายถึงอะไร “พริมใช่ไหม…สวยกว่ารูปในประวัติอีกนะ” เธอสะอึกไปนิดหนึ่ง แต่พยายามยิ้มสุภาพ “ขอบคุณค่ะ ” เขาเลื่อนแฟ้มเอกสารมาตรงหน้า แต่สายตายังไม่ละไปไหน “พริม เพิ่งย้ายมาแถวนี้?” “ค่ะ…” “มีลูกแล้วใช่ไหม” คำถามนั้นแหลมเกินความจำเป็น พริมหลบตานิดหน่อย “ค่ะ” หัวหน้าเลียริมฝีปากช้าๆ รอยยิ้มที่มุมปากดูไม่น่าไว้ใจ “ผู้หญิงสวยๆ อยู่คนเดียวมันอันตรายนะ…ถ้ามีอะไรลำบากก็บอกผมได้ ผมพร้อมช่วย…ทุกเรื่อง” เขายื่นมือมาแตะหลังมือเธอเบาๆ ทำให้พริมชะงัก ใจเต้นแรงเพราะความไม่สบายใจ “เอ่อ…ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันดูแลตัวเองได้” “ไม่ต้องเกรงใจ…” ปลายนิ้วเขาลากช้าๆ จากมือไปถึงข้อมือ เธอสะบัดหนีทันที ร่างกายสั่นวูบเพราะความอึดอัด แต่ก่อนที่หัวหน้าจะได้ทำอะไรต่อ เสียงหนึ่ง ก็ขัดขึ้นจากทางเดินข้างโต๊ะ “หัวหน้า…แฟ้มที่สั่งเช้านี้ ผมเอามาให้ครับ” พริมเงยหน้าทันที ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัด ใส่เชิ้ตสีน้ำเงินพับแขน เดินเข้ามาช้าๆ แววตามั่นใจแต่สุภาพ เขาชื่อ นทีธร รุ่นน้องที่พนักงานพูดกันปากต่อปากว่ารูปหล่อ บ้านรวย นทีธรวางแฟ้มปึกใหญ่ลงบนโต๊ะเสียงดังพอให้หัวหน้าชะงัก มือที่แตะพริมก็ชะงักไปด้วย “มีอะไรหรือครับ?” หัวหน้าขมวดคิ้วนิดๆ “ไม่มี…แค่คุยเรื่องงานกับน้องเขา” นทีธรเลื่อนสายตาไปที่พริม สบตาเธอแล้วพูดเสียงนิ่ง “ถ้าเสร็จแล้ว ผมขอพาคุณพริมไปดูโต๊ะทำงานนะครับ เธอไม่ค่อยรู้ว่าต้องเริ่มตรงไหน” หัวหน้าทำท่าจะพูดอะไรอีก แต่สุดท้ายก็แค่พ่นลมหายใจแรงๆ “…ตามสบาย” นทีธรพยักหน้าเล็กๆ แล้วผายมือไปทางโซนโต๊ะทำงาน “เชิญครับ” พริมลุกขึ้นทันที ใจยังเต้นแรงเพราะตกใจ แต่ก็รู้สึกโล่งที่มีคนเข้ามาขัดจังหวะ มุมโต๊ะทำงานใหม่ เธอเดินตามนทีธรมาเงียบๆ จนถึงมุมโต๊ะขนาดเล็กติดหน้าต่าง เขาหันมามอง สีหน้านิ่ง แต่สายตาอ่อนลง “คุณโอเคหรือเปล่า” พริมเม้มปากนิดๆ สูดหายใจลึก “…ขอบคุณนะคะ” “ไม่เป็นไร” นทีธรตอบเรียบๆ “ถ้าเขาเรียกไปคุยอีก แล้วคุณไม่สบายใจ บอกผมได้ตลอดนะ” พริมสบตาเขา แววตาซาบซึ้งปนโล่งใจ “ค่ะ…” นทีธรพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับโต๊ะตัวเอง ทิ้งให้พริมหย่อนตัวนั่งลง ช้าๆ เธอถอนหายใจยาว ความตึงเครียดค่อยๆ จางลง
บทล่าสุด
คุณหมอขอรัก รุ่นน้องที่ทำงาน
เช้าวันรุ่งขึ้น – บ้านเช่าของพริม แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง พริมตื่นขึ้นก่อนลูก ลุกไปจัดการตัวเอง เธอสวมเสื้อเชิ้ตสะอาดกับกางเกงผ้าเรียบร้อย เสียงนาฬิกาปลุกมือถือดังเบาๆ น้องพายขยับตัวงัวเงีย กอดตุ๊กตากระต่ายแน่นก่อนลืมตา “แม่…เช้าแล้วเหรอคะ” “เช้าแล้วค่ะ…ตื่นได้แล้วคนเก่ง วันนี้เราต้องไปโรงเรียน” “พาย…อยากนอนต่อ” เด็กหญิงซุกหน้าลงหมอนเสียงอู้อี้ พริมหัวเราะเบาๆ ก้มลงหอมแก้มฟอด “ไม่ได้ค่ะคนขี้เซา ไปโรงเรียนใหม่ต้องตื่นเช้า” พายพยักหน้าอย่างจำยอม ยอมลุกมานั่งพับเพียบบนฟูก พริมช่วยเช็ดหน้าลูกแล้วค่อยๆ จัดผมให้ ขณะเตรียมกระเป๋านักเรียน เสียงเคาะประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้นสองครั้ง ก๊อก ก๊อก พริมชะงัก หันไปมองประตู ก่อนจะเดินไปเปิด ป้าเจ้าของบ้านเช่าเป็นผู้หญิงวัยประมาณ50 ผมซอยสั้น ใส่เสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงลายดอก ยืนยิ้มถือถุงขนมอยู่ “สวัสดีจ้ะหนูพริม ตื่นแต่เช้าเลยนะ” พริมยกมือไหว้ รีบยิ้มรับ “สวัสดีค่ะป้า…ตื่นเตรียมลูกไปโรงเรียนค่ะ” ป้าหัวเราะเบาๆ ยื่นถุงขนมให้ “ป้าเอาขนมปังกับนมมาฝาก หลานจะได้กินรองท้องก่อนออกไป” น้องพายเดินมาเกาะชายเสื
คุณหมอขอรัก บ้านเช่า
ช่วงเย็น – หน้าบ้านหมวยรถแท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดชิดขอบฟุตบาท พริมลงจากรถในชุดทำงานเรียบๆ เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงผ้าเรียบ เธอสูดหายใจเข้าลึก เหนื่อยแต่ก็โล่งใจที่วันนี้ผ่านไปได้อีกวันประตูรั้วบ้านหมวยค่อยๆ เปิดออก เด็กหญิงตัวเล็กผิวขาวอมชมพูวิ่งถลาออกมา ยิ้มกว้างจนตาหยี“แม่! แม่ขา!”“พาย…อย่าวิ่งเร็ว เดี๋ยวล้ม”พริมก้มลงอ้าแขนรับลูกสาวมากอดแน่น กลิ่นแป้งเด็กโชยขึ้นแตะจมูก เธอหัวเราะเบาๆ แล้วลูบผมลูก“คิดถึงแม่ไหมคะ”“คิดถึงเยอะเลย!” พายตอบเสียงใส ก่อนจะซบอกแม่แน่นพริมยิ้มอ่อนโยน ฝ่ามือไล้แผ่นหลังเล็กๆ ของลูก ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวจะพาพายกลับไปพักที่ห้องเช่า แล้วค่อยพากันย้ายอีกทีหลังร่ำลา เธอจูงมือลูกเดินออกมาหน้าบ้าน“วันนี้หนูเล่นอะไรบ้างคะ”“พายเล่นบ้านตุ๊กตา แล้วก็ช่วยป้าจ๋าหั่นผัก…พายเก่งไหมแม่”“เก่งที่สุดเลยลูก”เด็กหญิงยิ้มตาหยี แก้มกลมๆ แดงนิดพริมก้มมองนาฬิกา ก่อนชวนลูกไปแวะซื้อข้าวกับของใช้“หนูอยากกินอะไรคะ แม่ว่าจะเข้าเซเว่นหน่อย”“กินโจ๊กไก่!”“ได้ค่ะ งั้นไปกัน”---หน้าเซเว่นพริมจูงมือลูกเข้ามาในร้าน เดินตรงไปโซนข้าวกล่อง น้องพายมองชั้นวางขนมตาลุกวาว“แม่…พาย
คุณหมอขอรัก คลุมถุงชน
ค่ำวันเดียวกัน – บ้านคุณหมออคิณบ้านสองชั้นสไตล์โมเดิร์น รายล้อมด้วยสวนหย่อมที่คนสวนตัดแต่งเรียบร้อย ไฟสีขาวนวลส่องสว่างไปทั่วบริเวณ แต่ในใจอคิณกลับรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกขังอยู่ในห้องแคบๆเขานั่งพิงพนักโซฟาในห้องรับแขก สวมเชิ้ตสีครีมติดกระดุมเรียบร้อย ใบหน้าคมคายดูเรียบเฉย แต่ในดวงตามีแววลังเลที่ซ่อนไว้ไม่มิดตรงข้ามเป็นพ่อกับแม่ แต่งตัวหรูหราเพราะเพิ่งกลับจากงานเลี้ยง พ่อวางแก้วน้ำแร่ลงบนโต๊ะ พูดขึ้นก่อนใคร“เรื่องงานหมั้น…เราตกลงกับทางนั้นแล้วนะอคิณ”เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตาพ่อ“ผมยังไม่ได้ตอบตกลง”แม่ถอนหายใจเสียงดัง“อคิณ แม่กับพ่อไม่ได้จะบังคับ…แต่ลูกก็รู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงดี ครอบครัวก็ดี จะหาคู่ที่เหมาะสมกว่านี้อีกเหรอ?”เขาไม่ตอบทันที จ้องมือตัวเองที่ประสานกันบนตัก“…ผมแค่ยังไม่แน่ใจ ว่าจะไปกันรอด”“ไม่รอดอะไร อยู่กันไปก็รักกันเอง” พ่อว่าเสียงหนัก “แกก็อายุสามสิบแล้วนะอคิณ ถึงเวลาคิดเรื่องครอบครัวได้แล้ว”เขาขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากขบกันจนขึ้นรอยแดงในหัวเขามันวุ่นวายไปหมด…ภาพงานหมั้น ภาพชีวิตที่ถูกจัดวางไว้เรียบร้อยเหมือนหมากกระดาน มันไม่ใช่สิ่งที่เขาฝันอยากมีมาตั้งแต่แรกแม่มองส
คุณหมอขอรัก ไม่ยอมปล่อย
ค่ำวันเดียวกัน – บ้านปกรณ์ บ้านสองชั้นตกแต่งหรูหราดูเงียบเกินปกติ ไฟในห้องรับแขกเปิดสลัวๆ ปกรณ์นั่งอยู่ตรงโซฟาหนังสีเข้ม มือคีบบุหรี่ค้างไว้ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความหงุดหงิด โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นเบาๆ เขาลากสายตามองชื่อคนโทรเข้าก่อนจะกดรับเสียงเย็น “ว่า…” เสียงนักสืบปลายสายรายงานเรียบๆ “เจอตัวแล้วครับ คุณพริมพาลูกไปอยู่กับเพื่อนผู้หญิงแถวเขตชานเมือง วันนี้เพิ่งไปสมัครงานใหม่” ปกรณ์ขมวดคิ้ว หรี่ตาลง “ลูกอยู่กับเขาด้วย?” “ครับ เด็กหญิงอายุประมาณสี่ขวบ แข็งแรงดี ไม่มีปัญหาอะไร” ปกรณ์พ่นควันบุหรี่ช้าๆ ใบหน้าดูคล้ายคนโกรธ และในแววตาเหมือนมีความคิดซ่อนอยู่ “…แล้วเขาอยู่ที่นั่นมานานแค่ไหน” “สองคืนแล้วครับ ดูเหมือนเพื่อนผู้หญิงคนนั้นจะช่วยเหลือเต็มที่” ปกรณ์เงียบไปอึดใจ ลมหายใจฟังดูหนักขึ้น “ถ่ายรูปมาส่งให้ฉันทุกวัน ฉันต้องรู้ว่าลูกอยู่ที่ไหน” “ได้ครับ ผมจะรายงานทุกความเคลื่อนไหว” เขากดวางสายแล้วโยนมือถือไว้บนโต๊ะอย่างหัวเสีย ใจมันร้อนรุ่มไปหมด…โกรธที่พริมหนีไปไม่บอกอะไรสักคำ โกรธที่เธอกล้าพาลูกออกไปเงียบๆ แต่ก็…ห่วง ปกรณ์ยกมือกดขมับ ความอึดอัดแล่นเต็มอกจนแทบร
คุณหมอขอรัก งานใหม่ชีวิตใหม่
เช้าวันใหม่ – บ้านหมวยแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องนอนอบอุ่นไปด้วยบรรยากาศสดใส น้องพายนั่งแต่งตัวอยู่บนเตียง มือเล็กๆ กำลังรวบผมเป็นเปียสองข้างด้วยความตั้งใจพริมยืนอยู่ข้างๆ ช่วยจัดเสื้อผ้าให้ลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง“พายตื่นเต้นไหมลูก?”น้องพายหันมามองแม่ ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส“พายตื่นเต้นมากค่ะ แม่! พายอยากเจอเพื่อนใหม่”พริมหัวเราะเบาๆ แล้วกอดลูกแน่น“แม่ก็อยากเห็นพายมีความสุขนะลูก วันนี้เป็นวันแรกของเราสองคนหมวยเดินเข้ามาในห้อง มือถือกล่องอาหารกลางวัน“เอาของกินมาฝากด้วยนะ เด็กเก่ง”น้องพายรับกล่องอาหารด้วยรอยยิ้มสดใส“ขอบคุณน้าหมวยค่ะ!”พริมหันไปมองหมวย“ขอบใจมากนะหมวย ที่ช่วยดูแลพายกับพริมมาตลอด”หมวยยิ้มตอบ“ไม่ต้องพูดเยอะ มึงทำดีอยู่แล้ว”ที่หน้าโรงเรียนใหม่พริมจอดรถมอเตอร์ไซค์ข้างทาง น้องพายจับมือแม่แน่น ใบหน้าตื่นเต้นแต่ก็มีความกังวลเล็กน้อย“แม่…ถ้าเพื่อนไม่ชอบพาย พายจะทำยังไงดี?”พริมกุมมือเล็กของลูก“แม่เชื่อว่าพายจะเจอเพื่อนดีๆ เยอะเลย ลูกแค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ”น้องพายยิ้มแล้วก้าวเข้าประตูโรงเรียนไปพร้อมแม่หมวยยืนส่งยิ้มให้ทั้งคู่“โ
คุณหมอขอรัก อบอุ่น
เย็นวันเดียวกัน – บ้านหมวยโต๊ะกินข้าวไม้เล็กๆ ถูกจัดเรียบร้อยด้วยจานข้าวผัดสีทองหอมกรุ่น รสชาติกลมกล่อมและชวนน้ำลายสอ กลิ่นกระเทียมเจียวลอยฟุ้งไปทั่วบ้านน้องพายนั่งตักพริม มือเล็กจับช้อนอย่างตั้งใจ ดวงตากลมโตมองหมวยที่นั่งฝั่งตรงข้าม“น้าหมวย…พายกินเองได้นะ พายเก่งมากเลย”หมวยยิ้มแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวน้องพายเบาๆ“โห เก่งจริงๆ คนเก่งของน้าหมวย”น้องพายยืดอกเล็กๆ ก่อนตักข้าวผัดเข้าปาก หันมามองแม่ด้วยสายตาใส“แม่…พายว่าข้าวผัดอร่อยมากเลย แม่กินเยอะๆ นะ จะได้ไม่ผอม”พริมขำทั้งน้ำตา ยกมือแตะแก้มลูก“แม่ไม่ผอมหรอกลูก แม่อ้วนแล้ว ดูพุงสิ”น้องพายเอามือเล็กๆ จิ้มพุงแม่เบาๆ“พุงนิ่มนุ่ม…พายชอบ”หมวยหัวเราะเสียงดังจนแทบสำลัก“เด็กคนนี้น่ารักเป็นบ้าเลย”แม่หมวยยิ้มมองสองแม่ลูกด้วยความรัก“กินเยอะๆ นะลูก เดี๋ยวอิ่มแล้วก็ไปนอนกัน”น้องพายเงยหน้าขึ้น ยกมือไหว้“ขอบคุณคุณยาย…พายอร่อยมากเลยค่ะ”พริมยิ้มเจื่อนๆ“พายเรียกป้าเขาก็ได้ลูก…”แม่หมวยโบกมือเบาๆ“ไม่เป็นไรหรอก เรียกอะไรก็ได้ ถ้าหนูมีความสุข”น้องพายยิ้มกว้าง กินข้าวผัดต่ออย่างมีความสุขก่อนนอน – ห้องนอนบ้านหมวยหลังเก็บจานข้าวผัด หมวยปูฟูกเ
บางทีคุณอาจจะชอบ
คลั่ง(รัก)เมียเด็ก
RICHES.19.4K viewsขยี้รักคู่หมั้น NC-20
C22.3K viewsเมียขัดดอก
ชะนีติดมันส์69.5K viewsยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย NC18++
Me'JinJIn36.4K viewsไฟแค้นเมียบำเรอ
ผการุ้ง ช่อชมพู15 viewsDaddy Set คุณแด๊ดดี้เร่าร้อน
อักษรเติมฝัน10 viewsปวีญา...ฉันรักเธอ
NATO87506 viewsดวงใจปฐวิน
หงส์ จันรัญจวน แม่พลอยหุง464 views
